Γράφει ο Γιάννης Νικολής
Όλα είναι πολύ γνωστά. Κι’ όμως μοιάζουν τόσο παλιά, σαν να αναφερόμαστε σε αδιαμφισβήτητους μύθους. Ως εκ τούτου αξίζει να τα "θυμηθούμε" και να τα περιγράψουμε με νηφαλιότητα και προσοχή.
Ο φόνος ενός παραβατικού αφροαμερικανού, του George Floyd, από Αμερικανούς αστυνομικούς, πυροδότησε την έναρξη μιας μεγάλης αλυσίδας διαδηλώσεων, βίας αλλά και λεηλασιών στις ΗΠΑ. Η φράση Black Lives Matter, έγινε το αναμφισβήτητο viral παγκοσμίως. Γράφτηκε κατά κόρον στα πανό των διαδηλωτών όλου του κόσμου και ήταν παρούσα στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου τύπου διαρκώς.
Λίγο καιρό μετά υπήρξε ένας άλλος φόνος. Ο φόνος ενός λευκού Αμερικανού πολίτη, Ελληνικής καταγωγής, από Αμερικανούς αστυνομικούς επίσης. Δεν ήταν παραβατικός και μάλλον έπασχε από κάποιο σοβαρό πρόβλημα ψυχικής υγείας. Για τον φόνο αυτό δεν έγινε τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν ξεσηκώθηκαν οι φωνές της δικαιοσύνης και της αγανάκτησης. Δεν έγιναν συγκεντρώσεις και πορείες. Προφανώς εδώ δεν υπήρχε λόγος κινητοποιήσεων….
Το ερώτημα που εύκολα προκύπτει είναι γιατί αυτή η έκδηλη διαφορά αντιμετώπισης των δυο φόνων;
Όμως υπάρχουν και ανάλογα ελληνικά παραδείγματα.
Σκοτώνεται ο νεαρός Γρηγορόπουλος και γίνεται μετά θάνατον προσωπικότητα εθνικής εμβέλειας. Κάθε χρόνο από τότε, με αναφορές στη μνήμη του και με πρόσχημα διάφορα γεγονότα μικρά ή μεγάλα, διοργανώνονται διαδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Συνήθως υπάρχουν φωτιές, έκτροπα και καταστροφές περιουσιών. Αλλά αυτά είναι δημοκρατικό δικαίωμα…
Κατ’ αντιστοιχία υπάρχουν οι νεκροί της Marfin. Γι’ αυτούς ειπώθηκαν ελάχιστα και έγιναν ελαχιστότερα. Αυτοί ήταν λακέδες των αφεντικών που εργαζόταν σε μέρα και ώρα απεργίας, άρα πώς μπορεί να υπάρξει έλεος γι’ αυτούς;
Κατ’ αντιστοιχία ο θάνατος του Παύλου Φύσσα από το μαχαίρωμα χρυσαυγίτη απασχόλησε και απασχολεί το πανελλήνιο σχεδόν διαρκώς.
Λίγο μετά τον φόνο του Φύσσα είχαμε άλλους δυο φόνους χρυσαυγιτών. Μοιάζει σαν να μην έγιναν ποτέ.
Θα μπορούσαν να αναφερθούν και πολλά άλλα παραδείγματα ανθρώπων της αριστεράς οι οποίοι έχουν αγιοποιηθεί με πρόσφορους και αποτελεσματικούς τρόπους. Αλλά τα παραδείγματα που δόθηκαν αρκούν. Διότι το θέμα μας είναι πώς καταφέρνουν οι κάθε λογής αριστεροί, κοινωνιστές, κολεκτιβιστές, κ.α. να εξαγνίζουν και να ηρωοποιούν τους ανθρώπους που "καταγράφουν" ως δικούς τους. Εννοείται ότι το θέμα ελάχιστα απασχολεί όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται στην αριστερά.
Είναι απορίας άξιο το ότι δεν γίνεται κατανοητό ότι αυτός είναι ο διαχρονικός τρόπος δια του οποίου οι ιδέες της αριστεράς "διαδίδονται". Αγιοποιούν έναν άνθρωπο, ένα φορέα (πχ ΕΑΜ) ή μια περίοδο και εν συνεχεία την επικαλούνται. Είτε ως προς την αδικία της απώλειας της ζωής του νεαρού Γρηγορόπουλου είτε με τα "επιτεύγματα" του ΕΑΜ.
Αυτό δηλαδή που κάνουν είναι να στοχεύουν στην Ιδεολογική φόρτιση τραγικών γεγονότων και ανθρώπων τα οποία στη συνέχεια περιγράφουν και παρουσιάζουν κατά την εκδοχή των "βίων αγίων". Επιχειρούν μ’ αυτό τον τρόπο να μιλήσουν στις καρδιές, στα συναισθήματα δηλαδή, των νέων ανθρώπων αναδεικνύοντας την αδικία που υπέστησαν. Όποιες φορές το καταφέρνουν γίνονται πανίσχυροι ιδεολογικά και οι αντίπαλοί τους "τσακίζονται" ως ρατσιστές, φασίστες, άδικοι και ανάλγητοι.
Ελάχιστοι κατανοούν το σκληρό ιδεολογικό "παιχνίδι" που παίζεται με μορφές όπως ο Τσε, ο Μάο (παλαιότερα), ο Στάλιν λίγο πιο παλιά. Οι δε πλήρως και απολύτως αγιοποιημένοι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν στέκουν ως οι μεγάλοι αλάνθαστοι ήρωες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Πολλοί μικρότερης εμβέλειας "κοινωνικοί αγωνιστές" έχουν ήδη πάρει και τα φωτοστέφανα των ηρώων-αγίων που ζητώντας "ψωμί λευτεριά και τιμή του λαού βρήκανε μνήμα…."
Αυτό δηλαδή που οι αντίπαλοί τους δεν κάνουν είναι να αναδείξουν, την αθλιότητα και ανεντιμότητα που περιέχει η συγκεκριμένη πρακτική της αγιοποίησης. Ταυτόχρονα δεν είναι σε θέση να παρουσιάσουν "ήρωες" πρότυπα που να αξίζουν και να μπορούν να θέλξουν νέους ιδιαίτερα ανθρώπους.
Ποια όμως είναι τα πρότυπα που αξίζουν και δεν προβάλλονται;
Είναι οι μεγάλοι ευεργέτες της ανθρωπότητας οι οποίοι επιδιώκοντας την βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους ή την έκφραση των ταλέντων και των δυνατοτήτων τους άλλαξαν και αλλάζουν τον κόσμο κάθε μέρα.
Ας αναφέρουμε ορισμένους απολύτως ενδεικτικά:
Οι αρχαίοι Έλληνες Αριστοτέλης, Αρχιμήδης και Ευκλείδης είναι τρεις (ενδεικτικοί) τιτάνες της προσφοράς στην ανθρωπότητας. Εξέφρασαν τον εαυτό τους και ευεργέτησαν με τις ανακαλύψεις τους τον κόσμο.
Οι Benedict Spinoza, Adam Smith και John Lock είναι επίσης μεγάλοι στοχαστές που ευεργέτησαν την ανθρωπότητα. Με τις φιλοσοφικές τους συλλήψεις αποσάθρωσαν τον κόσμο του μεσαιωνικού σκοταδισμού και διακήρυξαν τις ΙΔΕΕΣ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Θεμελίωσαν μ’ αυτόν τον τρόπο την "οργάνωση" της κοινωνίας που είναι γνωστός ως ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ αλλά στην ουσία είναι ο κόσμος των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΟΡΩΝ. Όσο βέβαια είναι ελεύθερες.
Να προσθέσουμε, εντελώς ενδεικτικά, τους μεγιστάνες του πλούτου που ταυτόχρονα είχαν και έχουν Φιλοσοφικές συνεισφορές αλλά και πλουσιότατο φιλανθρωπικό έργο.
Ως πρότυπα μπορούμε να αναφέρουμε τους Benjamin Franklin, James Watt, Andrew Carnegie, Henry Ford, Thomas Edison, Bill Gates, Steve Jobs και τόσους άλλους. Φυσικά υπάρχουν απειράριθμοί ίσης αλλά κυρίως μικρότερης εμβέλειας ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ τον κόσμο… και συνεχίζουν να τον αλλάζουν.
Όσο δεν προβάλλονται αυτοί οι καταπληκτικοί ως προς τη δημιουργία και τα επιτεύγματα άνθρωποι...
δεν μπορεί να υπάρξει και αλλαγή του "κοινωνικού" προτύπου προς μια κοινωνία ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ και ΠΛΟΥΤΟΥ. Προς μια κοινωνία White (Creative) Lives Matter.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου