Σας γράφω γιατί την τελευταία εβδομάδα συνέλαβα πολλές φορές τον εαυτό μου να σας παρατηρεί. Και δεν σας το κρύβω, θαύμασα αυτή την ήρεμη στωικότητα με την οποία αντιμετωπίσατε τις θεσμικές αναποδιές που έσκασαν ξαφνικά στα χέρια σας. Βλέπετε, σπάνια η Ιστορία στρέφει τους προβολείς της επάνω σε ανθρώπους σαν εσάς. Σε εκείνα τα σιωπηλά γρανάζια του μηχανισμού που ξέρουν ότι είναι ταγμένα να γυρίζουν χωρίς δική τους πρωτοβουλία. Απλώς επειδή εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο.
Εντάξει, ίσως είμαι παραπάνω σκληρός μαζί σας από όσο πρέπει. Στο κάτω-κάτω φτάσατε να είστε ο τρίτος πολιτειακός παράγοντας της χώρας. Δίνετε συνεντεύξεις, κάνετε προσλήψεις, καμιά φορά μέχρι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης σάς βάζει τις φωνές.
Όμως κατά βάθος ξέρετε και ξέρουμε ότι είστε ο Σάντσο Πάντσα σε ένα έργο που ονομάζεται «Δον Κιχώτης». Είστε ο Ρόμπιν σε ένα σίριαλ που ονομάζεται «Μπάτμαν». Είστε ο καπετάν «τάδε» δίπλα στον Άρη Βελουχιώτη...
Και δεν είναι ότι ξεκινήσατε έτσι. Άλλες ήταν οι φιλοδοξίες σας. Όταν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, μετά από ένα φλογερό μονόλογο, γυρίζατε γεμάτος ενθουσιασμό και λέγατε στους διπλανούς σας «ξέρω εγώ να χτυπάω, ρε μαλάκα». Ζητώντας σαν μικρό παιδί ένα νεύμα επιδοκιμασίας. Μια ελπίδα ότι έχετε κι εσείς τη στόφα του πρωταγωνιστή.
Όμως η ζωή είναι σκληρή. Κι εσείς φαίνεται ότι ήσασταν πολύ κουρασμένος για να κάνετε εκείνη την έξτρα προσπάθεια που χρειάζεται. Κι έτσι καταλήξατε στη θέση του προέδρου. Να παρεμβαίνετε κάθε τόσο με εκείνα τα μακρόσυρτα ρουτινιάρικα «ησυχάστε...» κάθε φορά που κάποιος δικός σας πετάει κάτι εξωφρενικό από το βήμα, προκαλώντας αντιδράσεις. Ακόμα και αυτά τα κόλπα του αμφιθεάτρου, που στόχο έχουν να διακόψουν τον ειρμό του αντιπάλου και να πνίξουν τα επιχειρήματά του μέσα στη βαβούρα, μηχανικά τα κάνετε πλέον.
Το πρόβλημα είναι ότι με ετούτα και με εκείνα, χάσατε τη φόρμα σας. Και αποδειχθήκατε ο «αδύναμος κρίκος» στη συντονισμένη προσπάθεια που έγινε από τους δικούς σας να βρεθεί μια λύση για το «θεματάκι» με την πλειοψηφία που σας προέκυψε ξαφνικά. Με αποτέλεσμα να τους εκθέσετε.
Πώς να σας το πω; Το ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να γίνονται με δύο τρόπους. Ή τελείως αθόρυβα ή τελείως απροκάλυπτα. Χωρίς προσχήματα. Και χωρίς να ιδρώνει το αυτί σας, όταν μιλάνε για «κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα» και όταν σας εγκαλούν και σας στολίζουν με επίθετα για την ανεπάρκειά σας.
Στο κάτω-κάτω, τι σόι εξουσία είστε αν τηρείτε τα προσχήματα;
Αυτά είναι για κάτι εκπροσώπους της αστικής δημοκρατίας που γενικά δεν την υπολήπτεστε και πολύ. Ο πραγματικός επαναστάτης σαν εσάς απλώς κλείνει το τάβλι, όταν βλέπει να χάνει. Ή καταστρέφει το παιχνίδι διακωμωδώντας το. Και κυρίως δεν διστάζει. Γιατί έτσι δείχνει την αδυναμία του.
Εξηγούμαι: Θέλετε να κρατήσετε τον Καμμένο σαν φίλο σας και να συνεχίσει να σας στηρίζει;
Αποφασίζετε να του χαρίσετε την κοινοβουλευτική του ομάδα, έστω και με τρεις βουλευτές. Ας λέει ό,τι θέλει ο κανονισμός της Βουλής. Και ας φωνάζουν όσο θέλουν οι «απέναντι». Γιατί στόχος σας στην πραγματικότητα είναι να γελοιοποιήσετε το «παιχνίδι» στα μάτια του κόσμου. Και κατά συνέπεια να γελοιοποιήσετε στα μάτια του και αυτούς που συνεχίζουν να αγανακτούν για τη γελοιοποίησή του.
Αυτό δεν είναι το σχέδιό σας; Να κάνετε κάθε νοήμονα αυτής της χώρας να σταματήσει να ασχολείται, μην αντέχοντας άλλο τη «Μαδουρίλα»;
Να τους κάνετε δηλαδή να χάσουν κάθε ελπίδα, ώστε να ρίξουν τελικά λευκή πετσέτα μπροστά στον σουρεαλισμό αυτών που λέτε και κάνετε;
Όμως εσείς διστάσατε. Και αναγκάσατε το «αφεντικό» να στείλει μία από τις πιο ταπεινωτικές επιστολές που έχει στείλει ποτέ προϊστάμενος σε υφιστάμενό του. Και στην ουσία να παραδεχθεί τελικά και ότι «εκβιάζεται» (αφού ομολογεί ότι σας έδωσε εντολή να διερευνήσετε το θέμα «κοινοβουλευτική ομάδα Καμμένου») και να πουλήσει τσαμπουκά στον Καμμένο (λέγοντας ότι δεν εκβιάζεται). Με άλλα λόγια μια ακόμα «πατάτα» όπου οι λάθος άνθρωποι άκουσαν τα λάθος πράγματα.
Ευτυχώς, βέβαια, η λύση της επιστολής «προσμετρήστε με» που έστειλαν και οι έξι, έσωσε τα προσχήματα και γελοιοποίησε επαρκώς τα πράγματα. Βοήθησαν σε αυτό και οι ίδιοι. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι...
στο πρώτο πλάνο της γελοιοποίησης δεν βρέθηκε το γενικότερο «σύστημα».
Βρεθήκατε εσείς.
Υ.Γ. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι όσο κι αν κηρύσσετε στους πελάτες σας τη «δεβαριετίλα» (τη στάση ζωής «δεν βαριέσαι»), για να εφαρμοστούν αυτά τα σχέδια σωστά χρειάζεται προσπάθεια επιπέδου «αριστείας», έτσι; Κανένας δεν έγινε πραγματικό αφεντικό, βασισμένος στην τυχαία συνεισφορά μιας Μεγαλοοικονόμου»...
Όμως κατά βάθος ξέρετε και ξέρουμε ότι είστε ο Σάντσο Πάντσα σε ένα έργο που ονομάζεται «Δον Κιχώτης». Είστε ο Ρόμπιν σε ένα σίριαλ που ονομάζεται «Μπάτμαν». Είστε ο καπετάν «τάδε» δίπλα στον Άρη Βελουχιώτη...
Και δεν είναι ότι ξεκινήσατε έτσι. Άλλες ήταν οι φιλοδοξίες σας. Όταν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, μετά από ένα φλογερό μονόλογο, γυρίζατε γεμάτος ενθουσιασμό και λέγατε στους διπλανούς σας «ξέρω εγώ να χτυπάω, ρε μαλάκα». Ζητώντας σαν μικρό παιδί ένα νεύμα επιδοκιμασίας. Μια ελπίδα ότι έχετε κι εσείς τη στόφα του πρωταγωνιστή.
Όμως η ζωή είναι σκληρή. Κι εσείς φαίνεται ότι ήσασταν πολύ κουρασμένος για να κάνετε εκείνη την έξτρα προσπάθεια που χρειάζεται. Κι έτσι καταλήξατε στη θέση του προέδρου. Να παρεμβαίνετε κάθε τόσο με εκείνα τα μακρόσυρτα ρουτινιάρικα «ησυχάστε...» κάθε φορά που κάποιος δικός σας πετάει κάτι εξωφρενικό από το βήμα, προκαλώντας αντιδράσεις. Ακόμα και αυτά τα κόλπα του αμφιθεάτρου, που στόχο έχουν να διακόψουν τον ειρμό του αντιπάλου και να πνίξουν τα επιχειρήματά του μέσα στη βαβούρα, μηχανικά τα κάνετε πλέον.
Το πρόβλημα είναι ότι με ετούτα και με εκείνα, χάσατε τη φόρμα σας. Και αποδειχθήκατε ο «αδύναμος κρίκος» στη συντονισμένη προσπάθεια που έγινε από τους δικούς σας να βρεθεί μια λύση για το «θεματάκι» με την πλειοψηφία που σας προέκυψε ξαφνικά. Με αποτέλεσμα να τους εκθέσετε.
Πώς να σας το πω; Το ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να γίνονται με δύο τρόπους. Ή τελείως αθόρυβα ή τελείως απροκάλυπτα. Χωρίς προσχήματα. Και χωρίς να ιδρώνει το αυτί σας, όταν μιλάνε για «κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα» και όταν σας εγκαλούν και σας στολίζουν με επίθετα για την ανεπάρκειά σας.
Στο κάτω-κάτω, τι σόι εξουσία είστε αν τηρείτε τα προσχήματα;
Αυτά είναι για κάτι εκπροσώπους της αστικής δημοκρατίας που γενικά δεν την υπολήπτεστε και πολύ. Ο πραγματικός επαναστάτης σαν εσάς απλώς κλείνει το τάβλι, όταν βλέπει να χάνει. Ή καταστρέφει το παιχνίδι διακωμωδώντας το. Και κυρίως δεν διστάζει. Γιατί έτσι δείχνει την αδυναμία του.
Εξηγούμαι: Θέλετε να κρατήσετε τον Καμμένο σαν φίλο σας και να συνεχίσει να σας στηρίζει;
Αποφασίζετε να του χαρίσετε την κοινοβουλευτική του ομάδα, έστω και με τρεις βουλευτές. Ας λέει ό,τι θέλει ο κανονισμός της Βουλής. Και ας φωνάζουν όσο θέλουν οι «απέναντι». Γιατί στόχος σας στην πραγματικότητα είναι να γελοιοποιήσετε το «παιχνίδι» στα μάτια του κόσμου. Και κατά συνέπεια να γελοιοποιήσετε στα μάτια του και αυτούς που συνεχίζουν να αγανακτούν για τη γελοιοποίησή του.
Αυτό δεν είναι το σχέδιό σας; Να κάνετε κάθε νοήμονα αυτής της χώρας να σταματήσει να ασχολείται, μην αντέχοντας άλλο τη «Μαδουρίλα»;
Να τους κάνετε δηλαδή να χάσουν κάθε ελπίδα, ώστε να ρίξουν τελικά λευκή πετσέτα μπροστά στον σουρεαλισμό αυτών που λέτε και κάνετε;
Όμως εσείς διστάσατε. Και αναγκάσατε το «αφεντικό» να στείλει μία από τις πιο ταπεινωτικές επιστολές που έχει στείλει ποτέ προϊστάμενος σε υφιστάμενό του. Και στην ουσία να παραδεχθεί τελικά και ότι «εκβιάζεται» (αφού ομολογεί ότι σας έδωσε εντολή να διερευνήσετε το θέμα «κοινοβουλευτική ομάδα Καμμένου») και να πουλήσει τσαμπουκά στον Καμμένο (λέγοντας ότι δεν εκβιάζεται). Με άλλα λόγια μια ακόμα «πατάτα» όπου οι λάθος άνθρωποι άκουσαν τα λάθος πράγματα.
Ευτυχώς, βέβαια, η λύση της επιστολής «προσμετρήστε με» που έστειλαν και οι έξι, έσωσε τα προσχήματα και γελοιοποίησε επαρκώς τα πράγματα. Βοήθησαν σε αυτό και οι ίδιοι. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι...
στο πρώτο πλάνο της γελοιοποίησης δεν βρέθηκε το γενικότερο «σύστημα».
Βρεθήκατε εσείς.
Υ.Γ. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι όσο κι αν κηρύσσετε στους πελάτες σας τη «δεβαριετίλα» (τη στάση ζωής «δεν βαριέσαι»), για να εφαρμοστούν αυτά τα σχέδια σωστά χρειάζεται προσπάθεια επιπέδου «αριστείας», έτσι; Κανένας δεν έγινε πραγματικό αφεντικό, βασισμένος στην τυχαία συνεισφορά μιας Μεγαλοοικονόμου»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου