Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
«Καθε μαθητής έχει τα βιβλία του και κάθε τάξη τον δάσκαλο και τον καθηγητή της», διεπίστωσε ο υπουργός Παιδείας, ευχόμενος καλή χρονιά στους μαθητές.
Η διαπίστωσή του διαισθάνομαι ότι ήταν κάπως αυτάρεσκη. Ηθελε να μας πει, δηλαδή, πόσο καλά έκανε ο ίδιος τη δουλειά του. Γι’ αυτό και προέταξε την έγκαιρη διανομή των βιβλίων: για να μας οδηγήσει στην αντιδιαστολή με την περυσινή χρονιά, όταν η παινεμένη υπουργοπούλα του ΠΑΣΟΚ (εδώ ακούγονται κλαρίνα στη διαπασών) είχε ξεχάσει να μεριμνήσει για το θέμα. (Μην σας πω κιόλας ότι αναρωτιέμαι μήπως, λόγω της περηφάνιας του για το επίτευγμά του με τα βιβλία, ο υπουργός επέλεξε να επισκεφθεί σχολείο στα Βίλια...)
Να του πούμε «εύγε» του υπουργού;
Να του πούμε! Ετσι ολιγαρκείς που καταντήσαμε ώστε να μας ικανοποιεί το αυτονόητο, γιατί να μην συγχαρούμε τον Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο επειδή έφερε εις πέρας τα καθήκοντά του;
Εξάλλου, δείχνει να το έχει μεγάλη ανάγκη· οπότε ας τον ενθαρρύνουμε τον άνθρωπο. Πάμε όλοι μαζί, παιδιά, με ψυχή: Εύγε, κύριε υπουργέ!
Το θέμα με τον υπουργό Παιδείας, όμως, δεν είναι τα βιβλία. (Μια ζωή ετοιμαζόταν για τον ρόλο του υπουργού, αλίμονο πια αν δεν ήταν σε θέση να βαδίσει καλά στην πεπατημένη...) Το θέμα είναι ότι, σήμερα, δεν αρκεί αυτό που κάποτε έφθανε και περίσσευε -εννοώ την αλησμόνητη εκείνη εποχή της αμέριμνης διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Β΄ του Ακούραστου, του οποίου ο Κ. Αρβανιτόπουλος διετέλεσε σύμβουλος. Σήμερα, τα διακοσμητικά μερεμέτια και οι ήπιες προσαρμογές είναι πράγματα που τα έχει ξεπεράσει τελείως η πραγματικότητα. Χρειάζονται πραγματικές (που σημαίνει δύσκολες) μεταρρυθμίσεις στο σύστημα της δημόσιας Παιδείας.
Μόλις προχθές, στη Βουλή, ο υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι σύντομα θα φροντίσει ώστε «κάθε εκπαιδευτικός να έχει την οργανική θέση του». Υπονοεί ενδεχομένως (και ελπίζω ειλικρινά ότι δεν τον παρερμηνεύω) ότι επίκειται μεθόδευση, με την οποία κανείς από τους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν σήμερα δεν θα απειλείται εφεξής από τον κίνδυνο της απόλυσης. Καλό είναι αυτό, δεν χωρεί αμφιβολία. Καλλιεργεί, δε, την εντύπωση ότι, με τα μέτρα που έχουμε για τους πολιτικούς, ο Κ. Αρβανιτόπουλος είναι ένας «ανθρώπινος» πολιτικός. («Πρώτα ο άνθρωπος!», που έλεγε και ο πάντα αγέρωχος έγκλειστος του Κορυδαλλού...) Προτιμά, δηλαδή, να είναι αρεστός παρά δυσάρεστος. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι η προτεραιότητα της εξασφάλισης του υπαλλήλου είναι ο δρόμος προς τη βελτίωση της παρεχομένης παιδείας;
Δεν το νομίζω· διότι, εξάλλου, αυτό δεν κάναμε τόσα χρόνια; Αλλάζαμε το σύστημα, το μεταρρυθμίζαμε, το προσαρμόζαμε (πείτε το όπως θέλετε, τέλος πάντων...) με γνώμονα τις ανάγκες των υπηρετούντων υπαλλήλων, ενώ το σωστό θα ήταν να κάναμε το αντίθετο. Ετσι φθάσαμε στο σημερινό σύστημα δημόσιας Παιδείας, που υφίσταται για να εξυπηρετεί κυρίως τους λειτουργούς του και όχι τους πελάτες του.
Θυμηθείτε, ποια ήταν πάντα η λύση των συνδικαλιστών, στην οποία οι ψηφοθήρες υπουργοί ασμένως συναινούσαν;
Περισσότερες προσλήψεις.
Πώς γίνεται, λοιπόν, σήμερα να έχουμε στην Ελλάδα κάπου 150.000 χιλιάδες δασκάλους και καθηγητές στο Δημόσιο και η Βρετανία να έχει περίπου 600.000; Ορισμένοι, το καταλαβαίνω, θα σπεύσουν να πουν ότι θα έπρεπε και εμείς να έχουμε τόσους. (Εμείς πάντα την έχουμε πιο μεγάλη...) Ισως, αλλά η Βρετανία έχει έξι φορές τον πληθυσμό της Ελλάδος. Λαμβανομένου, δε, υπ’ όψιν ότι ο Ελληνας είναι εκ φύσεως εξυπνότερος του Βρετανού (αλλά και κάθε άλλου - μην επαναλαμβάνω τα γνωστά...) δεν θα έπρεπε να έχουμε λιγότερους;
Τις περισσότερες φορές, το γενικό συμφέρον δεν είναι αμέσως αντιληπτό, διότι αφορά τους πολλούς που δεν εκφράζονται στους δρόμους με κραυγές και τσιρίδες για τα δίκια τους. Δεν είναι κάτι που το βλέπεις μπροστά σου και το δείχνεις στους άλλους, αλλά κάτι το οποίο θα φανεί στο μέλλον· και αυτός που το υπηρετεί δεν μπορεί να περιμένει την άμεση επιβράβευση.
Το 1981, λ.χ., ψηφίσαμε «έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ», αλλά υπάρχει σήμερα άνθρωπος με σώας τα φρένας να μην αναγνωρίζει τη σημασία της ένταξής μας στην τότε ΕΟΚ, την οποία κατάφερε η Νέα Δημοκρατία του κανονικού Καραμανλή, σε μια εποχή όπου η κοινωνία αφηνόταν στον κατήφορο μιας ετεροχρονισμένης αριστερής παλαβομάρας;
Αν, από πλευράς των πολιτικών, η άσκηση της πολιτικής συναρτάται με την ανάγκη της άμεσης επιβράβευσης και, από τη δική μας πλευρά των ψηφοφόρων, σημαίνει την άμεση ικανοποίηση των απαιτήσεών μας, τότε ας μην παραπονιόμαστε. Είμαστε μια χαρά εδώ που βρισκόμαστε σήμερα! Μας αξίζει η μοίρα μας, αφού προτιμούσαμε τους αρεστούς. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον υπουργό Παιδείας να κάνει τη δουλειά του όπως την ξέρει, όπως δηλαδή την έκαναν και οι προκάτοχοί του, πάνω κάτω όπως γινόταν πάντα...
Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει
Και κάτι ακόμη για τον υπουργό Παιδείας, άσχετο με τα προηγούμενα, επειδή θέλω να είμαι δίκαιος μαζί του. Τον επικρίνουν διάφοροι επειδή υποστήριξε από το βήμα της Βουλής ότι τα Αρχαία Ελληνικά δεν είναι νεκρή γλώσσα, αλλά γλώσσα η οποία «μιλιέται και εξελίσσεται».
Μα ο ίδιος δεν πέταξε εκείνο το ωραίο «πριν αλέκτωρ λαλήσει», αντί του ορθού «πριν αλέκτορα φωνήσαι»; Απόδειξη περίτρανη, επομένως, ότι τουλάχιστον ο υπουργός τα μιλάει -μιλά, εν πάση περιπτώσει, την ελληνιστική κοινή- και την εξελίσσει. Α, όλα κι όλα! Τα του Καίσαρη τω Καίσαρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου