Γεραπετριτη ο Ήρωας Ηλιακης έπεσε υπέρ πατρίδος και οχι για να τον πιάνεις εσυ στο στόμα σου ως παράδειγμα προς αποφυγήν
— Electra (@Electra306) November 28, 2024
Και κυρίως για να μην κάνουμε τεμεναδες στους Τουρκους οπως κανεις εσυ...
Έχεις δίκιο σε ένα πράγμα...δεν πρέπει να σε λέμε μειοδοτη, ραγιας είσαι. pic.twitter.com/n58is5BTfE
ΡΑ ΓΙΑ ΠΕ ΤΡΙ ΤΗΣ pic.twitter.com/3kDbuaOI6L
— Μανιάτης 🇬🇷 (@maniatis_kinik) November 28, 2024
Του Παντελή Σαββίδη
Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του, το οποίο αναδημοσιεύουν και οι Ανιχνεύσεις, ο συγγραφέας του βιβλίου “Το Μελάνωμα της Κύπρου΄” Βασίλης Φούσκας αναφέρεται στη συνάντηση του Κίσιγκερ, υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ, με τον Έλληνα ΥΠΕΞ της κυβέρνησης Καραμανλή Δημήτρη Μπίτσιο στις 30 Ιουλίου 1975 στο Ελσίνσκι και γράφει ότι είπε ο Κίσιγκερ:
“«Η διαπραγμάτευσή σας [με την Τουρκία] είναι η μόνη που απέτυχα να προχωρήσω. Δεν το λέω για να παραπονεθώ – και οι δύο γνωρίζουμε πως να λύσουμε το θέμα. Η μόνη κριτική που έχω είναι σχετικά με τη διαπραγματευτική σας τακτική η οποία δεν ακολουθεί την αρχή να πάρεις μία θέση και να υπεραμυνθείς αυτής της θέσης. Κάθε τρεις μήνες παραχωρείτε και κάτι και αυτό κάνει την άλλη πλευρά να κωλυσιεργεί».
Ο Κίσιγκερ υπήρξε μια τραγική, για τον ελληνισμό, πολιτική προσωπικότητα (υπήρξε ο αρχιτέκτονας της τουρκικής εισβολής και παράδοσης της Κύπρου) αλλά ακόμη και εκεί που, εκ των πραγμάτων, θα μπορούσε να φανεί θετικός για τα αμερικανικά, όχι τα ελληνικά συμφέροντα, η Αθήνα δεν βοηθούσε.
Το ίδιο γίνεται και σήμερα με την Ε.Ε. και τους χάρτες της Σεβίλλης που εξυπηρετούν τα μέγιστα τις ελληνικές και κυπριακές θέσεις. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τους έχει υιοθετήσει, η Αθήνα τους έχει αποκηρύξει.
Η υποχωρητικότητα έχει καταστεί ιδεολογία στο κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα. Το οποίο με τους μηχανισμούς του την επέβαλε και σε σημαντικό τμήμα της κοινωνίας με το ερώτημα: διαπραγματεύσεις κατά τις οποίες κάτι θα δώσουμε ή πόλεμος;
Η εύλογη απορία είναι οποιοσδήποτε αμφισβητεί μέρος της κυριαρχίας της χώρας διαπραγματευόμαστε μαζί του και στο τέλος κάτι θα πάρει για να μην πάμε σε πόλεμο;
Η κατάληξη κάθε λογικού συνειρμού είναι πως η Ελλάδα, αν δεν θέλει να παραδοθεί, δεν έχει άλλη επιλογή από την αποτροπή. Αλλά η πολιτική ηγεσία με τις δηλώσεις του είδους «ό,τι και να γίνει δεν θα κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία» έχει υπονομεύσει κάθε δυνατότητα αποτροπής.
Η αποτροπή βασίζεται στην πεποίθηση του αντιπάλου πως αν ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή που του διαμηνύθηκε θα υποστεί συνέπειες. Και οι συνέπειες θα είναι σημαντικότερες από τα οφέλη της αμφισβήτησης. Αυτό πρέπει να το πιστέψει ο αντίπαλος για να λειτουργήσει η αποτροπή. Αν αρχίσει το θόλωμα, τα ήξεις αφίξεις, η αποτροπή τελείωσε.
Όταν η ελληνική ηγεσία δηλώνει πως ό,τι και να γίνει δεν θα προχωρήσει σε ανταπόδοση, το παιχνίδι χάθηκε. Η κυρίαρχη ιδεολογία της υποχωρητικότητας επικράτησε.
Η λογική της αποτροπής δεν σημαίνει πως όποιος την υιοθετεί θέλει πόλεμο, όπως επιδιώκουν να περάσουν στην κοινή γνώμη, που την εκλαμβάνουν ως αφελή, οι κκ Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης.
Άρα, με βάση τις θέσεις της ελληνικής πλευράς εκείνο που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση είναι τι θα δώσει. Όχι τι θα πάρει. Τι λιγότερο θα δώσει απο αυτά που δικαιούται και της τα αμφισβητούν.
Εάν…
συμφωνείτε με τις θέσεις αυτές της κυβέρνησης, καλώς, χειροκροτήστε την.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου