Μοριακού Βιολόγου, τ. Διοικητή του Νοσοκομείου "Ελπίς”
"Η δύναμη και η εξουσία, ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική και ακόμα χαμηλότερη αυτοεκτίμηση..."
Στο άλλοτε ταπεινό μικροχώραφο της
ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουν έρθει τα πάνω-κάτω και ο όρος "Αριστερά"
βολοδέρνει στους τέσσερις ορίζοντες και προς όλες τις κατευθύνσεις που
μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Η ιστορία βέβαια η κακούργα τους τράταρε
πολλά αγκάθια τα τελευταία χρόνια, με κορυφαίο εκείνο που τους επέτρεψε
να νιώσουν "κάποιοι" και να ονειρεύονται το "μέλι στη γαβάθα", έτσι
ώστε να μεταλλαχθεί ένα βολεμένο στον ρόλο του κόμμα κατσαρολικών και
ανούσιας διαμαρτυρίας σε κυβερνητικό, αφού πρώτα προπονήθηκε για μια
περίοδο, στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.
Ο μεγάλος προαγωγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν,
είτε το θέλουν είτε όχι, το επαχθές κατ' εκείνους και επονείδιστο
Μνημόνιο, το οποίο όμως υπηρέτησαν πιστά ως... υπάκουα κατοικίδια
κουνώντας την ουρά με ευχαρίστηση!
Ήταν εκείνο που έδωσε το στίγμα και
έστειλε στην αγκαλιά του Αλέξη του Τσίπρα και της "αριστερής
αγέλης" πλήθη απεγνωσμένων και απογοητευμένων από την κρίση μικροαστών
οι οποίοι στον ΣΥΡΙΖΑ είδαν την ευκαιρία να μην εξοβελιστούν από την
κοινωνία και να μη χάσουν το βιος τους... ίσως και να φτιάξουν τη ζωή
τους.
Πριν προσγειωθεί σχετικά ανώμαλα, ο
μικρός παρθένος ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι με την τότε ραγδαία εκλογική του
άνοδο, επιτέλους δικαιωνόταν η μοναχική του πορεία, στα χρόνια του
υπαρξιακού του ξεπεσμού, και πως επιτέλους ο όχλος, στον οποίο κάθε
άρτιο καθεστωτικό συνονθύλευμα στοχεύει, θα έβλεπε το φως το αληθινό και
θα ασπαζόταν τις ιδεοληψίες του, που ήταν κάτι μεταξύ άρρωστου Τρότσκι
και Μάο στα τελευταία του...
Γι' αυτό και σαν βλοσυρός
πορτιέρης-νταβατζής, το συριζαίικο σύστημα υπέβαλε τότε σε αυστηρό face
control αριστεροσύνης τους παλαιο-Πασόκους που συνωθούνταν πάνω σε
καφάσια και σπασμένες καρέκλες, στη μικρή ακόμα αυλή του, που έσφιξε από
ζωή.
Τους μάζεψαν βέβαια ως αδέσποτα, αλλά
μέχρι εκεί. Πέντε σχεδόν δεκαετίες περίμεναν υπομονετικά οι άνθρωποι
στον σταθμό, το τρένο της εξουσίας και όταν το είδαν να καταφθάνει...
σιγά μη και άφηναν τους νεοφερμένους-πεινασμένους του πάλαι ποτέ
κραταιού ΠΑΣΟΚ, να συνταξιδεύσουν μαζί τους; Την εποχή εκείνη -τη
αρστερομεθυσμένη- ήταν πιο εύκολο να γινόταν κανείς δεκτός στο Χάρβαρντ
στο Γέιλ ή στο Πρίνστον, παρά σε τοπική κομματική οργάνωση παραληρούντων
Συριζαίων...
Οι αγράμματοι και κοινωνικά αναλφάβητοι
μικρογραφειοκράτες της Κουμουνδούρου διακατέχονταν από το σύνδρομο του
κτηματία-σατράπη. Βαθιά μέσα τους θεωρούσαν και συνεχίζουν ακόμα και
σήμερα να θεωρούν το κόμμα-αχταρμά ως την απόλυτη ιδιοκτησία τους. Μόνο
που το "μπακαλικάκι" του χθες μετεξελίχθηκε σε πολυκατάστημα και ούτε
που ήξεραν οι φουκαράδες πώς να το διοικήσουν... πώς να το φέρουν
βόλτα, έστω και υποτυπωδώς.
Η συγκατοίκηση, λοιπόν, η συμπόρευση και
ο συγχρωτισμός με τις συνιστώσες της Αριστεράς-σκορποχώρι, που
αποτελούνταν από σοσιαλιστές μέχρι αριστεριστές και αναρχικούς, πρόσδωσε
έναν και μοναδικό στόχο, την κοινοβουλευτική τους επιβίωση και τίποτε
άλλο - σιγά μην τους ενδιέφερε ο πολίτης, όταν υπήρχε η γαβάθα μπρόστα
στα μάτια τους.
Οι μικρομπακάληδες λοιπόν της
Κουμουνδύρου φοβόντουσαν τότε καθαρά ότι μετά τη διεύρυνση, οι
λαθρομετανάστες Πασόκοι, ζυμωμένοι όπως ήταν με την εξουσία και από την
εξουσία, θα τους εξοβέλιζαν και θα αποκτούσαν ισχυρά ερείσματα στην
επόμενη Κοινοβουλευτική Ομάδα στην οποία στόχευε ο Τσίπρας, που
ενδιαφερόταν μόνο για τα προσωπικά του οφίτσια και είχε ήδη πετάξει στα
σκουπίδια τις όποιες παλιές ιδεολογίες - αν ποτέ τις πίστεψε...
Ο Τσίπρας και οι δικοί του, όμως, δεν
είχαν επιλογή, παρόλο που η ιδέα αυτή δεν τους άρεσε καθόλου. Άλλος
δρόμος όμως για την εξουσία δεν μπορούσε τότε να υπάρξει. Η
καταναγκαστική λοιπόν συνύπαρξη ήταν ο απόλυτος μονόδρομος, όσο και αν
αυτό τους έφερνε αναγούλα.
Τόσο όμως οι έχοντες καθαρό συριζαίικο
DNA, όσο και οι έχοντες αποκτήσει επίκτητα χαρακτηριστικά του,
αναγκάστηκαν να ρίξουν πολύ τις προσδοκίες τους και να συνεργαστούν σαν
σιαμαία δίδυμα!
Έτσι, από κοινού Συριζαίοι και
παλαιοπασόκοι-νεοσυριζαίοι αποφάσισαν πως πλέον θα απεχθάνονταν
καθετί που θ' αφορούσε όχι μόνο στη θρησκεία, αλλά και στο ίδιο το
έθνος. Λατρεύουν από τότε να αποδομούν οτιδήποτε εθνικό και, αντίθετα,
να υπερασπίζονται σθεναρά και με πάθος οτιδήποτε μειονοτικό,
αλυτρωτικό εις βάρος της χώρας και εχθρικά κείμενο προς το έθνος.
Όσο η Ανανεωτική Αριστερά, που ήταν ένα
συμπαθητικό και άκακο μικροκόμμα, σαν εκείνο του Λεβέντη, ένα ισχνό
δηλαδή κόμμα διαμαρτυρίας, στο οποίο ουδείς έδινε σημασία, οι όποιες
ιδεοληψίες της δεν προκαλούσαν αντιδράσεις. Αντιμετωπίζονταν από το
σύστημα σαν ιδεοληπτικές εκκεντρικότητες άνευ σημασίας και ουσίας. Τα
πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν με τη δημιουργία του ολοκληρωμένου
ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστικοποιήθηκε στη μετά τον Αλαβάνο εποχή, υιοθετώντας
ακραίες τάσεις και πρακτικές, όπως η αδελφοποίηση με τρομοκρατικές
οργανώσεις.
Λίγα χρόνια αργότερα και με την εξουσία
στα χέρια του, οι μέχρι τότε επικρίσεις μετατράπηκαν σε ωμή εχθρότητα,
ειδικά όταν η κρίση μετέτρεψε τον Σύριζα σε πρωταγωνιστή. Όταν,
δε, άρχισε να χαϊδολογιέται με την εξουσία, ποιος τον έπιανε. Έκανε την
απόλυτη στροφή γλείφοντας πλέον ό,τι κατηγορούσε... υπερψηφίζοντας
μονομπλόκ τα οδυνηρά μέτρα που επέβαλαν κατά καιρούς οι δανειστές και
μάλιστα υπερθεματίζοντας ως επί το πλείστον.
Τώρα, όμως...
που όλοι έχουν πάρει
χαμπάρι πως έχουν γίνει κήρυκες του ψεύδους και της υποκρισίας και
συγχρόνως τα βρήκαν σκούρα στο Μακεδονικό και πολλά άλλα επί μέρους
ζητήματα, σκέπτονται σοβαρά την ηρωική την έξοδο, με μοναδικό τους
μέλημα να μη διαλυθούν.
Οι άλλοτε "Ρομπέν της
φτωχολογιάς" σήμερα αποφεύγουν να εμφανιστούν στον δρόμο για να
μη συναντηθούν με τα θύματα του αφηγήματός τους... αποκτώντας ξαφνικά
νέες τάσεις - να φέρουν μαζί τους πολιτευτές που αυτοαποκαλούνται
"Καραμανλικοί" και να μετατρέψουν τον χώρο τους σε "Καραμανλική
Αριστερά"...
Είναι για πολλά γέλια πλέον οι άνθρωποι,
αλλά εμείς ας τους ευχηθούμε "καλή τύχη" στα όνειρά τους. Απλά δεν
παίζονται και σίγουρα σε κανένα δεν θα λείψουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου