"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΑίικο ΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η "εξάτμιση" του αριστερού εθνικού μας κατσαπλιά...

 

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Πριν από λίγες μέρες ο Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τζανακόπουλος απείλησε με εκκαθαρίσεις τους δημοκρατικούς θεσμούς όταν το κόμμα του επανέλθει στην εξουσία.


"Υπάρχουν αυτονομημένες εστίες εξουσίας στο εσωτερικό της δημόσιας διοίκησης που θα πρέπει να εκκαθαριστούν" δήλωσε χαρακτηριστικά μιλώντας σε κλειστή κομματική εκδήλωση...

Εκτός από τις ελεύθερες εκλογές που εξασφαλίζουν την εναλλαγή των πολιτικών κομμάτων στην εξουσία οι δημοκρατίες χαρακτηρίζονται από διασπορά της εξουσίας σε αυτονομημένες εστίες οι οποίες διαθέτουν δικό τους ανεξάρτητο θεσμικά κατοχυρωμένο ρόλο.

Η  Δικαιοσύνη, η Τράπεζα της Ελλάδος, ο Τύπος, η Επιτροπή Ανταγωνισμού, ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο είναι μερικές από τις αρχές αυτές η λειτουργία των οποίων δεν συναρτάται των πεποιθήσεων και των αποφάσεων της εκάστοτε κυβέρνησης.

Στις Δημοκρατίες όλες οι  εξουσίες  πηγάζουν από το Σύνταγμα το οποίο αποτελεί και απόσταγμα της λαϊκής βούλησης και της σταδιακής της μετεξέλιξης. Η εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση απλά είναι μια από αυτές τις εξουσίες που προβλέπονται και απορρέουν από το Σύνταγμα.

Οι "θεράποντες" των ολοκληρωτισμών ("μαύροι", "κόκκινοι", ή εμπριμέ φασίστες) πιστεύουν στο μοντέλο διακυβέρνησης της εξουσίας που απορρέει μόνο από μια πηγή ισχύος.  

Τα τελευταία 200 περίπου χρόνια το δημοκρατικό μοντέλο αποκέντρωσης των εξουσιών έχει αποδώσει καλύτερα αποτελέσματα υλικής και πνευματικής ευημερίας των χωρών όπου επικράτησε. Το δημοκρατικό πολίτευμα αποτέλεσε ένα από τα βασικά συγκριτικά πλεονεκτήματα της παγκόσμιας κυριαρχίας της Δύσης τις τελευταίες δεκαετίες.

Για να αλλάξει το ελληνικό Σύνταγμα π.χ. απαιτούνται τουλάχιστον δυο κοινοβουλευτικές περίοδοι, άρα τουλάχιστον και δυο εκλογικές αναμετρήσεις προκειμένου να αποφεύγονται οι συγκυριακές μετατοπίσεις της κοινής γνώμης.

Η αλλοίωση και κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος μπορεί να γίνει είτε μέσω της κατάληψης της εξουσίας με τη βία και κατάλυσης του συντάγματος όπως έκαναν οι Λένιν, Μάο, Φράνκο, Παπαδόπουλος κλπ είτε με άνοδο στην εξουσία μέσω δημοκρατικών εκλογών και σταδιακής κατάργησης και αναστολής της ανεξαρτησίας των διάφορων ανεξάρτητων αρχών όπως έκανε π.χ. ο Χίτλερ, ο Πούτιν, ο Τσάβες, ο Ερντογάν κλπ.

Την περασμένη δεκαετία  το κύμα της αντιμνημονιακής "μπουρδολογίας" μετά τη χρεοκοπία  έφερε στα έδρανα της Βουλής ναζιστές, αριστεριστές και αρκετούς "ψεκασμένους".

Η ώσμωση των δύο άκρων ανέδειξε στην εξουσία το πολιτικό έκτρωμα από τη σκοπιά της ιστορικής πολιτικής γεωγραφίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Από το  2015 και μετά  οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχείρησαν αρκετές φορές  να αλλοιώσουν το πολίτευμα

Όμως είτε:

- Επειδή δεν βρήκαν εκτός Ευρώπης (Ρωσία, Κίνα) στήριξη
(στις αρχές του 2015 ο κ. Τσίπρας ταξίδεψε στη Ρωσία αναζητώντας "ασφαλές λιμάνι" για την εξουσία του, αλλά αντί στήριξης ο Πούτιν τον "κάρφωσε" στον Ολάντ),

- Επειδή  συνάντησαν ισχυρή αντίσταση από τους δημοκρατικούς θεσμούς και την Κοινωνία (το Συμβούλιο της Επικρατείας παρά τους "ροζ" εκβιασμούς έκρινε αντισυνταγματική τη μεθόδευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τον Τύπο και η Κίνηση "Μένουμε Ευρώπη" κατάφερε να κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα),

- Επειδή  ήταν παντελώς ανίκανοι να μεθοδεύσουν μια πραξικοπηματική αλλοίωση του πολιτεύματος (τα σχέδια  ελέγχου της δικαιοσύνης με τον  "Ρασπούτιν", το σκάνδαλο  Novartis και η υπόθεση Καλογρίτσα είναι μερικές από τις εμβληματικές πτυχές αυτής της προσπάθειας...)

- Επειδή  παραδόθηκαν στην "θαλπωρή" της διαπλοκής και της διαχείρισης των Ευρωπαϊκών Χρηματικών εισροών και τις ανέσεις των πολυτελών σκαφών των εφοπλιστών...  απεμπόλησαν το ρίσκο της υλοποίησης των σχεδίων τα οποία  ηλιθιωδώς από ιστορική άποψη και ανερυθρίαστα από ηθική διάσταση διαφημίζουν ως επανάσταση και πραγμάτωση της λαϊκής βούλησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ηγεμονικός πόλος του ακρο-αριστερό-δεξιού συνονθυλεύματος  απέτυχε να εφαρμόσει κάποια εναλλακτική πολιτική σε σχέση με τις μνημονιακές που εφάρμοσαν  οι πολιτικοί του αντίπαλοι και για τις οποίες μια σημαντική αλλά συγκυριακή πλειοψηφία τον ανέδειξε στην εξουσία.

Του απέμενε μόνο η εξασφάλιση της παράτασης της  παραμονής στην εξουσία μέσω της αλλοίωσης του πολιτεύματος.  

Όμως...

 

 απέτυχε...

Στη συνέχεια ποντάροντας στο κενό που άφησε στην Κεντροαριστερά η διάλυση του ΠΑΣΟΚ με ό,τι απέμεινε από την εκλογική ήττα του 2019, προσπάθησε να μετεξελιχθεί σε κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Ούτε η ηγεσία του ούτε ο βασικός πυρήνας της εκλογικής του βάσης διαθέτουν  όμως το απαιτούμενο πολιτικό και πολιτισμικό  στίγμα και ύφος.

Ο κ. Τσίπρας μιμούμενος τη χροιά της φωνής και τη συνθηματολογία του Ανδρέα Παπανδρέου κατάφερε να προσελκύσει τη λαϊκίστικη πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ που ήταν και η μεγαλύτερη σε σχέση με την εκσυγχρονιστική που εξέφραζε τις σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις για την οικονομία και τη διαχείριση της εξουσίας.

Σε αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου όμως δεν κατάφερε να προσελκύσει την εκσυγχρονιστική πτέρυγα που αν και με μικρότερη εκλογική βάση κινείται εγγύτερα του Κέντρου με αποτέλεσμα οι μετακινήσεις της να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εκάστοτε ανάδειξη του πόλου εξουσίας.

Η αποστασιοποίηση της Κεντροαριστεράς της οποίας θεμελιώδης άξονας είναι ο ευρωπαϊκός και δημοκρατικός προσανατολισμός της χώρας, από τον κ. Τσίπρα δεν είναι απλά πολιτική αλλά  βαθύτερα πολιτισμική.

Οι δύο πόλοι που αποτελούσαν το άλλοτε ενιαίο ΠΑΣΟΚ έχουν απομακρυνθεί περισσότερο μεταξύ τους απ’ ό,τι βρίσκονται αμφότεροι με πόλους της Κεντροδεξιάς και της Δεξιάς.

Όλες οι δημοσκοπήσεις την τελευταία διετία αποτυπώνουν μια τεκτονική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού η οποία εκφράζει το τέλος της μεταπολίτευσης το κυρίαρχο σκηνικό της οποίας ήταν ο δικομματισμός.

Η διαφορά του δεύτερου κόμματος από το πρώτο είναι μεγαλύτερη από 10% όπως επίσης και η διαφορά του τρίτου  κόμματος από το δεύτερο.

Τούτο δεν θυμίζει τη μεταπολίτευση αλλά τη μεταπολεμική περίοδο όπου το Λαϊκό Κόμμα,  ο Εθνικός Συναγερμός, η ΕΡΕ  κινούνταν μεταξύ 35-40% και το Κέντρο, η Κεντροαριστερά και Αριστερά αντιπροσωπευόταν από 4-5 μικρότερα κόμματα που όλα μαζί άθροιζαν το αντίστοιχο ποσοστό.

Αυτό που πέτυχε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Μεταπολίτευση ήταν να συμπεριλάβει αυτόν τον χώρο κάτω από το ΠΑΣΟΚ. 

Τούτο  μοιάζει ακατόρθωτο για τον κ. Τσίπρα.

Τούτο φαίνεται πως έχει αρχίσει να το αντιλαμβάνεται μερίδα της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ που αδιαφορεί για πολιτικές αρχές και μαγνητίζεται κυρίως  από τα προνόμια της νομής της εξουσίας.  

Εξ ου και η "γκρίνια" για τη δημοσκοπική καθήλωση περί το 25% δύο χρόνια μετά τις εκλογές, γεγονός που απομακρύνει τις πιθανότητες επανόδου στην εξουσία. Η απομάκρυνση της πιθανότητας επανόδου στην εξουσία ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις.

Υπό το πρίσμα αυτό οι δηλώσεις του κ. Τζανακόπουλου, περί εκκαθάρισης των δημοκρατικών θεσμών τους οποίους θεωρεί παράκεντρα εξουσίας, δεν βοηθάνε τη σοσιαλδημοκρατική στροφή του κ. Τσίπρα. Μοιάζουν περισσότερο με σπασμωδικές  κινήσεις  εκτόνωσης των αυξανόμενων φυγόκεντρων  τάσεων...

Τα μνημόνια έφεραν τη μετεωρική άνοδο η έξοδος την πτώση και η επιστροφή στην κανονικότητα φαίνεται πως επιταχύνει τα φαινόμενα "εξάτμισης"... 



Δεν υπάρχουν σχόλια: