ΠΑΙΔΕΙΑ: Πρώτη μέρα στο παλιό μου σχολείο

Του Ανδρέα Ζαμπούκα 

Καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας

 

«Από το βρεγμένο παράθυρο τoυ σπιτιού, στον Abbotsbury Road, βλέπω καταπράσινο ακόμα το Holland Park. Είναι αρχές Φθινοπώρου στο Λονδίνο αλλά η θερμοκρασία θυμίζει ακόμα μουντό βρετανικό καλοκαίρι. Πέρασαν εννέα μήνες, όταν μετά τις γιορτές, έφυγε όλη η οικογένεια από την Ελλάδα. Τα μαζέψαμε κι αλλάξαμε τα πάντα, μέσα σε μισό χρόνο. Και οι δύο γονείς μας, αφού εξάντλησαν όλα τα περιθώρια, βρήκαν δουλειά στο Λονδίνο. Φορτωμένοι όπως ήταν με πτυχία, δεν είχαν πολλές επιλογές στην Αθήνα. Εδώ βρήκαν καλή δουλειά, νοικιάσαμε φοβερό σπίτι και όλα φαίνονται να λειτουργούν τέλεια. Εγώ τελειώνω το σχολείο του χρόνου κι ο αδερφός μου, από φέτος, είναι πρωτοετής στο πανεπιστήμιο.

 

Εδώ ξεκινήσαμε πιο νωρίς από την Ελλάδα. Μιλάω όμως, με τους παλιούς μου φίλους συχνά και είμαι "μαζί" τους την πρώτη μέρα στο παλιό μου σχολείο. Θυμάμαι την περσινή μέρα, την προπέρσινη, όλα τα χρόνια που παρακαλούσα να μεγαλώσει το καλοκαίρι και αν γινότανε, να ξεκινήσουμε μαθήματα τον Οκτώβριο... Τώρα όμως όλα γυρνάνε ανάποδα και με κυνηγάνε σαν τύψεις. Τώρα που "μούλιασα" από την υγρασία και "μαύρισε" το μάτι μου απ΄ τη μουντάδα, καταλαβαίνω πού ήμουνα, πού γεννήθηκα και πόσες πρώτες μέρες σχολείου έζησα και ευχαριστήθηκα. Γιατί τότε, δεν μπορούσα να καταλάβω και να εκτιμήσω τον ήλιο, τον γαλάζιο ουρανό, τη ζέστη, την τρέλα των συμμαθητών, τις φωνές και τις μελαχρινές συμμαθήτριες που έσκαγαν μαυρισμένες, από τα ατελείωτα μπάνια του καλοκαιριού.

 

Φέρνω στο μυαλό μου, όλα τα χρόνια που μου την έσπαγαν οι παπάδες στον αγιασμό, οι δημοτικοί σύμβουλοι με τις ευχές, ο διευθυντής και το μπάχαλο στην αυλή. Θυμάμαι που παίρναμε τα βιβλία, λες κι ήταν πακέτα πίτσες από την αποθήκη, το πρόγραμμα που έβγαινε μετά από δύο εβδομάδες και την γκαντεμιά να μας παίρνει Αρχαία πάντα η πιο σπαστική καθηγήτρια.

 

Όλα αυτά όμως τώρα είναι τόσο δυνατά, με έντονα χρώματα στο μυαλό μου, γεμάτα συναίσθημα και πολύ φως. Όλες οι εικόνες που έχω μέσα μου για την πρώτη μέρα στο σχολείο είναι ηλιόλουστες, λευκές και γαλάζιες, με λίγη ώχρα και ήχους να δένουν μουσικό χαλί και να με τρελαίνουν. Πόσο να "αντέξεις" την οργάνωση των Άγγλων, την ωριμότητα της παρέας μου και τις Αγγλιδούλες που προετοιμάζονται για το κολέγιο.

 

Στο δικό μας λονδρέζικο σχολείο, όλα ξεκίνησαν τέλεια από την αρχή. Ό διευθυντής, είναι "άρρωστος" με την οργάνωση και πολύ ωραίος τύπος, με χιούμορ. Μίλησε όμορφα και ζεστά στη συγκέντρωση, κερδίζοντας τις συμπάθειες όλων. Όμως τίποτα δεν είναι σαν την πρώτη μέρα στο παλιό μου σχολείο. Κι ας έχει ένα σωρό στραβά, μέσα κι έξω, κι ας είναι όλοι τρελοί και παίζουν θέατρο κι ας λένε ψέματα μεταξύ τους. Όλη αυτή η τρέλα είναι "διονυσιακή" και φωτισμένη από παντού. Είναι ενέργεια και ένταση μαζί. Είναι ζωή κι ας μη βγάζει νόημα κι αποτέλεσμα.

 

Κι όσο πέφτουν αυτές οι σταγόνες στο τζάμι, όσο σκουραίνει το πράσινο, στο πάρκο απ΄ τη βροχή, μου λείπει κι άλλο το φως της πρώτης σχολικής μέρας και σκέφτομαι άλλα πιο μακρινά πράγματα για το μέλλον. Σκέφτομαι πόσο άδικο είναι, τώρα που έμαθα να κουβαλάω μέσα μου το φως της Αθήνας, που εκτίμησα τι θα πει ζωντάνια και χρώμα, να μην μπορώ να τα έχω παρά μόνο σαν ιδέα κι εντύπωση μέσα μου. Πως φοβάμαι όμως να γυρίσω πίσω και πως λυπάμαι που δεν θα το κάνω ποτέ!

Δάσκαλε, σε περιμένω τα Χριστούγεννα...».