Είναι νέα, πτυχιούχος, αλλά για να επιβιώσει αναγκάζεται να κάνει δύο δουλειές. Επιστρέφει στο σπίτι της κατάκοπη στις 11 το βράδυ και το πρωί πρέπει να ξυπνήσει στις εξίμισι.
«Δεν θυμάμαι τι σημαίνουν αυτά τα αρχικά», μου λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Τα ήξερα όταν έδινα Πανελλαδικές, αλλά μετά πέταξα από το κεφάλι μου όλες τις άχρηστες γνώσεις».
Η κοπέλα έχει όλο το δίκιο να θεωρεί τα παραπάνω γνώσεις άχρηστες. Η λήθη δημιουργεί χώρο για τους νέους που θέλουν να ζήσουν χωρίς τα μίση του παρελθόντος, ενώ αυτές οι γνώσεις όχι μόνο είναι άχρηστες, αλλά είναι και βλαβερές για όσους δεν μπορούν να τις διαχειριστούν με ωριμότητα και νηφαλιότητα. Το ΕΑΜ και ο Εμφύλιος δίχασαν την ελληνική κοινωνία. Κατέληξαν και τα δύο σε λουτρά αίματος. Το πρώτο λουτρό ήταν στα Δεκεμβριανά και το δεύτερο στον Γράμμο. Είναι χρήσιμο να τα μελετά κανείς, όπως και την υπόλοιπη ελληνική ιστορία, για την εξαγωγή συμπερασμάτων, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Οταν όμως κανείς τα μνημονεύει για να εμπνέεται, τότε είναι βλαβερό διότι έχει το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν, δηλαδή στην αναπαραγωγή του διχασμού και του φανατισμού του παρελθόντος.
Η συνομιλήτριά μου έχει ηλικία 24 χρόνων. Το μέλλον είναι ανοικτό μπροστά της με όλες τις προσδοκίες και τις παγίδες, τα οράματα και τις αγωνίες. Αναζητεί κάτι για να την εμπνεύσει. Κάτι καινούργιο. Μια καινοτομία. Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να την εμπνεύσει είναι το ΕΑΜ και ο Εμφύλιος.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου