Του Παντελή Σαββίδη
Ήταν κάπου στα 1955, μετά τον θάνατο του Στάλιν και την επικράτηση του Χρουτσώφ, όταν άρχισαν τα πρώτα σημάδια αμφισβήτησης του σκληρού κομμουνιστικού πυρήνα, όπως εκφράστηκε απο τον σταλινισμό. Εννοώ σε επίπεδο πολιτικής και κρατικής ηγεσίας διότι ο σταλινισμός αμφισβητούνταν όσο διεξαγόταν, ακόμη, η παρασκηνιακή μάχη για την διαδοχή του Λένιν. Αμφισβητούνταν αλλά επικράτησε. Με δολοφονίες διαπρεπών συντρόφων που πρωταγωνίστησαν στην επανάσταση ή το πραξικόπημα, ό,τι προτιμάτε, του Οκτώβρη.
Το πείραμα απέτυχε (ο Χρουτσώφ εξεδιώχθη) αλλά ο σπόρος της αμφισβήτησης έμεινε.
Έμεινε μαγιά δυσαρέσκειας για να αρχίσει να συγκροτείται δειλά δειλά κάτι άλλο, ώσπου προς τα τέλη του 60 εμφανίσθηκε η ιδέα του ευρωκομμουνισμού.
Δειλά τα πρώτα βήματα διότι δεν νοείτο αμφισβήτηση της ορθοδοξίας χωρίς επιπτώσεις.
Το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα, με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, ακολούθησε και μια απο τις πολλές διαπάσεις του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος: το ΚΚΕ εσ
Ήταν μια αξιόλογη ομάδα έμπειρων κομμουνιστών, ψημμένων στο αλάτι της Μακρονήσου και άλλων νησιών αλλά και στις καταθλιπτικές πόλεις των σοβιετικών κρατών ή των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων.
Η ομάδα αυτή ήρθε στην Ελλάδα μετά την πτώση τη δικτατορίας απο διάφορες περιοχές (υπήρχε και βασικός πυρήνας της στην χώρα) και άφησε το αποτύπωμά της τη δεκαετία του 70 και του 80. Έφερε τις εμπειρίες της και το πολιτιστικό και πνευματικό υπόβαθρο που διαμόρφωσε στο εξωτερικό, κυρίως στην Ευρώπη, και προκάλεσε αίσθηση στον πολιτικά προβληματιζόμενο πληθυσμό της χώρας.
Είχαν αγωνιστικό παρελθόν, είχαν πολιτικό ήθος, δυσκολεύτηκαν στην ζωή τους και η πολιτική τους συνείδηση διαμορφώθηκε μέσα στην κοινωνία.
Η γενιά αυτή μεγάλωνε και σιγά σιγά έφευγε απο τη ζωή ή περνούσε στο περιθώριο. Νέοι άνθρωποι τους αντικατέστησαν χωρίς τις εμπειρίες του παρελθόντος αλλά, κυρίως, χωρίς τις διώξεις του παρελθόντος. Και ενώ η πρώτη γενιά ήθελε να αλλάξει τον κόσμο σύμφωνα με όσα πίστευε, η γενιά που την ακολούθησε είχε ως κύριο μέλημα να αναλάβει την εξουσία πάση θυσία με στόχο, κυρίως, την νομή της.
Νομή αλλά, με αριστερό άλλοθι, το οποίο την εποχή εκείνη σου έδινε μια ισχυρή νομιμοποίηση. Σου έδινε μια ταυτότητα διαφορετικού, μια ταυτότητα πολιτικού και κοινωνικού αγωνιστή, ένα ηθικό άλλοθι το οποίο, όπως καλά γνωρίζετε, σπαταλήθηκε τα τελευταία χρόνια. Μια ψευδαίσθηση ήταν αλλά παραγωγική. Και ωφέλιμη.
Απο την πρώτη γενιά στη δεύτερη δεν είχαμε έναν μετασχηματισμό αλλά μια μετάλλαξη. Κάτι εντελώς διαφορετικό, δηλαδή. Η μετάλλαξη φάνηκε όταν το 1989, καθως, ακόμη, ζούσαν και κάποια στελέχη της πρώτης γενιάς, προέκριναν την συνεργασία με τον απόλυτο “ταξικό εχθρό” φθάνει να αναλάβουν την διακυβέρνηση.
Την πήραν. Και ήταν η πρώτη συνειδητοποίηση σε λαϊκό επίπεδο πως έχουμε να κάνουμε με μια αριστερά διαφορετική. Μεταλλαγμένη.
Η εξουσία γλύκανε και έγινε αυτοσκοπός. Ακολούθησαν πολλές μεταλλάξεις ώστε να ξαναδοκιμάσουν το γλυκό, μεταλλάξεις που αλλοίωσαν και την ιδεολογία και την πολιτική τους. Αλλά, για λόγους που τους βόλευαν εξακολουθούσαν να αυτοαποκαλούνται αριστερα, έστω και αν ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι.
Μετάλλαξη στη μετάλλαξη, φθάσαμε στον Συριζα τον οποίο κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι μόρφωμα ήταν. Ήταν ένα σύνολο μικρότερων υποσυνόλων απο ομάδες που καλοέβλεπαν ακόμη και την ένοπλη βία, μέχρι κεντροδεξιούς. Τους ένωνε όλους ο πόθος για την εξουσία. Άλλοι για να την νέμονται άλλοι έχοντας τις ψευδαισθήσεις ότι θα μπορέσουν να εφαρμόσουν τα μαρξιστικά τους όνειρα, άλλοι απο φιλοδοξία διότι και χρήματα είχαν και ζούσαν άνετα.
Ο Συριζα, λοιπόν, η τελευταία μετάλλαξη αυτού του είδους της Αριστεράς, ήταν ένα συνονθύλευμα ιδεών και απόψεων που δοκιμάστηκε με παταγώδη αποτυχία.
Αλλά η κυβερνητική θητεία του Συριζα δεν ήταν η τελευταία μετάλλαξη αυτού του είδους της αριστεράς. Βρισκόμαστε στη διαδικασία και νέας.
Η υποψήφια πρόεδρος κ. Αχτσιόγλου και ο καινοφανής αστέρας κ. Κασελάκης δηλώνουν πως θέλουν να στριμωχτούν στο κέντρο μαζί με τους άλλους δύο αστέρες του θολού πολιτικού τοπίου, τον Μητσοτάκη και τον Ανδρουλάκη. Ώστε όλοι μαζί να νέμονται την εξουσία σε βάρος του ελληνικού λαού.
Όλοι τους είναι προϊόντα ενός κυρίαρχου αμερικανισμού ο οποίος διαχειρίζεται και ζητήματα καθημερινότητας στην Ελλάδα. Η επικράτησή τους έχει ανατεθεί στους ντόπιους κοτζαμπάσηδες.
Στην Ελλάδα, δηλαδή, έχουμε ένα πολιτικοιδεολογικό μόρφωμα, το Κεντρο στο οποίο θα στριμωχτούν και τα τρία κόμματα.
Η μεταλαγμένη αριστερά γίνεται κάτι σαν...
το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ αρκεί να κυβερνήσει.
Η άλλη αριστερά, η παραμένουσα κομμουνιστική έχει μετατραπεί σε θρησκευτικό δόγμα με τους Αγίους της και τις εκκλησίες της και σε ένα άλλο επίπεδο λειτουργούν μερικές φράξιες έτσι για να περνά η ώρα.
Το να αναρωτηθείς τι είδους δημοκρατία είναι αυτό το πράγμα δεν έχει σημασία. Θα γελούν μαζί σου Γι αυτό, καλύτερα να σιωπήσεις.
Οι…αριστεροί, λοιπόν, του Συριζα θα βολευθούν, θα ξαναγίνουν βουλευτές, υπουργοί, θα αναλάβουν οφίκια για να εφαρμόσουν την αμερικανική πολιτική στην Ελλάδα. Ήδη ετοιμάζονται. Ουδείς αντίλογος. Με την αριστερά, τι δουλειά έχουν;
Τόση υποκρισία;
Τόσος καιροσκοπισμός;
Τέτοια κατάντια;
Αποχαιρέτα την την Αριστερά που χάνεται.
Ίσως καλύτερα αν δεις την σύνθεσή της και την πολιτική της.
Η πολιτική, όμως, απεχθάνεται το κενό. Κάτι θα καλύψει τον χώρο. Ας ελπίσουμε να είναι πιο εποικοδομητικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου