Πολάκης, Παππάς, Τσίπρας, Μητσοτάκης, Καραμανλής, Ανδρουλάκης, Καϊλή, εκλογές, πρόωρες εκλογές, ημερομηνία εκλογών, δημοσκοπήσεις, μάχες υποψηφίων για πρωτιές, πού και πού εξαγγελίες, και πάλι από την αρχή. Πολάκης, Παππάς, Τσίπρας, Μητσοτάκης, Καραμανλής, Ανδρουλάκης, Καϊλή, εκλογές, πρόωρες εκλογές, ημερομηνία εκλογών, δημοσκοπήσεις, κ.λπ. κ.λπ.
Και έρχεται μια στιγμή και όλα αυτά και ό,τι σηματοδοτούν το καθένα χωριστά και όλα μαζί μοιάζουν τόσο μα τόσο μηδαμινά και ασήμαντα που αναρωτιέσαι για τον χαμένο χρόνο και το πού πήγε ασχολούμενος μαζί τους. Είναι η στιγμή που τον λόγο, τον κυρίαρχο λόγο, παίρνει ο θάνατος. Αυτός δεν γνωρίζει από πολιτική, δεν σέβεται τους πολιτικούς, δεν τους αναγνωρίζει, δεν τους δέχεται. Σκορπίζει πόνο, ματώνει ψυχές, αφήνει στίγματα ανεξίτηλα, κι αφού ολοκληρώσει, παραδίδει το τοπίο στους άλλους. Που καταφθάνουν «επιτόπου» (μια ζωή στο «επιτόπου», άλλα πάντα εκ των υστέρων οι πολιτικοί - ποτέ νωρίτερα) για να εξετάσουν την κατάσταση από κοντά. Λες και μπορεί να διορθωθεί οτιδήποτε πια. Να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να αποτραπεί η τραγωδία, να ζήσουν τα παιδιά που έφυγαν από τη ζωή, αιφνίδια, ανυπεράσπιστα και ανύποπτα για το κακό που τους περίμενε στα Τέμπη. Αυτά τα καταραμένα Τέμπη, που καταπώς φαίνεται, είναι το αγαπημένο λημέρι του θανάτου. Είχε πάρει τόσο κόσμο ως τώρα, πήρε κι άλλους καμιά σαρανταριά χθες.
Εχω θυμό μέσα μου. Θυμό και οργή για ό,τι συνέβη.
Για τους χαβαλέδες της δημόσιας διοίκησης, για τους εργατοπατέρες που δεν αφήνουν να κουνηθεί τρίχα από το κεφάλι άχρηστου, που πρέπει να φύγει από εκεί που είναι γιατί πολύ απλά είναι άχρηστος, για τους πολιτικούς. Που τους στέλνουν οι εργατοπατέρες προειδοποιήσεις και τις πετάνε σε ένα καλάθι των αχρήστων, επειδή ακριβώς ξέρουν πώς λειτουργούν οι εργατοπατέρες - διεκδικούν προνόμια, κάνουν απεργίες γι' αυτά, αλλά όταν πρόκειται για την ασφάλεια των ίδιων και των ανθρώπων που καλούνται να εξυπηρετήσουν, απλώς γράφουν ανακοινώσεις προκειμένου να βγάλουν από πάνω τους την ευθύνη που έχουν.
Εστειλαν λέει ένα έγγραφο στις 7 Φεβρουαρίου με το οποίο προειδοποιούσαν για «το ατύχημα που έρχεται». Και τώρα αισθάνονται δικαιωμένοι για τις προειδοποιήσεις. Ναι αλλά στο μεταξύ χάθηκαν καμιά 40αριά άνθρωποι και καμιά 100αριά είναι στα νοσοκομεία. Γιατί, ρε κύριε, δεν κατέβασες τους διακόπτες να μη λειτουργήσει ποτέ ξανά ο σιδηρόδρομος αφού το έβλεπες το ατύχημα να έρχεται; Για να μας λες μετά ότι δικαιώθηκες, διότι εσύ, εσείς, το είχατε προαναγγείλει;
Δεν τον χρειαζόμαστε αυτό τον συνδικαλισμό, και δεν τον χρειαζόμαστε γιατί δεν προσφέρει τίποτε στην κοινωνία. Είναι για τα καλά και συμφέροντα. Οχι για να συνεισφέρει στο κοινό καλό.
Συνελήφθη λέει ο σταθμάρχης της Λάρισας, θα συλληφθούν ίσως και δυο-τρεις ακόμη, και μετά θα ξεκινήσει το γαϊτανάκι με τις ανακρίσεις, τις έρευνες, το φταίτε εσείς, όχι εσείς φταίτε, μα τι λέτε, είναι φανερό ότι εσείς φταίτε. Και κάποια στιγμή θα φτάσει το πράγμα στα δικαστήρια. Δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι, φταίει το δίκτυο που δεν ήταν καλά συντηρημένο. Πολύ καλά, αλλά αυτές οι μάνες που ολοφύρονται από χθες θα ξαναδούν τα παιδάκια τους; Δεν θα τα ξαναδούν.
Οπότε, τι να το κάνω εγώ που θα συλληφθούν τρεις ή πέντε, θα ασκηθούν διώξεις και θα καθίσουν στο εδώλιο οι μισοί και ούτε; Σημασία έχει αυτό που συνέβη και το οποίο είναι αναπόδραστο.
Είναι πολύ μεγάλο για να το καταπιείς ή έστω να το ανεχτείς. Πολύ μεγάλο και πολύ τραγικό. Ειδικά όταν σκέφτεσαι τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν, διαχρονικά από τις κυβερνήσεις, αναφορικά με τον σιδηρόδρομο και τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του. Δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια, αλλά το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο παρέμεινε στην εποχή του αραμπά για τους σιδηροδρόμους.
Συμφέροντα, λαμογιές, ανίκανοι υπουργοί και εκβιαστές εργατοπατέρες συνέπηξαν ένα άτυπο μέτωπο ενάντια σε κάθε πρόοδο των σιδηροδρόμων. Οταν σε όλη την Ευρώπη τα τρένα κινούνται ηλεκτρονικά και με τρομερές ταχύτητες που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ο ελληνικός σιδηρόδρομος εξαρτάται από το πώς ξύπνησε ή το πώς κοιμήθηκε ο «κλειδούχος» ή αν πλακώθηκε με τη γυναίκα του ή την γκόμενά του πριν πάει στη δουλειά για να αναλάβει ένα τόσο σημαντικό έργο, από το οποίο εξαρτώνται ζωές και περιουσίες.
Γιατί όχι ηλεκτρονικά;
Διότι ο εκσυγχρονισμός θα στείλει τον κλειδούχο δημόσιο υπάλληλο σπίτι του, να έχει όλη την άνεση να πλακώνεται με τη γυναίκα του ή την γκόμενά του. Κι αυτό δεν το θέλει ο εργατοπατέρας. Διότι αν ο κλειδούχος πάει σπίτι του εξαιτίας του εκσυγχρονισμού του δικτύου, ποιος θα τον ψηφίζει μετά; Οι φωτεινοί σηματοδότες ή οι μπάρες των διασταυρώσεων;
Φαύλος κύκλος. Ατέρμονη συζήτηση ακολουθεί για το «τις πταίει;». Και εδώ είμαστε και θα το δείτε, από αύριο μεθαύριο θα αρχίσει το δημόσιο πινγκ πονγκ ανάμεσα στους δυο μεγάλους του πολιτικού μας συστήματος για τις πολιτικές ευθύνες. Οι οποίες μοιραία θα πάρουν τον δικό τους χώρο στην προεκλογική αντιπαράθεση. Ηδη άρχισαν τα όργανα. Παρακολουθούσα χθες τις αναρτήσεις στα Social media και ειδικά στο Twitter. Αναθάρρησαν οι συριζαίοι μετά τις καρναβαλικές εμφανίσεις (και αναρτήσεις) του Πολάκη και ανακάλυψαν ήδη τον υπεύθυνο για την ανείπωτη τραγωδία: είναι το «επιτελικό κράτος» του Μητσοτάκη. Αναμενόμενο.
Οι άλλοι δεν μιλάνε ακόμα. Κρατάνε μια σιωπηλή στάση, απολύτως λογική μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας που έπληξε τη χώρα. Αλλά όπου να 'ναι, θυμηθείτε το και αυτό, θα μιλήσουν. Θα περάσουν στην αντεπίθεση. Και θα καταγγείλουν το πώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τους σιδηροδρόμους στους Ιταλούς, αντί του ξεφτιλισμένου ποσού των 45 εκατομμυρίων ευρώ. Οταν η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου προκήρυξε διαγωνισμό για την πώληση των σιδηροδρόμων αντί του ποσού των 300 εκατομμυρίων ευρώ το 2013, άλλα τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ωρυόταν ότι αυτά τα χρήματα είναι ξεπούλημα αντί πινακίου φακής. Τρία χρόνια μετά που το έκανε ο ίδιος αντί 45 εκατ. προφανώς ήταν μια επιτυχής πώληση. Τρέλα.
Ομως, όπως προανέφερα, αυτά θα έρθουν τις επόμενες ημέρες. Επί του παρόντος, «ας κρατήσουν οι χοροί» - υπάρχει όλος ο χρόνος μπροστά τους να βγάλουν τα μάτια τους. Τώρα ας σκύψουν πραγματικά το γόνυ μπροστά στα αθώα θύματα της τραγωδίας. Μετά ας πλακωθούν όσο θέλουν. Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχει Ελληνας που να μην πιστεύει αυτό που λέω και παραπάνω, ότι για ό,τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα οι ευθύνες είναι διαχρονικές. Τίποτε δεν γεννιέται και συμβαίνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Από κάπου έρχεται, κάποιος το παραλαμβάνει, και το αφήνει ως έχει για τον επόμενο.
Και όπως έλεγαν χθες στο Διαδίκτυο,«σε μια χώρα που...
μπορείς να δεις Live πού είναι ο ντελιβεράς από το σουβλατζίδικο ή το σουπερμάρκετ, δεν μπορείς να δεις αν δυο τρένα είναι στην ίδια γραμμή. Ελλάδα 2023»!
Διαφωνεί κανείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου