ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Η Σώτη Τριανταφύλλου σχολιάζει την παρουσία του Εμανουέλ Μακρόν στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου, μετά την ήττα της Γαλλίας από την Αργεντινή στον τελικό του Μουντιάλ στο Κατάρ
Μετά την ήττα της γαλλικής ομάδας ποδοσφαίρου από την Αργεντινή, ο Εμανουέλ Μακρόν «κατέβηκε» στο γήπεδο της Ντόχα και προσπάθησε να παρηγορήσει τον Kylian Mbappé. Ο οποίος, ανάγωγος καθώς είναι, περιφρόνησε τον πρόεδρο, παραμένοντας εντελώς απαθής μπροστά στην πατρική του θέρμη.
Το θέαμα ήταν θλιβερό για τον Μακρόν που, βουρκωμένος σαν να είχε πεθάνει κάποιος, απαθανατίστηκε σε στιγμή απέραντης μοναξιάς και αμηχανίας καταμεσής στον χλοοτάπητα. Στη συνέχεια, ο Γάλλος πρόεδρος μάζεψε τα υπολείμματα της αξιοπρέπειάς του και μετέφερε την πατρική παρηγορία στα αποδυτήρια των Μπλε όπου, σταθερά συγκινημένος, είπε σε 11 βλοσυρούς μαντραχαλάδες «Μας κάνατε να ονειρευτούμε» χτυπώντας τους φιλικά στην πλάτη.
Με λίγα λόγια, συμπεριφερόταν σαν μπαμπάς που είχε παρευρεθεί σε ματς δημοτικού σχολείου με τα παιδάκια στο προαύλιο – πλην όμως, τον παρακολουθούσαν από τους δέκτες τους 24 εκατομμύρια συμπατριώτες του.
Έχω τρεις παρατηρήσεις· ίσως έχω και περισσότερες.
Πρώτον, ο πρόεδρος δεν έπρεπε να μεταβεί στο Κατάρ εν μέσω ευρωπαϊκών σκανδάλων· θα ήταν συνετότερο να κρατήσει απόσταση και να επιδείξει διακριτικότητα. Ακόμα και πριν από τις πρόσφατες αποκαλύψεις χρηματισμού, η οργάνωση των αγώνων του Παγκόσμιου Κυπέλλου στην Ντόχα θεωρούνταν αποτέλεσμα δωροληψίας εκ μέρους της FIFA.
Δεύτερον, ο πρόεδρος, ως αρχηγός κράτους, δεν «κατεβαίνει»· δεν σουλατσάρει σε γήπεδα· δεν ταυτίζεται με ποδοσφαιρικές δραστηριότητες· δεν μοιράζει φιλάκια. Το να προσβλέπει στην ενοποίηση του γαλλικού έθνους μέσω της ομάδας ποδοσφαίρου παραείναι τριτοκοσμικό και κακόγουστο. Πρέπει να βρεθούν διαφορετικά πεδία εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης: η μπάλα μπορεί να ενώσει ένα χωριό, αλλά δεν επαρκεί για μία από τις μεγαλύτερες πολιτιστικές δυνάμεις στον κόσμο.
Τρίτον, όταν κάποιος σαν τον Μακρόν αποφασίζει να παίξει σε μια τέτοια σκηνή, χρειάζεται σκηνοθεσία· και πριν από τη σκηνοθεσία χρειάζεται ρεπεράζ και κάστινγκ – θέλω να πω: ο πρόεδρος έπρεπε να ξέρει ότι οι παίκτες θα τον αντιμετώπιζαν σαν βδελυρό έντομο που μπήκε απρόσκλητο στον κόσμο τους. Προσθέτω εδώ το αυτονόητο: καθώς οι περισσότεροι παίκτες είναι αφρικανικής καταγωγής, θεωρούν καθήκον τους να απορρίπτουν με κάθε ευκαιρία τη «λευκή» Γαλλία· παρά την επιτυχία και τον πλούτο τους, επιλέγουν αγωνιστική στάση έναντι των Γάλλων πολιτικών τύπου Μακρόν· κάνουν μούτρα. Αυτό ο πρόεδρος θα έπρεπε να το λάβει υπόψη προτού τρέξει να σκουπίσει τα δάκρυα του Kylian Mbappé.
Τέταρτον, μιας και, προς το παρόν, η Γαλλία δεν έχει αναδείξει σε θρησκεία το ποδόσφαιρο και τους ποδοσφαιριστές, όπως έχει κάνει η Αργεντινή, βρίσκω άτοπη και υπερβολική την πατριωτική ποδοσφαιροφιλία του Εμανουέλ Μακρόν. Αν και δεν είναι ο πρώτος αρχηγός κράτους που κατεβαίνει στο γήπεδο –έχει προηγηθεί η πρόεδρος της Κροατίας Kolinda Grabar-Kitarovic το 2018– ελπίζω ότι η προεδρία του δεν θα ενθαρρύνει το λατινοαμερικανικό παράδειγμα. Οι βωμοί και τα μαυσωλεία των θεών της μπάλας υπήρξαν για πάρα πολύ καιρό...
στοιχείο της τεχνικής της αποβλάκωσης – το υπενθυμίζω απλώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου