Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Την περασμένη Πέμπτη ο υπουργός προστασίας κάποιου πράγματος αλλά τρέχα γύρευε ποιου, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, περηφανευόταν για τη δουλειά που έκαναν ο ίδιος και οι υφιστάμενοί του προκειμένου να μπορούν να νιώθουν ασφαλείς οι κάτοικοι της χώρας.
Το βράδυ της ίδιας μέρας μέλη κάποιων ταγμάτων εφόδου επιτέθηκαν στην πολυκατοικία που ζει ο Άρης ο Πορτοσάλτε με την οικογένειά του.
Την επομένη το μεσημέρι κάποια άλλα τάγματα εφόδου μπούκαραν στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και έσπασαν τα γραφεία της ΔΑΠ.
Κι αυτά συνέβησαν μόνο σε ένα 24ωρο από τη στιγμή που ο υπουργός κοκορεύτηκε για κάτι που υπάρχει μόνο στη φαντασία του: την ασφάλεια.
Κι όσο η ασφάλεια υπάρχει μόνο στη φαντασία του υπουργού, όσο οι μόνοι που νιώθουν ασφαλείς είναι οι τραμπούκοι και οι πάσης φύσεως εγκληματίες, τόσο περισσότερο προβληματική γίνεται η δημοκρατία. Γιατί, παρά την βλακώδη προπαγάνδα που συχνά υπονοεί το αντίθετο, δημοκρατία χωρίς ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει.
Βασικό συστατικό της δημοκρατίας είναι η δυνατότητα να μπορεί ο καθένας να λέει ελεύθερα την άποψη του στο πλαίσιο που ορίζει ο νόμος. Και για να μπορεί ο καθένας να λέει ελεύθερα την άποψη του στο πλαίσιο που ορίζει ο νόμος πρέπει να αισθάνεται ασφαλής να το κάνει. Δεν πρέπει να φοβάται. Δεν πρέπει να έχει δεύτερες σκέψεις. Δεν πρέπει να σκέφτεται τι θα πει και τι θα γράψει επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να τον επισκεφθούν τα τάγματα εφόδου.
Στις δημοκρατίες η έκφραση άποψης δεν είναι άσκηση θάρρους, αλλά κάτι τόσο εύκολο όσο ένας περίπατος στο πάρκο (όχι στο Πεδίο του Άρεως ή σε άλλο ελληνικό πάρκο αλλά σε πάρκο χώρας που υπάρχει και νόμος και τάξη και ασφάλεια).
Κι όσο η ασφάλεια υπάρχει μόνο στη φαντασία του υπουργού, όσο οι μόνοι που νιώθουν ασφαλείς είναι οι τραμπούκοι και οι πάσης φύσεως εγκληματίες, τόσο περισσότερο προβληματική γίνεται η δημοκρατία. Γιατί, παρά την βλακώδη προπαγάνδα που συχνά υπονοεί το αντίθετο, δημοκρατία χωρίς ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει.
Βασικό συστατικό της δημοκρατίας είναι η δυνατότητα να μπορεί ο καθένας να λέει ελεύθερα την άποψη του στο πλαίσιο που ορίζει ο νόμος. Και για να μπορεί ο καθένας να λέει ελεύθερα την άποψη του στο πλαίσιο που ορίζει ο νόμος πρέπει να αισθάνεται ασφαλής να το κάνει. Δεν πρέπει να φοβάται. Δεν πρέπει να έχει δεύτερες σκέψεις. Δεν πρέπει να σκέφτεται τι θα πει και τι θα γράψει επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να τον επισκεφθούν τα τάγματα εφόδου.
Στις δημοκρατίες η έκφραση άποψης δεν είναι άσκηση θάρρους, αλλά κάτι τόσο εύκολο όσο ένας περίπατος στο πάρκο (όχι στο Πεδίο του Άρεως ή σε άλλο ελληνικό πάρκο αλλά σε πάρκο χώρας που υπάρχει και νόμος και τάξη και ασφάλεια).
Στις δημοκρατίες, το μόνο που έχει σημασία, το μόνο στο οποίο πρέπει να δίνεται προσοχή, είναι η παραβίαση του νόμου και όχι η ενόχληση που μπορεί να νιώθουν οι τραμπούκοι.
Οι αριστεροί συμπολίτες, αυτοί που αναφέρονται στις επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου με τον όρο «παρέμβαση» ή αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα κάθε φορά που οι τραμπούκοι την πέφτουν σε κάποιον που έχει διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους, ίσως να είναι δύσκολο να το καταλάβουν.
Οι αριστεροί συμπολίτες, αυτοί που αναφέρονται στις επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου με τον όρο «παρέμβαση» ή αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα κάθε φορά που οι τραμπούκοι την πέφτουν σε κάποιον που έχει διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους, ίσως να είναι δύσκολο να το καταλάβουν.
Δεν τους αδικώ. Τα καθεστώτα και οι άνθρωποι που θαυμάζουν δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη δημοκρατία και λογικό είναι να μην ενοχλούνται (ή ακόμα και να χαίρονται) όταν αυτή απειλείται. Είναι αναμενόμενο να μη νοιάζονται για (ή και να επιθυμούν) τον περιορισμό της (ορισμένης από τον νόμο) ελευθερίας του λόγου όταν πρόκειται για λόγο που δεν ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά τους. Οι υπόλοιποι όμως δεν έχουμε καμία δικαιολογία.
Οι υπόλοιποι δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουμε πως οι επιθέσεις σε βουλευτές, δημοσιογράφους, πολιτικούς, φοιτητές, καθηγητές και γενικά όποιον ενοχλεί τα τάγματα εφόδου, είναι επιθέσεις στην δημοκρατία. Και είναι επιθέσεις που δεν σηματοδοτούν κάποια επιτυχία των τραμπούκων αλλά μια παταγώδη αποτυχία των κυβερνήσεων να προστατεύσουν το βασικό δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασής.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, δημοκρατία χωρίς ασφάλεια, χωρίς νόμο και χωρίς τάξη δεν μπορεί να υπάρξει.
Οι εχθροί της δημοκρατίας το ξέρουν και γι αυτό σε κάθε ευκαιρία λοιδορούν και την ασφάλεια και το νόμο και την τάξη.
Και γι αυτό...
επιβάλλεται εμείς, που προτιμάμε τη δημοκρατία και την ελευθερία, να τα απαιτήσουμε όλα αυτά από τους κυβερνήτες. Ιδιαιτέρως από αυτούς που κοκορεύονται χωρίς να έχουν καταφέρει να επιβάλουν τίποτα από τα τρία. Και μπράβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου