To νομοσχέδιο είναι «έκτρωμα». Μόνο που νομοσχέδιο δεν υπάρχει ακόμη.
Ο,τι ξέρουμε, το έχουμε μάθει από τις κυβερνητικές διαρροές.
Οι διαρροές δεν περιγράφουν μόνο την πολύκροτη πρόβλεψη για μεταφορά του χρόνου εργασίας, κατόπιν ατομικής συμφωνίας εργοδότη – εργαζομένου. Περιλαμβάνουν και ένα πακέτο από φιλεργατικές ρυθμίσεις: Τη διεύρυνση του δικαιώματος αδειών, την εξίσωση της αποζημίωσης για τους εργάτες, το δικαίωμα του εργαζομένου στην ηλεκτρονική αποσύνδεση (να μπορεί να κλείνει το τηλέφωνό του εκτός ωραρίου).
Το σχεδιαζόμενο «έκτρωμα» δεν προεξοφλείται μόνο ως «φιλό-» ή «αντεργατικό». Κομίζει και αμφιλεγόμενες ρυθμίσεις, όπως η ηλεκτρονική κάρτα εργαζομένου, δια της οποίας υποτίθεται ότι θα μπορεί να παρακολουθείται ο πραγματικός χρόνος εργασίας.
Ομως, ο χώρος της συζήτησης για το αποτύπωμα αυτών των προτάσεων –πολλές από τις οποίες δεν μπορούν παρά να κριθούν από τη λεπτομέρεια στη νομοθετική τους διατύπωση- στενεύει.
Ο προβληματισμός αναχαιτίζεται προτού καν αναπτυχθεί. Τον ακρωτηριάζουν προληπτικά τα αναθέματα και η μασημένη δαιμονολογία.
Η αντιπολίτευση –ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί να κινητοποίησει υπολογίσιμες συνδικαλιστικές δυνάμεις, και το ΚΚΕ, που μπορεί να δείξει στον δρόμο το ποίμνιό του- ετοιμάζεται, όπως λέει, για «πόλεμο».
Στην πραγματικότητα πρόκειται για σκιαμαχία. Ούτε αντίπαλος υπάρχει. Ούτε σώμα που να εκπροσωπείται από τα σχήματα που διατελούν σε διαρκή ακτιβιστική ετοιμότητα.
Ο αντίπαλος –η κυβέρνηση- δεν δείχνει πρόθεση να φορτίσει την αντιπαράθεση με συμβολικό βάρος που θα δικαίωνε τα κλισέ της αντιπολίτευσης του δρόμου.
Και από την άλλη, το σώμα των εργαζομένων –και ιδίως εκείνων που προσδοκούν κανονικές θέσεις εργασίας- έχει πάψει προ πολλού να επικοινωνεί με τις γραφειοκρατίες του συνδικαλισμού. Οι τελευταίες εδώ και χρόνια εκπροσωπούν τους ασφαλείς –όχι τους επισφαλείς. Εκπροσωπούν τους αξιωματούχους που τις διευθύνουν και μικρές αποκατεστημένες μειοψηφίες, το συμφέρον των οποίων δεν συμβιβάζεται με την ανάγκη των νέων και των ανέργων να αποκτήσουν πρόσβαση στην αγορά εργασίας.
Η προσχηματική δραματοποίηση της αντιπαράθεσης, όπως προβλέψιμα την απεργάζεται η αντιπολίτευση, βολεύει την κυβέρνηση.
Τη βολεύει μια...
ψευτο-σύγκρουση που σκηνοθετείται από τον τελετουργικό αυτοματισμό οντοτήτων χωρίς κοινωνικό έρεισμα –και κυρίως χωρίς ατζέντα για το ποιοι κανόνες μπορούν να ρυθμίσουν την νέα εργασιακή πραγματικότητα. Χωρίς καν υποψία για το πώς πάει να διαμορφωθεί αυτή η πραγματικότητα.
Αυτός ο «πόλεμος» βολεύει την κυβέρνηση. Γιατί επιχειρείται με ληγμένα πυρομαχικά του 20ουαιώνα. Με ξανα-ξεστοκάρισμα παλιών σκιάχτρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου