Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Πολιτική σταθερότητα. Αυτό διακυβεύεται στις ευρωεκλογές, μας λέει η κυβέρνηση, και είναι αυτονόητο ότι η πολιτική σταθερότητα είναι γενικώς καλό πράγμα.
Ομως είναι προϋπόθεση η πολιτική σταθερότητα στη ζωή μιας χώρας, δεν είναι αυτοσκοπός. Χρειαζόμαστε την πολιτική σταθερότητα, ώστε να κινηθούμε προς συγκεκριμένους στόχους, που εξυπηρετούν το γενικό συμφέρον. Πρέπει δηλαδή να πηγαίνεις κάπου και να εξηγείς πώς θα φτάσουμε εκεί, για να ζητάς πολιτική σταθερότητα. Ειδάλλως, μόνη της η πολιτική σταθερότητα καταλήγει σε ακινησία.
Αυτή η έλλειψη συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης.
Προκαλείται από τη συνδρομή τριών παραγόντων, με πρώτο την κούραση υλικού και προσωπικού. Αυτό είναι νόμος της ζωής, από τον οποίο κανείς δεν ξεφεύγει, ιδίως οι κυβερνήσεις στη δεύτερη θητεία τους.
Ο δεύτερος παράγων είναι τα απρόβλεπτα γεγονότα (Τέμπη, φυσικές καταστροφές, ΑΤ Αγίων Αναργύρων), που ανοίγουν χάσματα τα οποία δεν κλείνουν με μπαλώματα και πασαλείμματα, λόγω της αθλιότητας του κράτους, που πάντα αποκαλύπτεται εκ των υστέρων, αλλά τη γνωρίζαμε όλοι εκ των προτέρων και προτιμούσαμε να την αγνοούμε.
Ο τρίτος είναι η έλλειψη αντιπάλου, με την έννοια συγκεκριμένου προσώπου, που έχει οργανωμένο κόμμα μαζί του και καταφέρνει να δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κυβερνήσει. Οταν κυβερνάς χωρίς αντίπαλο, ώστε ο ψηφοφόρος που κρίνει να μπορεί να σχετικοποιήσει τη σύγκριση των επιδόσεών σου με τις υποσχέσεις του αντιπάλου, τότε αναγκαστικά κρίνεσαι σε σχέση με το απόλυτο, το τέλειο και το ιδεατό· και είναι φυσικό ότι, συγκρινόμενος με το απόλυτο, πάντοτε βγαίνεις χαμένος.
Συνεπώς, αν στην κυβέρνηση αντιλαμβάνονται το πρόβλημα με τον τρόπο που περιγράφω παραπάνω, τότε θα πρέπει να βρίσκονται σε αναζήτηση αφηγήματος.
Δεν είναι όμως τόσο απλό όσο ακούγεται. Δεν φτάνουν μερικές καινούργιες ιδέες και κάποια έξυπνα σλόγκαν. Πρέπει να είναι κάτι πειστικό και εφικτό και αυτό σημαίνει...
δύσκολες επιλογές, δεδομένου ότι οι πάσης φύσεως πόροι είναι πεπερασμένοι.
Εν ολίγοις, μανίκι. (Δεν ξέρω αν θυμούνται πολλοί αυτή την έκφραση, αλλά δεν πειράζει…)
Ελπίζω να τους αρέσουν τα «τσάλετσις», όπως λέει ο κ. Μανώλης Σφακιανάκης. (Ούτε τι σημαίνει «τσάλετσις» ξέρω, αλλά ούτε και αυτό πειράζει…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου