Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η Γη γυρίζει. Το ΚΚΕ όχι. Δεν συμβαίνει πια συχνά, αλλά η επικαιρότητα γύρισε τις τελευταίες ημέρες και βρήκε το ΚΚΕ. Το βρήκε, βέβαια, εκεί όπου το είχε αφήσει. Στο άγαλμα του Τρούμαν.
Το βρήκε σε μια από τις αντιαμερικανικές του τελετουργίες, τις οποίες, παρότι η Γη γύριζε και ο μεταπολιτευτικός αντιαμερικανισμός αμβλυνόταν, το Κόμμα επέμενε να τελεί με ευλάβεια.
Η τελετουργία και η διαβόητη κλωτσιά που τη σημάδεψε θα μπορούσαν, με μια μικρή δόση διεστραμμένου κυνισμού, να θεωρηθούν σαν επιστροφή στην κανονικότητα. Αντί των φλεγόμενων πλατειών της κρίσης, επιστρέφουμε στα χάπενινγκ της γνωστής οργανωμένης μειοψηφίας, τα στελέχη της οποίας υπερασπίζονται την κλωτσιά σαν επαναστατικό δικαίωμα. Σαν αλτρουιστική «κλωτσιά υπέρ τρίτου», όπως την όρισε η Λιάνα Κανέλλη.
Η αλήθεια είναι ότι το αμετακίνητο Κόμμα δεν φταίει. Εχει πέσει θύμα μιας διπλής παρεξήγησης. Παρεξηγήθηκε, πρώτον, η στάση του στην κρίση. Η απόφασή του να αντισταθεί στο ρεύμα των αγανακτισμένων ήταν προϊόν μάλλον τακτικισμού, παρά γνήσιας μεταστροφής.
Αντίθετα απ’ ό,τι φαντάζονται κάποιοι όψιμοι απολογητές του, το ΚΚΕ δεν υπέκυψε στην παιδαγωγική της «αστικής» δημοκρατίας· απλώς, ήδη από το 2008, φρόντιζε να αποκηρύσσει τις δυνάμεις που δεν μπορούσε να ελέγξει. Ή –όπως λέγεται στη γλώσσα του– τις δυνάμεις που δεν ήταν σε θέση καν να «καναλιζάρει».
Η δεύτερη παρεξήγηση εις βάρος του ΚΚΕ είναι η υπερεκτίμηση του ρόλου του μετά την κρίση. Καθώς στο πεζοδρόμιο παραμένει η μόνη συγκροτημένη –αν και φυλλορροούσα– δύναμη, γίνεται αντικείμενο μιας παραφουσκωμένης πολεμικής που το αντιμετωπίζει σαν κάτι ζωντανό. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η κλωτσιά έφτασε να παρουσιάζεται περίπου σαν πράξη κατάλυσης του πολιτεύματος.
Αυτή η υπερβολή προέρχεται από έναν μικρό κλάδο της Ν.Δ. που αδυνατεί να συγχρονιστεί με τη μετεκλογική πραγματικότητα· που, λίγο από πελατειακό υπολογισμό και λίγο από αδυναμία κατανόησης των συμφραζομένων, ψάχνει μια κάποια Αριστερά για να πλακωθεί στα μίντια.
Αν κάποιος εξυπηρετείται από αυτόν τον ψευτοϊδεολογικό βερμπαλισμό, δεν είναι βέβαια η κυβέρνηση, που προσπαθεί να αποφύγει τις περιττές πολώσεις και να χτίσει στο Κέντρο το πολιτικό κεφάλαιο που της χρειάζεται για τις μεταρρυθμίσεις.
Η Γη γυρίζει. Το ΚΚΕ όχι. Δεν συμβαίνει πια συχνά, αλλά η επικαιρότητα γύρισε τις τελευταίες ημέρες και βρήκε το ΚΚΕ. Το βρήκε, βέβαια, εκεί όπου το είχε αφήσει. Στο άγαλμα του Τρούμαν.
Το βρήκε σε μια από τις αντιαμερικανικές του τελετουργίες, τις οποίες, παρότι η Γη γύριζε και ο μεταπολιτευτικός αντιαμερικανισμός αμβλυνόταν, το Κόμμα επέμενε να τελεί με ευλάβεια.
Η τελετουργία και η διαβόητη κλωτσιά που τη σημάδεψε θα μπορούσαν, με μια μικρή δόση διεστραμμένου κυνισμού, να θεωρηθούν σαν επιστροφή στην κανονικότητα. Αντί των φλεγόμενων πλατειών της κρίσης, επιστρέφουμε στα χάπενινγκ της γνωστής οργανωμένης μειοψηφίας, τα στελέχη της οποίας υπερασπίζονται την κλωτσιά σαν επαναστατικό δικαίωμα. Σαν αλτρουιστική «κλωτσιά υπέρ τρίτου», όπως την όρισε η Λιάνα Κανέλλη.
Η αλήθεια είναι ότι το αμετακίνητο Κόμμα δεν φταίει. Εχει πέσει θύμα μιας διπλής παρεξήγησης. Παρεξηγήθηκε, πρώτον, η στάση του στην κρίση. Η απόφασή του να αντισταθεί στο ρεύμα των αγανακτισμένων ήταν προϊόν μάλλον τακτικισμού, παρά γνήσιας μεταστροφής.
Αντίθετα απ’ ό,τι φαντάζονται κάποιοι όψιμοι απολογητές του, το ΚΚΕ δεν υπέκυψε στην παιδαγωγική της «αστικής» δημοκρατίας· απλώς, ήδη από το 2008, φρόντιζε να αποκηρύσσει τις δυνάμεις που δεν μπορούσε να ελέγξει. Ή –όπως λέγεται στη γλώσσα του– τις δυνάμεις που δεν ήταν σε θέση καν να «καναλιζάρει».
Η δεύτερη παρεξήγηση εις βάρος του ΚΚΕ είναι η υπερεκτίμηση του ρόλου του μετά την κρίση. Καθώς στο πεζοδρόμιο παραμένει η μόνη συγκροτημένη –αν και φυλλορροούσα– δύναμη, γίνεται αντικείμενο μιας παραφουσκωμένης πολεμικής που το αντιμετωπίζει σαν κάτι ζωντανό. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η κλωτσιά έφτασε να παρουσιάζεται περίπου σαν πράξη κατάλυσης του πολιτεύματος.
Αυτή η υπερβολή προέρχεται από έναν μικρό κλάδο της Ν.Δ. που αδυνατεί να συγχρονιστεί με τη μετεκλογική πραγματικότητα· που, λίγο από πελατειακό υπολογισμό και λίγο από αδυναμία κατανόησης των συμφραζομένων, ψάχνει μια κάποια Αριστερά για να πλακωθεί στα μίντια.
Αν κάποιος εξυπηρετείται από αυτόν τον ψευτοϊδεολογικό βερμπαλισμό, δεν είναι βέβαια η κυβέρνηση, που προσπαθεί να αποφύγει τις περιττές πολώσεις και να χτίσει στο Κέντρο το πολιτικό κεφάλαιο που της χρειάζεται για τις μεταρρυθμίσεις.
Αν κάποιος εξυπηρετείται, είναι το ίδιο το ΚΚΕ, που μόνο μέσα σε ριμέικ εμφυλιακών αντιπαραθέσεων μπορεί να υπάρξει. Μόνο μέσα στην εικονική πραγματικότητα ενός «Τρούμαν σόου», όπου πρωταγωνιστές είναι τα τάγματα που σηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο στ’ αγάλματα.
Το ΚΚΕ χρωστάει χάρη σε αυτούς που...
Το ΚΚΕ χρωστάει χάρη σε αυτούς που...
το επικαιροποιούν – που το τραβούν στο παρόν.
Σε αυτούς που αντιμετωπίζουν σαν απειλή ένα κόμμα-σουβενίρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου