Στο δημοψήφισμα του 1974 για το πολίτευμα ήμουν υπέρ της βασιλείας. Αν σας κάνει εντύπωση, σκεφτείτε ότι ήμουν μόλις 5 ετών. Για μένα ο βασιλιάς ήταν κάτι σαν τον πρίγκιπα της Χιονάτης στα παραμύθια της γιαγιάς. Είχα βρει τρόπο να φτάσει στα χέρια μου και ο δίσκος των φιλοβασιλικών, ένα 45άρι στο οποίο κάποιος τραγουδούσε το επικολυρικό κομμάτι «Γύρνα αϊτέ». Κάπου το έχω ακόμα, αφού το έκρυψα από τους μεγάλους του σπιτιού που για βασιλιάδες δεν ήθελαν να ακούνε. Αν ποτέ αξιοποιούνταν το κτήμα του Τατοΐου και δημιουργούνταν εκεί σε ένα από τους τεράστιους χώρους του και το Μουσείο του Δημοψηφίσματος (ή κάτι τέτοιο…) θα έδινα το δισκάκι, διότι λίγο ηχητικό κιτσαριό δεν θα μπορούσε να λείπει.
Μια από τις συζητήσεις που επανήλθαν στην επικαιρότητα μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου αφορά και το περίφημο κτήμα στο Τατόι – τα κάποτε Βασιλικά Ανάκτορα. Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, διαβάζω, ότι έδωσε οδηγίες να σουλουπωθεί ο χώρος και τα συνεργεία έτρεχαν για να κάνουν ό,τι καλύτερο, ώστε να μη γίνουμε ρεζίλι στα μάτια των ξένων που θα έρθουν για την κηδεία. Η αδυναμία της Πολιτείας να αξιοποιήσει το κτήμα δημιουργώντας ένα τουριστικό αξιοθέατο είναι δύσκολο να εξηγηθεί σε όποιον δεν γνωρίζει τη μοντέρνα ελληνική ιστορία. Ισως μοιάζει αδύνατο να γίνει κατανοητή κι από μας που τη γνωρίζουμε.
Πώς είναι δυνατόν η χώρα να έχει πληρώσει αποζημίωση στον τέως για τη δέσμευση της περιουσίας του και να μην την αξιοποιήσει αυτή την περιουσία, ώστε να πάρει πίσω έστω τα χρήματα που του έδωσε;
Και πώς γίνεται για αυτή την τεράστια αδυναμία να μη δέχεται κριτική κάθε κυβέρνηση τουλάχιστον από το 1992 και μετά, δηλαδή μετά τη χρονιά που ο τέως αποζημιώθηκε;
Νομίζω τις απαντήσεις τις ξέρουμε, ακόμα κι αν προσποιούμαστε το αντίθετο. Το κτήμα δεν αξιοποιήθηκε γιατί οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τη χώρα θεωρούν τον ελληνικό λαό στην πλειονότητά του πολιτικά ανώριμο. Ανίκανο να αντιδράσει λογικά απέναντι και στα στοιχειώδη. Χωρίς να τους συγχωρώ, δεν τους δίνω και άδικο.
Τι θα γινόταν αν το κτήμα είχε αξιοποιηθεί;
Πολύ φοβάμαι πως δυο τινά θα είχαν συμβεί: θα λειτουργούσε ως ένα είδος Μέκκας των ελλήνων φιλοβασιλικών και συγχρόνως ως μνημείο «που πρέπει να βεβηλωθεί στο όνομα του λαού και της επαναστατικότητάς του» για τα απανταχού της Ελλάδας αριστερά γκρουπούσκουλα, που για παράδειγμα καταστρέφουν το άγαλμα του Τρούμαν.
Θα είχαμε στο Τατόι ό,τι φανταστεί κανείς: από εκδηλώσεις μνήμης και λατρείας, σαν αυτές που γίνονται στον Γράμμο π.χ., μέχρι επιθέσεις και τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών που στο τέλος θα είχαν ως αποτέλεσμα κάποια κυβέρνηση να αποφασίσει τη θεσμοθέτηση της «Αστυνομίας του Τατοΐου», η οποία φυσικά δεν θα έκανε το παραμικρό.
Μπροστά σε αυτές τις πιθανότητες οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν ό,τι κάνουν για όλα τα δύσκολα θέματα: σκόρπισαν λεφτά (γιατί λεφτά από τα δανεικά υπήρχαν) κι άφησαν το κτήμα να μαραζώσει για να μην υπάρχουν εντάσεις.
Διότι το να κυβερνάς συνήθως στην Ελλάδα είναι συνώνυμο και με το να πετάς την μπάλα στα μνήματα. Στην προκειμένη περίπτωση τους βασιλικούς τάφους του Τατοΐου.
Επειδή δεν μου αρέσει η στείρα κριτική προτείνω στο κτήμα να δημιουργηθεί ένα Μουσείο Εθνικής Χρεοκοπίας.
Η μη αξιοποίησή του είναι μια ωραία ιστορία που θυμίζει και το γιατί η χώρα χρεοκόπησε. Χρεοκόπησε γιατί ...
αντί αυτοί που τη διοίκησαν να ασχολούνται με το πώς θα μεγαλώσουν τον πλούτο της, ασχολούνταν με το πώς θα μοιράζουν λεφτά για να είμαστε ήσυχοι. Με την προϋπόθεση ότι δεν θα κάναμε τίποτα.
Πράγμα για το οποίο ιστορικά δεν είχαμε ποτέ αντίρρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου