Αν η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να συνεννοούμεθα διαθέτει ακόμη κάποιες ικανότητες παραγωγής σημασίας, παρά το ανηλεές καθημερινό γρονθοκόπημα, οφείλω να επισημάνω ότι το «Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι» δεν είναι έκφραση. Είναι σύνθημα το οποίο αναπέμπεται σε συγκεκριμένες συνθήκες. Oποτε ομάδες συμπολιτών μας διαπιστώνουν ότι κάποιοι τους στερούν την ελευθερία να σπάσουν, να κάψουν και να λεηλατήσουν την καθημερινότητα. Και ως σύνθημα, επαναλαμβανόμενο μονότονα ούτε θυμάμαι από πότε, εμπνέει όσους το υιοθετούν. Κοινώς, νομιμοποιεί ψυχολογικά τη διάθεσή τους να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους όπλα, να ψήσουν τα «γουρούνια» με τις μολότοφ τους και να σπάσουν τα κεφάλια των «δολοφόνων».
Επειδή ευτυχώς η νεολαία δεν υιοθετεί στην πλειονότητά της τις δολοφονικές διαθέσεις των πρωτοπόρων της, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως είναι μια από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί. Oπως, ας πούμε, το «πού χάθηκες, ρε μ...» – που μεταφράζεται «σε επιθύμησα, φίλε μου». Ή το «άι γ...», που σημαίνει «δεν μπορώ απόψε, έχω δουλειά και μην προσπαθείς να με παρασύρεις».
Τούτων δοθέντων, η έκπληξη που αισθάνθηκε η κ. Κασιμάτη στην αντίδραση των «μπάτσων» για την ανάρτηση του συνθήματος, τρία τινά δηλοί:
Είτε δεν καταλαβαίνει τι λέει –ευήθεια το λένε– είτε δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία των λέξεων –συγγνωστή αδυναμία κατανόησης κειμένου– είτε υιοθετεί το σύνθημα.
Θα έλεγα, παραφράζοντας τον Ελύτη, ότι αν διέλυες την κ. Κασιμάτη –συμβολικά το εννοώ–, θα έβρισκες και τις τρεις αυτές ιδιότητες σε μία συσκευασία. Για τους υπερασπιστές της, τον κ. Μπαλάφα και τον κ. Βίτσα, μπορώ μόνο να υποκλιθώ στον ιπποτισμό τους.
Η ανάρτηση της κ. Κασιμάτη θα περνούσε απαρατήρητη, όπως εκατομμύρια βλακείες που συνθέτουν τον ιστό της κοινωνικής δικτύωσης. Θα περνούσε απαρατήρητη αν ήταν απλώς ένα σύμπτωμα πολιτικής ανοησίας, της συγγενούς διαμαρτίας που εμποδίζει το κόμμα της να αντιληφθεί τους λόγους οι οποίοι το οδηγούν στο περιθώριο που το γέννησε. Και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημά της. Μας πρόσφερε μια...
επίδειξη κοινωνικής ή κοινής ανοησίας.
Είναι ένας άνθρωπος που ζει σε καιρούς που γέρασαν πριν ωριμάσουν και απέτυχαν να παρασύρουν την ελληνική κοινωνία στην άνοιά τους, παρότι το προσπάθησαν και την τραυμάτισαν.
Ο κ. Τασούλας, ως πρόεδρος της Βουλής, θα πρέπει να αντιμετωπίσει με φιλανθρωπία την περίπτωσή της. Και να απαλλάξει την κ. Κασιμάτη από την καθημερινή συναναστροφή με τον χοίρο που υποτίθεται ότι την προστατεύει, ενώ στα άδυτα της ψυχής του θάλπουν δολοφονικά ένστικτα εναντίον της. Ας μην συνεχισθεί αυτό το μαρτύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου