Aπό τον Ραφαήλ Καλυβιώτη
rkaliviotis@gmail.com
Στις 8 Απριλίου συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από τον θάνατο μίας Συντηρητικής επαναστάτριας.
Ενώ ο Τσόρτσιλ κέρδισε έναν από τους πιο αποφασιστικούς πολέμους στο διάβα της ανθρωπότητας, ποτέ δεν δημιούργησε «-ισμό».
Η σιδηρά κυρία μεταμόρφωσε την παγκόσμια πολιτική σκηνή, μετατρέποντας το όνομά της σε δόγμα: θατσερισμός.
Το κοινωνικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο ξεπρόβαλε η Θάτσερ ήταν κομμένο και ραμμένο για τη μακροημέρευση των Εργατικών και του σοσιαλιστικού σκηνικού που είχαν στήσει στη Βρετανία. Και αυτό διότι το μεταπολεμικό consensus, έντρομο από τις μνήμες της ανεργίας του 1930, είχε στηθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε η πλήρης απασχόληση να αποτελεί φετίχ.
Τα συνδικάτα ήταν ανεξέλεγκτα. Η ταφή των νεκρών δεν ήταν εφικτή επειδή οι νεκροθάφτες, διαμαρτυρόμενοι, απεργούσαν. Μάλιστα, έκαναν και συστάσεις στην κυβέρνηση, παροτρύνοντάς την να τοποθετήσει τα ενταφιασμένα σώματα σε αποθήκες και να σκεφτεί σοβαρά την εναλλακτική λύση της μαζικής ταφής στον Ατλαντικό (!). Η Θάτσερ κέρδισε τις εκλογές και η Βρετανία απέκτησε την πρώτη στην ιστορία της γυναίκα πρωθυπουργό. Ηταν από τις ελάχιστες πολιτικές προσωπικότητες που κράτησαν τις ιδεολογικές αρχές τους και ταυτόχρονα ως Συντηρητική συνέβαλε με θετικές προτάσεις στην πρόοδο της Βρετανίας (ιδιωτικοποιήσεις, μείωση φόρων, καρατόμηση εργατοπατέρων, μείωση κρατικών δαπανών, ισχυροποίηση του εθνικού φρονήματος). Τα έθνη μπορεί να μεγαλουργήσουν μόνον εάν τα άτομα αφήνονται ελεύθερα. Μεγάλο κράτος σημαίνει κορπορατισμός και κορπορατισμός σημαίνει ανελευθερία, και ηθικά αλλά και οικονομικά.
Ο κορπορατισμός δημιουργεί μεγάλες άβουλες συλλογικότητες εντός του έθνους. Αντί για άτομα που δημιουργούν προς όφελός του, φυτοζωούν συλλογικότητες που έχουν ανάγκη για όλο και περισσότερη «καθοδήγηση». Το κράτος πράττει πάντοτε υπέρ του κράτους και ποτέ υπέρ του έθνους. Η καταγωγή της από τα δυναμικά μεσαία στρώματα της Βρετανίας σε συνδυασμό με τα ισχυρά της πιστεύω σφυρηλάτησε μία φλογώδη προσωπικότητα, που δεν πίστευε ούτε στη μεταπολεμική ορθοδοξία, αλλά ούτε στην «πολιτική ορθότητα» της συναίνεσης που πρέσβευαν οι προερχόμενοι από τα υψηλά αστικά στρώματα συνάδελφοί της στο ίδιο κόμμα: «Οι κοινωνίες πρέπει να ενθαρρύνουν και να ανταμείβουν αυτούς που επιχειρούν και καινοτομούν, αυτούς που δημιουργούν πλούτο χωρίς τη βοήθεια των κυβερνήσεων».
Ετσι, επί ημερών της οι κρατικές επιδοτήσεις σε βιομηχανίες έπαυσαν, με αποτέλεσμα να κλείσουν πολλές επιχειρήσεις, περιέκοψε δαπάνες από το κράτος οπουδήποτε είχε αυξηθεί η σπατάλη, τσακίζοντας τη γραφειοκρατία. Ενέργεια, Παιδεία, απασχόληση, μεταφορές είναι μερικοί από τους τομείς στους οποίους το κράτος μείωσε ριζικά τις επιδοτήσεις. Μία από τις πιο επιτυχημένες πολιτικές της ήταν να δώσει τη δυνατότητα στους ενοικιαστές των εργατικών κατοικιών να αγοράσουν τα σπίτια από το κράτος. Η απόκτηση περιουσίας ήταν κάτι σημαντικό για τα εργατικά στρώματα, αφού τους δινόταν η ευκαιρία να ανελιχθούν ως ιδιοκτήτες πλέον. Επιπρόσθετα, κέρδιζε και το κράτος χρησιμοποιώντας τα έσοδα για τη μείωση των ελλειμμάτων, που ήταν υψηλά. Πλην της διαχειρίσεως των εργατικών κατοικιών, οι πολιτικές της δεν έχαιραν μεγάλης αποδοχής από τους Αγγλους πολίτες. Η απέχθειά της στα ελλείμματα επέτεινε τις περικοπές, ενώ ταυτόχρονα μειώνονταν και οι άμεσοι φόροι. Παρ’ όλα αυτά, η παγκόσμια πετρελαϊκή κρίση σε συνδυασμό με τα χρέη της Βρετανίας στο ΔΝΤ αύξησε προσωρινά την ανεργία, με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί να αντιμετωπίζουν επί καθημερινής βάσεως κουκουλοφόρους που έριχναν μολότοφ.
Η δημοφιλία της έφτασε στο ναδίρ. Αρχισαν τότε αρκετοί πολιτικοί εντός του κόμματός της να της προτείνουν επίμονα να κάνει μεταστροφή.
«Μεταστροφή να κάνετε εσείς, αν θέλετε, η Κυρία δεν κάνει μεταστροφές» είχε πει.
Εκαναν το λάθος οι μετριοπαθείς του Συντηρητικού Κόμματος να πιστέψουν ότι η Κυρία ήταν μία συνηθισμένη πολιτικός. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, όμως, δεν ήταν τέτοια· πίστευε σε ιδέες. Το απέδειξε και στην αναμέτρησή της με τον Αρθουρ Σκάργκιλ, τον σκληροπυρηνικό μαρξιστή που διηύθυνε το συνδικάτο των ανθρακωρύχων (ΝUM).
Στη δεύτερη από τις τρεις θητείες της, από το 1984 έως το 1985, το NUM έκανε απεργία, σε μία διαμάχη ατέλειωτη. Ο Σκάργκιλ έφτασε στο σημείο, προκειμένου να συνεχιστεί η απεργία, να ζητήσει οικονομικούς πόρους από τη Σοβιετική Ενωση εν καιρώ απειλής Ψυχρού Πολέμου, αλλά και από τον Μουαμάρ Καντάφι (!). Εν τέλει, η σιδηρά κυρία...
άντεξε περισσότερο από τους ανθρακωρύχους.
Η νίκη της διέλυσε τα συνδικάτα και η Βρετανία έγινε και πάλι μια χώρα που μπορούσε να κυβερνηθεί δίχως να πληρώνει καθημερινώς 8.100.000 λίρες εξαιτίας των απεργιών.
Τέλος, η επικράτησή της στα Φόκλαντς εν συνδυασμώ με την ισχυρή πεποίθησή της ότι η Βρετανία είναι έθνος το οποίο δεν θα υποταχθεί σε ΚΑΝΕΝΑΝ -ιδίως στην Ε.Ε.- δείχνει τον δρόμο του πραγματικού συντηρητικού δόγματος: έθνος και ελευθερία.
Μήπως, φίλε αναγνώστη, είσαι και εσύ θατσεριστής και δεν το γνωρίζεις;
Στις 8 Απριλίου συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από τον θάνατο μίας Συντηρητικής επαναστάτριας.
Ενώ ο Τσόρτσιλ κέρδισε έναν από τους πιο αποφασιστικούς πολέμους στο διάβα της ανθρωπότητας, ποτέ δεν δημιούργησε «-ισμό».
Η σιδηρά κυρία μεταμόρφωσε την παγκόσμια πολιτική σκηνή, μετατρέποντας το όνομά της σε δόγμα: θατσερισμός.
Το κοινωνικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο ξεπρόβαλε η Θάτσερ ήταν κομμένο και ραμμένο για τη μακροημέρευση των Εργατικών και του σοσιαλιστικού σκηνικού που είχαν στήσει στη Βρετανία. Και αυτό διότι το μεταπολεμικό consensus, έντρομο από τις μνήμες της ανεργίας του 1930, είχε στηθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε η πλήρης απασχόληση να αποτελεί φετίχ.
Τα συνδικάτα ήταν ανεξέλεγκτα. Η ταφή των νεκρών δεν ήταν εφικτή επειδή οι νεκροθάφτες, διαμαρτυρόμενοι, απεργούσαν. Μάλιστα, έκαναν και συστάσεις στην κυβέρνηση, παροτρύνοντάς την να τοποθετήσει τα ενταφιασμένα σώματα σε αποθήκες και να σκεφτεί σοβαρά την εναλλακτική λύση της μαζικής ταφής στον Ατλαντικό (!). Η Θάτσερ κέρδισε τις εκλογές και η Βρετανία απέκτησε την πρώτη στην ιστορία της γυναίκα πρωθυπουργό. Ηταν από τις ελάχιστες πολιτικές προσωπικότητες που κράτησαν τις ιδεολογικές αρχές τους και ταυτόχρονα ως Συντηρητική συνέβαλε με θετικές προτάσεις στην πρόοδο της Βρετανίας (ιδιωτικοποιήσεις, μείωση φόρων, καρατόμηση εργατοπατέρων, μείωση κρατικών δαπανών, ισχυροποίηση του εθνικού φρονήματος). Τα έθνη μπορεί να μεγαλουργήσουν μόνον εάν τα άτομα αφήνονται ελεύθερα. Μεγάλο κράτος σημαίνει κορπορατισμός και κορπορατισμός σημαίνει ανελευθερία, και ηθικά αλλά και οικονομικά.
Ο κορπορατισμός δημιουργεί μεγάλες άβουλες συλλογικότητες εντός του έθνους. Αντί για άτομα που δημιουργούν προς όφελός του, φυτοζωούν συλλογικότητες που έχουν ανάγκη για όλο και περισσότερη «καθοδήγηση». Το κράτος πράττει πάντοτε υπέρ του κράτους και ποτέ υπέρ του έθνους. Η καταγωγή της από τα δυναμικά μεσαία στρώματα της Βρετανίας σε συνδυασμό με τα ισχυρά της πιστεύω σφυρηλάτησε μία φλογώδη προσωπικότητα, που δεν πίστευε ούτε στη μεταπολεμική ορθοδοξία, αλλά ούτε στην «πολιτική ορθότητα» της συναίνεσης που πρέσβευαν οι προερχόμενοι από τα υψηλά αστικά στρώματα συνάδελφοί της στο ίδιο κόμμα: «Οι κοινωνίες πρέπει να ενθαρρύνουν και να ανταμείβουν αυτούς που επιχειρούν και καινοτομούν, αυτούς που δημιουργούν πλούτο χωρίς τη βοήθεια των κυβερνήσεων».
Ετσι, επί ημερών της οι κρατικές επιδοτήσεις σε βιομηχανίες έπαυσαν, με αποτέλεσμα να κλείσουν πολλές επιχειρήσεις, περιέκοψε δαπάνες από το κράτος οπουδήποτε είχε αυξηθεί η σπατάλη, τσακίζοντας τη γραφειοκρατία. Ενέργεια, Παιδεία, απασχόληση, μεταφορές είναι μερικοί από τους τομείς στους οποίους το κράτος μείωσε ριζικά τις επιδοτήσεις. Μία από τις πιο επιτυχημένες πολιτικές της ήταν να δώσει τη δυνατότητα στους ενοικιαστές των εργατικών κατοικιών να αγοράσουν τα σπίτια από το κράτος. Η απόκτηση περιουσίας ήταν κάτι σημαντικό για τα εργατικά στρώματα, αφού τους δινόταν η ευκαιρία να ανελιχθούν ως ιδιοκτήτες πλέον. Επιπρόσθετα, κέρδιζε και το κράτος χρησιμοποιώντας τα έσοδα για τη μείωση των ελλειμμάτων, που ήταν υψηλά. Πλην της διαχειρίσεως των εργατικών κατοικιών, οι πολιτικές της δεν έχαιραν μεγάλης αποδοχής από τους Αγγλους πολίτες. Η απέχθειά της στα ελλείμματα επέτεινε τις περικοπές, ενώ ταυτόχρονα μειώνονταν και οι άμεσοι φόροι. Παρ’ όλα αυτά, η παγκόσμια πετρελαϊκή κρίση σε συνδυασμό με τα χρέη της Βρετανίας στο ΔΝΤ αύξησε προσωρινά την ανεργία, με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί να αντιμετωπίζουν επί καθημερινής βάσεως κουκουλοφόρους που έριχναν μολότοφ.
Η δημοφιλία της έφτασε στο ναδίρ. Αρχισαν τότε αρκετοί πολιτικοί εντός του κόμματός της να της προτείνουν επίμονα να κάνει μεταστροφή.
«Μεταστροφή να κάνετε εσείς, αν θέλετε, η Κυρία δεν κάνει μεταστροφές» είχε πει.
Εκαναν το λάθος οι μετριοπαθείς του Συντηρητικού Κόμματος να πιστέψουν ότι η Κυρία ήταν μία συνηθισμένη πολιτικός. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, όμως, δεν ήταν τέτοια· πίστευε σε ιδέες. Το απέδειξε και στην αναμέτρησή της με τον Αρθουρ Σκάργκιλ, τον σκληροπυρηνικό μαρξιστή που διηύθυνε το συνδικάτο των ανθρακωρύχων (ΝUM).
Στη δεύτερη από τις τρεις θητείες της, από το 1984 έως το 1985, το NUM έκανε απεργία, σε μία διαμάχη ατέλειωτη. Ο Σκάργκιλ έφτασε στο σημείο, προκειμένου να συνεχιστεί η απεργία, να ζητήσει οικονομικούς πόρους από τη Σοβιετική Ενωση εν καιρώ απειλής Ψυχρού Πολέμου, αλλά και από τον Μουαμάρ Καντάφι (!). Εν τέλει, η σιδηρά κυρία...
άντεξε περισσότερο από τους ανθρακωρύχους.
Η νίκη της διέλυσε τα συνδικάτα και η Βρετανία έγινε και πάλι μια χώρα που μπορούσε να κυβερνηθεί δίχως να πληρώνει καθημερινώς 8.100.000 λίρες εξαιτίας των απεργιών.
Τέλος, η επικράτησή της στα Φόκλαντς εν συνδυασμώ με την ισχυρή πεποίθησή της ότι η Βρετανία είναι έθνος το οποίο δεν θα υποταχθεί σε ΚΑΝΕΝΑΝ -ιδίως στην Ε.Ε.- δείχνει τον δρόμο του πραγματικού συντηρητικού δόγματος: έθνος και ελευθερία.
Μήπως, φίλε αναγνώστη, είσαι και εσύ θατσεριστής και δεν το γνωρίζεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου