ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΓΡΑΜΑΤΟΤΣΟΓΛΑΝΙΣΤΑΝ: Αποκεφαλισμένη μνήμη

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Και να το διάβασαν το όνομά της στη βάση της προτομής της, Λέλα Καραγιάννη, μάλλον δεν θα τους θύμισε τίποτε.  

Λέλα Καραγιάννη;  

Και ποια είν’ αυτή; Ηθοποιός; Πολιτικός; Αθλήτρια; 

Στο σχολείο, όσο κι αν το προχώρησαν, και επιμελείς αν ήταν, δεν θ’ άκουσαν τίποτε σχετικό.  

Οπότε; Γιατί να διστάσουν; Γιατί να ξανασκεφτούν αν έχει «επαναστατικό» νόημα ο άθλος που ετοιμάζονταν να διαπράξουν;  

Βαριοπούλα λοιπόν, σκοινί, σπάσιμο, τράβηγμα: αποκεφαλισμός. Στα μπάζα – δεν ήταν άλλωστε χαλκός για να εκποιηθεί. Λες κι ήξεραν πως ο αποκεφαλισμός ήταν ό,τι ατιμωτικότερο φοβούνταν όσοι πολεμούσαν. Και σπασμένο πάντως το κεφάλι, συνέχισε να ’χει περισσότερο μυαλό μέσα του απ’ ό,τι το δικό τους το σάρκινο και κοκάλινο. Κι ίσως, έτσι ριγμένο χάμω, στην Τοσίτσα, να συνέχισε να τους κοιτάζει μ’ ένα παράπονο σχεδόν μητρικό. Γι’ αυτό και συμπλήρωσαν το ανδραγάθημά τους τσακίζοντας τα γνωρίσματα του προσώπου. Οχι για να μην το βλέπουν αλλά για να μην τους βλέπει. 

Αν πράγματι συνέβη κάτι τέτοιο, αν όντως υπήρξε ένα στιγμιαίο έστω αίσθημα ενοχής, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως οι κεφαλοκόπτες βρίσκονται ακόμα ελαφρώς λίγο πριν από το στάδιο των τυπικών Βανδάλων. Εκείνοι, όπως τους παρέδωσε η Ιστορία, δεν είχαν κανένα πρόβλημα όσο κατέστρεφαν και δήωναν τη Ρώμη. Οπως δεν είχε δα ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας, πεπολιτισμένος Ρωμαίος αυτός, όταν κατέστρεφε Αθήνα και Πειραιά.
 

Παρά την επωνυμία της, παρά τη μεταθανάτια δόξα της, η Λέλα Καραγιάννη παραμένει ένα από τα αναρίθμητα πρόσωπα που ενσαρκώνουν από περίοδο σε περίοδο, όταν χρειάζεται, ό,τι εννοούμε ως «άγνωστους στρατιώτες» ή ανώνυμους πατριώτες. Πράττουν ό,τι πράττουν επειδή αυτό είναι το φυσικό τους. Αυτοί γυρνούν τον τροχό του κοινού βίου. Σε αυτούς χρωστούν οι επόμενοι, εσαεί, ένα γερό τμήμα όχι απλώς της ύπαρξής τους, αλλά της ελεύθερης ύπαρξής τους.  

Ψιλά γράμματα;  

Ψιλά γράμματα η πλούσια αντιστασιακή δράση της Καραγιάννη, με σύσσωμη την πολυμελή οικογένειά της ενταγμένη στην οργάνωση «Μπουμπουλίνα»; 

Ψιλά γράμματα και η εκτέλεσή της από τους Γερμανούς τέτοιον μήνα του 1944, στο Χαϊδάρι, λίγο πριν φύγουν από την Ελλάδα κι αρχίσουν να σκέφτονται μετανιωμένοι πώς θα αποπληρώσουν τουλάχιστον το κατοχικό δάνειο;  

Πιθανόν. Ετσι που τ’ αλέθει όλα ο χρόνος, ακόμα και το σέβας για τους γενναίους νεκρούς περνάει στα περιττά και τα μη αναγκαία. Δίχως αυτό το σέβας, ωστόσο, δίχως μνήμη, καταντάμε ιστορικά νεκροζώντανοι.

 
Τέτοια ψιλά γράμματα, πάντως...

ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΑΝ: Τι πανεπιστήμιο θέλουμε;

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΣΣΑΛΑΣ

Καθηγητής, π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Η χώρα μας, ως σύνολο θεσμών, εδώ και χρόνια υπολειτουργεί.  


Ο βασικότερος θεσμός του, το πανεπιστήμιο, περνάει από κρίση σε κρίση.  


Το ερώτημα είναι γιατί;

Οι περιπέτειες της χώρας και ο λαϊκισμός του πολιτικού συστήματος, σε όλες τις εκφάνσεις του, έδωσαν χώρο στη χαλαρότητα των θεσμών και στον εξοστρακισμό της αλήθειας, της αξιοκρατίας και της διαφάνειας.

Ο πανεπιστημιακός θεσμός παρασύρθηκε κι αυτός στη δίνη των τεκταινόμενων. Έτσι, αντί να ανθίσει ένα ήρεμο περιβάλλον αναζήτησης της αλήθειας, κυριάρχησε το «θορυβώδες» με υποβάθμιση της έννοιας του διαλόγου και του επιχειρήματος.

Το αποτέλεσμα ήταν ολέθριο..

Η κρίση ήταν και είναι η ευκαιρία να αποκατασταθεί το τρωθέν κύρος του. Πώς όμως;

Τις παθογένειες που το πολιτικό σύστημα εμφύτεψε στο πανεπιστήμιο είναι εθνικό χρέος του ίδιου, στο σύνολό του, να τις άρει, δείχνοντας τον ανάλογο σεβασμό και δίνοντας σ’ αυτό τον αναλογούντα ρόλο στην προσπάθεια ένταξης της χώρας στις «έμπειρες» κοινωνίες της Ευρώπης. 


Αν δεν το πράξει, η χώρα δεν θα έχει μέλλον. Άλλωστε, η αξιοποίηση της επιστήμης - τεχνολογίας και η αυτό - διόρθωση της μέχρι τώρα πορείας της θα αποτελέσουν την αρχή της νέας ιστορικής της περιπέτειας για την οικοδόμηση του μέλλοντός της.

Ας σκεφτούν οι πολιτικοί ότι η κοινωνία μας έχει ανάγκη από έναν ανθηρό θεσμό που να σηματοδοτεί ποιότητα. Σήμερα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Το πολιτικό χρώμα, οι σκοπιμότητες και οι αυτοσχεδιασμοί κυριάρχησαν και κυριαρχούν.

Αν όμως το πανεπιστήμιο αποτελέσει την αρχή αναδόμησης της χώρας, υπάρχει ελπίδα.

Η αναδόμηση του ελληνικού πανεπιστημίου δεν μπορεί να γίνει μόνο με νομικές διατάξεις, αλλά κυρίως με ενέργειες που θα στοχεύουν στη δημιουργία παράδοσης για την αναζήτηση, το διάλογο με βάση το επιχείρημα, την αμφισβήτηση, το σεβασμό του άλλου και των νόμων της πολιτείας και προπαντός στην απόδοση της επένδυσης του ελληνικού λαού. 


 Σήμερα η όποια επένδυση στην εκπαίδευση, με τη μετανάστευση των νέων επιστημόνων, χαρίζεται σε ξένες χώρες.

Για τη βελτίωση της λειτουργίας του έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Όσα όμως και να ξαναγραφτούν, αν δεν υιοθετηθεί ένας ελάχιστος κοινός τόπος από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, δεν πρόκειται να έχουν καμιά συμβολή στην αναβάθμιση της λειτουργίας του ελληνικού πανεπιστημίου και μαζί στη δυνατότητα να βρει η κοινωνία μας το δρόμο της σ’ έναν αναρχούμενο κόσμο.

Αν αυτό το απλό και δύσκολο αίτημα ικανοποιηθεί, το εθνικό αυτό πρόβλημα θα βρει τη λύση του.

Στη συνέχεια θα παραθέσω κάποιες χιλιο - διατυπωμένες σκέψεις που ίσως να είναι μέρος του τρόπου αντιμετώπισης του προβλήματος:

ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΑΝ: Κοινωνία, το πανεπιστήμιό σου

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο Παναγιώτης Γκλαβίνης
Αν. καθηγητής Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου Νομικής Σχολής ΑΠΘ

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρεται κατ’ αυτό τον τρόπο στα πανεπιστήμια. 


Για τον απλούστατο λόγο ότι συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και στη χώρα.  


Διότι, η μάχη για την ανώτατη Παιδεία και η μάχη για τη χώρα είναι ίδιες μάχες. Και χάθηκαν και οι δύο όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. 


Η πτώση μας, βεβαίως, έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες και όλες ανεξαιρέτως οδηγούν στο πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης.  


Ανέκαθεν αυτό διοικούνταν αριστερά, αν και όχι πάντα από αριστερούς. Κανένας πρύτανης δεν τολμούσε, σε όποια παράταξη κι αν ανήκε, να πάει κόντρα στο κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα. Αυτήν τη φορά, λοιπόν, η Ελλάδα καταστράφηκε από ένα πανεπιστήμιο-σουρωτήρι, που επιβλήθηκε ιδεολογικά στην κοινωνία, προτού μολύνει με το δικαίωμα στην κατάληψη και τα λύκεια της χώρας, τη δεκαετία που στις μαθητικές καταλήψεις πρωτοστατούσαν οι σημερινοί κυβερνώντες.

Το δικαίωμα στην κακομεταχείριση του πανεπιστημιακού χώρου αζημίως είναι η πιο ορατή κατάκτηση της Αριστεράς ανεξαρτήτως αποχρώσεων στη χώρα μας. Το δικαίωμα αυτό γίνεται αποδεκτό και σήμερα ακόμη, από μια κοινωνία που το βρίσκει φυσικό να σπάζουν κάποιοι στο πανεπιστήμιο, αρκεί να μην το κάνουν στην πόλη.  


Καλόπιστοι κατά τα άλλα δημοσιογράφοι, σκίζανε τα ρούχα τους φέτος το καλοκαίρι στα ραδιόφωνα όταν αναρχικοί του No Border Camp, που είχαν κατασκηνώσει στο ΑΠΘ, σταμάτησαν ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ και το ζωγράφισαν με γκράφιτι, πριν περιλούσουν με μπογιά το Δημαρχείο του κυρίου Μπουτάρη. Την ίδια στιγμή, οι πολυτιμότερες αίθουσες της Νομικής τελούσαν σε απόλυτη διακινδύνευση. Δεν ίδρωνε το αυτί κανενός αν μια ολόκληρη περιουσία του ελληνικού Δημοσίου ήταν στο έλεος εισβολέων, κινδυνεύοντας να καταστραφεί χωρίς να μπορεί να αντικατασταθεί σε καιρούς κρίσης. Τους πείραξε το γκράφιτι στο λεωφορείο και η μπογιά στο Δημαρχείο! Η απόλυτη διαστροφή…

Το 2009, πολλές εκατοντάδες πανεπιστημιακών απ’ όλη τη χώρα κινηθήκαμε αυθόρμητα ενάντια στην κυρίαρχη αριστερή ιδεολογία στα πανεπιστήμια, ώστε να ανατρέψουμε τη μέχρι τότε διοίκηση της συνδικαλιστικής μας εκπροσώπησης. Και το καταφέραμε. Εκτοτε, άρχισε η πτώση του αριστερισμού στα πανεπιστήμια, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ΟΛΕΣ τις μάχες στην πανεπιστημιακή κοινότητα, την ίδια στιγμή που κέρδιζε τις αντιμνημονιακές μάχες στην κοινωνία:.  

ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΑΝ: Γιατί χαίρεται ο κόσμος...

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δύσκολο πράγμα οι εξετάσεις. Ακόμη πιο δύσκολο αν σου προκύψει καμιά τιμή χοληστερίνης ή σακχάρου και αναγκαστείς να κάνεις δίαιτα και γυμναστική. Αν δηλαδή εκεί που μέχρι χθες αισθανόσουν μια χαρά ανακαλύπτεις πως έμεινες μετεξεταστέος.  


Δύσκολες οι ιατρικές εξετάσεις, στρεσογόνες και οι σχολικές. Και, ως γνωστόν, το παιδί, κατά την προοδευτική αντίληψη, προς Θεού, δεν πρέπει να πιέζεται. Οταν είναι πέντε χρόνων δεν πρέπει να του λες να μη φωνάζει και να μην κάνει κωλοτούμπες στο εστιατόριο διότι είναι παιδί κι ας είναι και σκασμένο. Και όταν μεγαλώσει και πάει με το καλό σχολείο, πρέπει να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να μην ταλαιπωρείται με αξιολογήσεις και λοιπές δοκιμασίες.


  «Μην κρίνεις ίνα μη κριθείς». Είναι το μότο της ιδιότυπης ομερτά που έχει υπογράψει η ελληνική κοινωνία.  


Δεν δέχονται αξιολόγηση οι καθηγητές. Τότε, με ποιο δικαίωμα θα αξιολογούν τους μαθητές;  


Αν μπορούσαν να καταργήσουν γενικά τις εξετάσεις και τη βαθμολογία, θα το έκαναν.


Η Αριστερά μας όμως είναι μεταρρυθμιστική. Προχωράει με αργά, αλλά αποφασιστικά βήματα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μοιάζει όλο και περισσότερο με τηλεπαιχνίδι:  

«Τι θα πει “λύω”, παιδί μου;» 
«Κυρία, βοηθήστε λίγο γιατί χθες είχαμε κόσμο σπίτι και δεν πρόλαβα». 
«Λύω θα πει λύν...» 
«Λύνω, κυρία». 
«Μπράβο, Λευτεράκι, θα σου βάλω οκτώ για να περάσεις». Διότι με το οκτώ στα είκοσι περνάς μετά τη μεταρρύθμιση του κ. Φίλη. Και πάλι ο λόγος για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Οπου στο γυμνάσιο καταργήθηκε η συμμετοχή τους στις «ανακεφαλαιωτικές προαγωγικές και εισαγωγικές εξετάσεις» – η έκφραση αποτελεί γλωσσικό μνημείο. Τι θα πει «καταργείται»; 


Θα πει πολύ απλά ότι η σημασία της διδασκαλίας τους υποβαθμίζεται, αφού όλο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι οργανωμένο γύρω από τις εξετάσεις και την παπαγαλία που σου επιτρέπει επιδόσεις στο τηλεπαιχνίδι. Σιγά μην ασχοληθούν με τα αρχαία, αν ξέρουν ότι στο τέλος δεν πρόκειται να εξετασθούν.


«Πώς είναι δυνατόν ένας υπουργός να αποφασίζει να υποβαθμίσει τις σπουδές στο γυμνάσιο προκειμένου να αποσπάσει τα χειροκροτήματα των αδαών, των τεμπέληδων, των ιδεοληπτικών της ήσσονος προσπάθειας και της καθοδηγούμενης καταστροφής;» Ετσι γράφει ο κ. Λεωνίδας Καστανάς, εκπαιδευτικός, στην ιστοσελίδα Liberal. 


Μα αφού ο ίδιος ο υπουργός είναι παιδί της ήσσονος προσπάθειας.  


A propos, ο κ. Φίλης, χρόνια δημοσιογράφος και διευθυντής ημερήσιας εφημερίδας, τι έχει να πει για τον τρόπο με τον οποίον συμπεριφέρθηκε ο Πολάκης στη δημοσιογράφο κ. Τσικρίκα;  


Δεν άκουσα. Πώς είπατε; Τίποτε;  


Αντιλαμβάνομαι το πνεύμα σας, κ. Φίλη. Σας κατανοώ, κ. Φίλη.


Τι ενδιαφέρει περισσότερο ένα παιδί που πάει στο γυμνάσιο; 


Μα...

ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΑΝ: Η «δημοκρατική» μετριότητα

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

«Οχι στην εντατικοποίηση των σπουδών.»  

Οσοι πέρασαν από πανεπιστημιακό αμφιθέατρο στη δεκαετία του ’80 θυμούνται το σύνθημα να κρέμεται στα χείλη των φοιτητών, στην άκρη του τηλεβόα και στις προσόψεις των σχολών. 

Σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής, η εντατικοποίηση των σπουδών είχε ως σκοπό να καθυποτάξει το αγωνιστικό φρόνημα των φοιτητών, να τους πάρει από το δρόμο για να τους βιδώσει στην καρέκλα, να γεμίσει το μυαλό τους με γνώσεις και αρχές που υπηρετούν το σύστημα.

Κανένας δεν υποδείκνυε τον χαβαλέ και την ενστικτώδη ροπή προς την τεμπελιά ως βασικά κίνητρα αγωνιστικής αφύπνισης.  

Ολοι το ήξεραν, αλλά ποιος να σήκωνε το χέρι στη συνέλευση για να το πει και στους άλλους;  

Θα τον έπνιγε η μομφή για την κοντή μνήμη και την ασέβεια προς τους αγώνες και τους νεκρούς –για όλα υπάρχουν κάποιοι νεκροί. Την ίδια εποχή, άλλωστε, η Αριστερά στα Πανεπιστήμια κατήγγειλε και τη χρήση των υπολογιστών ως μέσο που κατασκευάστηκε για να απαξιώσει την ανθρώπινη εργασία και να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των καπιταλισμών.

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να μην τα έζησε όλα αυτά, βάδισε όμως πάνω στο ίδιο μονοπάτι. Και ως ενεργό στέλεχος του φοιτητικού συνδικαλισμού μόχθησε για τη διατήρηση της παθογένειας που θρέφει το κόμμα και προκαλεί αναιμία στο πανεπιστήμιο. Μην κοροϊδευόμαστε, όλοι ξέρουμε πώς λειτουργεί ο φοιτητικός συνδικαλισμός και τι ακριβώς κάνουν τα κόμματα στα αμφιθέατρα των σχολών. Και αν ο νόμος Διαμαντοπούλου επιχείρησε να ακρωτηριάσει το μακρύ χέρι των κομμάτων, ήρθε η διαχείριση της Αριστεράς για να αποκαταστήσει την προνομιακή τους πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Και όχι, αυτό δεν γίνεται μόνο για την ανάκτηση του ελέγχου από το κόμμα. Πρόκειται για μία αξιακή αρχή της Αριστεράς που αναγνωρίζει το κόμμα –κάθε κόμμα- ως πυρήνα των κοινωνικών εξελίξεων. Αν κάτι δεν αντιστοιχεί σε κόμμα, απαξιώνεται ως «απολιτίκ». Η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι συνεπής προς όλα αυτά. Και αν μη τι άλλο τα προσαρμόζει στην αντίληψη της για την Παιδεία.

Στην κυβέρνηση θεωρούν φθηνή την αναφορά στο σχολείο που επέλεξε ο Πρωθυπουργός για τα παιδιά του. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι έτσι. Οσο ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να μην αιτιολογεί δημοσίως την επιλογή του, τόσο η αντιπολίτευση θα δικαιούται να επισημαίνει την αντίφαση. 

Ο Τσίπρας κατηγόρησε τον Μητσοτάκη ότι υπερασπίζεται τα σχολεία των ελίτ, λες και ο ίδιος δεν ανήκει στους προνομιούχους που έχουν την οικονομική άνεση για να εξασφαλίσουν το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά τους. Και καλά κάνει. Ποιος από μας, αν μπορούσε, δεν θα έστελνε το παιδί του μαζί με τα παιδιά του Τσίπρα ή του Μητσοτάκη;

Ο Πρωθυπουργός μίλησε για  «ίσες ευκαιρίες και ίσα αποτελέσματα» στην εκπαίδευση. Αυτό εκτός από ανέφικτο, είναι και εφιαλτικό. 

Τι θα πει «ίσες ευκαιρίες»; Γίνεται το παιδί του εργάτη να έχει τις ίδιες ευκαιρίες με το παιδί του Πρωθυπουργού; Είναι ιδεατό, αλλά όχι και εφικτό. 

Και τι σημαίνει «ίσα αποτελέσματα»; Δεν φτιάχνουμε κιμά. Εδώ, λοιπόν, παρεμβαίνει η αντίληψη που σφυρηλατήθηκε στο πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης. Η ισότητα στην παιδεία προάγεται με το ψαλίδισμα των προνομίων που απολαμβάνουν οι λίγοι, όχι με τη διαμόρφωση προϋποθέσεων για τη βελτίωση των πολλών. 

 Η επίθεση προς τα ιδιωτικά σχολεία αυτή τη σκοπιμότητα εξυπηρετεί: την εξίσωση προς τα κάτω. 

Η άρνηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων εκεί αποσκοπεί: να μην καλλιεργηθεί το αίσθημα της μειονεξίας στα μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.  

Αυτό όμως καλλιεργεί ταπεινά ένστικτα. Νομιμοποιεί τον φθόνο. Αφού δεν μπορώ να σε φτάσω, θα σε κρατήσω εδώ κοντά μου. Είναι σαν να λες ότι...

ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΑΝ: Λαός και Κολωνάκι στην Παιδεία του ΣΥΡΙΖΑ

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Ας το πάρουμε απόφαση όσοι έχουμε την αναίδεια να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Σε μια κοινωνία, όπου η οποιαδήποτε δημόσια φωνή αναγκάζεται ή επιλέγει να καθιστά επίσημο συνομιλητή τον πιο αδύναμο διανοητικά πολίτη, δεν υπάρχει  ελπίδα ανάτασης.

Στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, ακούστηκαν διάφορα που εκθέτουν όχι μόνο τα πρόσωπα που αποφασίζουν για τις νέες γενιές των Ελλήνων αλλά την γενικότερη ιδεολογία που επικρατεί στην κοινωνία για την Παιδεία.

Η Αριστερά βέβαια, δεν εμφανίστηκε τώρα για να προτάξει την ταξική της θεώρηση, στην Εκπαίδευση. Έχει επιβληθεί ως αντίπαλο δέος στην «εθνικοφροσύνη» της Δεξιάς, σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Τα δύο αυτά στρατόπεδα προέταξαν τον διπολισμό τους και δημιούργησαν δύο εκρηκτικά πρότυπα Ελλήνων: Τον «Χρυσαυγίτη» και τον «Μπάχαλο»- τώρα κυβερνάει ο δεύτερος και ελπίζω να μη δούμε ποτέ, τον πρώτο να τον διαδέχεται… Και στους δύο, λειτούργησε ο κώδικας αξιών της ιδεολογίας τους. Οι δύο προκλητικοί αυτοί τύποι κρύφτηκαν καλά μέσα στον ψυχισμό των νέων και καλλιέργησαν τις ανάλογες κουλτούρες, με κοινό όμως «DNA» τον λαϊκισμό.

Και ενώ όλοι περίμεναν ότι με τα χρόνια, θα κέρδιζαν έδαφος οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, ο «λαός»(χριστεπώνυμος ή προλετάριος) όρθωνε τα στήθη του απέναντι σε κάθε προσπάθεια ανανέωσης.

Αυτόν ακριβώς επικαλέστηκε και ο πρωθυπουργός στη χθεσινή  συζήτηση στη Βουλή. Προέταξε πάλι την  ταξική θεώρηση της Παιδείας, επενδύοντας στην αναζωπύρωση των λαϊκών ενστίκτων. Λογαριάζοντας πως θα τον ακούσει αυτός που κάθεται στο τελευταίο θρανίο, ο «επαναστάτης» με την ντουντούκα στο αμφιθέατρο, ο γονιός που το παιδί του περνάει με το ζόρι τις τάξεις και τέλος, αυτός που στον κώδικα αξιών του δεν υπάρχει η σύνδεση προσπάθειας και ανταμοιβής.

Από την άλλη, κοίταξε τιμωρητικά, τους «φλώρους» της «αστικής φάρας» των «ενταγμένων στο σύστημα» και τους έστειλε ξεκάθαρα το μήνυμα της νουθεσίας για το πόσο λάθος κάνουν. Που προσπαθούν με τους κανόνες μιας πραγματικότητας που δεν ανταποκρίνεται θετικά σε όλους. Διαμαρτυρόμενος πάντα, για την αδυναμία τους να προσχωρήσουν στις θέσεις των «επαναστατών», όπως έκανε εκείνος- τα παιδιά του πάνε σε ένα από τα πιο ακριβά ιδιωτικά της Αθήνας!

Ε, όλα αυτά είναι πρωτογονισμός! Είναι δείγματα μιας καθυστερημένης κοινωνίας που δεν αντιλαμβάνεται τον ρόλο της στον παγκόσμιο χάρτη!  

Ούτε η «ελληνοχριστιανική αγωγή» ούτε η «ταξική διεκδίκηση» μπορούν να αποτελούν στόχους σε μία ευρωπαϊκή χώρα – κατ΄όνομα-  που ελπίζει στην οικονομική και πολιτισμική της ανάπτυξη, για την επιβίωσή της.

Οι άνθρωποι ζουν σε ένα ιδεολογικό «θερμοκήπιο» που παραμένει απότιστο από το 1960! Και που η «βλάστηση» συντηρείται μόνο από την υγρασία της ατμόσφαιρας. Είναι «ζόμπι»  και εμαυλιστές συνειδήσεων που εισχωρούν σε σχολεία και πανεπιστήμια. Η ρητορική τους απευθύνεται σε μία διανοητικά αδιέξοδη μάζα η οποία δεν διανοείται τον απεγκλωβισμό της χωρίς προστάτες και  δίκτυα.

Πολλοί φίλοι νομίζουν ότι η διαχείριση της Παιδείας είναι θέμα προσώπων ή γενναιότητας αποφάσεων. Μα...ο νόμος της Διαμαντοπούλου- δεν παίρνω θέση υπέρ του προσώπου- ψηφίστηκε από τα 2/3 της Βουλής! Γιατί δεν εφαρμόστηκε;  

Γιατί ο «ταλιμπάν» του κρατισμού Αρβανιτόπουλος τον ευτέλισε. Και δεν ήταν Αριστερός.

Δεν υπάρχει ελπίδα με Τσίπρα ή χωρίς Τσίπρα, να αλλάξει αποτελεσματικά, η ελληνική Παιδεία, αν δεν αλλάξει, με το χρόνο, η ελληνική κοινωνία. Αν δεν μετατοπιστούν σε πιο ρεαλιστική βάση,  οι σχέσεις παραγωγής, οι σκέψεις των ανθρώπων, η κουλτούρα τους, ο κώδικας αξιών τους. Αν δεν αλλάξουν οι αντιφάσεις τους – οι γονείς θέλουν δωρεάν παιδεία αλλά αντί να την διεκδικήσουν ως ανταποδοτική, ξοδεύουν πάνω από 1 δισεκ. για την ιδιωτική!

Αυτή η διάκριση σε «λαό» και «Κολωνάκι» είναι...

ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΑΝ: Γιατί όχι και την Τιριτόμπα;

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω;». Δεν ξέρω το τραγούδι του Νικόλα Ασιμου από όπου και η αναφορά στον μπαγάσα. Οπως, όμως, αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος στην επιστολή του προς τον πρωθυπουργό, θα διδάσκεται στο μάθημα των Θρησκευτικών στην Α΄ Λυκείου μετά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του κ. Φίλη. 

Το ρεπερτόριο είναι αρκετά πλούσιο και δείχνει ότι το έχουν φτιάξει άνθρωποι με γούστο. Κυρίως όμως άνθρωποι με σύγχρονες προοδευτικές ιδέες που πιάνουν τον παλμό της νεολαίας. Περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, τη «Συννεφούλα» του Σαββόπουλου, την «Umbrella» της Rihanna και αποσπάσματα από την «Επί του όρους Ομιλία» – δυστυχώς δεν αναφέρεται ο μουσικός που τη μελοποίησε. Στο Δημοτικό ο μαθητής θα έχει την ευκαιρία να διδαχθεί το «Αγγελος Εξάγγελος» των Ντίλαν-Σαββόπουλου, καθώς και τον υπέροχο «Κεμάλ» του Χατζιδάκι. Αυτά τα δύο ως υποκεφάλαια στην ενότητα: «Οι προφήτες της Βίβλου. Κρίση για μετάνοια και αναγγελία του ερχομού του Μεσσία». Η κουλτούρα της μεταπολίτευσης σε συσκευασία δώρου. Η «Τιριτόμπα» ως ξεπερασμένη αποκλείσθηκε.

Αναφέρει κι άλλα ο Αρχιεπίσκοπος στην επιστολή του. Στην ενότητα «Στερεότυπα», και πάλι στην Α΄ Λυκείου αν δεν κάνω λάθος, οι μαθητές θα καλούνται να σχολιάσουν τη φωτογραφία της μουσουλμάνας που παρήλασε με μαντίλα, τις δύο αθλήτριες που αγωνίστηκαν ντυμένες μουσουλμάνες στο Ρίο, ως επίσης και φωτογραφία καταστήματος με αραβική επιγραφή στο κέντρο της Αθήνας. Υποθέτω ότι στο πλαίσιο του πολυπολιτισμικού σχολείου που προωθεί η τρισεύγενη Αριστερά μας, οι μαθητές, αφού επιχειρηματολογήσουν υπέρ ή κατά, θα ψηφίζουν. Και επειδή είμαστε δημοκρατική χώρα, θα είναι αναγκασμένοι να υπακούσουν στις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Τα παιδιά θα διδάσκονται επίσης ότι το Σχίσμα του 1054 οφείλεται στην απουσία διαλόγου. Είναι αλήθεια ότι δεν ρωτήθηκαν οι παραγωγικές τάξεις και τα συνδικάτα της εποχής για τη σημασία του filioque, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.

Οφείλω να ομολογήσω ότι θαύμασα τον ψύχραιμο τόνο της επιστολής του κ. Ιερωνύμου. Απόρησα, όμως, λίγο με τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα, τα οποία φέρουν τα εύσημα του ευτράπελου. Θα μου πείτε το ευτράπελο είναι η πιο δημοκρατικά μοιρασμένη αξία στην Ελλάδα του 2016.  

Θέλουν να καταργήσουν τον ομολογιακό χαρακτήρα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών; Και τι θα βάλουν στη θέση του;  

Εναν αχταρμά από σπαράγματα της κουλτούρας τους, το μόνο πνευματικό περιουσιακό στοιχείο που διαθέτουν.  

Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας των Θρησκευτικών;  

Πρέπει. Οπως πρέπει να αλλάξει και ο τρόπος διδασκαλίας των Αρχαίων ή των Μαθηματικών.

Μην ανησυχείτε όμως. Διότι...

ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣΥΡΙΖΙΣΤΑΝ: Ο βασιλιάς ήταν γυμνός

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΧΛΙΟΠΤΑ

Στα εκρηκτικά αναπτυσσόμενα προάστια της Αμερικής του ’50, οι βαριεστημένοι, γεμάτοι τεστοστερόνη τινέιτζερς είχαν λίγες διεξόδους πέρα από τα αθλήματα. Έχοντας όμως δίπλωμα και αυτοκίνητο, συχνά από τα δεκάξι, εφηύραν «την κότα» για να ξεδώσουν. 
 
 

Μαζεύονταν, συχνά με τα κορίτσια τους, σε κάποιο μακρύ, ευθύ δρόμο στην άκρη της πόλης, απομακρυσμένο από σπίτια, με άπλα δεξιά κι αριστερά. Ένα αυτοκίνητο στηνόταν στη μια άκρη του δρόμου, το άλλο 200 μέτρα μακριά στην άλλη, στραμμένα το ένα προς το άλλο, σαν κριάρια έτοιμα για μονομαχία. Το παιχνίδι ήταν απλό. Με το έναυσμα κάποιου στο μέσο της διαδρομής, άρχιζαν να οδηγούν με ταχύτητα το ένα προς το άλλο, πηγαίνοντας για μετωπική. Ο πρώτος που έστριβε για να αποφύγει τη σύγκρουση ήταν «η κότα». 

 

Μπείτε για λίγο στη θέση του οδηγού ενός από τα δύο αυτοκίνητα. Ποιον θα φοβόσασταν πιο πολύ για αντίπαλο;  

Εύκολο είναι. Τον απρόβλεπτο. Αυτόν που δεν μπορείτε να ψυχολογήσετε, αυτόν που η συμπεριφορά του είναι έξω από τις κοινωνικές νόρμες. Αυτόν που «Mπορεί να ’ναι και τρελός».

 

Ποια είναι λοιπόν η βέλτιστη στρατηγική πριν μπει κανείς στο αυτοκίνητο; 

Το πούλημα τρέλας. Όπως ακριβώς διδάσκεται στην «Εισαγωγή στη Θεωρία Παιγνίων» στους πρωτοδευτεροετείς φοιτητές οικονομικών στα πανεπιστήμια, όπως αποδόθηκε σε δεκάδες B-movies του ᾽50 και του ᾽60.  

 

Έτσι, λοιπόν, φόρεσε τα παρδαλά, άζωστα πουκάμισα και τα δερμάτινα παλτά-νταβαντζή. Ως ακαδημαϊκός.  

 

Θα περίμενε όμως κανείς πως, ως ακαδημαϊκός, θα γνώριζε και μία από τις βασικότερες διακρίσεις στη θεωρία παιγνίων: 

ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣΥΡΙΖΙΣΤΑΝ: «Να δραπετεύσω ή να με ρίξουν;» - Ο εθνικός μας τσαρλατάνος μπροστά στην μοίρα του…

Του Γιώργου Πετράκη 

Σε λίγο ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν θα έχει καν την ευκαιρία να αντιμετωπίσει αυτό το δίλημμα. Σε κάθε κυβέρνηση υπάρχει ένα σημείο καμπής, ένα κομβικό σημείο, όπου μπαίνει στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Ο νεαρός Πρωθυπουργός με την φρεσκάδα και το θράσος του πρωτάρη, εκμεταλλεύθηκε ιδανικά μια δύσκολη συγκυρία πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Όταν με άναυδη όλη την ελληνική κοινωνία και κυρίως τους ψηφοφόρους, από τις κωλοτούμπες και την υπογραφή του Πρώτου Μνημονίου της Αριστεράς, επέλεξε να προχωρήσει την απάτη μέχρι τέλους: οδήγησε την χώρα σε εκλογές και έκτοτε χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την επανεκλογή του, για να νομιμοποιήσει την εξαπάτηση του ελληνικού λαού.  

Δηλώνει ότι είναι επώδυνο το Μνημόνιο και αποτέλεσμα δύσκολου συμβιβασμού (ήττα το είπε ο Ευκλείδης) αλλά πλέον έχει την εντολή του ελληνικού λαού να το εφαρμόσει και θεωρεί μάλιστα ότι είναι και επιτυχία του… 

Ο κ. Τσίπρας παρασύρθηκε από την δόξα και την λαμπρότητα του Μαξίμου, τις ανέσεις του πρωθυπουργικού λίαρ τζετ, από την παρέα όχι πια με ξεμαλλιασμένους και μουσάτους ιδρωμένους συντρόφους των τάσεων, αλλά με παγκόσμιους ηγέτες. Να χασκογελά με τον Ιταλό Ρέντσι, να είναι χρήσιμος και υπάκουος στην Καγκελάριο Μέρκελ, να συζητά το μέλλον του σοσιαλισμού με τον απερχόμενο Ολάντ στα Ηλύσια Πεδία, να σηκώνει το τηλέφωνο και να τα λέει με τον Πρόεδρο Ομπάμα. 

Έτσι τυφλωμένος από αυτή την λάμψη, που δεν είναι και λίγο πράγμα έστω και για πλουσιόπαιδο της ΚΝΕ και της Κυψέλης, δείχνει να χάνει το τάιμινγκ της επιβίωσης του.  

Σε μια δύσκολη καμπή για την χώρα τον Δεκέμβριο του 2014 επέλεξε να αρπάξει την εξουσία αγνοώντας επιδεικτικά όλα τα σημάδια που έδειχναν ότι βαδίζουμε στην καταστροφή. Ενάμιση χρόνο διακυβέρνησής του η χώρα έκανε πολλά άλματα προς τα πίσω. Προοπτική ανάκαμψης δεν υπάρχει. Ο ελληνικός λαός χάνει το πιο σημαντικό: την πίστη ότι μπορεί να βγούμε από αυτή την βαθιά κρίση στο ορατό μέλλον. 

Ο κ. Τσίπρας ήρθε και στέρησε, ξεφτίλισε, την ελπίδα. Το μόνο που είχε απομείνει στους Έλληνες πολίτες. Όμως ενώ ο ορίζοντας της οικονομικής κρίσης είναι ολόμαυρος και βαρύς, η κυβέρνηση κατέφυγε στα γνωστά κόλπα. Αντί να επιχειρήσει να κλείσει την αξιολόγηση την οποία η ίδια συμφώνησε, κάνει παιγνίδια επικοινωνιακά, ροκανίζει χρόνο και τα κάνει όλα καθυστερημένα. Όταν το μόνο που δεν έχουμε, είναι χρόνος καθώς οι «τρύπες» στον Γολγοθά που ανεβαίνει η χώρα όλο και μεγαλώνουν. Δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι συνεχίζει να κρατά την χώρα σε τεντωμένο σκοινί, όταν την επόμενη χρονιά θα έχουμε εκλογές στη Γερμανία και την Ολλανδία, προεδρικές στην Γαλλία, οπού το νέο πολιτικό περιβάλλον θα είναι αρνητικό για κάθε γενναιόδωρη κίνηση προς την Ελλάδα. Χωρίς να υπολογίζει κανείς το τι θα συμβεί εάν η Deutcshe Bank καταρρεύσει. 

Η κυβέρνηση σε μια κλασσική κίνηση αυταρχισμού θέλησε να φυλάξει τα νώτα της. Έτσι, επιχειρεί μετά την Δικαιοσύνη, να ελέγξει και τα ΜΜΕ. Έστησε έναν άθλιο και απολύτως μαϊμουδερό διαγωνισμό προκειμένου να καθοδηγήσει το νέο τηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα. Πρόκειται βεβαίως για την πιο ανόητη πρωτοβουλία που θα μπορούσε να πάρουν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος. Όσο κι αν επιχειρείς να ελέγξεις τα ΜΜΕ, πλέον ένα μεγάλο, το πιο δυναμικό μέρος της κοινής γνώμης ενημερώνεται και από άλλες πηγές, τις οποίες καμία κυβέρνηση ούτε καν αυτή του Ερντογάν ή του Μαδούρο, δεν μπορούν να ποδηγετήσουν. Όμως πέραν των οικονομικών συμφερόντων που μπορεί να υπήρχαν, αλλά και της βαριάς οσμής διαπλοκής που δημιούργησε η επιμονή κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων να «καθαρίζουν» τον κ. Καλογρίτσα και να φορτώνονται στην πλάτη τους τις φοροδιαφυγές του και τα βοσκοτόπια του, η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα πουλήσει και πάλι φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους πολίτες και συγχρόνως θα έφτιαχνε πολιτικό άλλοθι που θα της επέτρεπε να καταφύγει μέσα σε αναμπουμπούλα σε νέες εκλογές.  

Το σύνθημα ήταν καθαρό: 

ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣΥΡΙΖΙΣΤΑΝ: Οι συνιστώσες του Νίκου Φίλη

Το άθροισμα των τσιτάτων που χρησιμοποίησε ο Τσίπρας στην ομιλία του για την Παιδεία ισοδυναμεί με τον νυν υπουργό!

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Λοιπόν, στη SYRIZAϊκή κουζίνα υπάρχουν διάφορες μυστικές συνταγές που σου βγάζουν απίθανα αποτελέσματα. Μόνο που λειτουργούν ολίγον τι ανάποδα. Δηλαδή, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα καλύτερα υλικά για να σου βγει μια βιοχλαπάτσα που δεν θα τη φάει ούτε μέγας λευκός καρχαρίας που λιμοκτονεί. Κόστος μάξιμουμ, απόλαυση κάτω του μηδενός.  

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη χώρα. 

Παρέλαβαν, όσο να 'ναι, μια χώρα με τεράστιο ιστορικό βάθος και μέγιστη πολιτισμική αξία, με παράδοση, εύσημα αγωνιστικά σε παγκόσμιους πολέμους και με αρκετούς φυσικούς πόρους. Η οικονομία ασθμαίνουσα, ο λαός καταπονημένος και στα όρια της εξαθλίωσης, αλλά υπήρχε κάτι από κράτος.

 

Τώρα, έπειτα από ενάμιση χρόνο με κομπαρσιλίκια - καραγκιοζιλίκια βαρουφάκειων διαπραγματεύσεων, γεμιστών της Θεανούς Φωτίου, κατρουγκάλειων ποσέτ, μπαλταϊκών μπουρδοπλημμυρών και τσακαλώτειων ουφογκρεκάνικων λέξεων, απομείναμε μ' ένα χοτ σποτ τίγκα στους λαθρομετανάστες και ντιπ αδειανό από χρήματα, αξιοπρέπεια και προοπτικές.

 

Ετσι δουλεύει το κατάστημα του SYRIZA. Αν πιάσει μάλαμα, θα είναι θαύμα να σ' το γυρίσει μπακίρι.  

Κι ο πρωθυπουργός, σ' ένα θέμα που «φωνάζει» από χιλιόμετρα ότι «δεν του πάει», την Παιδεία, φόρτσαρε πολύ. Χέγκελ επικαλέστηκε, Φερνάν Μπροντέλ τσίταρε (οι αμύητοι νόμιζαν ότι άκουσαν Μπογντέλ γαλλικόν ή Μπράδελ εγγλέζικον), Πρωταγόρα δεν ανέφερε ονομαστικά, αλλά ρητό του μνημόνευσε, και έκλεισε με Χαλίλ Γκιμπράν. Θα μπορούσε να πει κι άλλους τόσους και να μιλά δεκαπέντε ώρες με λόγια μεγάλων, μεσαίων και μικρών του πνεύματος, αλλά θα έπρεπε να καταλήξει κάπου. Και κατέληξε. Ακριβώς εκεί όπου δεν έπρεπε.

 

Επικαλούμενος όλους αυτούς (αν τους γνώριζε εκείνος ή μόνο ο λογογράφος του, δεν έχει σημασία), συνέχισε να υπερασπίζεται διάφορες πτυχές της εκπαιδευτικής πολιτικής του... Νίκου Φίλη. Τον «άδειασε» μεν, πανηγυρικά, στην τριτολογία του, αλλά απ' όλους τους Ελληνες αυτόν επέλεξε για υπουργό Παιδείας.

 

Αυτή η μέθοδος είναι ισοδύναμη με το...

ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΣΥΡΙΖΙΣΤΑΝ: Μετά το ΧΙΒ (HIV) o Πολάκης κάνει «κόπι-πάστε» στην Βουλή

Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης είναι άνθρωπος της απλοποίησης στη γλώσσα. Δεν ασχολείται πολύ με θέματα προφοράς. Απλά και σταράτα «εξελληνίζει» ακρωνύμια και λέξεις της αγγλικής γλώσσας. 

Μετά τον ιό «ΧΙΒ» που προκαλεί το Έιτζ, πέταξε στην Βουλή την εντολή «κόπι-πάστε». 

Όχι της ζαχαροπλαστικής, αλλά αυτής της πληροφορικής.

AthensVoice

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (30/9/ΧΧΧΧ)

1846: Ο δρ Γουίλιαμ Μόρτον χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον αιθέρα ως αναισθητικό για την εξαγωγή δοντιού, στο Τσάρλεστον της Μασαχουσέτης.

1922: Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμφωνία της Διάσκεψης των Μουδανιών, με την οποία δίδεται στους Τούρκους και η Ανατολική Θράκη μέχρι τον Έβρο.

1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλεται σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Χέρφιλντ του Λονδίνου.

1955: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο Τζέιμς Ντιν.

1978: Πεθαίνει ο Λαυρέντης Διανέλος.

ΣΥΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Μια πόλη περπατάει…

Toυ ΣΤΑΘΗ ΠΑΧΙΔΗ

Μόλις καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης γεννήθηκε ο μέγιστος Αριστοτέλης αλλά έπρεπε να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και το εν επισχέσει πεσκέσι των μεγαλΟΑΣΘών λεωφορειούχων των αστικών συγκοινωνιών της πόλης, για ν’ ανακαλύψουμε τα αγαθά της Περιπατητικής Σχολής του. Ίσως να φταίει το ότι πήγε και την έκανε, κοτζάμ φιλόσοφος, στην Αθήνα – ουδείς αλάνθαστος ακόμη κι αν είναι Ο πανεπιστήμων.

Εάν και εφόσον προκηρυχθεί Καλλιστείον Mr. Ωραιογάbus ή Mrs. Ωραιογάbus, ουδείς αμφιβάλλει ότι οι νικήτριες και οι νικητές θα είναι εκ Θεσσαλονίκης – για την περίπτωση δε της Mrs Κωλοψηλοβλεπούσα ουδέν άλλο ενδεχόμενο υπάρχει. Καθ’ εκάστην από Καλαμαριά προς Μοναστηρίου δυο ώρες πήγαινε έλα περπάτημα κι από Σταυρούπολη για Κέντρο άλλο τόσο. Και το Σύμπαν, η κυβέρνηση, οι τοπικοί άρχοντες, οι μεγαλΟΑΣΘοί συνωμοτούν ασυγκίνητοι.

Υψαύχενες νεάνιδες και νέοι αλλά και αντοχικοί μεσήλικες,  αντελήφθησαν πως δεν λέει ο συνεταιρισμός δια δύο του όποιου μεροκάματου με τους ευνοημένους των ημερών Ομάρ Ταρίφ. 

Ήδη κατά την κάθοδο στην εργασία ή στην όποια ασχολία γίνονται εκτενείς βάδην αναφορές στα σπουδαία έργα του Σταγειρίτη: στο «Περί αναπνοής» (Μου κόπηκε η ανάσα, γαμώ την ανηφόρα μου), στο «Περί Ζώων πορείας» (Για ζώα μας περνάνε;) ή το περίφημο «Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος» (Ανεβαίνοντας την οδό Ακροπόλεως τα είδα όλα).

Με ηθικό και φιλομάθεια πολλοί μετατρέπουν την ταλαιπωρία σε αστικό φλωροπερίπατο σε στυλ «Ξαναμαθαίνω την Πόλη μου» ατενίζοντας ξεθεωμένοι, όσα θαυμαστά έκρυβε μια ταχεί(χιχι)α διαδρομή λεωφορείου από το μεταβιοτεχνικό κάλλος και την προχώ αισθητική οδών όπως η Λαγκαδά, η Κασσάνδρου ή η Δελφών.

Μια που εδώ και μέρες αναπτύσσονται νέοι εν επισχέσει τρόποι επιβίωσης, ήδη υπήρξε πρόταση της μετατροπής των εργαζομένων στον ΟΑΣΘ, αυτών που αφειδώς έως τώρα προσέφεραν τη σάουνα του λαού, τα λεωφορεία τους, σε personal trainers ώστε να διατηρηθεί το πλεονέκτημα της καλής φυσικής κατάστασης όλων αλλά και για να διαγραφεί το ψευδοποιητικό παρελθόν χαλαρότητος (η θεωρία καταρρέει-οι χονδροί ειν’ οι ωραίοι και άλλα παρηγορητικά).

Η νέα Θεσσαλονικιά κοινωνικότητα έφερε βέβαια και φλωροφαινόμενα τύπου κινήματος ωτοστόπ. Οι σκληροπυρηνικοί όμως περιπατητές και περιπατήτριες απλώς καγχάζουν ενθυμούμενοι επιφανή καλλίπυγο μιλφάρα της πόλεως, που σε απόσταση τριακοσίων μέτρων επί της Βασιλίσσης Όλγας δέχτηκε τέσσερις προσφορές επιβίβασης ενώ ο ασχημόχτιστος ο Μπάμπης απ’ τον Εύοσμο με το περίοπτο καρτελάκι των ωτοστοπίστας ανά χείρας κατέβηκε ποδαράτα, άργησε και τ’ άκουσε κι απ’ τ’ αφεντικό.

Η όποια λύση βέβαια κρύβεται μάλλον στα λόγια του Πρωθυπουργού, που μιλώντας πριν από λίγες μέρες για το μετρό της πόλης είπε αυτολεξεί: «Δεν χρειάστηκε να βάλουμε στα θεμέλια του μετρό τη γυναίκα του πρωτομάστορα». 

Ρε συ Αλέξη, μήπως...

ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Πρόβατα, Δάκρυα και Γραβάτες...

Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ
(Από το "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ")

Κραυγές και ψίθυροι! Η όζουσα ελληνική πραγματικότητα, όμως, άσχετη με τον τίτλο της ταινίας, αποδίδει ακριβέστατα τις λέξεις διαμορφώνοντας και την αφήγηση και το σκηνικό στο οποίο συνθλίβεται η καθημερινή αγωνία επιβίωσης του μισού σχεδόν πληθυσμού της χώρας. 


Οι κραυγές ολούθε για τα ψέματα του Τσίπρα αντιμετωπίζονται με κραυγές που επιμένουν ότι όσοι συνταξιούχοι διαμαρτύρονται για το πετσόκομμα της πενιχρής αμοιβής για μια σκυλίσια ζωή δουλειάς, λένε ψέματα κι αυτοί για να ρίξουν την κυβέρνηση. Μόνο τα βελάσματα των προβάτων στην Ιθάκη της Οδύσσειας της τέταρτης εξουσίας δεν έχουν μεταφραστεί σε κραυγές αφού το Πάσχα είναι γενικώς μακριά.

Οι ψίθυροι περιβάλλονται την αίγλη των δημάρχων σε μουλωχτές ή και φανταχτερές τελετές, στη μεν «συμπρωτεύουσα» προσφυγομάνα με αγάλματα τσαρικών απογόνων, στη δε πρωτεύουσα με την de facto αναγνώριση του «πριγκιπόπουλου» ως «προσωπικότητας» που μιλάει σε φόρουμ δημοκρατίας κι ύστερα με βασιλική αρχοντιά επισκέπτεται πρώτη φορά από το '67 το τσαρδάκι του που βρίσκεται πλέον υπό τα πέλματα προεδρικών μοκασινιών...

Δεν έτυχε. Πέτυχε. Η ήττα του Ελληνικού που έπεσε ως μπαλτάς στο κεφάλι της αριστεράς - μοντέλο καπιταλισμού, φέρνει τόση ζαλάδα ώστε μισός αριστερός (πλην του κομμουνιστή εκπροσώπου που αποχώρησε από την τελετή) δεν αντέδρασε όταν ο βιολογικά καταπτοημένος βασιλικός ιστιοπλόος ολυμπιονίκης κλαμένος χαρίζει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας γραβάτα για να... «κρεμαστεί». Αυτή η ρουκέτα ανάμεσα σε κραυγές και ψιθύρους, αυτούς που εξωραΐζουν την εισβολή των ανακτόρων ως διαρρηκτών της μνήμης στα ελληνικά σπίτια, μπορεί να διαβαστεί μόνο ανάμεσα στην τελεία και την παύλα που έβαλε ο κλαμένος ολυμπιονίκης στη συνέντευξή του στον Παπαχελά, όχι πριν από μερικές δεκαετίες, αλλά μόλις πριν από μερικούς μήνες.

Η τελειωμένη βασιλεία στην Ελλάδα ανασταίνεται ύπουλα σε μια κοινωνία που τη βάζουν να αναστήσει με το ζόρι τους κατόχους των άγριων βοσκότοπων πληρεξουσίων θολών δανειοληπτών. Για να μην ξεχνιόμαστε, ο ολυμπιονίκης ιστιοπλόος είχε πει, δηλώσει και ουρλιάξει, ούτε τέως Βασιλεύς των Ελλήνων κ.λπ., απλώς Κωνσταντίνος με επίθετο τον τίτλο του.

Η παράπλευρη απώλεια της οικονομικής κρίσης, γιατί ως τέτοια θα παρουσιαστεί, της τάχα μου δήθεν δημοκρατικής αποκατάστασης της βασιλοφροσύνης ως θεμιτής επιλογής με «ανθρώπινο πρόσωπο» που λένε και τα λάιφ στάιλ, είναι ύπουλη, επικίνδυνη και εξοργιστική, ακριβώς επειδή δε συζητιέται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εχει αφεθεί στις κραυγές και ψιθύρους, τουρλού ένα πράγμα, του διαδικτύου, των τσοντομπλογκοκάναλων κι άλλων κρυφών μεγαλοαστικών κύκλων που αναζητούν «προσωπικότητες υπεράνω κομματικοπολιτικής υποψίας».

Θέλει προσοχή κι ας ακούγεται υπερβολικό, αυτό το κλειδί όχι απλώς της κερκόπορτας, αλλά για τα πολιτικά και πολιτειακά τάρταρα που στριφογυρίζει σε σκουριασμένες ή και ολοκαίνουργιες κλειδαριές της άγνοιας κινδύνου. Την ώρα που ο λαός προσπαθεί να κρατήσει το κεφάλι του έξω από τα δήθεν μνημονιακά σκατά, εκτός από τους φασίστες πλακώνουν και τα βασιλόπουλα να παίξουν τις πατητές στο αφόρητο κολύμπι στους βόθρους.

Η απάντηση, το όπλο, το εργαλείο, η ασπίδα είναι άλλες λέξεις: