Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Τι είναι πιο παράξενο;
Τι είναι πιο παράξενο;
Οτι ο Νίκος Βούτσης ομολογεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απροετοίμαστος για να κυβερνήσει; Ή ότι, ύστερα απ’ όσα μεσολάβησαν, επιμένει πως «προγραμματικά» το κόμμα ήταν προετοιμασμένο;
Οι αντιδράσεις είναι εστιασμένες στην επιφάνεια.
Οι αντιδράσεις είναι εστιασμένες στην επιφάνεια.
Το πιο ενδιαφέρον στον απολογισμό του Βούτση είναι το σκεπτικό, που δεν διόρθωσε ούτε με τη «διορθωτική» του δήλωση: το πού ακριβώς εντοπίζει ο ίδιος την έλλειψη προετοιμασίας. Είχαμε, λέει, πρόγραμμα – εκείνο που σκίστηκε έξι μήνες μετά την εκλογική νίκη. Είχαμε και στελέχη, νέους συντρόφους «με πτυχία» – Λαφαζάνηδες, που εξοστρακίστηκαν, Καρανίκες, που ενσωματώθηκαν, Πολάκηδες, που ακόμη προτάσσονται στην εμπροσθοφυλακή.
Τι έλειπε;
Ελειπαν, είπε ο Βούτσης, «οργανώσεις βάσης» στα υπουργεία.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε στη διακυβέρνηση, δεν έφταιγε η εξωπραγματική του κοσμοαντίληψη – η ομολογημένη του αυταπάτη που, εκτός των άλλων, τον εμπόδισε από το να καταρτίσει πλάνο συμβατό με την ευρωπαϊκή και την οικονομική πραγματικότητα. Εφταιξε το γεγονός ότι δεν είχε ήδη προεγκατεστημένους εξουσιαστικούς μηχανισμούς εντός του κράτους.
Ιδιας κατεύθυνσης απολογισμό έκανε και ο Τσίπρας την Τρίτη στη Βουλή. «Αν σε κάτι αποτύχαμε», είπε, «και μας έκρινε ο ελληνικός λαός αυστηρά, δεν ήταν γιατί ελέγξαμε τη Δικαιοσύνη, αλλά αντιθέτως γιατί δεν καταφέραμε να πολεμήσουμε όσο αποτελεσματικά θα έπρεπε τα βαθιά κυκλώματα στο εσωτερικό των θεσμών». Το πρόβλημα για τον Τσίπρα δεν ήταν ο ρασπουτινισμός. Ηταν ο λίγος ρασπουτινισμός. Αν σε κάτι νιώθει ότι απέτυχε, ήταν που δεν είχε περισσότερους και περισσότερο δραστικούς Παπαγγελόπουλους.
Σχηματίζεται έτσι καθαρά η ιδέα που –ανεξαρτήτως εσωκομματικών αποχρώσεων– έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον εαυτό του.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε στη διακυβέρνηση, δεν έφταιγε η εξωπραγματική του κοσμοαντίληψη – η ομολογημένη του αυταπάτη που, εκτός των άλλων, τον εμπόδισε από το να καταρτίσει πλάνο συμβατό με την ευρωπαϊκή και την οικονομική πραγματικότητα. Εφταιξε το γεγονός ότι δεν είχε ήδη προεγκατεστημένους εξουσιαστικούς μηχανισμούς εντός του κράτους.
Ιδιας κατεύθυνσης απολογισμό έκανε και ο Τσίπρας την Τρίτη στη Βουλή. «Αν σε κάτι αποτύχαμε», είπε, «και μας έκρινε ο ελληνικός λαός αυστηρά, δεν ήταν γιατί ελέγξαμε τη Δικαιοσύνη, αλλά αντιθέτως γιατί δεν καταφέραμε να πολεμήσουμε όσο αποτελεσματικά θα έπρεπε τα βαθιά κυκλώματα στο εσωτερικό των θεσμών». Το πρόβλημα για τον Τσίπρα δεν ήταν ο ρασπουτινισμός. Ηταν ο λίγος ρασπουτινισμός. Αν σε κάτι νιώθει ότι απέτυχε, ήταν που δεν είχε περισσότερους και περισσότερο δραστικούς Παπαγγελόπουλους.
Σχηματίζεται έτσι καθαρά η ιδέα που –ανεξαρτήτως εσωκομματικών αποχρώσεων– έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον εαυτό του.
Το κόμμα θεωρεί ότι έχασε μόνον επειδή δεν είχε πείρα στις τεχνικές της εξουσίας. Κι αυτό, παρότι κυβερνώντας, αφιέρωσε σχεδόν όλη του την ενέργεια στο power game – στην προσπάθεια να εγκαταστήσει όσο το δυνατόν πιο σταθερές «βάσεις» ισχύος στα μέσα ενημέρωσης, στα επιχειρηματικά συμφέροντα, στο βαθύ και αβαθές κράτος. Χρησιμοποίησε την εξουσία για την εξουσία, αλλά δεν είναι ευχαριστημένος από τις επιδόσεις του.
Η αυτοδιάγνωση αυτή προδιαγράφει και το είδος του «μετασχηματισμού» που θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η αυτοδιάγνωση αυτή προδιαγράφει και το είδος του «μετασχηματισμού» που θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Καλύτερη προετοιμασία για την αξιωματική αντιπολίτευση δεν σημαίνει προγραμματική ανασύνταξη. Οι θέσεις της εκλαμβάνονται θεολογικά ως άχρονες αλήθειες, στις οποίες αισθάνεται δικαιωμένη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ –ο όλος ΣΥΡΙΖΑ– νομίζει ότι...
ήταν σωστός εκεί που αποδείχθηκε περισσότερο λάθος.
Και αθώος εκεί που αποδείχθηκε περισσότερο κυνικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου