Ο ναύαρχος Αποστολάκης σε ρόλο ...βαρκάρη στον Κασσελάκη .
— Enrico (@jdictis) November 28, 2024
Αυτονόητα Αποστάτης και προδότης της εμπιστοσύνης προς τον @atsipras που τον τοποθέτησε στο επικράτειας σε εκλόγιμη θέση αλλά και σε θέσεις στον Συριζα . pic.twitter.com/tMnw8VrRWQ
Γράφει ο Μιχάλης Τσιντσίνης
Από τις σκηνές εκείνης της προεκλογικής βαρκάδας στη Μακρόνησο, με τον πρόθυμο βαρκάρη να ποζάρει περιχαρής δίπλα στον νέο αρχηγό του, μπορούσε κανείς να αντιληφθεί ότι η μετάβαση του ναυάρχου στην πολιτική δεν ήταν μια καλή ιδέα.
Μια άλλη, μη πολιτική, αποστρατεία θα είχε τουλάχιστον προστατεύσει το κύρος του ναυαρχικού αξιώματος από επικοινωνιακά ατυχήματα.
Θα είχε προστατεύσει και το κύρος του Αλέξη Τσίπρα, που απέτυχε να αποτρέψει την ανεξαρτητοποίηση του Ευάγγελου Αποστολάκη, θυμίζοντάς του ότι την έδρα την οφείλει στο κόμμα και στον ίδιο.
Η φυγή του βουλευτή Επικρατείας από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μία ακόμη απόδειξη ότι οι αρμοί του κόμματος έχουν σπάσει. Δεν υπάρχει προηγούμενο που ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάνει σχεδόν τους μισούς βουλευτές του. (Το μόνο προηγούμενο είναι ίσως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, που μετά το δημοψήφισμα του 2015 είχε χάσει 30 βουλευτές του – και τη δεδηλωμένη.)
Οι ανεξαρτητοποιήσεις παρουσιάζονται ως ζήτημα πολιτικής ηθικής για τους βουλευτές που αποφασίζουν να αλλάξουν σημαία, αποχρωματίζοντας οι ίδιοι την εντολή που τους έδωσαν οι ψηφοφόροι στην κάλπη.
Η συζήτηση για τη δεοντολογία είναι ενδιαφέρουσα, αλλά θεωρητική. Οι αλυσιδωτές ανεξαρτητοποιήσεις, όμως, προσλαμβάνουν πια διαστάσεις μιας συστημικής διαταραχής.
Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτυγχάνει και διαλύεται. Είναι και η ευκολία με την οποία εγκαταλείπουν τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες οι βουλευτές των μικρότερων κομμάτων.
Λένε ότι η Βουλή γίνεται έτσι «πολυκομματική». Ομως το αποτέλεσμα δεν είναι ο πλουραλισμός.
Το τοπίο που προκύπτει είναι μάλλον α-κομματικό, αφού δεν ορίζεται πλέον από συντεταγμένα σχήματα, με θεσμικό σκελετό και αρχές.
Αντιθέτως, πληθαίνουν τα προσωποπαγή εγχειρήματα όπου οι σχέσεις είναι προσωπικές και ευκαιριακού χαρακτήρα.
Ποιες «ιδεολογικές» διαφορές έσπρωξαν άραγε τον Αποστολάκη εκτός του ΣΥΡΙΖΑ;
Ποιο ήταν το αντικείμενο της πολιτικής διαφωνίας των ανεξαρτητοποιηθέντων βουλευτών της Πλεύσης Ελευθερίας ή της Ελληνικής Λύσης με τα κόμματά τους; (Συνήθως τα κόμματα αυτά δεν αναφέρονται καν με τις επωνυμίες τους, αλλά με τα ονόματα των αρχηγών τους.)
Στην κουλτούρα της όψιμης Μεταπολίτευσης τα κόμματα έχουν απαξιωθεί. Λογίζονται ως πελατειακές γραφειοκρατίες που στεγάζουν «κομματόσκυλα» ή ατάλαντους παραγοντίσκους του «κομματικού σωλήνα». Εχει έτσι λησμονηθεί η σημασία των συγκροτημένων κομμάτων για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Εχει υποτιμηθεί η σημασία της ύπαρξης πολιτικών οργανισμών με αρχές και ιστορικό βάρος, που υπακούουν όχι μόνο στους γραπτούς, αλλά και στους άγραφους κανόνες του κοινοβουλευτισμού – που συντηρούν τη θεσμική μνήμη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Τώρα…
χωρίς να υπάρχει ο κοινωνικός βρασμός της χρεοκοπίας που κλόνισε το κομματικό σύστημα μετά το 2012, ο πολιτικός ανταγωνισμός διαχέεται σε πολλά μικρομάγαζα, προϊόντα βολονταρισμού και τυχοδιωκτισμού.
Ο καθείς και η παράγκα του.
Ο καθείς και η βάρκα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου