Γράψαμε πολλάκις για τα αυτονόητα που η ρηχή Αριστερά κατακρεουργεί, αποτρέποντας με απίθανες νοητικές ακροβασίες και πομπώδεις λέξεις τη λύση των προβλημάτων.
Αναφέραμε το θέμα του ακαδημαϊκού ασύλου, το οποίο σε περιόδους δημοκρατίας δεν έχει νόημα (όλοι μιλούν ελεύθερα, εντός κι εκτός ΑΕΙ) και σε δικτατορία δεν έχει εφαρμογή (ουδείς μπορεί να πει την άποψή του ούτε εντός ούτε εκτός πανεπιστημίων).
Σήμερα το ακαδημαϊκό άσυλο λειτουργεί αντιστρόφως των σκοπών για τους οποίους θεσπίστηκε. Αρκεί να θυμηθούμε ότι κάποιοι «επαναστάτες» επιτέθηκαν με καδρόνια στον υπέργηρο νομπελίστα βιολόγο Τζέιμς Γουότσον όταν αυτός επιχείρησε να μιλήσει στο Πανεπιστήμιο Πατρών (15.4.2011). Eνας θεσμός που υποτίθεται προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, προστάτευσε τους κακοποιούς που επιτέθηκαν σε έναν 85χρονο και δεν του επέτρεψαν να μιλήσει. Oλοι βλέπουμε τα «καλόπαιδα» των βορείων προαστίων ναι διασκεδάζουν καίγοντας τρόλεϊ τα Σαββατοκύριακα στην Πατησίων και μετά να οχυρώνονται στο ΕΜΠ.
Η υπερτιμημένη Αριστερά επιχειρηματολογεί για το μεγάλο κακό που θα πάθει η Δημοκρατία αν καταργηθεί το άσυλό τους. Λογικό, από μια άποψη, αφού η δεξιά κυβέρνηση προβληματίζεται για το μεγάλο κακό που θα πάθουν οι αρχιτεκτονικές σπουδές στη χώρα, αν μια χούφτα καθηγητών ξεβολευτούν από τα γραφεία που κατέχουν (μαζί με τους μπάχαλους) στην οδό Πατησίων και μεταφερθούν στου Ζωγράφου.
Ο τέως υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου πήγε τη συζήτηση για τα αυτονόητα σε ακόμη βαθύτερα επίπεδα ανοησίας. Ρωτήθηκε να σχολιάσει τη ρύθμιση που έφερε η κ. Νίκη Κεραμέως ότι «εντός των χώρων των ΑΕΙ οι αρμόδιες αρχές ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους συμπεριλαμβανομένης της επέμβασης λόγω τέλεσης αξιόποινων πράξεων». Με ύφος δικηγόρου σε επαρχιακό δικαστήριο (που αναφωνεί σε εκδίκαση δολοφονίας «τι είναι ο άνθρωπος, κ. πρόεδρε; Eνα τίποτα...») χαρακτήρισε τη διάταξη «επικίνδυνη» διότι «ποιος ακριβώς αποφασίζει ότι είναι αξιόποινη η πράξη;» (esos.gr, 31.7.2019)
Eτσι, εκεί που συζητούσαμε αν οι χουλιγκάνοι των ΑΕΙ έχουν το δικαίωμα να διακόπτουν μια διάλεξη κραδαίνοντας καδρόνια, καλούμαστε να κουβεντιάσουμε ποιος αποφασίζει αν ο προπηλακισμός ενός καθηγητή είναι αξιόποινη πράξη ή όχι.
Υπάρχει όμως η δική του ρύθμιση (ν. 4485/2017) που προέβλεπε ότι «επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ λαμβάνει χώρα σε περιπτώσεις κακουργημάτων και εγκλημάτων κατά της ζωής αυτεπαγγέλτως και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση έπειτα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου. Οι ως άνω περιορισμοί δεν ισχύουν για το Πυροσβεστικό Σώμα». Τότε ουδείς αναρωτήθηκε «ποιος ακριβώς αποφασίζει ότι είναι κακούργημα;» για να επέμβει αυτεπαγγέλτως η αστυνομία ή αν είναι πλημμέλημα για να αποφασίσει το Πρυτανικό Συμβούλιο;
Yποπτη είναι και η εξαίρεση της Πυροσβεστικής, διότι ποιος ακριβώς αποφασίζει αν μια πυρκαγιά είναι επικίνδυνη; Μπορεί να είναι απλώς να συμβολίζει το κάψιμο του παλιού κόσμου.
Με αυτές τις ανοησίες η ρηχή Αριστερά...
κούρσεψε τον δημόσιο διάλογο και όλοι –είτε λόγω σεβασμού στην παλιά εγγράμματη Αριστερά, είτε λόγω φόβου μη χαρακτηριστούν «φασίστες» ή, ακόμη χειρότερα, «νεοφιλελεύθεροι»– κάθονται και συζητούν «τι εστί νόμος;» και «ποιος αποφασίζει αν μια πράξη είναι αξιόποινη;».
Τα προβλήματα ανακυκλώνονται και οι σεβάσμιοι (στην όψη) θεωρητικοί της αριστερής ανοησίας χειροκροτούνται για τις ιδιοφυείς μπαρούφες τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου