Η υπόσχεση πως «θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε αυτό να μην ξανασυμβεί» είναι μεν κατανοητή, πλην όμως είναι αδύνατον να τηρηθεί. Αστάθμητοι παράγοντες υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, όσο κι αν η τεχνολογία δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι τους έχει αποκλείσει από το ανθρώπινο σύμπαν. Πολύνεκρα δυστυχήματα, φυσικές καταστροφές, σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί δεν θα πάψουν να μας απασχολούν.
Εκείνο, αντιθέτως, που θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να υποσχεθεί και να τηρήσει την υπόσχεσή του θα ήταν ότι θα κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν ώστε οι συνθήκες που προκάλεσαν αυτό το αποτρόπαιο δυστύχημα να εκλείψουν οριστικά και αμετάκλητα.
Εδώ και δύο μέρες, κάθε πληροφορία που προστίθεται συντείνει στο ίδιο συμπέρασμα. Συρμοί που κινούνται με ταχύτητες 21ου αιώνα σε ένα δίκτυο 20ού, ούτε καν του τέλους του, διότι αν θυμάμαι καλά στη δεκαετία του ενενήντα έζησα για πρώτη φορά την εμπειρία του γαλλικού TGV. Παρήγγειλαν, λέει, συστήματα επικοινωνίας τα οποία δεν λειτούργησαν ποτέ. Εργολάβοι που δεν ανταποκρίθηκαν στις υποχρεώσεις τους, συμμορίες Ρομά που κλέβουν χαλκό, μακρόσυρτοι διαγωνισμοί για αστεία ποσά. Το φύλλο πορείας, λέει, εν έτει 2023 είναι χειρόγραφο. Δεν μπορούν καν να καταμετρήσουν τους επιβάτες γιατί δεν γίνεται έλεγχος. Και ανθρώπινη αμέλεια. Ο σταθμάρχης της Λάρισας είχε σύστημα που τον προειδοποιούσε για το λάθος του. Δέκα φορές είδε κόκκινες γραμμές στον πίνακα ελέγχου στις οποίες δεν έδωσε σημασία.
Ας µη γελιόµαστε. Η προχθεσινή τραγωδία μάς αποκάλυψε ένα σπήλαιο, μια περιοχή της κοινής μας ζωής. Η Ελλάδα που επιμένει, όπως λέει κι ο Σαββόπουλος. Οταν ακούς πως αν οι οδηγοί των συρμών διέθεταν «έξυπνα κινητά» θα είχαν σωθεί τόσες ζωές, το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως οι άνθρωποι που ζουν μέσα σ’ αυτό το σπήλαιο δεν έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας τους –και όχι μόνον της σημερινής– έγκειται στο γεγονός ότι δεν φρόντισε να τους φέρει σε επαφή με την πραγματικότητα.
Ο κ. Καραμανλής παραιτήθηκε, προς τιμήν του. Ομως, τον κ. Καραμανλή τον συνέδεε με τη διαχείριση του υπουργείου του μια «διοίκηση» η οποία, μέσω των τριχοειδών αγγείων, οδηγεί μέχρι τον μοιραίο σταθμάρχη της Λάρισας. Τι έχουν να πουν όλοι αυτοί; Αντιλαμβάνονται το μερίδιο της ενοχής τους;
Λες και υπάρχουν δύο Ελλάδες.
Η μία είναι η Ελλάδα του ΟΣΕ, ένα σαράβαλο που δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε τον εαυτό του.
Κι από την άλλη η Ελλάδα των τραυματιοφορέων, των διασωστών, ακόμη και εθελοντών, των πυροσβεστών, των αιμοδοτών που έσπευσαν να συνδράμουν.
Τη σύγκρουση δεν θα την κρίνει η Δικαιοσύνη, όσο κι αν είναι απαραίτητη.
Τη σύγκρουση θα την κρίνει...
η πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου