Η Τροχαία του Χρυσοχοΐδη ΠΑΡΟΥΣΑ στους δρόμους. Καθημερινές εικόνες από την ΚΩΛΟΜΒΙΑ 2.0...αλα Πακιστάν! Το καλύτερο; Αν ο Ελληναρας οδηγός σκοτώσει κόσμο στο δρόμο θα διωχθεί για ανθρωποκτονία από ΑΜΕΛΕΙΑ...Ζησε το μύθο σου στο Ελλαντα!! pic.twitter.com/pCEzNCMt6G
— ΚΩΣΤΑΣ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ (@KostaPikramenos) September 5, 2024
Το έπαιζε τάχα μου undercover παραβάτης ο Μιχάλης τρομάρα του... pic.twitter.com/Zw4heKG5Cd
— Spirosthe1st (@spirosthe1st) January 13, 2025
Πέντε νεκροί μέσα σε τρεις ημέρες στην Αθήνα από τροχαία. Πάνω από εβδομήντα νεκροί πέρυσι. Και πόσοι σοβαρά τραυματίες που θα μείνουν ανάπηροι για το υπόλοιπο του βίου τους.
Ο σιδηρόδρομος μας εκδικήθηκε για την αμέλεια με την οποία τον αντιμετωπίσαμε ως κοινωνία για δεκαετίες ολόκληρες. Το τετράτροχο και το δίτροχο όμως;
Τα καθαγιασμένα μέσα μεταφοράς, οι φυσικές προεκτάσεις του σώματός μας, η πανοπλία του υπερτροφικού «εγώ» μας.
Το πρόβλημα εικονογραφεί με τον καλύτερο τρόπο τον συνδυασμό ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Οταν οδηγείς έχοντας πιει τον Βόσπορο και συγχρόνως μιλάς στο κινητό, τότε η ευθύνη είναι αποκλειστικά ατομική. Οπως όταν δεν σέβεσαι τον πεζό, ούτε το πεζοδρόμιο επειδή ως εποχούμενος θεωρείς ότι έχεις περισσότερα δικαιώματα στον δημόσιο χώρο. Οταν υπερβαίνεις το όριο ταχύτητας για να αποσβέσεις τα χρήματα που ξόδεψες για τα κυβικά, η ευθύνη είναι ατομική. Και εδώ εμφανίζεται η ζεύξη ατομικού και συλλογικού.
Οταν αγοράζεις το δίπλωμά σου, μοιράζεσαι τη δική σου ασυνειδησία με αυτήν του κρατικού υπαλλήλου.
Οταν κυκλοφορείς χωρίς πινακίδες, μοιράζεσαι την ευθύνη του εγκλήματος με την αστυνομία που σου επιτρέπει να κυκλοφορείς ως κουκουλοφόρος.
Μα δεν μπορεί σε κάθε διασταύρωση να υπάρχει κι από ένας αστυνομικός. Θα πρέπει, όμως, να ξέρεις ότι το πιθανότερο είναι να υπάρχει κάπου εκεί γύρω κάποιος, ενώ τώρα ξέρεις ότι το πιθανότερο είναι μην υπάρχει πουθενά.
Και οι κάμερες;
Αυτές ανήκουν στο μερίδιο της συλλογικής ευθύνης, κοινώς του κράτους.
Γιατί δεν έχουν ακόμη εγκατασταθεί;
Αντιδρούσαν οι «προοδευτικές» δυνάμεις;
Στο μερίδιο ευθύνης των δήμων ή των περιφερειών ανήκει και η άθλια κατάσταση των δρόμων στις πόλεις και η παραπλανητική και άχρηστη πολλές φορές σηματοδότηση. Τα θύματα των τροχαίων κάθε χρόνο είναι πολύ περισσότερα από τα θύματα στο Μάτι ή στα Τέμπη. Ομως δεν τους δίνουμε σημασία, όχι μόνον επειδή σκορπίζονται στην καθημερινότητά μας. Δεν τους δίνουμε σημασία επειδή εκεί παρεμβαίνει η ατομική ευθύνη.
Εκεί δεν μπορούμε να καταγγείλουμε καμιά κυβέρνηση. Και διαφεύγει από το δίχτυ των ψαράδων της πολιτικής. Γιατί εκεί αξιολογείται το επίπεδο του πολιτισμού μας ως κοινωνίας. Και σ’ αυτό δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.
Τα σκεφτόμουν όλ’ αυτά προσπαθώντας να παρακολουθήσω τη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής. Η γνωστή εισαγγελική ρητορική: Κανείς όμως δεν μας είπε...
τι διαφορετικό θα είχε κάνει είτε για την αποτροπή του δυστυχήματος είτε για τους χειρισμούς της έρευνας.
Πολιτική και κοινωνική πανωλεθρία;
Ζητούν θεραπεία χωρίς ωστόσο να συμφωνούν για τη διάγνωση. Στα Τέμπη, όπως και στην ετήσια εκατόμβη των τροχαίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου