Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ
16/1/2022: Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο Αλέκος Φασιανός. Ο εμβληματικός ζωγράφος, που σφράγισε με το έργο του την εποχή του, αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια προβλήματα υγείας.
Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1955-1960) με τον Γιάννη Μόραλη. Λίγο μετά την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1960, γκαλερί Α23), πήγε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Βeaux-Αrts, κοντά στους Clairin και Dayez (1962-64). Τελικά εγκαταστάθηκε πιο μόνιμα στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου έζησε επί 35 χρόνια, κρατώντας πάντως μια στενή και τακτική σχέση με την Ελλάδα.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τέχνης του διαμορφώθηκαν βαθμιαία, στη διάρκεια της διαμονής του στο Παρίσι, όπου είχε την ευκαιρία να εξοικειωθεί, μεταξύ άλλων, με τις μοντέρνες τάσεις της δεκαετίας του 1960. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του, δεν συντάχθηκε εμφανώς με τα ευρωπαϊκά πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής.
Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1955-1960) με τον Γιάννη Μόραλη. Λίγο μετά την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1960, γκαλερί Α23), πήγε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Βeaux-Αrts, κοντά στους Clairin και Dayez (1962-64). Τελικά εγκαταστάθηκε πιο μόνιμα στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου έζησε επί 35 χρόνια, κρατώντας πάντως μια στενή και τακτική σχέση με την Ελλάδα.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τέχνης του διαμορφώθηκαν βαθμιαία, στη διάρκεια της διαμονής του στο Παρίσι, όπου είχε την ευκαιρία να εξοικειωθεί, μεταξύ άλλων, με τις μοντέρνες τάσεις της δεκαετίας του 1960. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του, δεν συντάχθηκε εμφανώς με τα ευρωπαϊκά πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής.
Παρέμεινε πιστός στην παραστατική ζωγραφική και στις ελληνικές καταβολές του, διατηρώντας μέχρι τέλους το σεβασμό του για κάποια διδάγματα της γενιάς του 30, την αγάπη του για την ελληνική τέχνη (αρχαία, βυζαντινή, λαϊκή), και τους ισχυρούς δεσμούς του με τη βιωμένη εμπειρία του ελληνικού χώρου.
Στα θέματά του κυριαρχεί η ανθρώπινη φιγούρα, η οποία αποδίδεται αρχικά με μια ηθελημένη απλοϊκότητα, αλλά με τον καιρό εξελίσσεται και αποκτά μια κυρίαρχη παρουσία στο χώρο. Σχεδιάζεται σχηματοποιημένα, με λιτά και καθαρά περιγράμματα, σε συνθέσεις επίπεδες με ελάχιστη φωτοσκίαση. Συχνά το χρώμα απλώνεται έντονο και εννιαίο σε όλη την επιφάνεια της μορφής, δίνοντας μια εντυπωσιακή μνημειακότητα στην εικόνα, η οποία λειτουργεί κυρίως ποιητικά και όχι ρεαλιστικά. Τα μοτίβα που κατά καιρούς εμφανίζονται στη ζωγραφική του, τόσο τα καθαρώς ανθρωποκεντρικά (ποδηλάτες, καπνιστές, ερωτικά ζευγάρια, κ.ά) όσο και εκείνα που περιγράφουν αντικείμενα ή χώρους, προέρχονται καταρχήν από μια οικεία καθημερινότητα, η οποία όμως παίρνει μια μυθική διάσταση, ιδίως όταν υπάρχουν και άμεσες αναφορές σε πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας.
Έχει ασχοληθεί με την εικονογράφηση βιβλίων γνωστών ποιητών και συγγραφέων στην Ελλάδα και τη Γαλλία (των Ελύτη, Ταχτσή, Καβάφη, Aragon, Apollinaire κ.ά.). Έχει επίσης σχεδιάσει αφίσες και γραμματόσημα. Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και άλλους θιάσους, σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και σύγχρονων έργων.
Επίσης έχει εκδόσει δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Το 2000 φιλοτέχνησε έργα για το Σταθμό Μεταξουργείο του αθηναϊκού Μετρό. Έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για το έργο του, από την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν αρκετές μονογραφίες του. Το 1999 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και το 2010 τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση με το παράσημο της Legion d'Honneur (Officier des Lettres et des Arts).
Παρουσίασε το έργο του σε περισσότερες από 70 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Η τελευταία αναδρομική του έκθεση έγινε στην Εθνική Πινακοθήκη (2004), με τίτλο Φασιανός, Μυθολογίες του καθημερινού.
Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη του κόσμου (Μπιενάλε Sao Paulo 1971, Μπιενάλε Βενετίας 1972, Ευρωπάλια, Βρυξέλλες 1982, Μπιενάλε Γραφιστικής Μπάντεν - Μπάντεν 1985, κ. ά.).
24/1/2022: Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 ετών άφησε ο σπουδαίος Γιώργος Τρομάρας μετά από πολλαπλά εγκεφαλικά επεισόδια που υπέστη το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Ο Γιώργος Τρομάρας γεννήθηκε το 1947 σε ένα μικρό χωριό με θέα την Λίμνη Τριχωνίδα, την Αγία Σοφία. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε την κλίση του στην πάλη και την επίδειξη μυϊκής δύναμης.
Εκτός από την πάλη, έχει διακριθεί στο λύγισμα χοντρών σιδερικών, σπάσιμο χοντρών αλυσίδων, σήκωμα αυτοκινήτων, άνοιγμα ελατηρίων άνω των 400 κιλών με τα δόντια, ακόμα και τράβηγμα αμαξοστοιχιών.
Ο Γιώργος Tρομάρας άφησε το στίγμα του σε πάνω από 35 κράτη. Είναι ο πρώτος που διοργάνωσε αγώνες δυναμικού τριάθλου (powerlifting) στην Ελλάδα.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, η αγάπη του όμως για το άθλημα τον ανέδειξε γρήγορα. Ο Γιώργος Tρομάρας είναι ο συνεχιστής των λαϊκών ηρώων Κουταλιανού και Σαμψών, ενώ πλέον είναι ο τελευταίος αυτής της κατηγορίας.
Ήταν παντρεμένος και έχει έναν γιο, τον Κώστα, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του στο άθλημα του δυναμικού τριάθλου. Ο Γιώργος Tρομάρας έχει παρουσιάσει προγράμματα επίδειξης μυϊκής δύναμης στην Ελλάδα και σε πάνω από 35 κράτη.
Είχε παρουσιάσει προγράμματα σε μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου σε όλη την Ελλάδα, πάντα δίνοντας έμφαση στο ηθικό δίδαγμα.
29/1/2022: «Έφυγε» μετά από τροχαίο στο οποίο ενεπλάκη ο μόλις 31 ετών ηθοποιός Πάνος Νάτσης
Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1991 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 2012. Είχε συμμετάσχει στις θεατρικές παραστάσεις «Καλώς ήρθατε ντετέκτιβ Πουαρό» (2013-2014), «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» (2015-2016), «Ο ήχος του όπλου» (2016-2017) και σε πολλές ακόμη.
Στην τηλεόραση συμμετείχε στην κωμική σειρά του Alpha, «Αστέρας Ραχούλας» (2016-1017), ενώ είχε πρωταγωνιστήσει επίσης στην καθημερινή σειρά του ANT1, «Γυναίκα χωρίς όνομα» (2018). Αυτή τη σεζόν θα πρωταγωνιστούσε στη νέα κωμική σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη, «Σέρρες».
Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία μικρού μήκους «Mary Wants a Purple Dress» (2015), ενώ το 2016 ακολούθησε η ταινία «3000». Το 2017 συμμετείχε στο δράμα «Role Play: The Movie».
31/1/2022: Aφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 68 ετών, μετά από σύντομη νοσηλεία στην εντατική λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου ο σπουδαίος συνθέτης Νίκος Αντύπας
Ο Νίκος Αντύπας μπήκε στην ελληνική δισκογραφία αρχικά ως ντράμερ με τους Ιωνάθαν, αργότερα με το σχήμα των Sunset και ύστερα των διάσημων Socrates.
Το 1985 έκανε αίσθηση με την κυκλοφορία «Ζεστά ποτά» των αδερφών Κατσιμίχα, σε ενορχήστρωση δική του. Το 1991 ανέλαβε την ενορχήστρωση του δίσκου «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Η δουλειά, όμως, που «σημάδεψε» την καριέρα του ήταν ο δίσκος «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και ερμηνεύτρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Το άλμπουμ γνώρισε τεράστια επιτυχία, ενώ το 1998 παρουσιάστηκε και με τη μορφή μουσικής παράστασης, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Είχε προηγηθεί, το 1992, το επίσης επιτυχημένο «Δι' ευχών», και πάλι με στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, αυτή τη φορά με ερμηνεύτρια τη Χαρούλα Αλεξίου.
3/2/2022: «Έφυγε» από τη ζωή ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης σε ηλικία 92 ετών. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, νοσηλευόταν στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Λαϊκού Νοσοκομείου, καθώς τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν ανώτατος δικαστικός και διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας την περίοδο 1985-1990.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης κέρδισε παγκόσμια καταξίωση όταν επιτέλεσε με παραδειγματική γενναιότητα το έργο του στην υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, αν και δεχόταν αφόρητες πιέσεις από την κυβέρνηση Καραμανλή και την τότε ηγεσία της Δικαιοσύνης και των Σωμάτων Ασφαλείας. Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άσκησε τα καθήκοντά του με εξαιρετική προσήλωση στο Σύνταγμα, ιδιαίτερα κατά την ταραχώδη περίοδο 1989-1990, όταν οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία σε κανένα κόμμα.
Γεννήθηκε στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης το 1929. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός της Χωροφυλακής, καταγόμενος από τα Χανιά. Η μητέρα του, το γένος Γραμμενόπουλου, ήταν από το Σκλήθρο Φλώρινας, κόρη του Μακεδονομάχου Κοσμά Γραμμενόπουλου. Ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εισήλθε στον δικαστικό κλάδο το 1955. Το 1961 ήταν ανακριτής στο Αγρίνιο, στην ανάκριση του παιδαγωγού Μιχάλη Παπαμαύρου.
Το 1956 υπηρέτησε ως Ειρηνοδίκης στην Κλεισούρα Καστοριάς. Το 1963 υπηρέτησε στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, και έγινε γνωστός ως ανακριτής στην υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Διεξήγαγε την ανάκριση χωρίς να υποκύψει σε πολιτικές πιέσεις που δέχτηκε από την τότε πολιτική και δικαστική εξουσία. Η γενναία στάση του αποτυπώθηκε στην ταινία "Ζ" του Κώστα Γαβρά.
Με εκπαιδευτική άδεια έκανε στο Παρίσι κατά το διάστημα 1965-1967 μεταπτυχιακές σπουδές στο Εμπορικό Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο.
Το 1968, επί Χούντας, απολύθηκε από το δικαστικό σώμα και στη συνέχεια συνελήφθη δύο φορές, βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και φυλακίστηκε, χωρίς δίκη. Απολύθηκε από τις φυλακές της Χούντας μετά από διεθνή κατακραυγή το 1971. Με την πτώση της δικτατορίας αποκαταστάθηκε στην υπηρεσία του τον Σεπτέμβριο του 1974 με τον βαθμό του Εφέτη.
Το 1976 συμμετείχε στη σύνθεση του Συμβουλίου Εφετών η οποία απέρριψε το αίτημα της Γερμανίας για την έκδοση του Ρολφ Πόλε, καταζητούμενου για τρομοκρατική δράση, με το σκεπτικό ότι τα εγκλήματά του είναι πολιτικά και ως εκ τούτου η έκδοσή του απαγορεύεται από το ελληνικό Σύνταγμα. Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου άσκησε πειθαρχική δίωξη κατά των τριών πλειοψηφησάντων δικαστών (Κ. Αλεξόπουλος, Σ. Βάλλας, Χ. Σαρτζετάκης) γι' αυτή την απόφαση, γεγονός που θεωρήθηκε ανεπίτρεπτη παρέμβαση στη δικαστική ανεξαρτησία.
Το 1981 προήχθη στον βαθμό του Προέδρου Εφετών και το 1982 στον βαθμό του Αρεοπαγίτη.
Κατά την προεδρική εκλογή του 1985 ο Χρήστος Σαρτζετάκης προτάθηκε από το ΠΑΣΟΚ και εξελέγη από αυτό και τα κόμματα της αριστεράς στις 29 Μαρτίου 1985 Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 5 Μαΐου 1990.
Η εκλογή του συνδέθηκε με δύο προβλήματα Συνταγματικού Δικαίου, τα «χρωματιστά ψηφοδέλτια» και την «ψήφο Αλευρά». Για την ψηφοφορία χρησιμοποιήθηκαν ψηφοδέλτια διαφορετικού χρώματος για κάθε υποψήφιο, κάτι που η τότε αξιωματική αντιπολίτευση (Νέα Δημοκρατία) κατήγγειλε ως απόπειρα ακύρωσης του μυστικού χαρακτήρα της ψηφοφορίας, επειδή, όπως υποστήριξε, το χρώμα του κάθε ψηφοδελτίου διακρινόταν από τον ημιδιαφανή φάκελο. Υποστηρίχθηκε επίσης ότι ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Γιάννης Αλευράς δεν έπρεπε να λάβει μέρος στην ψηφοφορία ως εκτελών χρέη Προέδρου της Δημοκρατίας μετά την πρόωρη παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Η θητεία του στιγματίστηκε από την ανένδοτη άρνησή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας να απονείμει χάρη στον ισοβίτη Χρήστο Ρούσσο, στάση που αποδόθηκε σε ομοφοβία και διάκριση, εφόσον υπήρχαν οι προϋποθέσεις και η θετική εισήγηση του Συμβουλίου Χαρίτων. Η απεργία πείνας που ξεκίνησε ο Ρούσσος πυροδότησε ένα ευρύ κίνημα συμπαράστασης, στο οποίο συμμετείχαν προσωπικότητες του πνευματικού, νομικού, πολιτικού και καλλιτεχνικού κόσμου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Τελικά, ο Χρήστος Ρούσσος αποφυλακίστηκε με χάρη που του δόθηκε το 1990 από τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Μετά το 1990 είχε αποσυρθεί σε μεγάλο βαθμό από τη δημόσια ζωή, ωστόσο συνέχισε να αρθρογραφεί τακτικά σε εφημερίδες και να δημοσιεύει κείμενα στην ιστοσελίδα του.
Ήταν παντρεμένος με την Έφη Αργυρίου και είχε μία κόρη.
Στις 21 Δεκεμβρίου 2018, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Το βραβείο απονεμήθηκε για τη δημοσίευση του έργου «Επιτελών το καθήκον μου», κείμενο με τη μειοψηφική γνώμη που διατύπωσε το 1964 ως ανακριτής στην υπόθεση Λαμπράκη, το οποίο αξιολογήθηκε ως λαμπρό δείγμα ευσυνείδητης, εμβριθούς, εξονυχιστικής και θαρραλέας ανακριτικής στάσης
6/2/2022: Πέθανε σε ηλικία 75 ετών η σπουδαία στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή, που έγραψε, μεταξύ άλλων, τους στίχους όλων των τραγουδιών από τη θρυλική ραδιοφωνική εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη»
Η Μαριανίνα Κριεζή είχε κάνει πολύ σημαντικές συνεργασίες στην ελληνική δισκογραφία και είχε γράψει πολλά παιδικά βιβλία.
Η Μ. Κριεζή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947, με καταγωγή από την Ύδρα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Διακοσμητική – Σκηνογραφία στα εργαστήρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1969 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει σχέδιο υφάσματος, επέστρεψε στην Ελλάδα, εργάστηκε ως γραφίστρια και την άνοιξη του 1977 άρχισε να συνεργάζεται με το Τρίτο Πρόγραμμα όταν διευθυντής ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Εκεί έγραψε τους στίχους όλων των τραγουδιών της ραδιοφωνικής εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» ενώ συμμετείχε και στα κείμενα, ιδίως ως συγγραφικό δίδυμο με την ηθοποιό ‘Αννα Παναγιωτοπούλου. Συνέπραξε επίσης, ως κειμενογράφος, σε επιθεωρήσεις της «Ελεύθερης Σκηνής».
Στη μακρά σταδιοδρομία της ως στιχουργός συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους Αρλέτα, Ελένη Δήμου, Στράτο Διονυσίου, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Σαβίνα Γιαννάτου, Μιχάλη Μπαζάκα, Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μιχάλη Χατζηγιάννη. Στίχους της έχουν μελοποιήσει συνθέτες όπως οι Λένα Πλάτωνος, Νίκος Κυπουργός, Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Νίκος Χριστοδούλου, Λάκης Παπαδόπουλος, Γιάννης Σπανός, Δήμητρα Γαλάνη, Μιχάλης Καπούλας, Ευσταθία, Τάκης Μουσαφίρης, Διονύσης Τσακνής κ.ά.
Ως παραγωγός στην ΕΡΑ παρουσίασε διάφορες εκπομπές, όπως την φιλοζωική «Μου το ‘πε ένα πουλάκι», τη νυχτερινή «Το νυχτικό του πύργου» και την εκπομπή «Αύριο όλα θα είναι καλύτερα».
Η Μαριανίνα Κριεζή είχε, επίσης, μεταφράσει και διασκευάσει διάφορα έργα με παιδικό περιεχόμενο (ιστορίες και τραγούδια). Ως συγγραφέας συμμετείχε στον συλλογικό τόμο «Λόγος για την Ύδρα» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008), που περιελάμβανε ζωγραφικά έργα γνωστών καλλιτεχνών τα οποία συνδέονταν με το ιστορικό νησί (Παναγιώτη Τέτση, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Περικλή Βυζάντιου και Νίκου Νικολάου).
15/2/2022 Έχασε τη μάχη για τη ζωή, μετά από επιπλοκές που προκάλεσε ο κορωνοϊός, ο ηθοποιός Kώστας Κλεφτόγιαννης, σε ηλικία 75 ετών. Είχε πρωταγωνιστήσει σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, σε ταινίες του Παντελή Βούλγαρη και είχε συνεργαστεί στενά με τον Γιάννη Τσαρούχη και με πολλούς Έλληνες σκηνοθέτες της σκηνής.
O ηθοποιός Kώστας Κλεφτόγιαννης γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη (απόφ.1969) και εν συνεχεία παρακολούθησε σεμινάρια θεάτρου στη Νέα Υόρκη (Jim FrankelWorkshop, 1969-1971). Συνεργάστηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» και πρωτοεμφανίστηκε επί σκηνής το 1970, με το έργο του Ν.Περγιάλη «Το Νυφιάτικο Τραγούδι».
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1971 υποδύεται τον Αίμονα στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (Θέατρο Μπουρνέλλη), και συνεργάζεται με το θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου, όπου ενσαρκώνει τον Καλλίμαχο στον «Μανδραγόρα» του Μακιαβέλι και τον Έγκλειστο στους «Παγιδευμένους» του Λ.Κουρετζή. Με το Θίασο Γιώργου Κωνσταντίνου έπαιξε, μεταξύ άλλων, στο «Μανωλάκης ο Βομβιστής» του Α.Σακελλάριου. Συνέχισε με τον θίασο της Έλσας Βεργή (1973-1979) παρουσιάζοντας και σε περιοδεία τον «Χορό» του Ζακόπουλου, τη σύνθεση «Μορφές αρχαίου δράματος», τη «Μήδεια» (Κρέων), τη «Θεοφανώ» του Τερζάκη, την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» (Πυλάδης) και την «Ανδρομάχη» (Ορέστης).
Με τον θίασο της Αλίκης Γεωργούλη στο θέατρο «Αποθήκη» έπαιξε στο «Κάζο Κλίνικο» του Μπουτζάτι (Μασκερίνι) και στην «Κωμωδία της Τράπεζας» του Ντύρενματ. Με τη «Σκηνή», σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, υποδύθηκε στο «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Γκριμπογέντοφ τον Πλατόν Μιχαϊλοβιτς Μπόριτς.
Συνεργάστηκε με τον θίασο του Βασίλη Μητσάκη («Αντιγόνη», όπου υποδύθηκε τον Αίμονας και «Αλέξανδρος Δελμούζος»). Πολυετής υπήρξε η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο σε ένα ευρείας γκάμας ρεπερτόριο, από Σαίξπηρ (Αντώνιος στη «Δωδέκατη Νύχτα») και Αριστοφάνη (Ιερέας στον «Πλούτο»), μέχρι Μολιέρο (Ντυμπουά στο «Μισάνθρωπο») Μπρέχτ (Ίννα στο «Αρτούρο Ούι») και αρχαία τραγωδία. Υποδύθηκε τον Ξέρξη στους «Πέρσες» του Αισχύλου, στην Επίδαυρο, και τον Υπολοχαγό Τάσιτς στο «Ο 'Αγιος Γεώργιος σκοτώνει το Δράκο» του Ντούσαν Κοβάτσεβιτς. Για την τελευταία ερμηνεία είχε τιμηθεί στο Φεστιβάλ του Νόβισαντ της Σερβίας από βετεράνους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Υποδύθηκε, τέλος, μεταξύ άλλων, τον Ήφαιστο στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία -και με Προμηθέα- στον Νικήτα Τσακίρογλου. Η παράσταση είχε ταξιδέψει και στη Μακρόνησο (1998).
Στον κινηματογράφο συνδέθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τον Παντελή Βούλγαρη. Έπαιξε στα «Πέτρινα Χρόνια», πρωταγωνίστησε στη «Φανέλα με το 9 «(Γαλάντης), και στην «Ψυχή Βαθιά» (Ταξίαρχος του Εθνικού Στρατού, Τσαγκλής/Τσακαλώτος), ενώ συμμετείχε και στη «Μικρά Αγγλία».
Ο Κώστας Κλεφτόγιαννης έπαιξε επίσης στον «Γύρο του θανάτου» του Ερρίκου Θαλασσινού, στο «Κρυφτό στην Ελασσόνα» του Γιάννη Προκόβα και στην αμερικανική ταινία του Τζόε Κάμπ «For the love ofBenzi».
Το 1986 με την παρότρυνση του Γιάννη Τσαρούχη, που έγινε σταθερός συνεργάτης του μέχρι τον θάνατό του, και με τον οποίο σχεδίαζαν να ανεβάσουν την «Ελένη» (ο μεγάλος ζωγράφος απεβίωσε και δεν πρόλαβαν να υλοποιήσουν το σχέδιο), ο Κώστας Κλεφτόγιαννης μαζί με την επίσης ηθοποιό σύζυγό του Αταλάντη Κλαπάκη δημιούργησαν στο Μαρούσι το Αθμόνιο Θέατρο, με το οποίο, έχοντας, μεταξύ άλλων συνεργάτες τον σκηνοθέτη Διαγόρα Χρονόπουλο και τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή, παρουσίασαν σε σκηνογραφία του μεγάλου ζωγράφου την «Τύχη της Μαρούλας» του Κορομηλά, την «Γυναικοκρατία» του Βυζάντιου και το «Γενικό Γραμματέα» του Καπετανάκη. Με την Αταλάντη Κλαπάκη ο ζωγράφος σκηνοθέτησε και σκηνογράφησε για το Αθμόνιο Θέατρο την «Στέλλα Βιολάντη» (1986-1989).
Μετά από μακρά συμμετοχή στα Κοινά και στον Πολιτισμό του Μαρουσιού, ως αντιπρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αμαρουσίου και εν συνεχεία καλλιτεχνικός διευθυντής του, διοργάνωσε θερινά φεστιβάλ στο θέατρο Αναβρύτων, και μετέτρεψε τον Δήμο σε υπαίθρια γλυπτοθήκη, με τα έργα κορυφαίων εικαστικών μας, ως φόρο τιμής στον μαρουσιώτη Ολυμπιονίκη Σπύρο Λούη. Ταυτόχρονα, επιμελήθηκε στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου, έκθεση με τίτλο «11 Έλληνες ζωγράφοι δημιουργούν για το Μαρούσι του 2004 και την Ολυμπιακή Ιδέα», στην οποία συνέπραξαν οι εικαστικοί Παναγιώτης Γράββαλος, Βλάσης Κανιάρης, Χρίστος Καράς, Νίκος Κεσσανλής, Γιάννης Μιγάδης, Χρόνης Μπότσογλου, Δημήτρης Μυταράς, Pavlos (Διονυσόπουλος), Κώστας Τσόκλης, Αλέκος Φασιανός και Γιάννης Ψυχοπαίδης.
Συνέγραψε το βιβλίο «Τσαρούχης», με έργα, μαρτυρίες και ντοκουμέντα από τη στενή συνεργασία του με τον μεγάλο ζωγράφο, ενώ ετοίμαζε, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει, μονογραφία για τον πρωτοπόρο αεροπόρο, λαογράφο κι ελληνευρέτη, Θάνο Μούραη Βελλούδιο.
Το 2000 ήταν παραγωγός και παρουσιαστής της ραδιοφωνικής εκπομπής «Αγαθόν το Εξομολογείσθαι», στην ΕΡΑ, όπου ανθολογούσε κείμενα του Γιάννη Τσαρούχη.
Στην τηλεόραση είχε εμφανιστεί και στο Θέατρο της Δευτέρας. Είχε πάθος με την φωτογραφία, και δη την ασπρόμαυρη, και ήταν μαραθωνοδρόμος με διακρίσεις.
Η μοναχοκόρη του Ιωάννα Κλεφτόγιαννη είναι δημοσιογράφος.
15/2/2022 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών και η Ευστρατία Μαυραπίδου μια από τις τρεις γιαγιάδες από την Λέσβο που έγιναν διάσημες απ τη φωτογραφία που τις έδειχνε να ταΐζουν με μπιμπερό ένα μωρό, υπό το βλέμμα της μητέρας του που μόλις είχε αποβιβασθεί στην ακτή από τη Συρία
Ο Γιώργος Τρομάρας γεννήθηκε το 1947 σε ένα μικρό χωριό με θέα την Λίμνη Τριχωνίδα, την Αγία Σοφία. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε την κλίση του στην πάλη και την επίδειξη μυϊκής δύναμης.
Εκτός από την πάλη, έχει διακριθεί στο λύγισμα χοντρών σιδερικών, σπάσιμο χοντρών αλυσίδων, σήκωμα αυτοκινήτων, άνοιγμα ελατηρίων άνω των 400 κιλών με τα δόντια, ακόμα και τράβηγμα αμαξοστοιχιών.
Ο Γιώργος Tρομάρας άφησε το στίγμα του σε πάνω από 35 κράτη. Είναι ο πρώτος που διοργάνωσε αγώνες δυναμικού τριάθλου (powerlifting) στην Ελλάδα.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, η αγάπη του όμως για το άθλημα τον ανέδειξε γρήγορα. Ο Γιώργος Tρομάρας είναι ο συνεχιστής των λαϊκών ηρώων Κουταλιανού και Σαμψών, ενώ πλέον είναι ο τελευταίος αυτής της κατηγορίας.
Ήταν παντρεμένος και έχει έναν γιο, τον Κώστα, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του στο άθλημα του δυναμικού τριάθλου. Ο Γιώργος Tρομάρας έχει παρουσιάσει προγράμματα επίδειξης μυϊκής δύναμης στην Ελλάδα και σε πάνω από 35 κράτη.
Είχε παρουσιάσει προγράμματα σε μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου σε όλη την Ελλάδα, πάντα δίνοντας έμφαση στο ηθικό δίδαγμα.
Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1991 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 2012. Είχε συμμετάσχει στις θεατρικές παραστάσεις «Καλώς ήρθατε ντετέκτιβ Πουαρό» (2013-2014), «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» (2015-2016), «Ο ήχος του όπλου» (2016-2017) και σε πολλές ακόμη.
Στην τηλεόραση συμμετείχε στην κωμική σειρά του Alpha, «Αστέρας Ραχούλας» (2016-1017), ενώ είχε πρωταγωνιστήσει επίσης στην καθημερινή σειρά του ANT1, «Γυναίκα χωρίς όνομα» (2018). Αυτή τη σεζόν θα πρωταγωνιστούσε στη νέα κωμική σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη, «Σέρρες».
Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία μικρού μήκους «Mary Wants a Purple Dress» (2015), ενώ το 2016 ακολούθησε η ταινία «3000». Το 2017 συμμετείχε στο δράμα «Role Play: The Movie».
Ο Νίκος Αντύπας μπήκε στην ελληνική δισκογραφία αρχικά ως ντράμερ με τους Ιωνάθαν, αργότερα με το σχήμα των Sunset και ύστερα των διάσημων Socrates.
Το 1985 έκανε αίσθηση με την κυκλοφορία «Ζεστά ποτά» των αδερφών Κατσιμίχα, σε ενορχήστρωση δική του. Το 1991 ανέλαβε την ενορχήστρωση του δίσκου «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Η δουλειά, όμως, που «σημάδεψε» την καριέρα του ήταν ο δίσκος «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και ερμηνεύτρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Το άλμπουμ γνώρισε τεράστια επιτυχία, ενώ το 1998 παρουσιάστηκε και με τη μορφή μουσικής παράστασης, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Είχε προηγηθεί, το 1992, το επίσης επιτυχημένο «Δι' ευχών», και πάλι με στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, αυτή τη φορά με ερμηνεύτρια τη Χαρούλα Αλεξίου.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν ανώτατος δικαστικός και διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας την περίοδο 1985-1990.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης κέρδισε παγκόσμια καταξίωση όταν επιτέλεσε με παραδειγματική γενναιότητα το έργο του στην υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, αν και δεχόταν αφόρητες πιέσεις από την κυβέρνηση Καραμανλή και την τότε ηγεσία της Δικαιοσύνης και των Σωμάτων Ασφαλείας. Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άσκησε τα καθήκοντά του με εξαιρετική προσήλωση στο Σύνταγμα, ιδιαίτερα κατά την ταραχώδη περίοδο 1989-1990, όταν οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία σε κανένα κόμμα.
Γεννήθηκε στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης το 1929. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός της Χωροφυλακής, καταγόμενος από τα Χανιά. Η μητέρα του, το γένος Γραμμενόπουλου, ήταν από το Σκλήθρο Φλώρινας, κόρη του Μακεδονομάχου Κοσμά Γραμμενόπουλου. Ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εισήλθε στον δικαστικό κλάδο το 1955. Το 1961 ήταν ανακριτής στο Αγρίνιο, στην ανάκριση του παιδαγωγού Μιχάλη Παπαμαύρου.
Το 1956 υπηρέτησε ως Ειρηνοδίκης στην Κλεισούρα Καστοριάς. Το 1963 υπηρέτησε στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, και έγινε γνωστός ως ανακριτής στην υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Διεξήγαγε την ανάκριση χωρίς να υποκύψει σε πολιτικές πιέσεις που δέχτηκε από την τότε πολιτική και δικαστική εξουσία. Η γενναία στάση του αποτυπώθηκε στην ταινία "Ζ" του Κώστα Γαβρά.
Με εκπαιδευτική άδεια έκανε στο Παρίσι κατά το διάστημα 1965-1967 μεταπτυχιακές σπουδές στο Εμπορικό Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο.
Το 1968, επί Χούντας, απολύθηκε από το δικαστικό σώμα και στη συνέχεια συνελήφθη δύο φορές, βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και φυλακίστηκε, χωρίς δίκη. Απολύθηκε από τις φυλακές της Χούντας μετά από διεθνή κατακραυγή το 1971. Με την πτώση της δικτατορίας αποκαταστάθηκε στην υπηρεσία του τον Σεπτέμβριο του 1974 με τον βαθμό του Εφέτη.
Το 1976 συμμετείχε στη σύνθεση του Συμβουλίου Εφετών η οποία απέρριψε το αίτημα της Γερμανίας για την έκδοση του Ρολφ Πόλε, καταζητούμενου για τρομοκρατική δράση, με το σκεπτικό ότι τα εγκλήματά του είναι πολιτικά και ως εκ τούτου η έκδοσή του απαγορεύεται από το ελληνικό Σύνταγμα. Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου άσκησε πειθαρχική δίωξη κατά των τριών πλειοψηφησάντων δικαστών (Κ. Αλεξόπουλος, Σ. Βάλλας, Χ. Σαρτζετάκης) γι' αυτή την απόφαση, γεγονός που θεωρήθηκε ανεπίτρεπτη παρέμβαση στη δικαστική ανεξαρτησία.
Το 1981 προήχθη στον βαθμό του Προέδρου Εφετών και το 1982 στον βαθμό του Αρεοπαγίτη.
Κατά την προεδρική εκλογή του 1985 ο Χρήστος Σαρτζετάκης προτάθηκε από το ΠΑΣΟΚ και εξελέγη από αυτό και τα κόμματα της αριστεράς στις 29 Μαρτίου 1985 Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 5 Μαΐου 1990.
Η εκλογή του συνδέθηκε με δύο προβλήματα Συνταγματικού Δικαίου, τα «χρωματιστά ψηφοδέλτια» και την «ψήφο Αλευρά». Για την ψηφοφορία χρησιμοποιήθηκαν ψηφοδέλτια διαφορετικού χρώματος για κάθε υποψήφιο, κάτι που η τότε αξιωματική αντιπολίτευση (Νέα Δημοκρατία) κατήγγειλε ως απόπειρα ακύρωσης του μυστικού χαρακτήρα της ψηφοφορίας, επειδή, όπως υποστήριξε, το χρώμα του κάθε ψηφοδελτίου διακρινόταν από τον ημιδιαφανή φάκελο. Υποστηρίχθηκε επίσης ότι ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Γιάννης Αλευράς δεν έπρεπε να λάβει μέρος στην ψηφοφορία ως εκτελών χρέη Προέδρου της Δημοκρατίας μετά την πρόωρη παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Η θητεία του στιγματίστηκε από την ανένδοτη άρνησή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας να απονείμει χάρη στον ισοβίτη Χρήστο Ρούσσο, στάση που αποδόθηκε σε ομοφοβία και διάκριση, εφόσον υπήρχαν οι προϋποθέσεις και η θετική εισήγηση του Συμβουλίου Χαρίτων. Η απεργία πείνας που ξεκίνησε ο Ρούσσος πυροδότησε ένα ευρύ κίνημα συμπαράστασης, στο οποίο συμμετείχαν προσωπικότητες του πνευματικού, νομικού, πολιτικού και καλλιτεχνικού κόσμου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Τελικά, ο Χρήστος Ρούσσος αποφυλακίστηκε με χάρη που του δόθηκε το 1990 από τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Μετά το 1990 είχε αποσυρθεί σε μεγάλο βαθμό από τη δημόσια ζωή, ωστόσο συνέχισε να αρθρογραφεί τακτικά σε εφημερίδες και να δημοσιεύει κείμενα στην ιστοσελίδα του.
Ήταν παντρεμένος με την Έφη Αργυρίου και είχε μία κόρη.
Στις 21 Δεκεμβρίου 2018, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Το βραβείο απονεμήθηκε για τη δημοσίευση του έργου «Επιτελών το καθήκον μου», κείμενο με τη μειοψηφική γνώμη που διατύπωσε το 1964 ως ανακριτής στην υπόθεση Λαμπράκη, το οποίο αξιολογήθηκε ως λαμπρό δείγμα ευσυνείδητης, εμβριθούς, εξονυχιστικής και θαρραλέας ανακριτικής στάσης
Η Μαριανίνα Κριεζή είχε κάνει πολύ σημαντικές συνεργασίες στην ελληνική δισκογραφία και είχε γράψει πολλά παιδικά βιβλία.
Η Μ. Κριεζή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947, με καταγωγή από την Ύδρα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Διακοσμητική – Σκηνογραφία στα εργαστήρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1969 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει σχέδιο υφάσματος, επέστρεψε στην Ελλάδα, εργάστηκε ως γραφίστρια και την άνοιξη του 1977 άρχισε να συνεργάζεται με το Τρίτο Πρόγραμμα όταν διευθυντής ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Εκεί έγραψε τους στίχους όλων των τραγουδιών της ραδιοφωνικής εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» ενώ συμμετείχε και στα κείμενα, ιδίως ως συγγραφικό δίδυμο με την ηθοποιό ‘Αννα Παναγιωτοπούλου. Συνέπραξε επίσης, ως κειμενογράφος, σε επιθεωρήσεις της «Ελεύθερης Σκηνής».
Στη μακρά σταδιοδρομία της ως στιχουργός συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους Αρλέτα, Ελένη Δήμου, Στράτο Διονυσίου, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Σαβίνα Γιαννάτου, Μιχάλη Μπαζάκα, Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μιχάλη Χατζηγιάννη. Στίχους της έχουν μελοποιήσει συνθέτες όπως οι Λένα Πλάτωνος, Νίκος Κυπουργός, Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Νίκος Χριστοδούλου, Λάκης Παπαδόπουλος, Γιάννης Σπανός, Δήμητρα Γαλάνη, Μιχάλης Καπούλας, Ευσταθία, Τάκης Μουσαφίρης, Διονύσης Τσακνής κ.ά.
Ως παραγωγός στην ΕΡΑ παρουσίασε διάφορες εκπομπές, όπως την φιλοζωική «Μου το ‘πε ένα πουλάκι», τη νυχτερινή «Το νυχτικό του πύργου» και την εκπομπή «Αύριο όλα θα είναι καλύτερα».
Η Μαριανίνα Κριεζή είχε, επίσης, μεταφράσει και διασκευάσει διάφορα έργα με παιδικό περιεχόμενο (ιστορίες και τραγούδια). Ως συγγραφέας συμμετείχε στον συλλογικό τόμο «Λόγος για την Ύδρα» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008), που περιελάμβανε ζωγραφικά έργα γνωστών καλλιτεχνών τα οποία συνδέονταν με το ιστορικό νησί (Παναγιώτη Τέτση, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Περικλή Βυζάντιου και Νίκου Νικολάου).
O ηθοποιός Kώστας Κλεφτόγιαννης γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη (απόφ.1969) και εν συνεχεία παρακολούθησε σεμινάρια θεάτρου στη Νέα Υόρκη (Jim FrankelWorkshop, 1969-1971). Συνεργάστηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» και πρωτοεμφανίστηκε επί σκηνής το 1970, με το έργο του Ν.Περγιάλη «Το Νυφιάτικο Τραγούδι».
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1971 υποδύεται τον Αίμονα στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (Θέατρο Μπουρνέλλη), και συνεργάζεται με το θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου, όπου ενσαρκώνει τον Καλλίμαχο στον «Μανδραγόρα» του Μακιαβέλι και τον Έγκλειστο στους «Παγιδευμένους» του Λ.Κουρετζή. Με το Θίασο Γιώργου Κωνσταντίνου έπαιξε, μεταξύ άλλων, στο «Μανωλάκης ο Βομβιστής» του Α.Σακελλάριου. Συνέχισε με τον θίασο της Έλσας Βεργή (1973-1979) παρουσιάζοντας και σε περιοδεία τον «Χορό» του Ζακόπουλου, τη σύνθεση «Μορφές αρχαίου δράματος», τη «Μήδεια» (Κρέων), τη «Θεοφανώ» του Τερζάκη, την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» (Πυλάδης) και την «Ανδρομάχη» (Ορέστης).
Με τον θίασο της Αλίκης Γεωργούλη στο θέατρο «Αποθήκη» έπαιξε στο «Κάζο Κλίνικο» του Μπουτζάτι (Μασκερίνι) και στην «Κωμωδία της Τράπεζας» του Ντύρενματ. Με τη «Σκηνή», σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, υποδύθηκε στο «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Γκριμπογέντοφ τον Πλατόν Μιχαϊλοβιτς Μπόριτς.
Συνεργάστηκε με τον θίασο του Βασίλη Μητσάκη («Αντιγόνη», όπου υποδύθηκε τον Αίμονας και «Αλέξανδρος Δελμούζος»). Πολυετής υπήρξε η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο σε ένα ευρείας γκάμας ρεπερτόριο, από Σαίξπηρ (Αντώνιος στη «Δωδέκατη Νύχτα») και Αριστοφάνη (Ιερέας στον «Πλούτο»), μέχρι Μολιέρο (Ντυμπουά στο «Μισάνθρωπο») Μπρέχτ (Ίννα στο «Αρτούρο Ούι») και αρχαία τραγωδία. Υποδύθηκε τον Ξέρξη στους «Πέρσες» του Αισχύλου, στην Επίδαυρο, και τον Υπολοχαγό Τάσιτς στο «Ο 'Αγιος Γεώργιος σκοτώνει το Δράκο» του Ντούσαν Κοβάτσεβιτς. Για την τελευταία ερμηνεία είχε τιμηθεί στο Φεστιβάλ του Νόβισαντ της Σερβίας από βετεράνους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Υποδύθηκε, τέλος, μεταξύ άλλων, τον Ήφαιστο στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία -και με Προμηθέα- στον Νικήτα Τσακίρογλου. Η παράσταση είχε ταξιδέψει και στη Μακρόνησο (1998).
Στον κινηματογράφο συνδέθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τον Παντελή Βούλγαρη. Έπαιξε στα «Πέτρινα Χρόνια», πρωταγωνίστησε στη «Φανέλα με το 9 «(Γαλάντης), και στην «Ψυχή Βαθιά» (Ταξίαρχος του Εθνικού Στρατού, Τσαγκλής/Τσακαλώτος), ενώ συμμετείχε και στη «Μικρά Αγγλία».
Ο Κώστας Κλεφτόγιαννης έπαιξε επίσης στον «Γύρο του θανάτου» του Ερρίκου Θαλασσινού, στο «Κρυφτό στην Ελασσόνα» του Γιάννη Προκόβα και στην αμερικανική ταινία του Τζόε Κάμπ «For the love ofBenzi».
Το 1986 με την παρότρυνση του Γιάννη Τσαρούχη, που έγινε σταθερός συνεργάτης του μέχρι τον θάνατό του, και με τον οποίο σχεδίαζαν να ανεβάσουν την «Ελένη» (ο μεγάλος ζωγράφος απεβίωσε και δεν πρόλαβαν να υλοποιήσουν το σχέδιο), ο Κώστας Κλεφτόγιαννης μαζί με την επίσης ηθοποιό σύζυγό του Αταλάντη Κλαπάκη δημιούργησαν στο Μαρούσι το Αθμόνιο Θέατρο, με το οποίο, έχοντας, μεταξύ άλλων συνεργάτες τον σκηνοθέτη Διαγόρα Χρονόπουλο και τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή, παρουσίασαν σε σκηνογραφία του μεγάλου ζωγράφου την «Τύχη της Μαρούλας» του Κορομηλά, την «Γυναικοκρατία» του Βυζάντιου και το «Γενικό Γραμματέα» του Καπετανάκη. Με την Αταλάντη Κλαπάκη ο ζωγράφος σκηνοθέτησε και σκηνογράφησε για το Αθμόνιο Θέατρο την «Στέλλα Βιολάντη» (1986-1989).
Μετά από μακρά συμμετοχή στα Κοινά και στον Πολιτισμό του Μαρουσιού, ως αντιπρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αμαρουσίου και εν συνεχεία καλλιτεχνικός διευθυντής του, διοργάνωσε θερινά φεστιβάλ στο θέατρο Αναβρύτων, και μετέτρεψε τον Δήμο σε υπαίθρια γλυπτοθήκη, με τα έργα κορυφαίων εικαστικών μας, ως φόρο τιμής στον μαρουσιώτη Ολυμπιονίκη Σπύρο Λούη. Ταυτόχρονα, επιμελήθηκε στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου, έκθεση με τίτλο «11 Έλληνες ζωγράφοι δημιουργούν για το Μαρούσι του 2004 και την Ολυμπιακή Ιδέα», στην οποία συνέπραξαν οι εικαστικοί Παναγιώτης Γράββαλος, Βλάσης Κανιάρης, Χρίστος Καράς, Νίκος Κεσσανλής, Γιάννης Μιγάδης, Χρόνης Μπότσογλου, Δημήτρης Μυταράς, Pavlos (Διονυσόπουλος), Κώστας Τσόκλης, Αλέκος Φασιανός και Γιάννης Ψυχοπαίδης.
Συνέγραψε το βιβλίο «Τσαρούχης», με έργα, μαρτυρίες και ντοκουμέντα από τη στενή συνεργασία του με τον μεγάλο ζωγράφο, ενώ ετοίμαζε, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει, μονογραφία για τον πρωτοπόρο αεροπόρο, λαογράφο κι ελληνευρέτη, Θάνο Μούραη Βελλούδιο.
Το 2000 ήταν παραγωγός και παρουσιαστής της ραδιοφωνικής εκπομπής «Αγαθόν το Εξομολογείσθαι», στην ΕΡΑ, όπου ανθολογούσε κείμενα του Γιάννη Τσαρούχη.
Στην τηλεόραση είχε εμφανιστεί και στο Θέατρο της Δευτέρας. Είχε πάθος με την φωτογραφία, και δη την ασπρόμαυρη, και ήταν μαραθωνοδρόμος με διακρίσεις.
Η μοναχοκόρη του Ιωάννα Κλεφτόγιαννη είναι δημοσιογράφος.
16/2/2022 :Ο Βασίλης Μποτίνος, ένας από τους θρύλους του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, νικημένος από τον κοροναϊό
Ο Βασίλης Μποτίνος γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1944 στο Βόλο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από τον τοπικό Ολυμπιακό, όπου αγωνιζόταν ως σέντερ φορ. Το 1964, αφού προηγουμένως είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού Βόλου με 19 γκολ σε 29 αγώνες, πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό Πειραιώς έπειτα από ενέργειες του τότε αντιπροέδρου της ομάδας, Σηφαλάκη, παρά το γεγονός ότι ενδιαφέρον για την απόκτησή του είχαν εκφράσει τόσο ο Πανιώνιος όσο και ο Ηρακλής.
Στην ομάδα του Πειραιά αγωνίστηκε με επιτυχία ως εξτρέμ και παρέμεινε μέχρι το 1971 όταν ένας σοβαρός τραυματισμός καθώς και εξωγηπεδικές παρεμβάσεις πολιτικών παραγόντων (Ασλανίδης) έβαλαν πρόωρα τέλος στην καριέρα του.
Το 1972 ο Μποτίνος αγωνίστηκε με τη φανέλα του Παναιγιάλειου στη Β’ Εθνική. Η τελευταία σεζόν όπου αγωνίστηκε ήταν το 1973-74 με τον Πανιώνιο. Υπήρξε 12 φορές διεθνής με την Εθνική Ελλάδας πετυχαίνοντας 3 τέρματα από το 1967 μέχρι το 1969.
Επίσης, κατέκτησε δύο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων, το 1968 και το 1969.
Με τον Ολυμπιακό, σε 140 συμμετοχές, ο Μποτίνος πέτυχε 120 τέρματα και ψηφίστηκε στη χρυσή ενδεκάδα του Ολυμπιακού όλων των εποχών ως αριστερός ακραίος κυνηγός.
21/2/2022: Πεθαίνει ο Θόδωρος Κάλβος, ο οποίος ήταν ο δημιουργός της Αθηναϊκής Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης.
Γεννημένος στον Μελιγαλά Μεσσηνίας, ο Θόδωρος Κάλβος σπούδασε, σε δύσκολα για την Ελλάδα χρόνια, Υποκριτική και Σκηνοθεσία στη Σχολή του Εθνικού Ωδείου με ομόφωνη αριστεία, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο Boston University στην Αμερική. Επί σειρά ετών υπήρξε προϊστάμενος του καλλιτεχνικού τομέα του Δήμου Αθηναίων, του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης, αφήνοντας το στίγμα του με σημαντικό έργο και καινοτομίες. Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με μεγάλες μορφές του ελληνικού θεάτρου, και έπαιξε με τους Χορν, Αλεξανδράκη, Γεωργούλη, Σταυρίδη, Καζή, Κατράκη, Λαμπέτη, Ξανθόπουλο, Θάνο Τράγκα, Τσαλδάρη, Μοσχονά και άλλους. Η ιδιαίτερη αγάπη του και η αφοσίωσή του στο ποιητικό ρεπερτόριο και το αρχαίο δράμα τον οδήγησε σε σημαντικές σκηνοθεσίες. Επί πολλές δεκαετίες υπήρξε καθηγητής Αρχαίου Δράματος σε πολλές δραματικές σχολές της Ελλάδας και σε σχολές και πανεπιστήμια της Αμερικής. Ο ίδιος εμφανίστηκε σε σημαντικά θέατρα και φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Εδρασε, επιπλέον, και ως σκηνοθέτης και θιασάρχης. Στην Αμερική κινηματογραφικά συνεργάστηκε με τον Ελία Καζάν, τον Κερκ Ντάγκλας, την Ντέμπορα Κερ και άλλους. Στην Ελλάδα ξεχώρισαν οι συνεργασίες του με τον Τσιφόρο και την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ δίδαξε Θέατρο στο Boston University, και συντόνισε μαθήματα και παραστάσεις προώθησης του ελληνικού πολιτισμού στο Harvard University και Boston College.
Πέρα από όλα αυτά, είχε εργαστεί στην ΕΡΤ και την ΕΡΑ ως παρουσιαστής, όπως και στο Θέατρο της Δευτέρας, ενώ είχε υπάρξει παρουσιαστής και στον σταθμό WBC της Αμερικής. Ο Θόδωρος Κάλβος, όμως, χάρισε τη φωνή του σε εκφωνήσεις, σπικάζ και μεταγλωττίσεις, και, με άξονα την αγάπη του για τις τέχνες, είχε συνεργαστεί με τις επιτροπές των Ολυμπιακών Αγώνων ως καλλιτεχνικός οργανωτής και εκφωνητής. Στην Ελλάδα αναγνωρίστηκαν η προσφορά και το καλλιτεχνικό του έργο, και συνεργάστηκε πολλές φορές σε προεδρεία επιτροπών του υπουργείου Παιδείας και του υπουργείου Πολιτισμού. Επίσης, είχε διακριθεί και για το μεγάλο του φιλανθρωπικό έργο, και είχε τιμηθεί με δεκάδες διακρίσεις στη Βοστόνη αλλά και την Ελλάδα.
8/3/2022: Ο Νίκος Σιδέρης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, πέθανε σε ηλικία 77 ετών. Ήταν ανιψιός του Γιώργου Σιδέρη.
Ο Νίκος Σιδέρης ξεκίνησε από τη θρυλική ομάδα των «μπέμπηδων» του Ολυμπιακού στην αρχή της δεκαετίας του 1960 και γρήγορα αγωνίστηκε -σε ηλικία 18 ετών- στην πρώτη ομάδα, κατακτώντας πρωταθλήματα και κύπελλα, μαζί με τους σπουδαίους συμπαίκτες του εκείνης της εποχής.
Ηταν από τα ιδρυτικά μέλη του συνδέσμου βετεράνων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού, συμμετέχοντας στους αγώνες και τις εκδηλώσεις του συνδέσμου, ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε συμπαίκτες και αντιπάλους.
10/3/2022: Πέθανε σε ηλικία 83 ετών ο επιχειρηματίας Δημήτρης Κοντομηνάς
Ο Δημήτρης Κοντομηνάς ήταν Έλληνας επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στο χώρο των ασφαλειών, της τηλεόρασης, των αιθουσών κινηματογράφου και του λιανικού εμπορίου. Είχε μία κόρη και δύο εγγόνια. Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1939 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού. Αρχικά εργάστηκε ως ασφαλιστής στην American Life (ALICO), ενώ το 1969 ίδρυσε μαζί με τον Αλέξανδρο Ταμπουρά την ασφαλιστική εταιρία Interamerican.
Πέρα από την Interamerican έχει ιδρύσει ή εξαγοράσει πλήθος άλλων επιχειρήσεων, μεταξύ των οποίων:
την τράπεζα Interbank (στο μεταξύ εξαγοράστηκε και απορροφήθηκε από την EFG Eurobank)
την Intertech (αποκλειστικός αντιπρόσωπος προϊόντων Panasonic)
την Ευρωκλινική Αθηνών
την τράπεζα Novabank (το 2006 μετονομάστηκε σε Millenium Bank)
τον στόλο αεροσκαφών και ελικοπτέρων Interjet
την εταιρία βιολογικής καλλιέργειας GreenFarm
για το διάστημα 1998-2001 ήταν ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Άρης
το 33% των μετοχών του τηλεοπτικού σταθμού Alpha TV και του ραδιοφωνικού Alpha (το υπόλοιπο 66% κατέχει ο όμιλος RTL)
τις κινηματογραφικές αίθουσές Village Roadshow Greece.
17/3/2022: Απεβίωσε η πρώην βουλευτής της Ν.Δ. Ελσα Παπαδημητρίου Η Ελσα Παπαδημητρίου γεννήθηκε στο Ναύπλιο, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Berkeley των ΗΠΑ. Εξελέγη βουλευτής Αργολίδας με τη Ν.Δ. στις εκλογές του 1993 και επανεξελέγη στις επόμενες πέντε εκλογικές αναμετρήσεις.
Ο Βασίλης Μποτίνος γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1944 στο Βόλο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από τον τοπικό Ολυμπιακό, όπου αγωνιζόταν ως σέντερ φορ. Το 1964, αφού προηγουμένως είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού Βόλου με 19 γκολ σε 29 αγώνες, πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό Πειραιώς έπειτα από ενέργειες του τότε αντιπροέδρου της ομάδας, Σηφαλάκη, παρά το γεγονός ότι ενδιαφέρον για την απόκτησή του είχαν εκφράσει τόσο ο Πανιώνιος όσο και ο Ηρακλής.
Στην ομάδα του Πειραιά αγωνίστηκε με επιτυχία ως εξτρέμ και παρέμεινε μέχρι το 1971 όταν ένας σοβαρός τραυματισμός καθώς και εξωγηπεδικές παρεμβάσεις πολιτικών παραγόντων (Ασλανίδης) έβαλαν πρόωρα τέλος στην καριέρα του.
Το 1972 ο Μποτίνος αγωνίστηκε με τη φανέλα του Παναιγιάλειου στη Β’ Εθνική. Η τελευταία σεζόν όπου αγωνίστηκε ήταν το 1973-74 με τον Πανιώνιο. Υπήρξε 12 φορές διεθνής με την Εθνική Ελλάδας πετυχαίνοντας 3 τέρματα από το 1967 μέχρι το 1969.
Επίσης, κατέκτησε δύο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων, το 1968 και το 1969.
Με τον Ολυμπιακό, σε 140 συμμετοχές, ο Μποτίνος πέτυχε 120 τέρματα και ψηφίστηκε στη χρυσή ενδεκάδα του Ολυμπιακού όλων των εποχών ως αριστερός ακραίος κυνηγός.
Γεννημένος στον Μελιγαλά Μεσσηνίας, ο Θόδωρος Κάλβος σπούδασε, σε δύσκολα για την Ελλάδα χρόνια, Υποκριτική και Σκηνοθεσία στη Σχολή του Εθνικού Ωδείου με ομόφωνη αριστεία, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο Boston University στην Αμερική. Επί σειρά ετών υπήρξε προϊστάμενος του καλλιτεχνικού τομέα του Δήμου Αθηναίων, του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης, αφήνοντας το στίγμα του με σημαντικό έργο και καινοτομίες. Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με μεγάλες μορφές του ελληνικού θεάτρου, και έπαιξε με τους Χορν, Αλεξανδράκη, Γεωργούλη, Σταυρίδη, Καζή, Κατράκη, Λαμπέτη, Ξανθόπουλο, Θάνο Τράγκα, Τσαλδάρη, Μοσχονά και άλλους. Η ιδιαίτερη αγάπη του και η αφοσίωσή του στο ποιητικό ρεπερτόριο και το αρχαίο δράμα τον οδήγησε σε σημαντικές σκηνοθεσίες. Επί πολλές δεκαετίες υπήρξε καθηγητής Αρχαίου Δράματος σε πολλές δραματικές σχολές της Ελλάδας και σε σχολές και πανεπιστήμια της Αμερικής. Ο ίδιος εμφανίστηκε σε σημαντικά θέατρα και φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Εδρασε, επιπλέον, και ως σκηνοθέτης και θιασάρχης. Στην Αμερική κινηματογραφικά συνεργάστηκε με τον Ελία Καζάν, τον Κερκ Ντάγκλας, την Ντέμπορα Κερ και άλλους. Στην Ελλάδα ξεχώρισαν οι συνεργασίες του με τον Τσιφόρο και την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ δίδαξε Θέατρο στο Boston University, και συντόνισε μαθήματα και παραστάσεις προώθησης του ελληνικού πολιτισμού στο Harvard University και Boston College.
Πέρα από όλα αυτά, είχε εργαστεί στην ΕΡΤ και την ΕΡΑ ως παρουσιαστής, όπως και στο Θέατρο της Δευτέρας, ενώ είχε υπάρξει παρουσιαστής και στον σταθμό WBC της Αμερικής. Ο Θόδωρος Κάλβος, όμως, χάρισε τη φωνή του σε εκφωνήσεις, σπικάζ και μεταγλωττίσεις, και, με άξονα την αγάπη του για τις τέχνες, είχε συνεργαστεί με τις επιτροπές των Ολυμπιακών Αγώνων ως καλλιτεχνικός οργανωτής και εκφωνητής. Στην Ελλάδα αναγνωρίστηκαν η προσφορά και το καλλιτεχνικό του έργο, και συνεργάστηκε πολλές φορές σε προεδρεία επιτροπών του υπουργείου Παιδείας και του υπουργείου Πολιτισμού. Επίσης, είχε διακριθεί και για το μεγάλο του φιλανθρωπικό έργο, και είχε τιμηθεί με δεκάδες διακρίσεις στη Βοστόνη αλλά και την Ελλάδα.
Ο Νίκος Σιδέρης ξεκίνησε από τη θρυλική ομάδα των «μπέμπηδων» του Ολυμπιακού στην αρχή της δεκαετίας του 1960 και γρήγορα αγωνίστηκε -σε ηλικία 18 ετών- στην πρώτη ομάδα, κατακτώντας πρωταθλήματα και κύπελλα, μαζί με τους σπουδαίους συμπαίκτες του εκείνης της εποχής.
Ηταν από τα ιδρυτικά μέλη του συνδέσμου βετεράνων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού, συμμετέχοντας στους αγώνες και τις εκδηλώσεις του συνδέσμου, ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε συμπαίκτες και αντιπάλους.
Ο Δημήτρης Κοντομηνάς ήταν Έλληνας επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στο χώρο των ασφαλειών, της τηλεόρασης, των αιθουσών κινηματογράφου και του λιανικού εμπορίου. Είχε μία κόρη και δύο εγγόνια. Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1939 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού. Αρχικά εργάστηκε ως ασφαλιστής στην American Life (ALICO), ενώ το 1969 ίδρυσε μαζί με τον Αλέξανδρο Ταμπουρά την ασφαλιστική εταιρία Interamerican.
Πέρα από την Interamerican έχει ιδρύσει ή εξαγοράσει πλήθος άλλων επιχειρήσεων, μεταξύ των οποίων:
την τράπεζα Interbank (στο μεταξύ εξαγοράστηκε και απορροφήθηκε από την EFG Eurobank)
την Intertech (αποκλειστικός αντιπρόσωπος προϊόντων Panasonic)
την Ευρωκλινική Αθηνών
την τράπεζα Novabank (το 2006 μετονομάστηκε σε Millenium Bank)
τον στόλο αεροσκαφών και ελικοπτέρων Interjet
την εταιρία βιολογικής καλλιέργειας GreenFarm
για το διάστημα 1998-2001 ήταν ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Άρης
το 33% των μετοχών του τηλεοπτικού σταθμού Alpha TV και του ραδιοφωνικού Alpha (το υπόλοιπο 66% κατέχει ο όμιλος RTL)
τις κινηματογραφικές αίθουσές Village Roadshow Greece.
21/3/2022: Εφυγε από τη ζωή η δημοσιογράφος Ζέζα Ζήκου έχοντας δώσει μάχη με καλπάζοντα καρκίνο.
Είχε ξεκινήσει την καριέρα της στην «Εξπρές» με ναυτιλιακό ρεπορτάζ και στη συνέχεια εργάστηκε στο οικονομικό ένθετο της Καθημερινής, αλλά και στην εφημερίδα «Παραπολιτικά».
Οι διεθνείς εξελίξεις είχαν επίσης τεθεί στο «στόχαστρο» της πένας της, με εμπεριστατωμένες και πάντα ενδιαφέρουσες αναλύσεις.
29/3/2022 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών το «αηδόνι» του νησιώτικου τραγουδιού, η Ειρήνη Κονιτοπούλου - Λεγάκη
Γεννήθηκε στην Κεραμωτή της Νάξου στις 15 Δεκεμβρίου 1931. Ηταν κόρη του Μιχάλη Κονιτόπουλου και αδελφή του Γιώργου Κονιτόπουλου.
Το 1951 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ιδιαίτερα γνωστή έγινε με τη συνεργασία της Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) με προϊστάμενο τον Σίμωνα Καρά. Το 1955 παντρεύτηκε τον Στέλιο Λεγάκη και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Μαζί με τον αδελφό της Γιώργο Κονιτόπουλο και με την κόρη της Ελένη Λεγάκη, χάραξαν μια μεγάλη πορεία στο χώρο του παραδοσιακού τραγουδιού.
Από τη δεκαετία του 60 κυκλοφόρησε δεκάδες με δίσκους 45 στροφών, ενώ έδωσε και πολλές συναυλίες στην Ελλαδα και στο εξωτερικό.
12/4/2022 Σε ηλικία 92 ετών έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός Σούλα Αθανασιάδου, η αγαπημένη «Μάχη» από τα Εγκλήματα.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.
Η Σούλα Αθανασιάδου συμμετείχε σε πολλές ταινίες, κυρίως την δεκαετία του 1960. Τηλεοπτικά, ξεχώρισε στις σειρές Λόγω τιμής, Εγκλήματα, Βότκα πορτοκάλι, Θα βρεις τον δάσκαλό σου και Λένη. Ο ρόλος που την καθιέρωσε ήταν αυτός της Μάχης στα Εγκλήματα.
Δίδαξε υποκριτική στην Δραματική Σχολή Αθηνών του Γ. Θεοδοσιάδη.
Ήταν σύζυγος του επίσης ηθοποιού Γιώργου Δάνη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της έπασχε από αλτσχάιμερ. Μάλιστα στα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν της σειράς «Θα βρεις τον δάσκαλό σου» είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια της νόσου.
Το όνομά της εμφανίστηκε για τελευταία φορά στον κινηματογράφο το 2001, στην κοινωνική ταινία του Στράτου Τζίτζη «Σώσε με».
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 άρχισε να εμφανίζεται και στην τηλεόραση, κυρίως σε δραματικούς ρόλους όπως στην σειρά της ΕΡΤ «Ο συμβολαιογράφος» στον ρόλο της μητέρας του Παύλου Ροδίνη, τον οποίο υποδυόταν ο Γιάννης Φέρτης, με τον οποίο είχε μόνο εννιά χρόνια διαφορά.
Το 1994 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την Μιρέλα Παπαοικονόμου στην σειρά «Μην φοβάσαι την φωτιά» και την επόμενη χρονιά στην σειρά «Απών».
Το 1996, με την συμμετοχή της στην νεανική κοινωνική σειρά «Λόγω τιμής» στον ρόλο της θείας της Μάνιας (Χριστίνα Αλεξανιάν), η καριέρα της πήρε ώθηση και δυο χρόνια αργότερα εκτοξεύτηκε όταν ο Λευτέρης Παπαπέτρου της χάρισε τον ρόλο της Μάχης στην μαύρη κωμωδία του ΑΝΤ1 «Εγκλήματα».
Το 2001 πρωταγωνίστησε στην σειρά «Βότκα πορτοκάλι» στον ρόλο της μητέρας του Ρένου Χαραλαμπίδη. Το 2003 ξανασυνεργάστηκε με την Μιρέλα Παπαοικονόμου στην σειρά του Mega «Λένη», όπου υποδυόταν την μητέρα της Κάτιας Δανδουλάκη.
Συμμετείχε επίσης στην κωμική σειρά «Επτά θανάσιμες πεθερές», στο επεισόδιο με τίτλο «Η μοντέρνα πεθερά». Τον γιο της υποδυόταν και πάλι ο Ρένος Χαραλαμπίδης ενώ την νύφη της η Ρένια Λουιζίδου.
Η τελευταία της εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν στην σειρά του ΑΝΤ1 «Θα βρεις τον δάσκαλό σου», όπου υποδυόταν την Φρόσω, την οικονόμο της οικογένειας Πασπάτη. Η ίδια είπε τις τελευταίες λέξεις στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς «Και εις άλλα με υγεία».
Ο τελευταίος ρόλος της ήταν στο θέατρο το 2005, στην παράσταση «Μάρτυρας κατηγορίας», στο πλευρό της Κάτιας Δανδουλάκη.
14/4/2022 Πέθανε νικημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 69 χρονών ο σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής Σταύρος Λογαρίδης
Ο Λογαρίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 21 Σεπτεμβρίου 1953, ξεκίνησε τη μουσική πριν πάει δημοτικό με την καθοδήγηση του παππού του που ήταν άρχων πρωτοψάλτης στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Πατριαρχείο χειροτονημένος από τον Αθηναγόρα.
Στα 15 του ήρθε στην Αθήνα και κυκλόφορησε τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών με τον τίτλο «Ήταν μια μικρούλα και μελαχρινούλα». Για να βγάλει χρήματα συμμετείχε σε φωνητικά του Χατζηδάκη στις ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Ο τότε διευθυντής της Polydor Ν. Αντύπας τον έφερε σε επαφή με τους Κ.Τουρνά, Robert Williams και Κ. Παπαιωάννου. Κάπως έτσι γεννιούνται οι Poll που θα κάνουν δύο μεγάλους δίσκους, το «Άνθρωπε» και το «Λευκό Album». Ο Λογαρίδης αποχώρησε από το συγκρότημα όταν οι υπόλοιποι πήραν την απόφαση να εμφανιστούν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972.
Φτιάχνει το συγκρότημα «Ακρίτας» και κυκλοφορεί το ομώνυμο άλμπουμ, περνώντας σε πιο προγκρέσιβ ήχους. Αργότερα θα έρθει στο συγκρότημα και η Α.Μac Kinnon και ο Γ. Παπαδόπουλος και ταξιδεύουν στο Λονδίνο για να ηχογραφήσουν με το Βαγγέλη Παπαθανασίου 5 τραγούδια που παραμένουν ακυκλοφόρητα.
Μέχρι το 1977 έκανε μουσική για δύο σήριαλ στην τηλεόραση, τη «Μενεξεδένια Πολιτεία» του Α. Τερζάκη και την «Οικογένεια Ζαρντή» του Κ. Χατζηαργύρη στην κρατική τηλεόραση.
Έχει γράψει τη μουσική για την ταινία μεγάλου μήκους «Η Φόνισσα» που απέσπασε το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην πρώτη μεταπολιτευτική κι επεισοδιακή του πρεμιέρα με κριτική επιτροπή τους Μελίνα Μερκούρη, Μάνο Λοίζο, Νίκο Κούνδουρο.
Από το 1976 έως το 1981 κυκλοφορεί τρεις προσωπικούς δίσκους, το «Ασπρόμαυρο» με παραγωγό τον Γιάννη Πετρίδη και συνεργάτες τους Μανώλη Ρασούλη και Γρηγόρη Φαληρέα και το «Άλλη γη» με παραγωγό τον Λουκά Σιδερά των Aphrodite's Child.
Φεύγει από την Polydor και το 1985 συνεργάζεται με την εταιρεία Lyra, όπου δουλεύει με τον Γ. Ζήκα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη στον δίσκο «Με τα φεγγάρια χάνομαι».
Από το 1986 μέχρι το 1989 θα περάσει τη σκοτεινή εποχή της ζωής του. Ένα σκληρό διαζύγιο, μια δικαστική διαμάχη στο Λονδίνο για τα δικαιώματα του Chariots of fire από τη «Μενεξεδένια Πολιτεία», αλλά και ο εθισμός του σε ναρκωτικά, καταλήγουν σε δύο συλλήψεις για χρήση ναρκωτικών. Κάνει αποτοξίνωση στο Άμστερνταμ το 1989 γυρνάει στην Ελλάδα και το 1992 μετακομίζει στην Τήνο, όπου έμεινε 3 χρόνια. Εκείνη την εποχή άρχισε να στρέφεται στη θρησκεία, κάνοντας μερικές ακόμη δισκογραφικές δουλειές, πριν αρρωστήσει και τελικά πεθάνει μετά από πολύμηνη μάχη.
27/4/2022 Έφυγε από τη ζωή ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Μέλος του Τιμητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) Θεόδωρος Κουλουμπής.
Τα τελευταία χρόνια είχε εστιάσει το έργο του έργο του στην επίλυση διαφορών στο διεθνές περιβάλλον. Ήταν συγγραφέας (μαζί με τον James H. Wolfe) ενός γνωστού συγγράμματος, International Relations: Power and Justice, Prentice Hall, 4η έκδοση, 1990. Επίσης, ήταν συγγραφέας του βιβλίου: The US, Greece and Turkey: The Troubled Triangle, (Praeger,1983), και συνεπιμελητής του Journal of Southeast European and Black Sea Studies που εκδίδεται από το ΕΛΙΑΜΕΠ και από τους Frank Cass Publishers στο Λονδίνο. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του ήταν The Greek Junta Phenomenon, New York, Pella, Publishing Company, 2005 και (σε συνεπιμέλεια) Greece in Twentieth Century, London, Frank Cass, 2003.
Χρημάτισε πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ (1993-5), πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ) (1988-90), καθώς και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων (1985-7). Από τον Νοέμβριο του 1998 έως τον Σεπτέμβριο του 2006 υπηρέτησε ως γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ. Κατά την περίοδο 1965-83 ήταν καθηγητής διεθνών σχέσεων στη Σχολή Διεθνών Υπηρεσιών του Πανεπιστημίου American (Ουάσιγκτον), όπου του απονεμήθηκαν βραβεία για διακεκριμένη διδασκαλία. Από το 1983 έως το 1989 υπηρέτησε ως καθηγητής διεθνών σχέσεων στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και από το 1990 έως τον Σεπτέμβριο του 2002 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν συγγραφέας πολλών άρθρων και βιβλίων και τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή». Από την ίδρυση του, το 2003 μέχρι τον Σεπτέμβριο 2006 συμμετείχε στις συσκέψεις του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών. Λοιποί πανεπιστημιακοί τίτλοι: B.A. και M.A. Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Connecticut (1956, 1958) και Ph.D Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο American (1964).
30/4/2022 Πέθανε η ηθοποιός Αλέκα Λαμπρινού
Είχε ξεκινήσει την καριέρα της στην «Εξπρές» με ναυτιλιακό ρεπορτάζ και στη συνέχεια εργάστηκε στο οικονομικό ένθετο της Καθημερινής, αλλά και στην εφημερίδα «Παραπολιτικά».
Οι διεθνείς εξελίξεις είχαν επίσης τεθεί στο «στόχαστρο» της πένας της, με εμπεριστατωμένες και πάντα ενδιαφέρουσες αναλύσεις.
Γεννήθηκε στην Κεραμωτή της Νάξου στις 15 Δεκεμβρίου 1931. Ηταν κόρη του Μιχάλη Κονιτόπουλου και αδελφή του Γιώργου Κονιτόπουλου.
Το 1951 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ιδιαίτερα γνωστή έγινε με τη συνεργασία της Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) με προϊστάμενο τον Σίμωνα Καρά. Το 1955 παντρεύτηκε τον Στέλιο Λεγάκη και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Μαζί με τον αδελφό της Γιώργο Κονιτόπουλο και με την κόρη της Ελένη Λεγάκη, χάραξαν μια μεγάλη πορεία στο χώρο του παραδοσιακού τραγουδιού.
Από τη δεκαετία του 60 κυκλοφόρησε δεκάδες με δίσκους 45 στροφών, ενώ έδωσε και πολλές συναυλίες στην Ελλαδα και στο εξωτερικό.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.
Η Σούλα Αθανασιάδου συμμετείχε σε πολλές ταινίες, κυρίως την δεκαετία του 1960. Τηλεοπτικά, ξεχώρισε στις σειρές Λόγω τιμής, Εγκλήματα, Βότκα πορτοκάλι, Θα βρεις τον δάσκαλό σου και Λένη. Ο ρόλος που την καθιέρωσε ήταν αυτός της Μάχης στα Εγκλήματα.
Δίδαξε υποκριτική στην Δραματική Σχολή Αθηνών του Γ. Θεοδοσιάδη.
Ήταν σύζυγος του επίσης ηθοποιού Γιώργου Δάνη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της έπασχε από αλτσχάιμερ. Μάλιστα στα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν της σειράς «Θα βρεις τον δάσκαλό σου» είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια της νόσου.
Το όνομά της εμφανίστηκε για τελευταία φορά στον κινηματογράφο το 2001, στην κοινωνική ταινία του Στράτου Τζίτζη «Σώσε με».
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 άρχισε να εμφανίζεται και στην τηλεόραση, κυρίως σε δραματικούς ρόλους όπως στην σειρά της ΕΡΤ «Ο συμβολαιογράφος» στον ρόλο της μητέρας του Παύλου Ροδίνη, τον οποίο υποδυόταν ο Γιάννης Φέρτης, με τον οποίο είχε μόνο εννιά χρόνια διαφορά.
Το 1994 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την Μιρέλα Παπαοικονόμου στην σειρά «Μην φοβάσαι την φωτιά» και την επόμενη χρονιά στην σειρά «Απών».
Το 1996, με την συμμετοχή της στην νεανική κοινωνική σειρά «Λόγω τιμής» στον ρόλο της θείας της Μάνιας (Χριστίνα Αλεξανιάν), η καριέρα της πήρε ώθηση και δυο χρόνια αργότερα εκτοξεύτηκε όταν ο Λευτέρης Παπαπέτρου της χάρισε τον ρόλο της Μάχης στην μαύρη κωμωδία του ΑΝΤ1 «Εγκλήματα».
Το 2001 πρωταγωνίστησε στην σειρά «Βότκα πορτοκάλι» στον ρόλο της μητέρας του Ρένου Χαραλαμπίδη. Το 2003 ξανασυνεργάστηκε με την Μιρέλα Παπαοικονόμου στην σειρά του Mega «Λένη», όπου υποδυόταν την μητέρα της Κάτιας Δανδουλάκη.
Συμμετείχε επίσης στην κωμική σειρά «Επτά θανάσιμες πεθερές», στο επεισόδιο με τίτλο «Η μοντέρνα πεθερά». Τον γιο της υποδυόταν και πάλι ο Ρένος Χαραλαμπίδης ενώ την νύφη της η Ρένια Λουιζίδου.
Η τελευταία της εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν στην σειρά του ΑΝΤ1 «Θα βρεις τον δάσκαλό σου», όπου υποδυόταν την Φρόσω, την οικονόμο της οικογένειας Πασπάτη. Η ίδια είπε τις τελευταίες λέξεις στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς «Και εις άλλα με υγεία».
Ο τελευταίος ρόλος της ήταν στο θέατρο το 2005, στην παράσταση «Μάρτυρας κατηγορίας», στο πλευρό της Κάτιας Δανδουλάκη.
Ο Λογαρίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 21 Σεπτεμβρίου 1953, ξεκίνησε τη μουσική πριν πάει δημοτικό με την καθοδήγηση του παππού του που ήταν άρχων πρωτοψάλτης στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Πατριαρχείο χειροτονημένος από τον Αθηναγόρα.
Στα 15 του ήρθε στην Αθήνα και κυκλόφορησε τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών με τον τίτλο «Ήταν μια μικρούλα και μελαχρινούλα». Για να βγάλει χρήματα συμμετείχε σε φωνητικά του Χατζηδάκη στις ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Ο τότε διευθυντής της Polydor Ν. Αντύπας τον έφερε σε επαφή με τους Κ.Τουρνά, Robert Williams και Κ. Παπαιωάννου. Κάπως έτσι γεννιούνται οι Poll που θα κάνουν δύο μεγάλους δίσκους, το «Άνθρωπε» και το «Λευκό Album». Ο Λογαρίδης αποχώρησε από το συγκρότημα όταν οι υπόλοιποι πήραν την απόφαση να εμφανιστούν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972.
Φτιάχνει το συγκρότημα «Ακρίτας» και κυκλοφορεί το ομώνυμο άλμπουμ, περνώντας σε πιο προγκρέσιβ ήχους. Αργότερα θα έρθει στο συγκρότημα και η Α.Μac Kinnon και ο Γ. Παπαδόπουλος και ταξιδεύουν στο Λονδίνο για να ηχογραφήσουν με το Βαγγέλη Παπαθανασίου 5 τραγούδια που παραμένουν ακυκλοφόρητα.
Μέχρι το 1977 έκανε μουσική για δύο σήριαλ στην τηλεόραση, τη «Μενεξεδένια Πολιτεία» του Α. Τερζάκη και την «Οικογένεια Ζαρντή» του Κ. Χατζηαργύρη στην κρατική τηλεόραση.
Έχει γράψει τη μουσική για την ταινία μεγάλου μήκους «Η Φόνισσα» που απέσπασε το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην πρώτη μεταπολιτευτική κι επεισοδιακή του πρεμιέρα με κριτική επιτροπή τους Μελίνα Μερκούρη, Μάνο Λοίζο, Νίκο Κούνδουρο.
Από το 1976 έως το 1981 κυκλοφορεί τρεις προσωπικούς δίσκους, το «Ασπρόμαυρο» με παραγωγό τον Γιάννη Πετρίδη και συνεργάτες τους Μανώλη Ρασούλη και Γρηγόρη Φαληρέα και το «Άλλη γη» με παραγωγό τον Λουκά Σιδερά των Aphrodite's Child.
Φεύγει από την Polydor και το 1985 συνεργάζεται με την εταιρεία Lyra, όπου δουλεύει με τον Γ. Ζήκα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη στον δίσκο «Με τα φεγγάρια χάνομαι».
Από το 1986 μέχρι το 1989 θα περάσει τη σκοτεινή εποχή της ζωής του. Ένα σκληρό διαζύγιο, μια δικαστική διαμάχη στο Λονδίνο για τα δικαιώματα του Chariots of fire από τη «Μενεξεδένια Πολιτεία», αλλά και ο εθισμός του σε ναρκωτικά, καταλήγουν σε δύο συλλήψεις για χρήση ναρκωτικών. Κάνει αποτοξίνωση στο Άμστερνταμ το 1989 γυρνάει στην Ελλάδα και το 1992 μετακομίζει στην Τήνο, όπου έμεινε 3 χρόνια. Εκείνη την εποχή άρχισε να στρέφεται στη θρησκεία, κάνοντας μερικές ακόμη δισκογραφικές δουλειές, πριν αρρωστήσει και τελικά πεθάνει μετά από πολύμηνη μάχη.
Τα τελευταία χρόνια είχε εστιάσει το έργο του έργο του στην επίλυση διαφορών στο διεθνές περιβάλλον. Ήταν συγγραφέας (μαζί με τον James H. Wolfe) ενός γνωστού συγγράμματος, International Relations: Power and Justice, Prentice Hall, 4η έκδοση, 1990. Επίσης, ήταν συγγραφέας του βιβλίου: The US, Greece and Turkey: The Troubled Triangle, (Praeger,1983), και συνεπιμελητής του Journal of Southeast European and Black Sea Studies που εκδίδεται από το ΕΛΙΑΜΕΠ και από τους Frank Cass Publishers στο Λονδίνο. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του ήταν The Greek Junta Phenomenon, New York, Pella, Publishing Company, 2005 και (σε συνεπιμέλεια) Greece in Twentieth Century, London, Frank Cass, 2003.
Χρημάτισε πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ (1993-5), πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ) (1988-90), καθώς και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων (1985-7). Από τον Νοέμβριο του 1998 έως τον Σεπτέμβριο του 2006 υπηρέτησε ως γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ. Κατά την περίοδο 1965-83 ήταν καθηγητής διεθνών σχέσεων στη Σχολή Διεθνών Υπηρεσιών του Πανεπιστημίου American (Ουάσιγκτον), όπου του απονεμήθηκαν βραβεία για διακεκριμένη διδασκαλία. Από το 1983 έως το 1989 υπηρέτησε ως καθηγητής διεθνών σχέσεων στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και από το 1990 έως τον Σεπτέμβριο του 2002 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν συγγραφέας πολλών άρθρων και βιβλίων και τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή». Από την ίδρυση του, το 2003 μέχρι τον Σεπτέμβριο 2006 συμμετείχε στις συσκέψεις του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών. Λοιποί πανεπιστημιακοί τίτλοι: B.A. και M.A. Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Connecticut (1956, 1958) και Ph.D Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο American (1964).
6/5/2022 Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 89 ετών άφησε ο θρυλικός Jimmy, ο πρώτος τατουατζής στη χώρα μας, ο οποίος έγινε διάσημος για το στούντιό του στο κέντρο της Αθήνας.
Ο Δημήτρης Μαματσής άνοιξε το πρώτο κέντρο για τατουάζ στην Αδριανού το 1977, το οποίο λειτουργεί έως σήμερα με μεγάλη επιτυχία.
Γεννημένος στη Μυτιλήνη το 1933, ο Δημήτρης Μαματσής από μικρή ηλικία εργάστηκε στα καράβια. Για αρκετά χρόνια έζησε στο Τορόντο όπου ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με την τέχνη της ζωγραφικής, σε ένα στούντιο κοντά στο σπίτι του.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, το 1970 ο ίδιος εργάστηκε ως οδηγός στη γαλλική πρεσβεία και στη συνέχεια ως ταξιτζής. Λίγα χρόνια αργότερα αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τα τατουάζ και αφού έφερε από τον Καναδά τα πρώτα εργαλεία, ξεκίνησε να «χτυπάει» σχέδια σε Αμερικάνους που έπαιρνε κούρσα από το Φαληρικό Δέλτα.
Στις αρχές του 1978 αποφάσισε να ανοίξει στην Πλάκα, το πρώτο τατουατζίδικο στην Ελλάδα, ενώ μερικά χρόνια αργότερα μυήθηκε στην τέχνη του και ο γιος του ο Παύλος. Το στούντιο έγινε διάσημο και πολλοί διάσημοι πήγαιναν στου Τζίμη για να κάνουν τατουάζ.
Ο Δημήτρης Μαμάτσης σταμάτησε να εργάζεται στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και την επιχείρηση συνέχισαν τα παιδιά του.
6/5/2022 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών ο γνωστός ηθοποιός και πορνοστάρ, Κώστας Γκουσγκούνης έπειτα από ανακοπή καρδιάς.
Ο Κώστας Γκουσγκούνης ήταν ηθοποιός και φωτογράφος, γνωστός κυρίως για τις ταινίες με ερωτικό και πορνογραφικό περιεχόμενο στις οποίες πρωταγωνίστησε μεταξύ 1965 και 1984.
Αρχικά έπαιξε σε κάποιες ταινίες σε ρόλο κομπάρσου, ή με λίγες ατάκες, από το 1952 έως το 1958 (Η Αγνή του λιμανιού, Η θεία από το Σικάγο, Ο λεφτάς, Μια ζωή την έχουμε) και στη συνέχεια πρωταγωνίστησε σε αρκετές ερωτικές αλλά και αστυνομικές ταινίες. Έχει επίσης παίξει σε θεατρικό έργο, αλλά και στην τηλεόραση, όπως στο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» στην ΕΡΤ το 1975.
Το 2010, σε ηλικία 79 ετών, έγινε ξανά πρωταγωνιστής σε ερωτική ταινία.
16/5/2022 Έφυγε μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο που αντιμετώπισε πρόσφατα ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαούσης.
Ο εκλιπών ήταν οικονομικός συντάκτης από τους πρωτοπόρους στο επιχειρηματικό ρεπορτάζ και είχε εργαστεί για πολλά χρόνια στην «Καθημερινή» και στο «Βήμα».
Είχε προσφέρει την πολύτιμη γνώση και εμπειρία τους για τέσσερις δεκαετίες σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, sites και τηλεοπτικές παραγωγές. Ξεκίνησε από το περιοδικό του Ρήγα, τον «Θούριο» στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Ακολούθησε η «Αυγή» (1985) και η «Καθημερινή» (1987) και μετείχε στην αρχική ομάδα του «Αθήνα 9,84» ως οικονομικός συντάκτης. Ακολούθησε η εβδομαδιαία έκδοση του «Βήματος» και η συνεργασία του με το ΔΟΛ για 11 χρόνια. Στο διάστημα αυτό διετέλεσε και σύμβουλος έκδοσης στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο».
Συνεργάστηκε σε εκδόσεις της «Καθημερινής» και από το 2010 έως το 2019 με την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ και τα sites protothema.gr και newmoney.gr. Ακολούθησε η συνεργασία για τα έντυπα και τα sites της Αλτερ Εγκο – Το Βήμα, Τα Νέα, in.gr
Στο βιογραφικό του σημείωμα ανέφερε μεταξύ άλλων: «Αγαπώ τρεις πόλεις – και οι τρεις έχουν τη θάλασσα στα πόδια τους. Γεννήθηκα στην Ελευσίνα τον Νοέμβριο του 1960. Η καταγωγή και των δύο γονέων μου από τη Χαλκίδα, όπου περνώ ολοένα και περισσότερο χρόνο από τη ζωή μου. Τέλος, η Θεσσαλονίκη ήταν η πόλη των σπουδών μου, στην παλιά Βιομηχανική, ενσωματωμένη σήμερα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας».
17/5/2022 «Έφυγε» σε ηλικία 106 ετών ο τελευταίος ήρωας του πολέμου του '40 Δημήτρης Κάλμπαρης
Ο Δημήτρης Κάλμπαρης παρά το προχωρημένο της ηλικίας του διατηρούσε έως το τέλος της ζωής του διαύγεια πνεύματος, ενώ πέρυσι είχε συνδεθεί διαδικτυακά με τους μαθητές του ΓΕΛ Αγριάς, με τους οποίους είχε συνομιλία και τους εξιστόρησε τη ζωή αλλά και τη δράση του στον πόλεμο.
Ο Δημήτρης Κάλμπαρης γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1917 στη Μακρινίτσα, ενώ είχε άλλα εννέα αδέλφια. Εργάστηκε στην κλινική του Τριχόπουλου ως νοσοκόμος κι έπειτα έγινε τσαγκάρης. Πολέμησε στο έπος του '40 και ήταν ο τελευταίος επιζών της μάχης στο ύψωμα 731. Μάλιστα, ακόμη και μέχρι πρόσφατα σε μεγάλη ηλικία, ο Δημήτρης Κάλμπαρης ήθελε να μοιράζεται τη γνώση και τις εμπειρίες του. Με αφορμή την επέτειο του '40, πέρυσι, μίλησε με τους μαθητές του ΓΕΛΑ Αγριάς, ενώ έδωσε συνέντευξη στο «Ιστόρημα» μια εταιρεία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, για την διάσωση της προφορικής ιστορίας. Το 2009, επίσης, μοιράστηκε τις εμπειρίες του με τον κ. Γεώργιο Σούρλα ο οποίος τις κατέγραψε στο βιβλίο του «Οι Ήρωες του 1940 περιμένουν».
17/5/2022 Έφυγε από τη ζωή ο παγκόσμιος Βαγγέλης Παπαθανασίου
Ο Βαγγέλης Οδυσσέας Παπαθανασίου, όπως ήταν το πλήρες όνομα του Vangelis, γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1942 στην Αγριά Μαγνησίας. Μουσικός και συνθέτης της ηλεκτρονικής, progressive, ambient, τζαζ και ορχηστρικής μουσικής, έχει επηρεάσει την ανάπτυξη διαφορετικών μουσικών ειδών, θεωρείται πρωτεργάτης του ηλεκτρονικού ήχου και έχει βραβευτεί με Όσκαρ για την μουσική της ταινίας «Οι δρόμοι της φωτιάς» το 1982. Έχει επενδύσει μουσικά πολλές κινηματογραφικές ταινίες, όπως: «Blade Runner», «1492: Χριστόφορος Κολόμβος», «Αλέξανδρος», «Ελ Γκρέκο» κ.ά.Μουσικό δίδυμο παλιά με τον Ντέμη Ρούσο, έχει συνεργαστεί, επίσης, με τον Γιον Άντερσον και την Ειρήνη Παππά.
Το 1997 σκηνοθέτησε την τελετή έναρξης του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου της IAAF που πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας, Το έργο του «Μυθωδία» επελέγη από τη ΝΑΣΑ ως η επίσημη μουσική για την αποστολή της: «2001 Οδύσσεια στον Άρη», το 2002 δημιούργησε την επίσημη μουσική για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2002 στις χώρες Κορέα - Ιαπωνία.
Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά:
Ενώ αποτελούσε ακόμα μέλος των Aphrodite’s Child, άρχισε δειλά να ασχολείται και με διαφορετικά πράγματα. Η αρχή έγινε το 1970 όταν έγραψε την μουσική για μία ταινία του Χένρι Χάπιερ. Ακολούθησε ένα ακουστικό ντοκιμαντέρ επηρεασμένο από της φοιτητικές εξεγέρσεις στο Παρίσι του 1968. Το 1973 ξεκίνησε μία επιτυχημένη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Φρέντερικ Ροσίφ για μία σειρά ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση, ενώ λίγο προτού μεταβεί στο Λονδίνο κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ Earth.
Το 1975 αποχώρησε τους Aphrodite's Child για να εγκατασταθεί στο Λονδίνο. Εκεί ίδρυσε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις μουσικών ηχογραφήσεων, τα Nemo studios. Κυκλοφόρησε πρώτη του συλλογή με τίτλο Heaven and Hell (1975) ενώ ακολούθησαν και άλλα επιτυχημένα άλμπουμ, όπως το Albedo 0.3 (1976), το Spiral (1977) για το οποίο βραβεύτηκε με το διεθνές βραβείο MIDEM Instrumental, το Beaubourg (1978) και το China (1979). Εκείνη την περίοδο ήταν που ο Βαγγέλης Παπαθανασίου αρχίζει να γίνεται παγκοσμίως γνωστός.
Το 1978 συνεργάστηκε με την Ελληνίδα ηθοποιό Ειρήνη Παππά στο άλμπουμ με τίτλο «Ωδές», που περιέχει παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια, το 1986 συνεργάστηκαν ξανά στο άλμπουμ «Ραψωδίες».
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έκανε παράλληλα άλλη μία μεγάλη συνεργασία με τον Γιον Άντερσον σε τέσσερα άλμπουμ, το Short Stories (1978), το The Friends of Mr Cairo (1981), το Private Collection (1983) και το Page of Life (1991).
Δύο χρόνια αργότερα η ΝΑΣΑ του απένειμε το μετάλλιο δημόσιας συνεισφοράς σε αναγνώριση εξαιρετικής συνεισφοράς στο όραμα της. Το βραβείο αποτελεί την υψηλότερη τιμή από τον Αμερικανικό οργανισμό για μη κυβερνητικά πρόσωπα.
Το 2013, η ΝΑΣΑ υιοθέτησε για δεύτερη φορά τη μουσική του Παπαθανασίου με ένα πρωτότυπο μουσικό έργο που δημιουργήθηκε για να πλαισιώσει το βίντεο από την αποστολή Ήρα (Τζούνο), που απεικονίζει συγχρόνως την κίνηση της Γης και της σελήνης μαζί για πρώτη φορά. Το βίντεο απαθανατίστηκε κατά τη διάρκεια της αποστολής καθ' οδόν για το σύστημα του πλανήτη Δία.
Τον Νοέμβριο του 2014 ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) του πρότεινε να συνθέσει την μουσική για την πρώτη ιστορική προσεδάφιση σε κομήτη. Έτσι, συνέθεσε μια μουσική τριλογία (Άφιξη, Το ταξίδι του Philae και Το βαλς του Ροζέτα) η οποία παρουσιάστηκε από τον ESA μετά την επιτυχημένη προσεδάφιση του σκάφους Ροζέτα στον κομήτη 67P.
Το 1995, ως φόρο τιμής στην μουσική του προσφορά αλλά και στην αγάπη του για το διάστημα, το Minor Planet Center της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης έδωσε το όνομα του συνθέτη στον Αστεροειδή της Κύριας Ζώνης 6354, που πλέον ονομάζεται 6354 Vangelis.
Μουσικές δημιουργίες:
1982: Δημιουργεί το ηχητικό σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ, το οποίο συνέχιζε να ακούγεται στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μέχρι σήμερα, με εξαίρεση την περίοδο 2013-2015.[16]
1991: Αναλαμβάνει τη μουσική για τα ντοκιμαντέρ του παγκοσμίου φήμης ωκεανογράφου Ζακ-Υβ Κουστώ.
1998: Γράφει το άλμπουμ Φόρος τιμής στον Γκρέκο, τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν για την ενίσχυση της εκστρατείας της εθνικής πινακοθήκης για την απόκτηση του πίνακα του Ελ Γκρέκο Άγιος Πέτρος.
1999: Συνθέτει τη μουσική που συνόδευσε την παρουσίαση του επίσημου εμβλήματος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ενώ δημιουργεί και τη μουσική για την τελετή παράδοσης την ολυμπιακής φλόγας τόσο στο Σίδνεϊ όσο και από το Σύδνεϊ στην Αθήνα.
2002: Δημιουργεί την μουσική για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2002 που πραγματοποιήθηκε στις Ιαπωνία και Κορέα.
Μουσική για το θέατρο:
Το 1983 δημιούργησε τη μουσική για τη παράσταση του Μιχάλη Κακογιάννη, Ηλέκτρα στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Παππά. Επίσης έχει συνεργαστεί με τα Βασιλικά μπαλέτα, καθώς δημιούργησε την μουσική για τρία έργα, Το R B Sque (1980) που παρουσιάστηκε στο Βασιλικό Θέατρο Drury Lane, Το Φρανκενστάιν (1985) και το Η πεντάμορφη και το τέρας (1986).
Άλλα έργα [και αναγεννησιακός δημιουργός]
Το ενδιαφέρον του για τις τέχνες δεν περιοριζόταν μόνο στη σύνθεση μουσικής. Το 1997 έκανε την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, καθώς σχεδίασε και διηύθυνε εξ ολοκλήρου την τελετή έναρξης του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου της IAAF που πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό της Αθήνας.
Το 2003 αποκάλυψε την ικανότητα του στη ζωγραφική παρουσιάζοντας 70 δικά του έργα ζωγραφικής στα πλαίσια της Βαλένσια Μπιενάλ στην Ισπανία. Μετά την επιτυχία της έκθεσης Vangelis Pintura, τα έργα του εκτίθενται σε σημαντικές γκαλερί σε όλο τον κόσμο.[20] Την ίδια χρονιά, ο Παπαθανασίου παρουσίασε επίσης ένα βιβλίο που περιέχει μερικά από τα ωραιότερα έργα του, με τίτλο Vangelis.
Βραβεία και διακρίσεις:
Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού 1982 Για την μουσική στη ταινία Δρόμοι της φωτιάς.
Χρυσός Λέοντας στο Cannes Lions International Advertising Festival, για την μουσική Ask the Mountains σε τηλεοπτική διαφήμιση.
Βραβείο Max Steiner Award το 1989, για σύνθεση και παρουσίαση διακεκριμένης κινηματογραφικής μουσικής.
Βραβείο Echo (Γερμανία) για το διεθνή καλλιτέχνη της χρονιάς 1992.
Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Φλάνδρας (Βέλγιο) για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας.
Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βαλένθια για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας.
Βραβείο Κοινού για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας από την Παγκόσμια Ακαδημία Μουσικής Επένδυσης στη Φλάνδρα, Βέλγιο.
Βραβείο Απόλλων το 1993 για τη συνεισφορά του στη μουσική από την Εταιρεία των Φίλων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Ο τίτλος του Ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1992. Η απονομή έγινε από τον Γάλλο υπουργό παιδείας.
Δύο φορές το Παγκόσμιο Μουσικό Βραβείο του Μόντε Κάρλο, για τον Έλληνα καλλιτέχνη με τις μεγαλύτερες πωλήσεις.
Ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας το 2001.
Βραβείο RIAJ (Δισκογραφική Βιομηχανία της Ιαπωνίας) για διεθνές τραγούδι της χρονιάς 2002.
Μετάλλιο Δημόσιας Συνεισφοράς της ΝΑΣΑ σε αναγνώριση εξαιρετικής συνεισφοράς στο όραμα της ΝΑΣΑ το 2003.[12]
Το 2013 τα Ελληνικά Ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημα τα οποία τον απεικόνιζαν.
Τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών το 2008, παραχωρώντας του το διακεκριμένο τίτλο του ομότιμου καθηγητή. Το διδακτορικό του δόθηκε για την εξαιρετική συμβολή του στη μουσική παιδεία του ελληνικού λαού, καθώς και για τη διάδοση του μηνύματος του Ελληνισμού σε όλο τον κόσμο.
Δισκογραφία:
(1970) Sex Power
(1972) Fais Que Ton Rêve Soit Plus Long Que la Nuit
(1973) Earth
(1973) L'Apocalypse des Animaux
(1975) Heaven and Hell
(1976) Albedo 0.39]
(1976) La Fête Sauvage
(1977) Ignacio
(1977) Spiral
(1978) Beaubourg
(1978) Ωδές (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Ειρήνη Παππά)
(1979) China
(1979) Opera Sauvage
(1980) Short Stories (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου)
(1980) See You Later
(1980) Ωδές
(1981) chariots of fire
(1981) The Friends of Mr Cairo (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου)
(1983) Antarctica
(1983) Private Collection (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου)
(1984) Soil Festivities
(1985) Mask
(1985) Invisible Connections
(1986) Ραψωδίες (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Ειρήνη Παππά)
(1988) Direct
(1989) Themes
(1990) The City
(1991) Page of Life (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου)
(1992) 1492: Conquest of Paradise
(1995) Voices
(1995) Ask the Mountains (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Στίνα Νόρντενσταν)
(1995) Φόρος τιμής στον Γκρέκο
(1996) Portraits
(1996) Oceanic
(1998) El Greco
(1999) Reprise 1990–1999
(2001) Mythodea — Μουσική για την αποστολή της ΝΑΣΑ: 2001 Οδύσσεια στον Άρη
(2003) Odyssey
(2004) Alexander
(2007) El Greco
(2007) Blade Runner Trilogy: 25th Anniversary
(2012) The Collection
(2012) "Chariots of Fire - The Play" (Music From The Stage Show)
(2012) "Trashed" (Soundtrack)
29/5/2022 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών ο τραγουδιστής Δάκης, μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Ο Δάκης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1943. 20 χρόνια μετά, ήρθε στην Ελλάδα και σχεδόν αμέσως, κατάφερε να κερδίσει το κοινό με τη φωνή του και τα ξεσηκωτικά του τραγούδια.
Κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, «Deep in the heart of Athens» στα αγγλικά και αμέσως μετά, ακολούθησαν οι μεγάλες του επιτυχίες.
Ανάμεσα σε αυτές που ξεχώρισαν και ακούγονται μέχρι και σήμερα, είναι τα «Τόσα καλοκαίρια», «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά» και φυσικά, το «Τσάι με λεμόνι».
Είχε συνεργαστεί με μερικούς από τους μεγαλύτερους συνθέτες, όπως ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης ΣΠανός, ο Αλέκος Χρυσοβέργης και ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς.
Πέρα από το τραγούδι, έχει ασχοληθεί και με την υποκριτική, καθώς μετρά αρκετές εμφανίσεις σε θεατρικές παραστάσεις, αλλά και σε δημοφιλείς ελληνικές ταινίες. Ανάμεσά τους, οι «Γοργόνες και Μάγκες» και «Η Θεία μου η Χίπισσα».
Έχει εκπροσωπήσει επίσης, την Ελλάδα σε Διεθνή Φεστιβάλ Τραγουδιού, αποσπώντας πολλές διακρίσεις και βραβεία.
29/5/2022 Την τελευταία του πνοή άφησε ο τελευταίος Καταδρομέας του Ιερού Λόχου, ο Αντιστράτηγος ε.α και Επίτιμος Αρχηγός Στρατιάς Κωνσταντίνος Κόρκας. Έφυγε εκεί που θα το επιθυμούσε: στο Μνημείο των Πεσόντων Ιερολοχιτών Καταδρομέων στο Καβούρι, όπου το πρωί έγινε το ετήσιο μημόσυνο!
Λίγο μετά από την τελετή ο Στρατηγός Κόρκας, έκλεισε τα μάτια του…
25/6/2022 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών ο ηθοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας, Κωνσταντίνος Τζούμας.
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας γεννήθηκε στον Πειραιά το 1944 και μεγάλωσε στο Πασαλιμάνι και στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική στην Αθήνα και χορό στη Νέα Υόρκη.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες: Γλυκιά Συμμορία, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Ελευθέριος Βενιζέλος 1910 – 1927, Ακροπόλ, Οι απέναντι, Ρεμπέτικο, «Happy day» και Ο δράκουλας των Εξαρχείων. Στο θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε έργα όπως Περιμένοντας τον Γκοντό, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, «Εγώ δεν…» και Κ. Π. Καβάφης Αυτοβιογραφούμενος. Στην τηλεόραση είχε κάνει guest εμφανίσεις στις σειρές: Οι Απαράδεκτοι, Οι Τρεις Χάριτες, Οι Μεν και οι Δεν και Δύο Ξένοι.
Τα τελευταία χρόνια, ήταν ραδιοφωνικός παραγωγός σε καθημερινή εκπομπή στον σταθμό «Εν Λευκώ». Εξέδωσε τρία αυτοβιογραφικά βιβλία με τους τίτλους «Ως εκ θαύματος», «Complete Unknown» και «Πανωλεθρίαμβος».
27/6/2022 έφυγε από τη ζωή η σπουδαία συνθέτης, στιχουργός και τραγουδίστρια Βάσω Αλαγιάννη.
Είχε υπογράψει, μεταξύ άλλων, τα τραγούδια «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» και «Υδροχόος» και είχε συνεργαστεί με τον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Παπάζογλου, τον Μανώλη Λιδάκη, την Χάρις Αλεξίου και πολλούς ακόμα καλλιτέχνες.
30/6/2022 Πέθανε από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 75 ετών ο γνωστός δημοσκόπος, πολιτικός επιστήμονας και καθηγητής Ηλίας Νικολακόπουλος , ενώ κολυμπούσε στην παραλία Αχλάδι της Σύρου.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο ομότιμος Καθηγητής Εκλογικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών έπαθε ανακοπή ενώ κολυμπούσε σε ύπτια στάση.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη Λωζάννη. Συγκεκριμένα, πραγματοποίησε προπτυχιακές σπουδές στα μαθηματικά στην Αθήνα και την Λωζάννη (1965-1969) και στη συνέχεια μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι (Diplome d’ Etudes Approfondies – Θεωρία Πιθανοτήτων – Univ. Paris 6).
Από 1975 έως το 1996 εργάστηκε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, με ειδικότερο αντικείμενο την εκλογική κοινωνιολογία και τις εμπειρικές έρευνες πολιτικής κουλτούρας (αρχικά ως επιστημονικός συνεργάτης και από το 1988 ως Κύριος Ερευνητής).
Το 1984 υποστήριξε στο Α.Π.Θ. (Τμήμα Νομικής) τη διδακτορική του διατριβή με θέμα Κόμματα και βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα 1946-1964. Από το 1986 έως το 2014 δίδαξε στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών (αρχικά ως Λέκτορας και από το 2003 ως Καθηγητής) και διετέλεσε επί 8 χρόνια υπεύθυνος του Μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών «Πολιτική Επιστήμη και Κοινωνιολογία».
Από το 1984 έως το 2022 δημοσίευσε επτά αυτοτελή έργα (τα δύο σε συνεργασία με άλλους), είχε την επιμέλεια έξι συλλογικών τόμων, ενώ τα δημοσιευμένα άρθρα του σε θέματα εκλογικής κοινωνιολογίας και πολιτικής ιστορίας ξεπερνούν τα 40. Κατά καιρούς συνεργάστηκε σε ερευνητικά προγράμματα με το Centre d’ Etudes de la Vie Politique Francaise (CEVIPOF) στο Παρίσι, με το CIS (Centro de Investigaciones Sociologicas) στην Μαδρίτη, καθώς και με τα Πανεπιστήμια Βουδαπέστης και Μαδρίτης (Universita Autonoma).
Επί σειρά ετών συνεργαζόταν με τον τηλεοπτικό σταθμό Μega για την παρουσίαση των εκλογικών διαδικασιών. Αρθρογραφούσε τακτικά σε εφημερίδες («Τα Νέα» κ.λπ.) και διατηρούσε την εκπομπή ιστορικού περιεχομένου «Στο Κόκκινο».
Μέχρι σήμερα ήταν πρόεδρος των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ).
Ο Κώστας Γκουσγκούνης ήταν ηθοποιός και φωτογράφος, γνωστός κυρίως για τις ταινίες με ερωτικό και πορνογραφικό περιεχόμενο στις οποίες πρωταγωνίστησε μεταξύ 1965 και 1984.
Αρχικά έπαιξε σε κάποιες ταινίες σε ρόλο κομπάρσου, ή με λίγες ατάκες, από το 1952 έως το 1958 (Η Αγνή του λιμανιού, Η θεία από το Σικάγο, Ο λεφτάς, Μια ζωή την έχουμε) και στη συνέχεια πρωταγωνίστησε σε αρκετές ερωτικές αλλά και αστυνομικές ταινίες. Έχει επίσης παίξει σε θεατρικό έργο, αλλά και στην τηλεόραση, όπως στο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» στην ΕΡΤ το 1975.
Το 2010, σε ηλικία 79 ετών, έγινε ξανά πρωταγωνιστής σε ερωτική ταινία.
16/5/2022 Έφυγε μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο που αντιμετώπισε πρόσφατα ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαούσης.
Ο εκλιπών ήταν οικονομικός συντάκτης από τους πρωτοπόρους στο επιχειρηματικό ρεπορτάζ και είχε εργαστεί για πολλά χρόνια στην «Καθημερινή» και στο «Βήμα».
Είχε προσφέρει την πολύτιμη γνώση και εμπειρία τους για τέσσερις δεκαετίες σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, sites και τηλεοπτικές παραγωγές. Ξεκίνησε από το περιοδικό του Ρήγα, τον «Θούριο» στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Ακολούθησε η «Αυγή» (1985) και η «Καθημερινή» (1987) και μετείχε στην αρχική ομάδα του «Αθήνα 9,84» ως οικονομικός συντάκτης. Ακολούθησε η εβδομαδιαία έκδοση του «Βήματος» και η συνεργασία του με το ΔΟΛ για 11 χρόνια. Στο διάστημα αυτό διετέλεσε και σύμβουλος έκδοσης στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο».
Συνεργάστηκε σε εκδόσεις της «Καθημερινής» και από το 2010 έως το 2019 με την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ και τα sites protothema.gr και newmoney.gr. Ακολούθησε η συνεργασία για τα έντυπα και τα sites της Αλτερ Εγκο – Το Βήμα, Τα Νέα, in.gr
Στο βιογραφικό του σημείωμα ανέφερε μεταξύ άλλων: «Αγαπώ τρεις πόλεις – και οι τρεις έχουν τη θάλασσα στα πόδια τους. Γεννήθηκα στην Ελευσίνα τον Νοέμβριο του 1960. Η καταγωγή και των δύο γονέων μου από τη Χαλκίδα, όπου περνώ ολοένα και περισσότερο χρόνο από τη ζωή μου. Τέλος, η Θεσσαλονίκη ήταν η πόλη των σπουδών μου, στην παλιά Βιομηχανική, ενσωματωμένη σήμερα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας».
Ο Δημήτρης Κάλμπαρης παρά το προχωρημένο της ηλικίας του διατηρούσε έως το τέλος της ζωής του διαύγεια πνεύματος, ενώ πέρυσι είχε συνδεθεί διαδικτυακά με τους μαθητές του ΓΕΛ Αγριάς, με τους οποίους είχε συνομιλία και τους εξιστόρησε τη ζωή αλλά και τη δράση του στον πόλεμο.
Ο Δημήτρης Κάλμπαρης γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1917 στη Μακρινίτσα, ενώ είχε άλλα εννέα αδέλφια. Εργάστηκε στην κλινική του Τριχόπουλου ως νοσοκόμος κι έπειτα έγινε τσαγκάρης. Πολέμησε στο έπος του '40 και ήταν ο τελευταίος επιζών της μάχης στο ύψωμα 731. Μάλιστα, ακόμη και μέχρι πρόσφατα σε μεγάλη ηλικία, ο Δημήτρης Κάλμπαρης ήθελε να μοιράζεται τη γνώση και τις εμπειρίες του. Με αφορμή την επέτειο του '40, πέρυσι, μίλησε με τους μαθητές του ΓΕΛΑ Αγριάς, ενώ έδωσε συνέντευξη στο «Ιστόρημα» μια εταιρεία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, για την διάσωση της προφορικής ιστορίας. Το 2009, επίσης, μοιράστηκε τις εμπειρίες του με τον κ. Γεώργιο Σούρλα ο οποίος τις κατέγραψε στο βιβλίο του «Οι Ήρωες του 1940 περιμένουν».
Ο Βαγγέλης Οδυσσέας Παπαθανασίου, όπως ήταν το πλήρες όνομα του Vangelis, γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1942 στην Αγριά Μαγνησίας. Μουσικός και συνθέτης της ηλεκτρονικής, progressive, ambient, τζαζ και ορχηστρικής μουσικής, έχει επηρεάσει την ανάπτυξη διαφορετικών μουσικών ειδών, θεωρείται πρωτεργάτης του ηλεκτρονικού ήχου και έχει βραβευτεί με Όσκαρ για την μουσική της ταινίας «Οι δρόμοι της φωτιάς» το 1982. Έχει επενδύσει μουσικά πολλές κινηματογραφικές ταινίες, όπως: «Blade Runner», «1492: Χριστόφορος Κολόμβος», «Αλέξανδρος», «Ελ Γκρέκο» κ.ά.Μουσικό δίδυμο παλιά με τον Ντέμη Ρούσο, έχει συνεργαστεί, επίσης, με τον Γιον Άντερσον και την Ειρήνη Παππά.
Το 1997 σκηνοθέτησε την τελετή έναρξης του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου της IAAF που πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας, Το έργο του «Μυθωδία» επελέγη από τη ΝΑΣΑ ως η επίσημη μουσική για την αποστολή της: «2001 Οδύσσεια στον Άρη», το 2002 δημιούργησε την επίσημη μουσική για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2002 στις χώρες Κορέα - Ιαπωνία.
Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά:
Ενώ αποτελούσε ακόμα μέλος των Aphrodite’s Child, άρχισε δειλά να ασχολείται και με διαφορετικά πράγματα. Η αρχή έγινε το 1970 όταν έγραψε την μουσική για μία ταινία του Χένρι Χάπιερ. Ακολούθησε ένα ακουστικό ντοκιμαντέρ επηρεασμένο από της φοιτητικές εξεγέρσεις στο Παρίσι του 1968. Το 1973 ξεκίνησε μία επιτυχημένη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Φρέντερικ Ροσίφ για μία σειρά ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση, ενώ λίγο προτού μεταβεί στο Λονδίνο κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ Earth.
Το 1975 αποχώρησε τους Aphrodite's Child για να εγκατασταθεί στο Λονδίνο. Εκεί ίδρυσε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις μουσικών ηχογραφήσεων, τα Nemo studios. Κυκλοφόρησε πρώτη του συλλογή με τίτλο Heaven and Hell (1975) ενώ ακολούθησαν και άλλα επιτυχημένα άλμπουμ, όπως το Albedo 0.3 (1976), το Spiral (1977) για το οποίο βραβεύτηκε με το διεθνές βραβείο MIDEM Instrumental, το Beaubourg (1978) και το China (1979). Εκείνη την περίοδο ήταν που ο Βαγγέλης Παπαθανασίου αρχίζει να γίνεται παγκοσμίως γνωστός.
Το 1978 συνεργάστηκε με την Ελληνίδα ηθοποιό Ειρήνη Παππά στο άλμπουμ με τίτλο «Ωδές», που περιέχει παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια, το 1986 συνεργάστηκαν ξανά στο άλμπουμ «Ραψωδίες».
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έκανε παράλληλα άλλη μία μεγάλη συνεργασία με τον Γιον Άντερσον σε τέσσερα άλμπουμ, το Short Stories (1978), το The Friends of Mr Cairo (1981), το Private Collection (1983) και το Page of Life (1991).
Δύο χρόνια αργότερα η ΝΑΣΑ του απένειμε το μετάλλιο δημόσιας συνεισφοράς σε αναγνώριση εξαιρετικής συνεισφοράς στο όραμα της. Το βραβείο αποτελεί την υψηλότερη τιμή από τον Αμερικανικό οργανισμό για μη κυβερνητικά πρόσωπα.
Το 2013, η ΝΑΣΑ υιοθέτησε για δεύτερη φορά τη μουσική του Παπαθανασίου με ένα πρωτότυπο μουσικό έργο που δημιουργήθηκε για να πλαισιώσει το βίντεο από την αποστολή Ήρα (Τζούνο), που απεικονίζει συγχρόνως την κίνηση της Γης και της σελήνης μαζί για πρώτη φορά. Το βίντεο απαθανατίστηκε κατά τη διάρκεια της αποστολής καθ' οδόν για το σύστημα του πλανήτη Δία.
Τον Νοέμβριο του 2014 ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) του πρότεινε να συνθέσει την μουσική για την πρώτη ιστορική προσεδάφιση σε κομήτη. Έτσι, συνέθεσε μια μουσική τριλογία (Άφιξη, Το ταξίδι του Philae και Το βαλς του Ροζέτα) η οποία παρουσιάστηκε από τον ESA μετά την επιτυχημένη προσεδάφιση του σκάφους Ροζέτα στον κομήτη 67P.
Το 1995, ως φόρο τιμής στην μουσική του προσφορά αλλά και στην αγάπη του για το διάστημα, το Minor Planet Center της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης έδωσε το όνομα του συνθέτη στον Αστεροειδή της Κύριας Ζώνης 6354, που πλέον ονομάζεται 6354 Vangelis.
Μουσικές δημιουργίες:
1982: Δημιουργεί το ηχητικό σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ, το οποίο συνέχιζε να ακούγεται στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μέχρι σήμερα, με εξαίρεση την περίοδο 2013-2015.[16]
1991: Αναλαμβάνει τη μουσική για τα ντοκιμαντέρ του παγκοσμίου φήμης ωκεανογράφου Ζακ-Υβ Κουστώ.
1998: Γράφει το άλμπουμ Φόρος τιμής στον Γκρέκο, τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν για την ενίσχυση της εκστρατείας της εθνικής πινακοθήκης για την απόκτηση του πίνακα του Ελ Γκρέκο Άγιος Πέτρος.
1999: Συνθέτει τη μουσική που συνόδευσε την παρουσίαση του επίσημου εμβλήματος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ενώ δημιουργεί και τη μουσική για την τελετή παράδοσης την ολυμπιακής φλόγας τόσο στο Σίδνεϊ όσο και από το Σύδνεϊ στην Αθήνα.
2002: Δημιουργεί την μουσική για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2002 που πραγματοποιήθηκε στις Ιαπωνία και Κορέα.
Μουσική για το θέατρο:
Το 1983 δημιούργησε τη μουσική για τη παράσταση του Μιχάλη Κακογιάννη, Ηλέκτρα στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Παππά. Επίσης έχει συνεργαστεί με τα Βασιλικά μπαλέτα, καθώς δημιούργησε την μουσική για τρία έργα, Το R B Sque (1980) που παρουσιάστηκε στο Βασιλικό Θέατρο Drury Lane, Το Φρανκενστάιν (1985) και το Η πεντάμορφη και το τέρας (1986).
Άλλα έργα [και αναγεννησιακός δημιουργός]
Το ενδιαφέρον του για τις τέχνες δεν περιοριζόταν μόνο στη σύνθεση μουσικής. Το 1997 έκανε την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, καθώς σχεδίασε και διηύθυνε εξ ολοκλήρου την τελετή έναρξης του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου της IAAF που πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό της Αθήνας.
Το 2003 αποκάλυψε την ικανότητα του στη ζωγραφική παρουσιάζοντας 70 δικά του έργα ζωγραφικής στα πλαίσια της Βαλένσια Μπιενάλ στην Ισπανία. Μετά την επιτυχία της έκθεσης Vangelis Pintura, τα έργα του εκτίθενται σε σημαντικές γκαλερί σε όλο τον κόσμο.[20] Την ίδια χρονιά, ο Παπαθανασίου παρουσίασε επίσης ένα βιβλίο που περιέχει μερικά από τα ωραιότερα έργα του, με τίτλο Vangelis.
Βραβεία και διακρίσεις:
Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού 1982 Για την μουσική στη ταινία Δρόμοι της φωτιάς.
Χρυσός Λέοντας στο Cannes Lions International Advertising Festival, για την μουσική Ask the Mountains σε τηλεοπτική διαφήμιση.
Βραβείο Max Steiner Award το 1989, για σύνθεση και παρουσίαση διακεκριμένης κινηματογραφικής μουσικής.
Βραβείο Echo (Γερμανία) για το διεθνή καλλιτέχνη της χρονιάς 1992.
Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Φλάνδρας (Βέλγιο) για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας.
Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βαλένθια για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας.
Βραβείο Κοινού για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας από την Παγκόσμια Ακαδημία Μουσικής Επένδυσης στη Φλάνδρα, Βέλγιο.
Βραβείο Απόλλων το 1993 για τη συνεισφορά του στη μουσική από την Εταιρεία των Φίλων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Ο τίτλος του Ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1992. Η απονομή έγινε από τον Γάλλο υπουργό παιδείας.
Δύο φορές το Παγκόσμιο Μουσικό Βραβείο του Μόντε Κάρλο, για τον Έλληνα καλλιτέχνη με τις μεγαλύτερες πωλήσεις.
Ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας το 2001.
Βραβείο RIAJ (Δισκογραφική Βιομηχανία της Ιαπωνίας) για διεθνές τραγούδι της χρονιάς 2002.
Μετάλλιο Δημόσιας Συνεισφοράς της ΝΑΣΑ σε αναγνώριση εξαιρετικής συνεισφοράς στο όραμα της ΝΑΣΑ το 2003.[12]
Το 2013 τα Ελληνικά Ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημα τα οποία τον απεικόνιζαν.
Τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών το 2008, παραχωρώντας του το διακεκριμένο τίτλο του ομότιμου καθηγητή. Το διδακτορικό του δόθηκε για την εξαιρετική συμβολή του στη μουσική παιδεία του ελληνικού λαού, καθώς και για τη διάδοση του μηνύματος του Ελληνισμού σε όλο τον κόσμο.
Δισκογραφία:
(1970) Sex Power
(1972) Fais Que Ton Rêve Soit Plus Long Que la Nuit
(1973) Earth
(1973) L'Apocalypse des Animaux
(1975) Heaven and Hell
(1976) Albedo 0.39]
(1976) La Fête Sauvage
(1977) Ignacio
(1977) Spiral
(1978) Beaubourg
(1978) Ωδές (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Ειρήνη Παππά)
(1979) China
(1979) Opera Sauvage
(1980) Short Stories (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου)
(1980) See You Later
(1980) Ωδές
(1981) chariots of fire
(1981) The Friends of Mr Cairo (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου)
(1983) Antarctica
(1983) Private Collection (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου)
(1984) Soil Festivities
(1985) Mask
(1985) Invisible Connections
(1986) Ραψωδίες (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Ειρήνη Παππά)
(1988) Direct
(1989) Themes
(1990) The City
(1991) Page of Life (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου)
(1992) 1492: Conquest of Paradise
(1995) Voices
(1995) Ask the Mountains (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Στίνα Νόρντενσταν)
(1995) Φόρος τιμής στον Γκρέκο
(1996) Portraits
(1996) Oceanic
(1998) El Greco
(1999) Reprise 1990–1999
(2001) Mythodea — Μουσική για την αποστολή της ΝΑΣΑ: 2001 Οδύσσεια στον Άρη
(2003) Odyssey
(2004) Alexander
(2007) El Greco
(2007) Blade Runner Trilogy: 25th Anniversary
(2012) The Collection
(2012) "Chariots of Fire - The Play" (Music From The Stage Show)
(2012) "Trashed" (Soundtrack)
Ο Δάκης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1943. 20 χρόνια μετά, ήρθε στην Ελλάδα και σχεδόν αμέσως, κατάφερε να κερδίσει το κοινό με τη φωνή του και τα ξεσηκωτικά του τραγούδια.
Κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, «Deep in the heart of Athens» στα αγγλικά και αμέσως μετά, ακολούθησαν οι μεγάλες του επιτυχίες.
Ανάμεσα σε αυτές που ξεχώρισαν και ακούγονται μέχρι και σήμερα, είναι τα «Τόσα καλοκαίρια», «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά» και φυσικά, το «Τσάι με λεμόνι».
Είχε συνεργαστεί με μερικούς από τους μεγαλύτερους συνθέτες, όπως ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης ΣΠανός, ο Αλέκος Χρυσοβέργης και ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς.
Πέρα από το τραγούδι, έχει ασχοληθεί και με την υποκριτική, καθώς μετρά αρκετές εμφανίσεις σε θεατρικές παραστάσεις, αλλά και σε δημοφιλείς ελληνικές ταινίες. Ανάμεσά τους, οι «Γοργόνες και Μάγκες» και «Η Θεία μου η Χίπισσα».
Έχει εκπροσωπήσει επίσης, την Ελλάδα σε Διεθνή Φεστιβάλ Τραγουδιού, αποσπώντας πολλές διακρίσεις και βραβεία.
Λίγο μετά από την τελετή ο Στρατηγός Κόρκας, έκλεισε τα μάτια του…
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας γεννήθηκε στον Πειραιά το 1944 και μεγάλωσε στο Πασαλιμάνι και στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική στην Αθήνα και χορό στη Νέα Υόρκη.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες: Γλυκιά Συμμορία, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Ελευθέριος Βενιζέλος 1910 – 1927, Ακροπόλ, Οι απέναντι, Ρεμπέτικο, «Happy day» και Ο δράκουλας των Εξαρχείων. Στο θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε έργα όπως Περιμένοντας τον Γκοντό, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, «Εγώ δεν…» και Κ. Π. Καβάφης Αυτοβιογραφούμενος. Στην τηλεόραση είχε κάνει guest εμφανίσεις στις σειρές: Οι Απαράδεκτοι, Οι Τρεις Χάριτες, Οι Μεν και οι Δεν και Δύο Ξένοι.
Τα τελευταία χρόνια, ήταν ραδιοφωνικός παραγωγός σε καθημερινή εκπομπή στον σταθμό «Εν Λευκώ». Εξέδωσε τρία αυτοβιογραφικά βιβλία με τους τίτλους «Ως εκ θαύματος», «Complete Unknown» και «Πανωλεθρίαμβος».
Είχε υπογράψει, μεταξύ άλλων, τα τραγούδια «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» και «Υδροχόος» και είχε συνεργαστεί με τον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Παπάζογλου, τον Μανώλη Λιδάκη, την Χάρις Αλεξίου και πολλούς ακόμα καλλιτέχνες.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο ομότιμος Καθηγητής Εκλογικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών έπαθε ανακοπή ενώ κολυμπούσε σε ύπτια στάση.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη Λωζάννη. Συγκεκριμένα, πραγματοποίησε προπτυχιακές σπουδές στα μαθηματικά στην Αθήνα και την Λωζάννη (1965-1969) και στη συνέχεια μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι (Diplome d’ Etudes Approfondies – Θεωρία Πιθανοτήτων – Univ. Paris 6).
Από 1975 έως το 1996 εργάστηκε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, με ειδικότερο αντικείμενο την εκλογική κοινωνιολογία και τις εμπειρικές έρευνες πολιτικής κουλτούρας (αρχικά ως επιστημονικός συνεργάτης και από το 1988 ως Κύριος Ερευνητής).
Το 1984 υποστήριξε στο Α.Π.Θ. (Τμήμα Νομικής) τη διδακτορική του διατριβή με θέμα Κόμματα και βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα 1946-1964. Από το 1986 έως το 2014 δίδαξε στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών (αρχικά ως Λέκτορας και από το 2003 ως Καθηγητής) και διετέλεσε επί 8 χρόνια υπεύθυνος του Μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών «Πολιτική Επιστήμη και Κοινωνιολογία».
Από το 1984 έως το 2022 δημοσίευσε επτά αυτοτελή έργα (τα δύο σε συνεργασία με άλλους), είχε την επιμέλεια έξι συλλογικών τόμων, ενώ τα δημοσιευμένα άρθρα του σε θέματα εκλογικής κοινωνιολογίας και πολιτικής ιστορίας ξεπερνούν τα 40. Κατά καιρούς συνεργάστηκε σε ερευνητικά προγράμματα με το Centre d’ Etudes de la Vie Politique Francaise (CEVIPOF) στο Παρίσι, με το CIS (Centro de Investigaciones Sociologicas) στην Μαδρίτη, καθώς και με τα Πανεπιστήμια Βουδαπέστης και Μαδρίτης (Universita Autonoma).
Επί σειρά ετών συνεργαζόταν με τον τηλεοπτικό σταθμό Μega για την παρουσίαση των εκλογικών διαδικασιών. Αρθρογραφούσε τακτικά σε εφημερίδες («Τα Νέα» κ.λπ.) και διατηρούσε την εκπομπή ιστορικού περιεχομένου «Στο Κόκκινο».
Μέχρι σήμερα ήταν πρόεδρος των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ).
3/7/2022 Σε ηλικία 83 ετών άφησε την τελευταία πνοή της η αγαπημένη ηθοποιός Ντίνα Κώνστα, που αγαπήθηκε από το κοινό για τις ερμηνείες της αλλά ιδιαίτερα για τον ρόλο της Ντένης Μαρκορά στη σειρά «Δύο ξένοι».
Γεννημένη στη Σάμο, στις 31 Δεκεμβρίου του 1938 η Ντίνα Κώνστα αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ την ίδια εποχή εργαζόταν σε εταιρεία χρωμάτων για να πληρώσει τις σπουδές της. Σπούδασε υποκριτική κρυφά από τους γονείς της και είχε καθηγήτρια τη Μαίρη Αρώνη. Πρωτοεμφανίστηκε στην Ελεύθερη Σκηνή το 1965.
Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές. Μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους που υποδύθηκε ήταν στις σειρές «Τρεις Χάριτες», «Δις Εξαμαρτείν» και το «Σόι μας».
Ωστόσο, το κοινό την αγάπησε ιδιαίτερα, για την ερμηνεία της σαν Ντένη Μαρκορά στη σειρά «Δύο ξένοι».
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, επειδή δεν της άρεσε η δέσμευση του γάμου. Έχει δηλώσει πως έγινε ηθοποιός επειδή είναι αυτοκαταστροφικό άτομο. Η Ντίνα Κώνστα έχει εκφράσει ανοιχτά τις πολιτικές της απόψεις. Έχει θέσει υποψηφιότητα με τον Συνασπισμό στις Ευρωεκλογές του 1999, στις βουλευτικές εκλογές του 2000, και στις βουλευτικές εκλογές του 2004.
2/8/2022 Σε ηλικία 77 ετών άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης. Πέθανε ξαφνικά στον ύπνο του.
Ο Σταύρος Ψυχάρης ήταν Έλληνας εκδότης, δημοσιογράφος και επιχειρηματίας. Ήταν πρόεδρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ) από το 2009 μέχρι το 2017. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης δημοσιογραφικής και εκδοτικής σταδιοδρομίας του, ο Ψυχάρης υπήρξε προνομιακός συνομιλητής των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και θείος του ήταν ο Κώστας Λουλές, ηγετικό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ. Άρχισε την δημοσιογραφική του καριέρα το 1964 στην αριστερή εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» (ενώ ήταν γραμμένος και στον Ελληνο-Σοβιετικό Σύνδεσμο) για να προσληφθεί κατά της διάρκεια της δικτατορίας ως κοινοβουλευτικός συντάκτης της εφημερίδας Έθνος. Από το 1972 εργάζεται στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ), αρχικά ως δημοσιογράφος και εν συνεχεία ως πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας Τα Νέα.
Από το φθινόπωρο του 1983 ήταν διευθυντής της εφημερίδας Το Βήμα. Το 1996 διορίστηκε Διοικητής του Αγίου Όρους από την κυβέρνηση Σημίτη, θέση που διατήρησε μέχρι το 2001. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου ανέλαβε καθήκοντα γενικού διευθυντή και από το Σεπτέμβριο του 2003 του διευθύνοντος συμβούλου και αντιπροέδρου του Ομίλου, που συμμετείχε στο διοικητικό συμβούλιο των εκδοτικών εταιρειών του ομίλου ΔΟΛ.
Ήταν πρόεδρος του Ιδρύματος Λαμπράκη (παλαιότερα Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη), θέση που ανέλαβε μετά το θάνατο του ιδρυτή του ιδρύματος Χρήστου Λαμπράκη το 2009, ενώ εκέχθηκε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου, αναλαμβάνοντας ο ίδιος, εκτός από την έκδοση του Βήματος και την έκδοση της εφημερίδας Τα Νέα. Τιμήθηκε στις 20 Ιουνίου 2010 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως για την προσφορά του κατά την περίοδο που διετέλεσε Διοικητής του Αγίου Όρους με το οφίκιο του Μεγάλου Νοταρίου του Οικουμενικού Θρόνου.
Από τον πρώτο του γάμο είχε δύο γιους, τον Παναγιώτη και τον Ανδρέα Ψυχάρη, ενώ ήταν νυμφευμένος σε δεύτερο γάμο με τη δημοσιογράφο και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομίλου Χριστίνα Τσούτσουρα με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Χριστίνα και τη Σοφία.
2/8/2022 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Αυγουστής Ευσταθίου, γνωστός με το ψευδώνυμο «Ματρόζος», που βρέθηκε στο πλευρό του Γρηγόρη Αυξεντίου στην τελευταία μάχη του στον Μαχαιρά.
Γεννημένος το 1934 στο δυτικό άκρο της Κύπρου, στην Πόλη Χρυσοχούς, ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Τον Ιούλιο του 1955 ο Αυγουστής εντάχθηκε στην Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ). Υστερα από διαταγή της οργάνωσης εκτέλεσε κάποιον και με διαταγή του τομεάρχη Λευκωσίας βγήκε στο αντάρτικο. Στα βουνά συνάντησε τον Γρηγόρη Αυξεντίου, ετέθη στην υπηρεσία του και έκτοτε έμεινε μαζί του, πλην ελαχίστων διαστημάτων. Λίγο πριν από την αποτρόπαια και στυγερή επίθεση των Βρετανών, κατά την οποία ο Αυξεντίου έγινε θυσία και ολοκαύτωμα στον βωμό της ελευθερίας, ο Αυγουστής Ευσταθίου μαζί με τους άλλους τρεις συναγωνιστές του, Φειδία Συμεωνίδη, Ανδρέα Στυλιανού και Αντώνη Παπαδόπουλο, διατάχθηκε από τον «μάστρο» του να εγκαταλείψει το κρησφύγετο.
Συνελήφθη, βασανίστηκε και ύστερα από τρεις ημέρες μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για να περιποιηθούν τα εγκαύματά του. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση και απολύθηκε με το τέλος του ενόπλου Αγώνα και την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μιλώντας στη «δημοκρατία» πριν από περίπου έναν χρόνο, ερωτώμενος σχετικά με τις εξελίξεις στο Κυπριακό είχε πει: «Οταν έληξε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, εγώ θεώρησα τον εαυτό μου έναντι του Αυξεντίου τυχερό. Ότι έζησα όσα έζησα μαζί του κι επιβίωσα. Τώρα λέω ότι είμαι άτυχος. Ατυχος, διότι τυχερός είναι ο Αυξεντίου που δεν έζησε να δει αυτά τα πράγματα που έχουν γίνει. Αγαπητέ μου, εμείς αγωνιστήκαμε για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Εμάς ο οραματισμός μας ήταν η Μεγάλη Ελλάδα».
7/8/2022 Πέθανε ο αστροφυσικός Διονύσης Σιμόπουλος σε ηλικία 79 ετών, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο.
Ο αστροφυσικός και επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου ήταν ένας άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προώθηση της αστρονομίας και γενικότερα της επιστήμης στην Ελλάδα.
Ο Διονύσης Σιμόπουλος γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 8 Μαρτίου 1943 (καταγωγή Γρύλλος, Ηλείας) αλλά μεγάλωσε στην Πάτρα. Σπούδασε Πολιτική Επικοινωνία (Ιαν. 1963 – Δεκ. 1972) στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα (ΗΠΑ) στο Μπατόν Ρουζ, ΗΠΑ. Την ίδια περίοδο του απενεμήθησαν διάφορα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις σε θέματα ομιλιών και επικοινωνίας. Είναι παντρεμένος (1968) με την Κάρεν-Λουϊζα Πήτερσον και έχουν μια κόρη (1974) και δύο γιους (1976, 1978).
Άρχισε να εργάζεται τον Ιανουάριο του 1968 και χρημάτισε Επιμελητής (Ιαν.-Σεπ. 1968), Βοηθός Διευθυντής Εκπαίδευσης (Σεπ. 1968-Σεπ. 1969), και Διευθυντής Πλανηταρίου (Σεπ. 1969-Μαρ. 1973) στο Κέντρο Τεχνών και Επιστημών της Λουϊζιάνα (Louisiana Art & Science Museum) καθώς και Ειδικός Σύμβουλος Επιστημονικής Εκπαίδευσης της Σχολικής Επιτροπής (1970-1973). Τον Οκτώβριο του 1972 προσκλήθηκε στην Αθήνα από το Ίδρυμα Ευγενίδου όπου εργάστηκε ως Διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου (Απρ. 1973-Απρ. 2014).
Είχε διδάξει σε δεκάδες επιμορφωτικά σεμινάρια αποφοίτων πανεπιστημίου και στελεχών επιχειρήσεων ως εισηγητής θεμάτων επικοινωνίας, λήψης αποφάσεων και επίλυσης προβλημάτων, είχε παρακολουθήσει ενεργά πολυάριθμα Συνέδρια και Σεμινάρια όπου παρουσίασε εργασίες του και είχε δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα και μελέτες του σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες.
Χρημάτισε Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Αστρονομική Εκπαίδευση (ΕΑΑΕ – European Association for Astronomy Education) (1994-2002), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων (1978-2008), Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Πλανηταρίων (1976-2008), Εταίρος (Fellow) της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Αγγλίας (από το 1978) και της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων (από το 1980), και τακτικό μέλος πολλών άλλων διεθνών επιστημονικών οργανώσεων.
Το 1996 έλαβε την ανώτατη τιμητική διάκριση (IPS Service Award) της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων για την συνεισφορά του στη διεθνή αστρονομική εκπαίδευση, ενώ το 2006 τιμήθηκε με τον «Ακαδημαϊκό Φοίνικα» (Palmes Academiques) του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας. Στις 17 Οκτωβρίου 2012, η Ένωση Ελλήνων Φυσικών (ΕΕΦ) τον τίμησε για την συμβολή του στην εκλαΐκευση της επιστήμης σε ειδική εκδήλωση στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής. Στην καθιερωμένη ετήσια πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 22 Δεκεμβρίου 2015, το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας τον βράβευσε «για τη συνολική του προσφορά στην εκλαΐκευση και τη διάδοση της Αστρονομίας και την πρότυπη λειτουργία του Ευγενιδείου Πλανηταρίου».
9/8/2022 Σε ηλικία 92 ετών έφυγε από τη ζωή η συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Αγγελική Βαρελλά.
Γεννηθείσα το 1930 στη Θεσσαλονίκη, η Αγγελική Βαρελά μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο περιέγραψε στο βιβλίο της «Με το χαμόγελο στα χείλη». Το πρώτο της βιβλίο ήταν το «Η Ελλάδα και εμείς». Το βιβλίο της «Φιλενάδα, φουντουκιά μου» έχει πάρει Έπαινο Βραβείου Janusz Korczack, ενώ το βιβλίο της «Καλημέρα, Ελπίδα» έχει τιμηθεί με βραβείο του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Ήταν πτυχιούχος του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για πρώτη φορά ασχολήθηκε με το παιδικό βιβλίο το 1966 και έκτοτε είχε διαρκή σε όλες τις εκδηλώσεις (σχολεία, συλλόγους γονέων, δήμους, βιβλιοθήκες κτλ.) για το παιδί και το παιδικό βιβλίο όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σε όλη την Ελλάδα. Έχει βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και το Υπουργείο Παιδείας για τα αναγνωστικά που έγραψε για τα παιδιά του δημοτικού σχολείου.
Μεταξύ άλλων βιβλίων της (από τις εκδόσεις Πατάκη, Ψυχογιός και Μεταίχμιο) είναι τα «Γελαστός και Αγέλαστος», «9 τηλεφωνήματα κι ένας λαγός», «Τι κάνεις είσαι καλά», «Ποιος παίζει μπάλα στο ταβάνι μας», «Το ποδηλατάκι-ήλιος» και «Ο μικρός ποδοσφαιριστής».
21/8/2022 Έφυγε από τη ζωή ο τραγουδιστής Ρόμπερτ Ουίλιαμς σε ηλικία 73 ετών.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν κιθαρίστας και τραγουδιστής της ροκ μπάντας Poll. Από το 1974 ήταν επίσης ενεργός τραγουδιστής ποπ και ροκ. Εκπροσώπησε την Ελλάδα με τρεις άλλους τραγουδιστές στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 1977 και έφτασε με το τραγούδι Μάθημα Σολφέζ στην πέμπτη θέση.
Το πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1974 με τίτλο "Robert Williams". To 1976 σημείωσε μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι «Μίλα μου» από το άλμπουμ «Εσύ κι εγώ».
Το 1991 συνέβαλε σημαντικά στην τηλεοπτική σειρά »Η Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, για την οποία έγραψε τη μουσική και τους στίχους για πολλά τραγούδια, με σημαντικότερο το τραγούδι έναρξης με τίτλο «Μες στην προσευχή μου». Το άλμπουμ «Η Λάμψη» κυκλοφόρησε το 1992. Ηταν επίσης ο δημιουργός του ύμνου της Νέας Δημοκρατίας.
13/9/2022 Πέθανε ο Κώστας Καζάκος σε ηλικία 87 ετών
Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε το 1935 στον Πύργο Ηλείας. Στα 18 του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει παιδαγωγικά ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο. Του ζητούσαν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων και επειδή δεν το είχε, δεν του επέτρεψαν την εγγραφή του στη σχολή. Έτσι, άλλαξε αποφάσισε να αλλάξει σταδιοδρομία και φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Παράλληλα ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού.
Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη θεατρική παραγωγή («Λυσιστράτη»). Ακόμη τιμήθηκε ακόμα με το Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και του Οκτωβρίου 2009 εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Από το 1968 μέχρι το 1992 υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Καρέζη, με την οποία απέκτησε τον γιο τους, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο (γενν. 1969). Το 1997 παντρεύτηκε με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Αλέξανδρο (γενν. 1997), την Άρτεμι-Γεωργία (γενν. 1998), την Ηλέκτρα (γενν. 2002) και τη Μάγια (γενν. 2008). Η Άρτεμις-Γεωργία έχασε τη ζωή της στις 25 Ιουνίου 1999, σε ηλικία 8 μηνών και μία εβδομάδα μετά την βάπτισή της, πάσχοντας από μία σπάνια ασθένεια.
Η πρώτη εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι
Ο Κώστας Καζάκος ήταν ένα από τα μεγάλα ταλέντα που πέρασαν το κατώφλι του Θεάτρου Τέχνης. Η πρώτη του εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι έγινε το 1957 στο έργο του Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία».
Τα επόμενα χρόνια έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε σπουδαία έργα συγγραφέων όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης («Η αυλή των θαυμάτων»), ο Άρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), ο Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), ο Τενεσί Ουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος»), αλλά και σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Όρνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Άννας Συνοδινού και της Έλλης Λαμπέτη.
Το 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό πανί και συγκεκριμένα στην σατιρική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η αρπαγή της Περσεφόνης», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
14/9/2022 Πέθανε η σπουδαία ηθοποιός Ειρήνη Παππά Σε ηλικία 96 ετών
Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1926 στο Χιλιομόδι Κορινθίας ως Ειρήνη Λελέκου.
Ο Αλέκος Σακελλάριος έγραψε στην αυτοβιογραφία του για την Ειρήνη Παπά ότι δεν την είδε πρώτη φορά στη Σχολή της, αλλά στο Σύνταγμα να περπατά και την περιγράφει ως «ένα πανέμορφο πλάσμα με ένα απλό μακρύ φόρεμα, όλο πτυχώσεις, που κινιόταν με μεγαλοπρέπεια και συνάμα απλότητα. Σαν να ζωντάνεψε μια Καρυάτιδα».
Η Ειρήνη Παπά είχε εκμυστηρευτεί σε συνέντευξή της: «Πιστεύω ότι πρώτα είσαι άνθρωπος, μετά γυναίκα, μετά ηθοποιός. Πώς θα βάλω το επάγγελμα να με φάει, να μπω σε ένα κουτάκι και να συμπεριφέρομαι ανάλογα. Και αυτή να ‘μαι αλλάζω. Κάποτε η σταρ ήταν διαφορετική. Σήμερα είναι αλλιώτικη. Κάποτε ο σταρ ήταν ο ένας, ο άλλος, σήμερα είναι ο Αλ Πατσίνο. Κάποτε οι σταρ φορούσαν τουαλέτες, σήμερα φοράνε μπλουτζίν σχισμένα, όλο τρύπες. Αύριο θα είναι τα μαλλιά πράσινα. Εγώ αποφάσισα να μην ακολουθήσω… ».
Η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός ζούσε τα τελευταία της χρόνια στο Χιλιομόδι, με προβλήματα υγείας λόγω της ασθένειας Αλτσχάιμερ.
18/9/2022 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών η Μάρθα Καραγιάννη.
Η Μάρθα Καραγιάννη ήταν μια από τις πιο σπουδαίες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου.
Το 1957, έναν μόλις χρόνο μετά την πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση θα ανέβει για πρώτη φορά στην θεατρική σκηνή στο έργο «Ελέφαντες και ψύλλοι» με τον θίασο του Κώστα Χατζηχρήστου. Η παράσταση αυτή ήταν η αρχή μιας μακρόχρονης και επιτυχημένης θεατρικής διαδρομής σε κλασικές ελληνικές κωμωδίες, έργα ξένων συγγραφέων, μιούζικαλ και επιθεωρήσεις.
Θεατρικοί «σταθμοί» και αγαπημένοι της ρόλοι, με τους οποίους ξεχώρισε, ήταν στις παραστάσεις: «Όμορφη πόλη» (1962), «Καμπαρέ» (1972), «Παγωτό μες το χειμώνα» (1984), «Χαμάμ γυναικών» (1996) και «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» (2000).
Στη συνέχεια θα ξεχωρίσει σε μερικές από τις πιο γνωστές ελληνικές ταινίες, όπως «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Κορίτσια για φίλημα», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γοργόνες και Μάγκες».
30/9/2022 Έφυγε από τη ζωή ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Ζάχος Χατζηφωτίου, σε ηλικία 99 ετών.
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας. Καταγόταν από τα Ψαρά, η οικογένεια του έφυγε από το νησί το 1824, μετά την καταστροφή του από τους Τούρκους και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Σύρο και τελικά στην Αθήνα, στην Πλάκα, όπου και γεννήθηκε ο Ζάχος στις 28 Σεπτεμβρίου 1923.
Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην κατοχή, σε ηλικία 17 ετών, απέδρασε στην Αίγυπτο, όπου έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, πρώτα ως στρατιώτης στους Ποντικούς της Ερήμου, στην πολιορκία του Τομπρούκ, και μετά συμμετέχοντας στην ΙΙΙη Ορεινή Ταξιαρχία - Ρίμινι, η οποία μπήκε πρώτη στο Ρίμινι, όπου και παρασημοφορήθηκε.
Στα Δεκεμβριανά η ταξιαρχία υπό τις διαταγές του ανέλαβε την εκδίωξη μικρού θύλακα του ΕΑΜ που είχε καταφύγει κοντά στο ρεύμα του Αρδηττού χωρίς θύματα, όπως υποστηρίζει ο ίδιος.
Μετά το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του εργάστηκε στις επιχειρήσεις της οικογένειάς του (βιομηχανία και εμπόριο υφασμάτων) μέχρι το 1956. Από το 1956 και μέχρι το 1962 διετέλεσε διευθυντής εκδοτικού οίκου στο Παρίσι. Την περίοδο 1962-1970 δραστηριοποιήθηκε στη ναυτιλία και από το 1970 εμφανίζεται πλέον ως συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Χρονογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή» (1974-1977), στον «Ταχυδρόμο» με το ψευδώνυμο «Ίακχος» από το 1975 και στα «Νέα» ως «ο Διακριτικός» από το 1977. Εργάστηκε στην τηλεόραση και έγινε γνωστός από την εκπομπή «Το πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου».Ήταν επίσης συγγραφέας των βιβλίων «Τα εν οίκω... εν Δήμω», «Πωλείται Συνείδησις», «Συννεφιάζει και στη Μύκονο», «Πάντα την Κυριακή», «Ο Ίακχος κι εγώ», «100 εκπομπές», «Χιούμορ και ζωγραφική», «Τα Μονοπάτια του Πολέμου» και άλλα.
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου έγινε ευρύτερα γνωστός από το τηλεοπτικό πεντάλεπτο κοινωνικής κριτικής και ως κοσμικογράφος, ένας «μπον βιβέρ» με πολλές αναμνήσεις της αθηναϊκής ζωής. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά, αραβικά και ιταλικά.
Ο Χατζηφωτίου παντρεύτηκε συνολικά, πέντε φορές.
Ο πρώτος του γάμος ήταν με μια Γαλλίδα, κόρη στρατηγού με την οποία χώρισε όταν ο πατέρας της είπε στον Χατζηφωτίου να τον βάλει στο Γαλλικό στρατό. Αφού ξεμπέρδεψε με το διαζύγιό του, παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, τη Δανάη Σωσσίδη, γόνο της οικογένειας Κύρου, της εφημερίδας «Εστίας», με την οποία έφεραν στον κόσμο την κόρη τους Μανίτα.
Ο επόμενος γάμος ήταν πάλι στο Παρίσι με μια Γαλλίδα, την Ιρέν, η οποία δούλευε στον Ντιόρ. Το τέταρτο στεφάνι του Χατζηφωτίου ήταν με την Τζένη Καρέζη σε ένα γάμο όπου οι καλεσμένοι ήταν 500 και οι απρόσκλητοι 5.000.
Η ίδια είχε περιγράψει τη γνωριμία τους, σε συνέντευξή της, αμέσως μετά τον γάμο. «Μου τον σύστησαν σε ένα ελληνικό σπίτι. «Χαίρω πολύ» είπαμε αμφότεροι. Ξανασυναντηθήκαμε λίγο μετά, την πρωτοχρονιά, εδώ στην Αθήνα, που ο Ζάχος ήρθε για διακοπές. Ξαναχαρήκαμε πολύ. Και ένα μήνα αργότερα, κεραυνοβόλα, βιαστικά, αμερικάνικα αν θέλετε, το συναποφασίσαμε να χορέψουμε στη Φιλοθέη».
Ενώ τον πρώτο καιρό ο Ζάχος και η Τζένη περνούσαν καλά και κατάφερναν να συνδυάζουν τα ωράρια τους, με το πέρασμα του χρόνου, τα διαφορετικά προγράμματά τους, άρχισαν να τους κουράζουν.
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου έκανε τότε τα πρώτα του βήματα στον χώρο της ναυτιλίας και έπρεπε να βρίσκεται στο γραφείο του από τις εννέα το πρωί, μέχρι τις πρώτες απογευματινές ώρες.
O δημοσιογράφος και συλλέκτης Άρης Λουπάσης έχει ανεβάσει στα social media μια φωτογραφία από το δεκαετία του ’60 όταν η Τζένη Καρέζη και ο Ζάχος Χατζηφωτίου, σύζυγοι τότε, υποδέχθηκαν στην Αθήνα τη διάσημη Γαλλίδα συγγραφέα Φρανσουάζ Σαγκάν
Αντίθετα, η Καρέζη πήγαινε στο θέατρο γύρω στις 5 το απόγευμα και τελείωνε μετά τα μεσάνυχτα.
Ο σύζυγός της έπρεπε να την περιμένει μέχρι πολύ αργά, αν ήθελε να μοιραστεί χρόνο μαζί της. Σύμφωνα με τον Ζάχο, αυτό το πρόγραμμα, κάποια στιγμή, κούρασε το ζευγάρι και προκάλεσε φθορά στη σχέση.
Μετά από πέντε χρόνια κοινής ζωής αποφάσισαν να χωρίσουν, κάτι που έκαναν με διακριτικότητα και χωρίς ακρότητες.
Μετά την Καρέζη, παντρεύτηκε στην Μύκονο την Κατερίνα Παπαδημητρίου, τέως Μις Ελλάς.
1/10/2022 Πέθανε ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής Σταμάτης Κόκοτας σε ηλικία 85 ετών.
Ο Σταμάτης Κόκοτας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ασκπληπιείο της Βούλας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο
Γεννήθηκε το 1937 ενώ στα 60's και τα 70's είχε σημαντική παρουσία στην ελληνική δισκογραφία καθώς συνεργάστηκε με σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Αντώνης Κατινάρης, ο Χάρης Λυμπερόπουλος, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής, ο Λυκούργος Μαρκέας, ο Ανδρέας Καραγιαννόπουλος κ.ά.
Ο Σταμάτης Κόκοτας άφησε πίσω του μία σημαντική παρακαταθήκη με τα τραγούδια του. Το «Όνειρο απατηλό» και το «γιε μου» είναι μερικά από τα σπουδαία του τραγούδια που αγαπήθηκαν από γενιές ολόκληρες Ελλήνων και Ελληνίδων.
13/10/2022 Aπεβίωσε ο «Καίσαρας» του ΠΑΟΚ, Σταύρος Σαράφης, ύστερα από μεγάλη μάχη που έδωσε με βαρύ εγκεφαλικό στο νοσοκομείο.
O Σταύρος Σαράφης φόρεσε τη φανέλα του ΠΑΟΚ από το 1967 μέχρι το 1981, όντας ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας με 136 γκολ στο πρωτάθλημα, ενώ είναι και τέταρτος σε συμμετοχές με 358.
14/10/2022 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ολυμπιονίκης και αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
Για δύο χρόνια πάλευε με μια εξαιρετικά σπάνια μορφή καρκίνου.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1979 και ήταν αθλητής του τάε κβον ντο.
Ανήκε στο Αθλητικό Σωματείο «Μέγας Αλέξανδρος» της Θεσσαλονίκης. Έχει στο ενεργητικό του αρκετές διακρίσεις σε διεθνείς και ευρωπαϊκές διοργανώσεις του αθλήματος, με σημαντικότερη τα αργυρά μετάλλια στην κατηγορία των +80 κιλών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο.
Το Δεκέμβριο του 2008, ψηφίστηκε με 1.875 ψήφους ως ο κορυφαίος αθλητής για το 2008 από τον ΠΣΑΤ.
Το Μάρτιο του 2019, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019 και το Σεπτέμβριο του 2020 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου του κόμματος.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 17 Οκτωβρίου του 1979 και ο πατέρας του ήταν επίσης πρωταθλητής στο τάε κβον ντο. Σπούδασε Φυσική Αγωγή στο ΑΠΘ.
Άρχισε το τάε κβον ντο το 1982, σε ηλικία τριών ετών και το επάγγελμά του είναι πυροσβέστης.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια.
Επανήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στη διοργάνωση αυτή, αγωνίστηκε στην κατηγορία των +80 κιλών και έφθασε μέχρι τον τελικό, που έγινε στις 29 Αυγούστου του 2004. Στον τελικό ηττήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη Μουν Ντάε-σανγκ με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο, με αποτέλεσμα να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο.
Το 2008, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Ρώμη και προηγήθηκε χρονικά κατά 3 μήνες των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών στον τελικό με τον Γάλλο πρωταθλητή Πασκάλ Ζεντίλ.
Η επόμενη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο. Ο Νικολαΐδης στις 23 Αυγούστου του 2008 προκρίθηκε πανηγυρικά στον τελικό (στην κατηγορία των +80 κιλών), όπου όμως γνώρισε και πάλι την ήττα στις λεπτομέρειες (5-4) από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Ντονγκ-Μιν. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο, αποκλείστηκε νωρίς και δεν διεκδίκησε μετάλλιο.
Στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών, χάνοντας στον ημιτελικό από τον Αζέρο Ταβαγκούλ Μπαϊράμοβ.
25/10/2022 Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 79 ετών άφησε ο Αριστοτέλης Παυλίδης, μετά από «μάχη» που έδωσε με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε.
Πρώην υπουργός και επί σειρά ετών βουλευτής Δωδεκανήσου της Νέας Δημοκρατίας, ο Αριστοτέλης Παυλίδης γεννήθηκε στο Πυλί της Κω και σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1966. Αμέσως μετά εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων.
Το 1977 εξελέγη για πρώτη βουλευτής Δωδεκανήσων με την ΝΔ. Το 1977 και 1979 εξελέγη γραμματέας της Βουλής και το 1982 κοσμήτοράς της. Στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Μητσοτάκη διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών και την περίοδο 1990 – 1992 υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας.
Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ήταν υπουργός Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και τον σχηματισμό της δεύτερης κυβέρνησης, μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2007.
30/10/2022: Πέθανε από ανακοπή καρδιάς ο ηθοποιός Ηλίας Ζερβός
Ο Ηλίας Ζερβός είχε συμμετάσχει σε πολλά θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές. Από το 1990 συνεργαζόταν με την Audio Visual και άλλες εταιρείες μεταγλώττισης, δανείζοντας τη φωνή του σε κινούμενα σχέδια, σε αφηγήσεις και σκηνοθετώντας μεταγλωττισμένες σειρές.
Έχει αποφοιτήσει από την δραματική σχολή Βεάκη, ενώ ήταν και πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (νυν Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών). Ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Το 2014 ήταν υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Αττικής (στον Βόρειο τομέα) με τον συνδυασμό Δύναμη Ζωής της Ρένας Δούρου.
Ανάμεσα στις δημοφιλείς σειρές που έχει συμμετάσχει είναι το Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου υποδύθηκε τον δικηγόρο του Χάρη Ρώμα, Κωνσταντίνου Κατακουζινού, Άκρως Οικογενειακόν, Τα Μαχαιρώματα, η Πολυκατοικία, Λίφτινγκ και άλλες.
10/11/2022 Πέθανε στα 92 του χρόνια ο σεισμολόγος Βασίλης Παπαζάχος. Ο ομότιμος καθηγητής που συνδέθηκε άρρηκτα με τη Θεσσαλονίκη και τους κατοίκους της με το μεγάλο σεισμό του 1978, έφυγε σήμερα το πρωί.
Γεννήθηκε το 1930 στο Σμόκοβο Καρδίτσας, όπου τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο και αποφοίτησε από το 9ο νυχτερινό Γυμνάσιο Αθηνών. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε διδακτορικό από το ίδιο Πανεπιστήμιο (1961). Μετεκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ (1961-1964) όπου έλαβε ανώτερο δίπλωμα Γεωφυσικού.
Διορίσθηκε βοηθός στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Αστεροσκοπείου Αθηνών (1956) και επιμελητής στο ίδιο Ινστιτούτο (1961). Εκλέχτηκε παμψηφεί τακτικός Καθηγητής Γεωφυσικής στο ΑΠΘ (1977), διευθυντής του Τομέα Γεωφυσικής (1983-1996), Πρόεδρος του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ (1982-1987) και διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Τεχνικής Σεισμολογίας και Αντισεισμικών Κατασκευών – ΙΤΣΑΚ (1983-1999).
Δίδαξε επί σειρά δεκαετιών 14 μαθήματα Γεωφυσικής, συνέγραψε 9 βιβλία πανεπιστημιακού επιπέδου και καθοδήγησε την εκπόνηση 16 διδακτορικών διατριβών. Συγκρότησε τρεις ερευνητικές ομάδες (1964, 1977, 1980) από σημαντικό αριθμό νέων επιστημόνων που κατέλαβαν υψηλές πανεπιστημιακές θέσεις ή στελέχωσαν ερευνητικούς ή άλλους φορείς.
Δημοσίευσε πάνω από 200 πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων. Στο επιστημονικό του έργο υπάρχουν πάνω από 1000 αναφορές άλλων επιστημόνων σε διεθνείς δημοσιεύσεις. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του πρώτου Ελληνικού δικτύου σεισμογράφων (1965), του πρώτου τηλεμετρικού δικτύου σεισμογράφων (1981) και του δικτύου επιταχυνσιογράφων του Ινστιτούτου Τεχνικής Σεισμολογίας και Αντισεισμικών Κατασκευών (1981).
Συνέβαλε στον αντισεισμικό σχεδιασμό πολλών μεγάλων τεχνικών έργων, στη διαμόρφωση της αντισεισμικής πολιτικής της χώρας και στην ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών πάνω σε θέματα αντισεισμικής προστασίας. Δημοσίευσε σειρά άρθρων πάνω σε γενικότερα θέματα έρευνας και παιδείας, συμμετείχε ενεργά σε συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου του και ανέπτυξε ευρύτερη κοινωνική δράση (μέλος διοικητικού συμβουλίου δημοτικής επιχείρησης κ.λ.π.).
10/11/2022 Άφησε την τελευταία της πνοή η ηθοποιός Νίτσα Μαρούδα σε ηλικία 87 ετών.
Η Ελένη Μαρούδα, όπως είναι το όνομά της, γεννήθηκε στην Πάτρα το 1935 και είναι ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες την δεκαετία 60′ και του 70′ και έμεινε γνωστή για τους κωμικούς ρόλους της ναζιάρας ξανθιάς κοπέλας.
Συμμετείχε σε πολλές επιτυχίες που έκοψαν χιλιάδες εισιτήρια, Μερικές από αυτές ήταν: «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» το 1960, «Ο κατήφορος» το 1961, «Δεσποινίς διευθυντής» το 1964, «Μια τρελή τρελή οικογένεια» το 1965 και πολλές άλλες ελληνικές ταινίες.
Η ηθοποιός παντρεύτηκε τον Συμεών Κολοκοτά, ενώ η κόρη της Ιωάννα ήταν σύζυγος του πολιτικού και πρώην υπουργού Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
11/11/2022 Πέθανε η ηθοποιός Μίνα Αδαμάκη σε ηλικία 78 ετών.
Εμβληματικός παραμένει ο ρόλος της Ειρήνης στις «Τρεις Χάριτες», δίπλα στις Νένα Μεντή και Άννα Παναγιωτοπούλου. Η Ειρήνη Χαρίτου, η πιο «αθώα» και «λογική» αδερφή από τις Τρεις Χάριτες, ήταν ένα πρόσωπο που συνδέθηκε με εκατομμύρια τηλεθεατές και οι ατάκες του έγιναν αστικοί μύθοι. Η ηθοποιός έλεγε μάλιστα ότι για σειρά ετών τη σταματούσαν στον δρόμο και τη φώναζαν «Ειρήνη».
13/12/2022 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών ο ο θρυλικός δημοσιογράφος, συγγραφέας, ραδιοσχολιαστής και παρουσιαστής αθλητικών εκπομπών Γιάννης Διακογιάννης
Ο Γιάννης Διακογιάννης από πολλούς θεωρείται ως ο κορυφαίος του είδους -και όχι άδικα-, λόγω των μεγάλων γνώσεών του πάνω στον κλασικό αθλητισμό αλλά και το ποδόσφαιρο, την εμβρίθεια στον τρόπο μετάδοσης και τη γλαφυρότητα του ύφους του.
Ο Γιάννης Διακογιάννης γεννήθηκε στη Αθήνα όπου και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από την εφηβική ηλικία, με ιδιαίτερη αδυναμία στον στίβο. Σπούδασε μουσική στη Γαλλία, όμως τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία.
Κάλυψε με ανταποκρίσεις του πάρα πολλές κορυφαίες διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου (ξεκινώντας από αυτό του 1954 στην Ελβετία και τερματίζοντας με αυτό του 1998 στη Γαλλία), διεθνείς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου, τελικούς αγώνες διασυλλογικών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων (όπως του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναϊκού) και άλλα.
Το 2004 υπήρξε σχολιαστής στους αγώνες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ανδρών στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου όταν και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε το τρόπαιο.
Από το Σεπτέμβριο του 1966 έως το 1983 ήταν ο βασικός παρουσιαστής της εβδομαδιαίας αθλητικής τηλεοπτικής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή» (αρχικά «Αθλητικά Νέα»), ενώ το Σεπτέμβριο του 1969 είχε παρουσιάσει το 9ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού, που διεξήχθη στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και αποτέλεσε την πρώτη μετάδοση αγώνων στίβου από ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο.
Εργάσθηκε επίσης σε ιδιωτικό κέντρο αθλητικού ρεπορτάζ, ως καθηγητής δημοσιογραφίας. Από τα έργα του ξεχωρίζουν το τετράτομο «100 Χρόνια Ποδόσφαιρο» (Μίλητος, 2006), το «60 Χρόνια Μουντιάλ» (Λιβάνης, 1990), το «Οι Μεγάλες Μορφές του Αθλητισμού» (Κάκτος, 1979) κ.α. Ήταν, ακόμη, παραγωγός μουσικών ραδιοφωνικών εκπομπών. Κόρη του (υιοθετημένη) ήταν η δημοσιογράφος Ρίκα Βαγιάνη.
Υπήρξε ο πρώτος που τιμήθηκε για την εν γένει προσφορά του με το βραβείο «Ελένη Βλάχου» το 2003, ως δημοσιογράφος των «Νέων». Αποτελεί πιθανότατα τον μοναδικό Έλληνα αθλητικό δημοσιογράφο του οποίου το επώνυμο περιλήφθηκε σε στίχο τραγουδιού, συγκεκριμένα στο «Αρχίζει το ματς» σύνθεσης και εκτέλεσης του Λουκιανού Κηλαηδόνη το 1979.
Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν φίλαθλος του Παναθηναϊκού, κάτι που ήταν ευρέως γνωστό στους δημοσιογραφικούς κύκλους. Τον Ιανουάριο του 2017 ο Διακογιάννης παραδέχθηκε για πρώτη φορά δημόσια ότι είναι οπαδός του Παναθηναϊκού, σε εκδήλωση του Δήμου Βύρωνα για την παρουσίαση του βιβλίου του παλαιού ποδοσφαιριστή Δημήτρη Θεοφάνη. Ο Διακογιάννης δήλωσε: «Παναθηναϊκός είμαι, Αθηναίος είμαι, Παναθηναϊκός είμαι. Έχω γνωρίσει τον Απόστολο Νικολαΐδη».
29/12/2022 Πέθανε ο ηθοποιός Θεόδωρος Συριώτης
Ο Θεόδωρος Συριώτης ήταν απόφοιτος της Δραματικής σχολής «Ελεύθερου Θεάτρου» Θεσσαλονίκης. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, όπως με το Ελληνικό λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, ενώ εντάχθηκε στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου το 1959 και παρέμεινε ως μόνιμο στέλεχος επί σειρά ετών μέχρι και το 1989.
Αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό μέσα από τη σειρά «Μικρομεσαίοι». Πρόκειται για μια τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη που προβλήθηκε την περίοδο 1992-1993 και αναφερόταν στην ελληνική καθημερινότητα της εποχής.
Στη μακροχρόνια συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο ο Θόδωρος Συριώτης συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως Αλέξη Μινώτη, Αλέξη Σολωμό, Τάκη Μουζενίδη, Κωστή Μιχαηλίδη, Γιώργο Σεβαστίκογλου, Σπύρο Ευαγγελάτο, Ζύλ Ντασέν και άλλους.
Μετά την αποχώρηση του από το Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε με θιάσους του Ελεύθερου Θεάτρου όπως Γιώργου Κωνσταντίνου, Κατερίνας Γιουλάκη, Γ. Νικολαίδη, Θύμιου Καρακατσάνη, Γιώργου Κιμούλη, Αλίκης Βουγιουκλάκη, καθώς και με αρκετά δημοτικά περιφερειακά Θέατρα ,όπως το Θεσσαλικό Θέατρο και το Δηπεθε Βόλου.
Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και συμμετείχε σε πολλές θεατρικές εκπομπές της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, σε κινηματογραφικές παραγωγές και πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Γεννημένη στη Σάμο, στις 31 Δεκεμβρίου του 1938 η Ντίνα Κώνστα αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ την ίδια εποχή εργαζόταν σε εταιρεία χρωμάτων για να πληρώσει τις σπουδές της. Σπούδασε υποκριτική κρυφά από τους γονείς της και είχε καθηγήτρια τη Μαίρη Αρώνη. Πρωτοεμφανίστηκε στην Ελεύθερη Σκηνή το 1965.
Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές. Μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους που υποδύθηκε ήταν στις σειρές «Τρεις Χάριτες», «Δις Εξαμαρτείν» και το «Σόι μας».
Ωστόσο, το κοινό την αγάπησε ιδιαίτερα, για την ερμηνεία της σαν Ντένη Μαρκορά στη σειρά «Δύο ξένοι».
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, επειδή δεν της άρεσε η δέσμευση του γάμου. Έχει δηλώσει πως έγινε ηθοποιός επειδή είναι αυτοκαταστροφικό άτομο. Η Ντίνα Κώνστα έχει εκφράσει ανοιχτά τις πολιτικές της απόψεις. Έχει θέσει υποψηφιότητα με τον Συνασπισμό στις Ευρωεκλογές του 1999, στις βουλευτικές εκλογές του 2000, και στις βουλευτικές εκλογές του 2004.
Ο Σταύρος Ψυχάρης ήταν Έλληνας εκδότης, δημοσιογράφος και επιχειρηματίας. Ήταν πρόεδρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ) από το 2009 μέχρι το 2017. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης δημοσιογραφικής και εκδοτικής σταδιοδρομίας του, ο Ψυχάρης υπήρξε προνομιακός συνομιλητής των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και θείος του ήταν ο Κώστας Λουλές, ηγετικό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ. Άρχισε την δημοσιογραφική του καριέρα το 1964 στην αριστερή εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» (ενώ ήταν γραμμένος και στον Ελληνο-Σοβιετικό Σύνδεσμο) για να προσληφθεί κατά της διάρκεια της δικτατορίας ως κοινοβουλευτικός συντάκτης της εφημερίδας Έθνος. Από το 1972 εργάζεται στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ), αρχικά ως δημοσιογράφος και εν συνεχεία ως πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας Τα Νέα.
Από το φθινόπωρο του 1983 ήταν διευθυντής της εφημερίδας Το Βήμα. Το 1996 διορίστηκε Διοικητής του Αγίου Όρους από την κυβέρνηση Σημίτη, θέση που διατήρησε μέχρι το 2001. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου ανέλαβε καθήκοντα γενικού διευθυντή και από το Σεπτέμβριο του 2003 του διευθύνοντος συμβούλου και αντιπροέδρου του Ομίλου, που συμμετείχε στο διοικητικό συμβούλιο των εκδοτικών εταιρειών του ομίλου ΔΟΛ.
Ήταν πρόεδρος του Ιδρύματος Λαμπράκη (παλαιότερα Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη), θέση που ανέλαβε μετά το θάνατο του ιδρυτή του ιδρύματος Χρήστου Λαμπράκη το 2009, ενώ εκέχθηκε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου, αναλαμβάνοντας ο ίδιος, εκτός από την έκδοση του Βήματος και την έκδοση της εφημερίδας Τα Νέα. Τιμήθηκε στις 20 Ιουνίου 2010 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως για την προσφορά του κατά την περίοδο που διετέλεσε Διοικητής του Αγίου Όρους με το οφίκιο του Μεγάλου Νοταρίου του Οικουμενικού Θρόνου.
Από τον πρώτο του γάμο είχε δύο γιους, τον Παναγιώτη και τον Ανδρέα Ψυχάρη, ενώ ήταν νυμφευμένος σε δεύτερο γάμο με τη δημοσιογράφο και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομίλου Χριστίνα Τσούτσουρα με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Χριστίνα και τη Σοφία.
Γεννημένος το 1934 στο δυτικό άκρο της Κύπρου, στην Πόλη Χρυσοχούς, ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Τον Ιούλιο του 1955 ο Αυγουστής εντάχθηκε στην Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ). Υστερα από διαταγή της οργάνωσης εκτέλεσε κάποιον και με διαταγή του τομεάρχη Λευκωσίας βγήκε στο αντάρτικο. Στα βουνά συνάντησε τον Γρηγόρη Αυξεντίου, ετέθη στην υπηρεσία του και έκτοτε έμεινε μαζί του, πλην ελαχίστων διαστημάτων. Λίγο πριν από την αποτρόπαια και στυγερή επίθεση των Βρετανών, κατά την οποία ο Αυξεντίου έγινε θυσία και ολοκαύτωμα στον βωμό της ελευθερίας, ο Αυγουστής Ευσταθίου μαζί με τους άλλους τρεις συναγωνιστές του, Φειδία Συμεωνίδη, Ανδρέα Στυλιανού και Αντώνη Παπαδόπουλο, διατάχθηκε από τον «μάστρο» του να εγκαταλείψει το κρησφύγετο.
Συνελήφθη, βασανίστηκε και ύστερα από τρεις ημέρες μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για να περιποιηθούν τα εγκαύματά του. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση και απολύθηκε με το τέλος του ενόπλου Αγώνα και την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Μιλώντας στη «δημοκρατία» πριν από περίπου έναν χρόνο, ερωτώμενος σχετικά με τις εξελίξεις στο Κυπριακό είχε πει: «Οταν έληξε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, εγώ θεώρησα τον εαυτό μου έναντι του Αυξεντίου τυχερό. Ότι έζησα όσα έζησα μαζί του κι επιβίωσα. Τώρα λέω ότι είμαι άτυχος. Ατυχος, διότι τυχερός είναι ο Αυξεντίου που δεν έζησε να δει αυτά τα πράγματα που έχουν γίνει. Αγαπητέ μου, εμείς αγωνιστήκαμε για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Εμάς ο οραματισμός μας ήταν η Μεγάλη Ελλάδα».
Ο αστροφυσικός και επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου ήταν ένας άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προώθηση της αστρονομίας και γενικότερα της επιστήμης στην Ελλάδα.
Ο Διονύσης Σιμόπουλος γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 8 Μαρτίου 1943 (καταγωγή Γρύλλος, Ηλείας) αλλά μεγάλωσε στην Πάτρα. Σπούδασε Πολιτική Επικοινωνία (Ιαν. 1963 – Δεκ. 1972) στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα (ΗΠΑ) στο Μπατόν Ρουζ, ΗΠΑ. Την ίδια περίοδο του απενεμήθησαν διάφορα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις σε θέματα ομιλιών και επικοινωνίας. Είναι παντρεμένος (1968) με την Κάρεν-Λουϊζα Πήτερσον και έχουν μια κόρη (1974) και δύο γιους (1976, 1978).
Άρχισε να εργάζεται τον Ιανουάριο του 1968 και χρημάτισε Επιμελητής (Ιαν.-Σεπ. 1968), Βοηθός Διευθυντής Εκπαίδευσης (Σεπ. 1968-Σεπ. 1969), και Διευθυντής Πλανηταρίου (Σεπ. 1969-Μαρ. 1973) στο Κέντρο Τεχνών και Επιστημών της Λουϊζιάνα (Louisiana Art & Science Museum) καθώς και Ειδικός Σύμβουλος Επιστημονικής Εκπαίδευσης της Σχολικής Επιτροπής (1970-1973). Τον Οκτώβριο του 1972 προσκλήθηκε στην Αθήνα από το Ίδρυμα Ευγενίδου όπου εργάστηκε ως Διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου (Απρ. 1973-Απρ. 2014).
Είχε διδάξει σε δεκάδες επιμορφωτικά σεμινάρια αποφοίτων πανεπιστημίου και στελεχών επιχειρήσεων ως εισηγητής θεμάτων επικοινωνίας, λήψης αποφάσεων και επίλυσης προβλημάτων, είχε παρακολουθήσει ενεργά πολυάριθμα Συνέδρια και Σεμινάρια όπου παρουσίασε εργασίες του και είχε δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα και μελέτες του σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες.
Χρημάτισε Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Αστρονομική Εκπαίδευση (ΕΑΑΕ – European Association for Astronomy Education) (1994-2002), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων (1978-2008), Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Πλανηταρίων (1976-2008), Εταίρος (Fellow) της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Αγγλίας (από το 1978) και της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων (από το 1980), και τακτικό μέλος πολλών άλλων διεθνών επιστημονικών οργανώσεων.
Το 1996 έλαβε την ανώτατη τιμητική διάκριση (IPS Service Award) της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων για την συνεισφορά του στη διεθνή αστρονομική εκπαίδευση, ενώ το 2006 τιμήθηκε με τον «Ακαδημαϊκό Φοίνικα» (Palmes Academiques) του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας. Στις 17 Οκτωβρίου 2012, η Ένωση Ελλήνων Φυσικών (ΕΕΦ) τον τίμησε για την συμβολή του στην εκλαΐκευση της επιστήμης σε ειδική εκδήλωση στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής. Στην καθιερωμένη ετήσια πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 22 Δεκεμβρίου 2015, το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας τον βράβευσε «για τη συνολική του προσφορά στην εκλαΐκευση και τη διάδοση της Αστρονομίας και την πρότυπη λειτουργία του Ευγενιδείου Πλανηταρίου».
Γεννηθείσα το 1930 στη Θεσσαλονίκη, η Αγγελική Βαρελά μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο περιέγραψε στο βιβλίο της «Με το χαμόγελο στα χείλη». Το πρώτο της βιβλίο ήταν το «Η Ελλάδα και εμείς». Το βιβλίο της «Φιλενάδα, φουντουκιά μου» έχει πάρει Έπαινο Βραβείου Janusz Korczack, ενώ το βιβλίο της «Καλημέρα, Ελπίδα» έχει τιμηθεί με βραβείο του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Ήταν πτυχιούχος του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για πρώτη φορά ασχολήθηκε με το παιδικό βιβλίο το 1966 και έκτοτε είχε διαρκή σε όλες τις εκδηλώσεις (σχολεία, συλλόγους γονέων, δήμους, βιβλιοθήκες κτλ.) για το παιδί και το παιδικό βιβλίο όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σε όλη την Ελλάδα. Έχει βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και το Υπουργείο Παιδείας για τα αναγνωστικά που έγραψε για τα παιδιά του δημοτικού σχολείου.
Μεταξύ άλλων βιβλίων της (από τις εκδόσεις Πατάκη, Ψυχογιός και Μεταίχμιο) είναι τα «Γελαστός και Αγέλαστος», «9 τηλεφωνήματα κι ένας λαγός», «Τι κάνεις είσαι καλά», «Ποιος παίζει μπάλα στο ταβάνι μας», «Το ποδηλατάκι-ήλιος» και «Ο μικρός ποδοσφαιριστής».
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν κιθαρίστας και τραγουδιστής της ροκ μπάντας Poll. Από το 1974 ήταν επίσης ενεργός τραγουδιστής ποπ και ροκ. Εκπροσώπησε την Ελλάδα με τρεις άλλους τραγουδιστές στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 1977 και έφτασε με το τραγούδι Μάθημα Σολφέζ στην πέμπτη θέση.
Το πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1974 με τίτλο "Robert Williams". To 1976 σημείωσε μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι «Μίλα μου» από το άλμπουμ «Εσύ κι εγώ».
Το 1991 συνέβαλε σημαντικά στην τηλεοπτική σειρά »Η Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, για την οποία έγραψε τη μουσική και τους στίχους για πολλά τραγούδια, με σημαντικότερο το τραγούδι έναρξης με τίτλο «Μες στην προσευχή μου». Το άλμπουμ «Η Λάμψη» κυκλοφόρησε το 1992. Ηταν επίσης ο δημιουργός του ύμνου της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε το 1935 στον Πύργο Ηλείας. Στα 18 του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει παιδαγωγικά ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο. Του ζητούσαν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων και επειδή δεν το είχε, δεν του επέτρεψαν την εγγραφή του στη σχολή. Έτσι, άλλαξε αποφάσισε να αλλάξει σταδιοδρομία και φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).
Υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Παράλληλα ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Άσκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού.
Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967, και Α΄ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη θεατρική παραγωγή («Λυσιστράτη»). Ακόμη τιμήθηκε ακόμα με το Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και του Οκτωβρίου 2009 εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Από το 1968 μέχρι το 1992 υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Καρέζη, με την οποία απέκτησε τον γιο τους, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο (γενν. 1969). Το 1997 παντρεύτηκε με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Αλέξανδρο (γενν. 1997), την Άρτεμι-Γεωργία (γενν. 1998), την Ηλέκτρα (γενν. 2002) και τη Μάγια (γενν. 2008). Η Άρτεμις-Γεωργία έχασε τη ζωή της στις 25 Ιουνίου 1999, σε ηλικία 8 μηνών και μία εβδομάδα μετά την βάπτισή της, πάσχοντας από μία σπάνια ασθένεια.
Η πρώτη εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι
Ο Κώστας Καζάκος ήταν ένα από τα μεγάλα ταλέντα που πέρασαν το κατώφλι του Θεάτρου Τέχνης. Η πρώτη του εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι έγινε το 1957 στο έργο του Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία».
Τα επόμενα χρόνια έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε σπουδαία έργα συγγραφέων όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης («Η αυλή των θαυμάτων»), ο Άρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), ο Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), ο Τενεσί Ουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος»), αλλά και σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Όρνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Άννας Συνοδινού και της Έλλης Λαμπέτη.
Το 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό πανί και συγκεκριμένα στην σατιρική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η αρπαγή της Περσεφόνης», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1926 στο Χιλιομόδι Κορινθίας ως Ειρήνη Λελέκου.
Ο Αλέκος Σακελλάριος έγραψε στην αυτοβιογραφία του για την Ειρήνη Παπά ότι δεν την είδε πρώτη φορά στη Σχολή της, αλλά στο Σύνταγμα να περπατά και την περιγράφει ως «ένα πανέμορφο πλάσμα με ένα απλό μακρύ φόρεμα, όλο πτυχώσεις, που κινιόταν με μεγαλοπρέπεια και συνάμα απλότητα. Σαν να ζωντάνεψε μια Καρυάτιδα».
Η Ειρήνη Παπά είχε εκμυστηρευτεί σε συνέντευξή της: «Πιστεύω ότι πρώτα είσαι άνθρωπος, μετά γυναίκα, μετά ηθοποιός. Πώς θα βάλω το επάγγελμα να με φάει, να μπω σε ένα κουτάκι και να συμπεριφέρομαι ανάλογα. Και αυτή να ‘μαι αλλάζω. Κάποτε η σταρ ήταν διαφορετική. Σήμερα είναι αλλιώτικη. Κάποτε ο σταρ ήταν ο ένας, ο άλλος, σήμερα είναι ο Αλ Πατσίνο. Κάποτε οι σταρ φορούσαν τουαλέτες, σήμερα φοράνε μπλουτζίν σχισμένα, όλο τρύπες. Αύριο θα είναι τα μαλλιά πράσινα. Εγώ αποφάσισα να μην ακολουθήσω… ».
Η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός ζούσε τα τελευταία της χρόνια στο Χιλιομόδι, με προβλήματα υγείας λόγω της ασθένειας Αλτσχάιμερ.
Η Μάρθα Καραγιάννη ήταν μια από τις πιο σπουδαίες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου.
Το 1957, έναν μόλις χρόνο μετά την πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση θα ανέβει για πρώτη φορά στην θεατρική σκηνή στο έργο «Ελέφαντες και ψύλλοι» με τον θίασο του Κώστα Χατζηχρήστου. Η παράσταση αυτή ήταν η αρχή μιας μακρόχρονης και επιτυχημένης θεατρικής διαδρομής σε κλασικές ελληνικές κωμωδίες, έργα ξένων συγγραφέων, μιούζικαλ και επιθεωρήσεις.
Θεατρικοί «σταθμοί» και αγαπημένοι της ρόλοι, με τους οποίους ξεχώρισε, ήταν στις παραστάσεις: «Όμορφη πόλη» (1962), «Καμπαρέ» (1972), «Παγωτό μες το χειμώνα» (1984), «Χαμάμ γυναικών» (1996) και «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» (2000).
Στη συνέχεια θα ξεχωρίσει σε μερικές από τις πιο γνωστές ελληνικές ταινίες, όπως «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Κορίτσια για φίλημα», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γοργόνες και Μάγκες».
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας. Καταγόταν από τα Ψαρά, η οικογένεια του έφυγε από το νησί το 1824, μετά την καταστροφή του από τους Τούρκους και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Σύρο και τελικά στην Αθήνα, στην Πλάκα, όπου και γεννήθηκε ο Ζάχος στις 28 Σεπτεμβρίου 1923.
Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην κατοχή, σε ηλικία 17 ετών, απέδρασε στην Αίγυπτο, όπου έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, πρώτα ως στρατιώτης στους Ποντικούς της Ερήμου, στην πολιορκία του Τομπρούκ, και μετά συμμετέχοντας στην ΙΙΙη Ορεινή Ταξιαρχία - Ρίμινι, η οποία μπήκε πρώτη στο Ρίμινι, όπου και παρασημοφορήθηκε.
Στα Δεκεμβριανά η ταξιαρχία υπό τις διαταγές του ανέλαβε την εκδίωξη μικρού θύλακα του ΕΑΜ που είχε καταφύγει κοντά στο ρεύμα του Αρδηττού χωρίς θύματα, όπως υποστηρίζει ο ίδιος.
Μετά το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του εργάστηκε στις επιχειρήσεις της οικογένειάς του (βιομηχανία και εμπόριο υφασμάτων) μέχρι το 1956. Από το 1956 και μέχρι το 1962 διετέλεσε διευθυντής εκδοτικού οίκου στο Παρίσι. Την περίοδο 1962-1970 δραστηριοποιήθηκε στη ναυτιλία και από το 1970 εμφανίζεται πλέον ως συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Χρονογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή» (1974-1977), στον «Ταχυδρόμο» με το ψευδώνυμο «Ίακχος» από το 1975 και στα «Νέα» ως «ο Διακριτικός» από το 1977. Εργάστηκε στην τηλεόραση και έγινε γνωστός από την εκπομπή «Το πεντάλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου».Ήταν επίσης συγγραφέας των βιβλίων «Τα εν οίκω... εν Δήμω», «Πωλείται Συνείδησις», «Συννεφιάζει και στη Μύκονο», «Πάντα την Κυριακή», «Ο Ίακχος κι εγώ», «100 εκπομπές», «Χιούμορ και ζωγραφική», «Τα Μονοπάτια του Πολέμου» και άλλα.
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου έγινε ευρύτερα γνωστός από το τηλεοπτικό πεντάλεπτο κοινωνικής κριτικής και ως κοσμικογράφος, ένας «μπον βιβέρ» με πολλές αναμνήσεις της αθηναϊκής ζωής. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά, αραβικά και ιταλικά.
Ο Χατζηφωτίου παντρεύτηκε συνολικά, πέντε φορές.
Ο πρώτος του γάμος ήταν με μια Γαλλίδα, κόρη στρατηγού με την οποία χώρισε όταν ο πατέρας της είπε στον Χατζηφωτίου να τον βάλει στο Γαλλικό στρατό. Αφού ξεμπέρδεψε με το διαζύγιό του, παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, τη Δανάη Σωσσίδη, γόνο της οικογένειας Κύρου, της εφημερίδας «Εστίας», με την οποία έφεραν στον κόσμο την κόρη τους Μανίτα.
Ο επόμενος γάμος ήταν πάλι στο Παρίσι με μια Γαλλίδα, την Ιρέν, η οποία δούλευε στον Ντιόρ. Το τέταρτο στεφάνι του Χατζηφωτίου ήταν με την Τζένη Καρέζη σε ένα γάμο όπου οι καλεσμένοι ήταν 500 και οι απρόσκλητοι 5.000.
Η ίδια είχε περιγράψει τη γνωριμία τους, σε συνέντευξή της, αμέσως μετά τον γάμο. «Μου τον σύστησαν σε ένα ελληνικό σπίτι. «Χαίρω πολύ» είπαμε αμφότεροι. Ξανασυναντηθήκαμε λίγο μετά, την πρωτοχρονιά, εδώ στην Αθήνα, που ο Ζάχος ήρθε για διακοπές. Ξαναχαρήκαμε πολύ. Και ένα μήνα αργότερα, κεραυνοβόλα, βιαστικά, αμερικάνικα αν θέλετε, το συναποφασίσαμε να χορέψουμε στη Φιλοθέη».
Ενώ τον πρώτο καιρό ο Ζάχος και η Τζένη περνούσαν καλά και κατάφερναν να συνδυάζουν τα ωράρια τους, με το πέρασμα του χρόνου, τα διαφορετικά προγράμματά τους, άρχισαν να τους κουράζουν.
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου έκανε τότε τα πρώτα του βήματα στον χώρο της ναυτιλίας και έπρεπε να βρίσκεται στο γραφείο του από τις εννέα το πρωί, μέχρι τις πρώτες απογευματινές ώρες.
O δημοσιογράφος και συλλέκτης Άρης Λουπάσης έχει ανεβάσει στα social media μια φωτογραφία από το δεκαετία του ’60 όταν η Τζένη Καρέζη και ο Ζάχος Χατζηφωτίου, σύζυγοι τότε, υποδέχθηκαν στην Αθήνα τη διάσημη Γαλλίδα συγγραφέα Φρανσουάζ Σαγκάν
Αντίθετα, η Καρέζη πήγαινε στο θέατρο γύρω στις 5 το απόγευμα και τελείωνε μετά τα μεσάνυχτα.
Ο σύζυγός της έπρεπε να την περιμένει μέχρι πολύ αργά, αν ήθελε να μοιραστεί χρόνο μαζί της. Σύμφωνα με τον Ζάχο, αυτό το πρόγραμμα, κάποια στιγμή, κούρασε το ζευγάρι και προκάλεσε φθορά στη σχέση.
Μετά από πέντε χρόνια κοινής ζωής αποφάσισαν να χωρίσουν, κάτι που έκαναν με διακριτικότητα και χωρίς ακρότητες.
Μετά την Καρέζη, παντρεύτηκε στην Μύκονο την Κατερίνα Παπαδημητρίου, τέως Μις Ελλάς.
Ο Σταμάτης Κόκοτας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ασκπληπιείο της Βούλας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο
Γεννήθηκε το 1937 ενώ στα 60's και τα 70's είχε σημαντική παρουσία στην ελληνική δισκογραφία καθώς συνεργάστηκε με σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Αντώνης Κατινάρης, ο Χάρης Λυμπερόπουλος, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής, ο Λυκούργος Μαρκέας, ο Ανδρέας Καραγιαννόπουλος κ.ά.
Ο Σταμάτης Κόκοτας άφησε πίσω του μία σημαντική παρακαταθήκη με τα τραγούδια του. Το «Όνειρο απατηλό» και το «γιε μου» είναι μερικά από τα σπουδαία του τραγούδια που αγαπήθηκαν από γενιές ολόκληρες Ελλήνων και Ελληνίδων.
O Σταύρος Σαράφης φόρεσε τη φανέλα του ΠΑΟΚ από το 1967 μέχρι το 1981, όντας ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας με 136 γκολ στο πρωτάθλημα, ενώ είναι και τέταρτος σε συμμετοχές με 358.
Για δύο χρόνια πάλευε με μια εξαιρετικά σπάνια μορφή καρκίνου.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1979 και ήταν αθλητής του τάε κβον ντο.
Ανήκε στο Αθλητικό Σωματείο «Μέγας Αλέξανδρος» της Θεσσαλονίκης. Έχει στο ενεργητικό του αρκετές διακρίσεις σε διεθνείς και ευρωπαϊκές διοργανώσεις του αθλήματος, με σημαντικότερη τα αργυρά μετάλλια στην κατηγορία των +80 κιλών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο.
Το Δεκέμβριο του 2008, ψηφίστηκε με 1.875 ψήφους ως ο κορυφαίος αθλητής για το 2008 από τον ΠΣΑΤ.
Το Μάρτιο του 2019, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019 και το Σεπτέμβριο του 2020 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου του κόμματος.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 17 Οκτωβρίου του 1979 και ο πατέρας του ήταν επίσης πρωταθλητής στο τάε κβον ντο. Σπούδασε Φυσική Αγωγή στο ΑΠΘ.
Άρχισε το τάε κβον ντο το 1982, σε ηλικία τριών ετών και το επάγγελμά του είναι πυροσβέστης.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια.
Επανήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στη διοργάνωση αυτή, αγωνίστηκε στην κατηγορία των +80 κιλών και έφθασε μέχρι τον τελικό, που έγινε στις 29 Αυγούστου του 2004. Στον τελικό ηττήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη Μουν Ντάε-σανγκ με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο, με αποτέλεσμα να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο.
Το 2008, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Ρώμη και προηγήθηκε χρονικά κατά 3 μήνες των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών στον τελικό με τον Γάλλο πρωταθλητή Πασκάλ Ζεντίλ.
Η επόμενη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο. Ο Νικολαΐδης στις 23 Αυγούστου του 2008 προκρίθηκε πανηγυρικά στον τελικό (στην κατηγορία των +80 κιλών), όπου όμως γνώρισε και πάλι την ήττα στις λεπτομέρειες (5-4) από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Ντονγκ-Μιν. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο, αποκλείστηκε νωρίς και δεν διεκδίκησε μετάλλιο.
Στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών, χάνοντας στον ημιτελικό από τον Αζέρο Ταβαγκούλ Μπαϊράμοβ.
Πρώην υπουργός και επί σειρά ετών βουλευτής Δωδεκανήσου της Νέας Δημοκρατίας, ο Αριστοτέλης Παυλίδης γεννήθηκε στο Πυλί της Κω και σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1966. Αμέσως μετά εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων.
Το 1977 εξελέγη για πρώτη βουλευτής Δωδεκανήσων με την ΝΔ. Το 1977 και 1979 εξελέγη γραμματέας της Βουλής και το 1982 κοσμήτοράς της. Στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Μητσοτάκη διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών και την περίοδο 1990 – 1992 υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας.
Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ήταν υπουργός Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και τον σχηματισμό της δεύτερης κυβέρνησης, μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2007.
Ο Ηλίας Ζερβός είχε συμμετάσχει σε πολλά θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές. Από το 1990 συνεργαζόταν με την Audio Visual και άλλες εταιρείες μεταγλώττισης, δανείζοντας τη φωνή του σε κινούμενα σχέδια, σε αφηγήσεις και σκηνοθετώντας μεταγλωττισμένες σειρές.
Έχει αποφοιτήσει από την δραματική σχολή Βεάκη, ενώ ήταν και πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (νυν Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών). Ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Το 2014 ήταν υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Αττικής (στον Βόρειο τομέα) με τον συνδυασμό Δύναμη Ζωής της Ρένας Δούρου.
Ανάμεσα στις δημοφιλείς σειρές που έχει συμμετάσχει είναι το Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου υποδύθηκε τον δικηγόρο του Χάρη Ρώμα, Κωνσταντίνου Κατακουζινού, Άκρως Οικογενειακόν, Τα Μαχαιρώματα, η Πολυκατοικία, Λίφτινγκ και άλλες.
Γεννήθηκε το 1930 στο Σμόκοβο Καρδίτσας, όπου τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο και αποφοίτησε από το 9ο νυχτερινό Γυμνάσιο Αθηνών. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε διδακτορικό από το ίδιο Πανεπιστήμιο (1961). Μετεκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ (1961-1964) όπου έλαβε ανώτερο δίπλωμα Γεωφυσικού.
Διορίσθηκε βοηθός στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Αστεροσκοπείου Αθηνών (1956) και επιμελητής στο ίδιο Ινστιτούτο (1961). Εκλέχτηκε παμψηφεί τακτικός Καθηγητής Γεωφυσικής στο ΑΠΘ (1977), διευθυντής του Τομέα Γεωφυσικής (1983-1996), Πρόεδρος του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ (1982-1987) και διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Τεχνικής Σεισμολογίας και Αντισεισμικών Κατασκευών – ΙΤΣΑΚ (1983-1999).
Δίδαξε επί σειρά δεκαετιών 14 μαθήματα Γεωφυσικής, συνέγραψε 9 βιβλία πανεπιστημιακού επιπέδου και καθοδήγησε την εκπόνηση 16 διδακτορικών διατριβών. Συγκρότησε τρεις ερευνητικές ομάδες (1964, 1977, 1980) από σημαντικό αριθμό νέων επιστημόνων που κατέλαβαν υψηλές πανεπιστημιακές θέσεις ή στελέχωσαν ερευνητικούς ή άλλους φορείς.
Δημοσίευσε πάνω από 200 πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων. Στο επιστημονικό του έργο υπάρχουν πάνω από 1000 αναφορές άλλων επιστημόνων σε διεθνείς δημοσιεύσεις. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του πρώτου Ελληνικού δικτύου σεισμογράφων (1965), του πρώτου τηλεμετρικού δικτύου σεισμογράφων (1981) και του δικτύου επιταχυνσιογράφων του Ινστιτούτου Τεχνικής Σεισμολογίας και Αντισεισμικών Κατασκευών (1981).
Συνέβαλε στον αντισεισμικό σχεδιασμό πολλών μεγάλων τεχνικών έργων, στη διαμόρφωση της αντισεισμικής πολιτικής της χώρας και στην ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών πάνω σε θέματα αντισεισμικής προστασίας. Δημοσίευσε σειρά άρθρων πάνω σε γενικότερα θέματα έρευνας και παιδείας, συμμετείχε ενεργά σε συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου του και ανέπτυξε ευρύτερη κοινωνική δράση (μέλος διοικητικού συμβουλίου δημοτικής επιχείρησης κ.λ.π.).
Η Ελένη Μαρούδα, όπως είναι το όνομά της, γεννήθηκε στην Πάτρα το 1935 και είναι ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες την δεκαετία 60′ και του 70′ και έμεινε γνωστή για τους κωμικούς ρόλους της ναζιάρας ξανθιάς κοπέλας.
Συμμετείχε σε πολλές επιτυχίες που έκοψαν χιλιάδες εισιτήρια, Μερικές από αυτές ήταν: «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» το 1960, «Ο κατήφορος» το 1961, «Δεσποινίς διευθυντής» το 1964, «Μια τρελή τρελή οικογένεια» το 1965 και πολλές άλλες ελληνικές ταινίες.
Η ηθοποιός παντρεύτηκε τον Συμεών Κολοκοτά, ενώ η κόρη της Ιωάννα ήταν σύζυγος του πολιτικού και πρώην υπουργού Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Εμβληματικός παραμένει ο ρόλος της Ειρήνης στις «Τρεις Χάριτες», δίπλα στις Νένα Μεντή και Άννα Παναγιωτοπούλου. Η Ειρήνη Χαρίτου, η πιο «αθώα» και «λογική» αδερφή από τις Τρεις Χάριτες, ήταν ένα πρόσωπο που συνδέθηκε με εκατομμύρια τηλεθεατές και οι ατάκες του έγιναν αστικοί μύθοι. Η ηθοποιός έλεγε μάλιστα ότι για σειρά ετών τη σταματούσαν στον δρόμο και τη φώναζαν «Ειρήνη».
Ο Γιάννης Διακογιάννης από πολλούς θεωρείται ως ο κορυφαίος του είδους -και όχι άδικα-, λόγω των μεγάλων γνώσεών του πάνω στον κλασικό αθλητισμό αλλά και το ποδόσφαιρο, την εμβρίθεια στον τρόπο μετάδοσης και τη γλαφυρότητα του ύφους του.
Ο Γιάννης Διακογιάννης γεννήθηκε στη Αθήνα όπου και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από την εφηβική ηλικία, με ιδιαίτερη αδυναμία στον στίβο. Σπούδασε μουσική στη Γαλλία, όμως τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία.
Κάλυψε με ανταποκρίσεις του πάρα πολλές κορυφαίες διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου (ξεκινώντας από αυτό του 1954 στην Ελβετία και τερματίζοντας με αυτό του 1998 στη Γαλλία), διεθνείς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου, τελικούς αγώνες διασυλλογικών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων (όπως του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναϊκού) και άλλα.
Το 2004 υπήρξε σχολιαστής στους αγώνες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ανδρών στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου όταν και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε το τρόπαιο.
Από το Σεπτέμβριο του 1966 έως το 1983 ήταν ο βασικός παρουσιαστής της εβδομαδιαίας αθλητικής τηλεοπτικής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή» (αρχικά «Αθλητικά Νέα»), ενώ το Σεπτέμβριο του 1969 είχε παρουσιάσει το 9ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού, που διεξήχθη στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και αποτέλεσε την πρώτη μετάδοση αγώνων στίβου από ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο.
Εργάσθηκε επίσης σε ιδιωτικό κέντρο αθλητικού ρεπορτάζ, ως καθηγητής δημοσιογραφίας. Από τα έργα του ξεχωρίζουν το τετράτομο «100 Χρόνια Ποδόσφαιρο» (Μίλητος, 2006), το «60 Χρόνια Μουντιάλ» (Λιβάνης, 1990), το «Οι Μεγάλες Μορφές του Αθλητισμού» (Κάκτος, 1979) κ.α. Ήταν, ακόμη, παραγωγός μουσικών ραδιοφωνικών εκπομπών. Κόρη του (υιοθετημένη) ήταν η δημοσιογράφος Ρίκα Βαγιάνη.
Υπήρξε ο πρώτος που τιμήθηκε για την εν γένει προσφορά του με το βραβείο «Ελένη Βλάχου» το 2003, ως δημοσιογράφος των «Νέων». Αποτελεί πιθανότατα τον μοναδικό Έλληνα αθλητικό δημοσιογράφο του οποίου το επώνυμο περιλήφθηκε σε στίχο τραγουδιού, συγκεκριμένα στο «Αρχίζει το ματς» σύνθεσης και εκτέλεσης του Λουκιανού Κηλαηδόνη το 1979.
Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν φίλαθλος του Παναθηναϊκού, κάτι που ήταν ευρέως γνωστό στους δημοσιογραφικούς κύκλους. Τον Ιανουάριο του 2017 ο Διακογιάννης παραδέχθηκε για πρώτη φορά δημόσια ότι είναι οπαδός του Παναθηναϊκού, σε εκδήλωση του Δήμου Βύρωνα για την παρουσίαση του βιβλίου του παλαιού ποδοσφαιριστή Δημήτρη Θεοφάνη. Ο Διακογιάννης δήλωσε: «Παναθηναϊκός είμαι, Αθηναίος είμαι, Παναθηναϊκός είμαι. Έχω γνωρίσει τον Απόστολο Νικολαΐδη».
Ο Θεόδωρος Συριώτης ήταν απόφοιτος της Δραματικής σχολής «Ελεύθερου Θεάτρου» Θεσσαλονίκης. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, όπως με το Ελληνικό λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, ενώ εντάχθηκε στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου το 1959 και παρέμεινε ως μόνιμο στέλεχος επί σειρά ετών μέχρι και το 1989.
Αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό μέσα από τη σειρά «Μικρομεσαίοι». Πρόκειται για μια τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη που προβλήθηκε την περίοδο 1992-1993 και αναφερόταν στην ελληνική καθημερινότητα της εποχής.
Στη μακροχρόνια συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο ο Θόδωρος Συριώτης συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως Αλέξη Μινώτη, Αλέξη Σολωμό, Τάκη Μουζενίδη, Κωστή Μιχαηλίδη, Γιώργο Σεβαστίκογλου, Σπύρο Ευαγγελάτο, Ζύλ Ντασέν και άλλους.
Μετά την αποχώρηση του από το Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε με θιάσους του Ελεύθερου Θεάτρου όπως Γιώργου Κωνσταντίνου, Κατερίνας Γιουλάκη, Γ. Νικολαίδη, Θύμιου Καρακατσάνη, Γιώργου Κιμούλη, Αλίκης Βουγιουκλάκη, καθώς και με αρκετά δημοτικά περιφερειακά Θέατρα ,όπως το Θεσσαλικό Θέατρο και το Δηπεθε Βόλου.
Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και συμμετείχε σε πολλές θεατρικές εκπομπές της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, σε κινηματογραφικές παραγωγές και πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου