Εντάξει το καταλάβαμε. Αυτός ο καινούργιος τζιχαντιστής είναι καλό παιδί, είχε λίγο ξεμυαλιστεί με τον ISIS, έσφαξε κάποιους, βίασε κάποιες άλλες, συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες, αλλά τώρα που έδιωξε τον κακό και διεφθαρμένο Άσαντ και την κυρά του, είναι καλός… pic.twitter.com/LZBxpxKAgT
— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) December 9, 2024
«Οκαλύτερος τρόπος για να απαλλαγείς από κάποιον κακό ηγέτη είναι να βρεις κάποιον χειρότερο». Eτσι τουλάχιστον υποστηρίζει ο Αριστοφάνης στους «Ιππής» του. Αν μη τι άλλο, εκφράζει το αίσθημα και τους φόβους τους οποίους εμπνέει στη διεθνή κοινότητα η ανατροπή του Ασαντ στη Συρία.
Μια δολοφονική και διεφθαρμένη απολυταρχία, που κυβέρνησε κοντά μισόν αιώνα την ιστορική χώρα, κατέρρευσε μέσα σε μερικές ημέρες. Σχεδόν αναίμακτα. Ο στρατός δεν αντιστάθηκε στους τζιχαντιστές. Παρέδιδε τα όπλα διότι είχε χάσει την εμπιστοσύνη στο καθεστώς το οποίο υπερασπιζόταν. Πληρώνονταν 15 δολάρια τον μήνα.
Η Συρία μετά τον εμφύλιο, το ενάμισι εκατ. νεκρούς και τα 11 εκατ. πρόσφυγες είναι μια εξαντλημένη χώρα. Η μόνη σοβαρή παραγωγή που της είχε απομείνει είναι το Captagon, το ναρκωτικό των τρομοκρατών.
Αυτό που δεν κατάφερε η πανίσχυρη Αμερική του Ομπάμα, το κατάφεραν το Ισραήλ και η Ουκρανία. Το πρώτο εξουδετέρωσε τη Χεζμπολάχ, την αντιπροσωπεία του Ιράν, στήριγμα του καθεστώτος Ασαντ, κοινώς ακύρωσε την επιρροή των αγιατολάδων στην περιοχή. Η δε Ουκρανία οδήγησε τη ρωσική πολεμική μηχανή στα όριά της, ώστε να μην μπορεί να υποστηρίξει το καθεστώς της Συρίας. Η πτώση του Ασαντ είναι η πρώτη απτή νίκη του Ισραήλ και της Ουκρανίας. Το Ισραήλ κατάφερε να σπάσει τον άξονα του αντισιωνισμού. Η Ουκρανία να εγκλωβίσει τη Ρωσία σ’ έναν μεθοριακό πόλεμο. Ας ελπίσουμε ότι η νίκη δεν θα αποδειχθεί πύρρειος.
Ο ηγέτης των τζιχαντιστών, Αμπού Μοχάμεντ αλ Γκολάνι, υπήρξε μέλος της Αλ Κάιντα. Απομακρύνθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση, αν και η Αμερική εξακολουθεί να τον έχει επικηρυγμένο για 10 εκατ. δολάρια.
Το rebranding του περιλαμβάνει ενδυμασία με κοστούμι και παραινέσεις στις μιλίτσιες του να σεβαστούν τους χριστιανούς και τους αλλόθρησκους.
Αυτό και μόνον προκαλεί δεύτερες σκέψεις: Ξέρει, καλύτερα από εμάς, τις διαθέσεις τους. Προσπαθεί να καθησυχάσει τη Δύση όπως οι Ταλιμπάν πριν εγκατασταθούν στο Αφγανιστάν;
Οταν οι τζιχαντιστές μιλούν για ανεξιθρησκεία και δημοκρατία είναι σαν vegan που ορέγονται μια ζουμερή μπριζόλα. Την ονειρεύονται, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να την αγγίξουν.
Μένει ο Ερντογάν και ο νεοοθωμανικός του ιδεασμός. Οργάνωσε τους άτακτους τζιχαντιστές σε στρατό, τους προμήθευσε με ντρόουν και τώρα μπορεί να ποζάρει ως παίκτης στη Μέση Ανατολή.
Καλύτερα στη Συρία παρά στο Αιγαίο, θα μου πείτε.
Μένει και ο τελευταίος παίκτης, η Ευρώπη. Για μία ακόμη φορά, αυτές τις μέρες, έδειξε το χλωμό πρόσωπο της Μαντόνας που θρηνεί τα πάθη της ανθρωπότητας, αλλά δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Ή μάλλον δεν μπορεί να κάνει τίποτε.
Απλώς ...
θυμάται τον εαυτό της πού και πού, όπως προχθές με τα εγκαίνια της επαναλειτουργίας της Παναγίας των Παρισίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου