Αν ρωτήσετε τους μαθητές που τραγουδάνε στα συλλαλητήρια συνθήματα με τον γνωστό ρυθμό του ΚΚΕ-ΚΝΕ τι είναι δικαιοσύνη θα πουν ομάδα β εθνικής των Σκοπίων #Τεμπη_εργαλειοποιηση
— P💙tty m⭕️uth 🆒 (@John_Fletcher70) March 8, 2025
Της Αθηνάς Κακούρη
Είμαστε όλοι για διαδήλωση;
Φυσικά είμαστε. Ολοι οι ενήλικοι που μπορούμε να καταλάβουμε γιατί διαδηλώνουμε, τι ακριβώς ζητούμε, εάν πράγματι η διαδήλωσή μας εξυπηρετεί το γενικό καλό, και άλλα διάφορα.
Στα νιάτα μου κατέβηκα σε διάφορες διαδηλώσεις για την Κύπρο, και τώρα πια ξέρω ότι άλλοτε συνέβαλα σε μια εκδήλωση ομοψυχίας προς τους Κυπρίους, χρήσιμη ως διαπραγματευτικό όπλο της πατρίδας μου, άλλοτε όμως, ανυποψίαστα, πρόσθεσα τη φωνή μου σε μια λανθασμένη πολιτική, που τελικά έβλαψε και εμάς και τους Κυπρίους.
Ναι, λοιπόν, είμαστε όλοι για διαδήλωση, όλοι όσοι έχουν αρκετές γνώσεις ώστε ψύχραιμα να ζυγιάσουν ποιος και γιατί τους καλεί, τι ακριβώς ζητείται, εάν υπάρχει φόβος να καπελωθεί η εκδήλωση από κάτι άλλο, εάν υπηρετεί το γενικό καλό, και τι θα κοστίσει στο σύνολον αυτή η διαδήλωση. Πράγματα δηλαδή που κανένας στα μικρά του νιάτα δεν μπορεί να κάμει, αφού ούτε γνώσεις έχει προφθάσει να αποκτήσει ούτε έχει καθόλου πείρα ζωής.
Εμένα λοιπόν μόνον λύπη μου προκάλεσε η εικόνα παιδιών του γυμνασίου, του λυκείου και του δημοτικού ακόμη, που τα κατέβασαν στη διαδήλωση είτε παρατάξεις, είτε δημοτικές αρχές, είτε οι γονείς τους.
Για τις παρατάξεις το καταλαβαίνω, είναι ένας τρόπος στρατολογίας.
Για τους δημάρχους επίσης – πειθήνιους ψηφοφόρους θέλουν.
Με τους γονείς όμως απορώ. Εκεί που το πήγαν το παιδάκι τους, τι του δίδαξαν;
Οτι για να διορθώσει κάτι «κακό», ένας τρόπος είναι να κατεβεί στον δρόμο να φωνάζει. Οτι αρκεί να εμπιστεύεται κάποιον –τον γονιό του στην προκειμένη περίπτωση, αλλά γιατί όχι αύριο έναν ρασοφόρο, τον προπονητή του σε κάποιο άθλημα ή έναν φίλο που θαυμάζει;– για να πάει να γίνει μέρος μιας ανάκατης ομάδας, της οποίας δεν γνωρίζει ούτε ακριβώς τη φυσιογνωμία ούτε εάν έχει και άλλους, ανομολόγητους σκοπούς. Και αδιαφορώντας για το οικονομικό βάρος που ρίχνει πάνω σε άλλους.
Διότι αυτό συνεπάγεται κάθε διαδήλωση τις τελευταίες δεκαετίες. Πρώτον γιατί όταν υποστηρίζεται από μια γενική απεργία χάνουν πάμπολλοι το μεροκάματο ή τις εισπράξεις του μαγαζιού τους. Συγχρόνως το κράτος χάνει – δεν ξέρω πόσα, αλλά σίγουρα πολλά εκατομμύρια. Που φυσικά θα λείψουν από τον γενικό κορβανά.
Διαδήλωσαν ένα εκατομμύριο πολίτες;
Τα υπόλοιπα εννέα εκατομμύρια πολίτες θα πληρώσουν κι αυτοί τα σπασμένα του ενός που διαδήλωσε.
Και όταν λέω «σπασμένα» εννοώ αυτό ακριβώς. Γιατί πάνε τρεις, τουλάχιστον, δεκαετίες όπου κάθε διαδήλωση συνοδεύεται από μια εξόρμηση αντιεξουσιαστών / αναρχικών / μπαχαλάκηδων, που είναι πάντα μασκοφόροι και που κρατώντας φονικά στειλιάρια και σφενδονίζοντας πέτρες ορμούν στο πλήθος. Που σημαίνει πολύ μεγάλη κινητοποίηση της Αστυνομίας για να προστατεύσει τους διαδηλωτές. Ακολουθούν σύγχυση, τρεχάλες, ταραχή, και έπεται η επίθεση στους αστυνομικούς. Οι οποίοι, ύστερα από κάθε διαδήλωση, κάνουν τον σταυρό τους ότι τη γλίτωσαν μονάχα με μερικά σπασμένα κόκαλα και τραυματισμούς, και δεν θρήνησαν άλλον έναν Γιώργο Λυγγερίδη, του οποίου τον μαρτυρικό θάνατο υπομένουν σιωπηλά οι γονείς, και για τον οποίον Λυγγερίδη κανείς δεν ακούω να ζητάει «δικαίωση».
Οι ίδιοι αυτοί ιδεολόγοι «νεαροί» τα τελευταία χρόνια κουβαλούν και βαριοπούλες, με τις οποίες τσακίζουν κάθε μάρμαρο που βρίσκουν απροστάτευτο – πρώτα απ’ όλα τα πεζοδρόμια, τα σκαλιά της «Μεγάλης Βρεταννίας» και γενικά την πλατεία Συντάγματος. Φέτος δεν έκαναν μόνο το Σύνταγμα συντρίμμια, αλλά έσπασαν και την περίφραξη του αρχαιολογικού χώρου του Ολυμπίου Διός και ξεκόλλησαν μάρμαρα από την πλακόστρωση του αρχαίου ναού για να τα σφενδονίσουν στους αστυνομικούς.
Οι γονείς λοιπόν που κατέβασαν το παιδάκι τους στη διαδήλωση, του δίδαξαν ότι όταν κάτι θέλει, και το θεωρεί σωστό, θεμιτό είναι να χτυπήσει αστυνομικό και να τσακίσει ό,τι μάρμαρο βρει εμπρός του, ακόμη και τα έργα του αρχαίου πολιτισμού σαν βάνδαλος.
Θλίβομαι λοιπόν για τους γονείς. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν;
Αλλά εμφανίστηκαν και δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που έβγαλαν τις τάξεις τους στις πλατείες με ντουντούκες, να διασπείρουν παραλογισμό και μίσος. «Δεν είναι ατύχημα, είναι δολοφονία!», κανοναρχούσαν οι δάσκαλοι, και τα παιδάκια επαναλάμβαναν το σύνθημα σαν πρόβατα.
Αυτή την ντουντούκα είχα να την ακούσω από το κουμμουνιστικό κίνημα του 1944/45, με τις φρικαλεότητες στην Ούλεν και την ομηρία εκατοντάδων Αθηναίων.
Χωνί το ονόμαζαν τότε και ...
προσωποποιούσε την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. «Είπε το χουνί να κατεβείτε όλοι στον δρόμο». «Είπε το χουνί να κλείσετε όλα τα παντζούρια»…
Είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που επιτρέπουν σε δασκάλους να χρησιμοποιούν έτσι τα παιδιά τους;
Αντί να τους διδάσκουν πώς να σκέπτονται, να τα μαθαίνουν πώς να βελάζουν;
Δεν θα υψώσουν καμία φωνή οι σύλλογοι γονέων;
Ωραία τιμάται έτσι η μνήμη των νεκρών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου