Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Το σύνορο είναι αέρας. Περνάς από τη μία επικράτεια στην άλλη ανεπαισθήτως. Τη μία είσαι σε κουτσομπολίστικη τηλε-ομήγυρη, να σχολιάζεις γόβες κι έρωτες. Και την επομένη έχεις μεταρσιωθεί στη σφαίρα της πολιτικής, χωρίς όμως να έχεις γίνει άλλος.
Το σύνορο είναι αέρας. Περνάς από τη μία επικράτεια στην άλλη ανεπαισθήτως. Τη μία είσαι σε κουτσομπολίστικη τηλε-ομήγυρη, να σχολιάζεις γόβες κι έρωτες. Και την επομένη έχεις μεταρσιωθεί στη σφαίρα της πολιτικής, χωρίς όμως να έχεις γίνει άλλος.
Στη μία σφαίρα η σαχλαμάρα συγχωρείται – αν δεν επιβάλλεται.
Στην άλλη πρέπει να λογοδοτήσεις, επειδή είπες ότι το θύμα του «σατράπη» φταίει που τον ανέχεται.
Ο Δημήτρης Παπανώτας ήθελε να αλλάξει καριέρα, νομίζοντας ότι αρκούσε να κομίσει την τηλεοπτική του φήμη και να την εξαργυρώσει στο εκλογικό παραβάν άκοπα – άμα τη εμφανίσει.
Ανακάλυψε ότι η ελαφρότητα βαραίνει. Βαραίνει ασήκωτη, ακόμη κι όταν την προσπερνάμε, κάνοντας ότι δεν καταλάβαμε τι είδαμε ή τι ακούσαμε.
«Πρόεδρε», είπε, ενώπιον του προέδρου. «Μου είπες ότι από την εκπομπή μου άλλαζα τους νόμους». Βεβαίως, γελούσε. Χαριτολογούσε.
Μετά είπε, «πρόεδρε, πάμε με το σύνθημα πατρίς – θρησκεία – οικογένεια». Πάλι γελούσε. Με το σύνθημα της χούντας. Χα, χα! Της χούντας. Τι καλό!
Πενήντα χρόνια μας πήρε για να φτάσουμε...
να χαχανίζουμε με τη χούντα.
Χάσκοντας. Σαν λοβοτομημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου