ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΡΩΝΟΪΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σκέψεις με αφορμή την πρόσφατη πανδημία του κορονοϊού

Γράφει ο Νικόλαος Παναγιωτόπουλος 

Ειδικός καρδιολόγος με εξειδίκευση και πολύχρονη θητεία στην Διοίκηση  Μονάδας Εντατικής Θεραπείας

www.cardiodoctor.gr


 
Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή τα κρούσματα του κορονοϊού στη χώρα μας έχει ανοίξει ξανά η συζήτηση για τον τρόπο λειτουργίας του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα της υγείας. Και όπως συμβαίνει με τα περισσότερα θέματα που μας απασχολούν ο διχασμός στις συζητήσεις και η σύνταξη με ένα στρατόπεδο που "πυροβολεί" το άλλο είναι στην ημερήσια διάταξη. 

Το έναυσμα μεταξύ των άλλων έδωσε μια από τις περιπτώσεις των κρουσμάτων, μια γυναίκα που πήγε με συμπτώματα σε κάποιο από τα νοσοκομεία αναφοράς, πήρε τον αριθμό 166 στην αναμονή, περίμενε δύο ώρες παρ’ ό,τι ανέφερε ότι πρόσφατα είχε ταξιδέψει στη Βόρεια Ιταλία, και τελικά κατέληξε σε ιδιωτικό νοσοκομείο που την εξέτασαν, έστειλαν δείγμα και την παρέπεμψαν με τη διάγνωση της νόσου σε άλλο δημόσιο νοσοκομείο αναφοράς όπου και νοσηλεύεται. Η ίδια η παθούσα με συνεντεύξεις της στην τηλεόραση κατηγόρησε το δημόσιο σύστημα και επαίνεσε το ιδιωτικό γιατί ενώ το πρώτο την ταλαιπώρησε, το δεύτερο με υποδειγματικό τρόπο και σε σύντομο χρόνο έθεσε τη διάγνωση και την προώθησε να βρει λύση.

Επειδή δυστυχώς στον τόπο μας δε μας ενδιαφέρει τόσο το τι λέγεται αλλά ψάχνουμε ιδιοτελή κίνητρα σε αυτόν που τα λέει, αναγκάζομαι να ξεκινήσω τις σκέψεις μου με μια δήλωση. Δεν εργάζομαι στο δημόσιο τομέα, το έκανα κάποτε στο πλαίσιο της εκπαιδεύσεως και των συμβατικών μου υποχρεώσεων προς το κράτος. Υπηρέτησα και γνώρισα από κοντά όμως το πώς εργάζεται τόσο το μεγάλο νοσοκομείο της πρωτεύουσας όσο και το επαρχιακό νοσοκομείο. Όλη την υπόλοιπη επαγγελματική ζωή μου την πέρασα στον πυρήνα του ιδιωτικού τομέα τον οποίο νομίζω ότι γνωρίζω καλά και όσα πω είναι αποτέλεσμα προσωπικής εμπειρίας.

Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι τα δημόσια νοσοκομεία εφημερεύουν υπό πολύ δύσκολες συνθήκες δεχόμενα έναν τεράστιο όγκο ασθενών, με διαφορετική βαρύτητα προβλημάτων και από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και μορφωτικά επίπεδα. Η απουσία πρωτοβάθμιας περίθαλψης οδηγεί σε ένα κρατικό νοσοκομείο την ημέρα της εφημερίας από την απλή υπέρταση, τη μέθη, την ενόχληση που οφείλεται σε άγχος, μέχρι το βαρύ έμφραγμα, την εγκεφαλική αιμορραγία, το ανεύρυσμα που έσπασε και θέλει επείγουσα χειρουργική επέμβαση. 

Οι ιατροί του κρατικού νοσοκομείου, ειδικευόμενοι όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα μας (δείτε ΕΔΩ , ΕΔΩ κι ΕΔΩ)  οι περισσότεροι, επί πολλές ώρες, πολλές φορές επί ένα εικοσιτετράωρο συνεχόμενο, προσπαθούν να ξεχωρίσουν το σοβαρό από το μη σοβαρό, το επείγον από το χρόνιο, αυτό που πρέπει να εισαχθεί άμεσα από αυτό που μπορεί να αντιμετωπιστεί σε εξωτερική βάση. Και όλα αυτά υπό την πίεση των επιμελητών τους ή του ίδιου του νοσοκομείου να είναι πολύ εκλεκτικοί γιατί υπάρχει πρόβλημα με τα κρεβάτια γιατί έχουν ήδη οι διάδρομοι πλημμυρίσει με ράντζα.  

Θα πείτε ότι για όλα αυτά υπάρχουν υπεύθυνοι και θα συμφωνήσουμε απόλυτα σε αυτό. Υπάρχει το Υπουργείο που συχνά κάνει πολιτική διαχείριση και δημόσιες σχέσεις, η ραθυμία και η ανικανότητα προσώπων και μηχανισμών, η ανευθυνότητα των πολιτών που επιμένουν να εξεταστούν κατά προτεραιότητα και με φωνές και απειλές το επιβάλουν γιατί θεωρούν ότι το δικό τους πρόβλημα είναι το σοβαρότερο. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι και λάθη να γίνονται και ανθρώπινες ζωές να τίθενται σε κίνδυνο και η αξιοπρέπεια όλων των εμπλεκόμενων να δοκιμάζεται. Όμως είναι ανθρωπίνως αδύνατο ένα νοσοκομείο να εξετάσει σε λίγες ώρες εκατοντάδες επείγοντα περιστατικά, που άλλα έρχονται περπατώντας άλλα σε φορείο και άλλα με ασθενοφόρο και σειρήνα. Όμως ταυτόχρονα είναι αδύνατο και να μην τα εξετάσει γιατί δεν υπάρχει άλλη δικλείδα ασφαλείας αφού αυτό ορίζει ο τρόπος οργάνωσης του συστήματος υγείας μας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πάνε πουθενά αλλού και είναι δικαίωμά τους να εξεταστούν στο εφημερεύον νοσοκομείο. Και να μην ξεχνάμε ότι σε ένα νοσοκομείο της πρωτεύουσας στέλνουν και οι ιδιώτες ιατροί, τα ιδιωτικά νοσοκομεία, τα γύρω κέντρα υγείας αλλά και τα νοσοκομεία της επαρχίας.

Ας μεταφερθούμε τώρα στην "εφημερία" ενός ιδιωτικού θεραπευτηρίου. 

Τα εξωτερικά ιατρεία του είναι ανοιχτά μόνο για εκείνους που έχουν να πληρώσουν ή διαθέτουν τέτοιο συμβόλαιο με την ιδιωτική τους ασφάλεια που τους επιτρέπει να εξετάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Αν κάποιος περαστικός που του συμβεί κάτι κοντά σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο μπει στα επείγοντά του, στην καλύτερη περίπτωση θα διακομιστεί στο εφημερεύον δημόσιο αν δεν έχει να καταβάλει το αντίτιμο της εξέτασης και της νοσηλείας. Δυστυχώς ακόμη και βαριά περιστατικά που ο χρόνος είναι πολύτιμος μετακινούνται με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Συνήθως αυτό γίνεται με την υπογραφή του ασθενούς ή των συγγενών του αφού ενημερωθούν ότι όχι μόνο πρέπει να ανταπεξέλθουν σε ένα υψηλό κόστος αλλά θα πρέπει να πληρώσουν, προ της εισαγωγής, προκαταβολή αρκετές χιλιάδες ευρώ για να μη χάσει το θεραπευτήριο χρήματα αν ο ασθενής υπό το βάρος του επείγοντος προβλήματός του αποφασίσει να παραμείνει αλλά δεν έχει τελικά την οικονομική άνεση γι’ αυτό. Από την άλλη πλευρά προειδοποιείται συχνά ο προσερχόμενος προ της εξέτασής του για το κόστος της ώστε αν δεν έχει να πληρώσει να πάει κατευθείαν σε εφημερεύον του δημοσίου.  

Για όσους βέβαια διαθέτουν ιδιωτική ασφάλεια ή οικονομική άνεση τα πράγματα είναι αντίθετα από το δημόσιο. Εδώ ο προσερχόμενος είναι ευχής έργο να νοσηλευθεί για ευνόητους λόγους. Προτείνεται συνήθως εισαγωγή "για παρακολούθηση" ή "για πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος". Μια εισαγωγή που όπως έχουμε γράψει παλιότερα μπορεί να παραταθεί κατά το δοκούν του θεράποντα. Ένα μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο στην πιο φορτωμένη ημέρα των επειγόντων του μπορεί να δει μερικές δεκάδες ασθενών με το αντίστοιχο δημόσιο να αριθμεί αρκετές εκατοντάδες. Είναι βέβαιο ότι αν ένα ιδιωτικό νοσοκομείο που διαφημίζεται τόσο για την οργάνωσή του και τον εξοπλισμό του εφημέρευε έστω για λίγες ώρες με συνθήκες δημοσίου θα κατέρρεε. 
 
Δεν θέλουμε να δικαιολογήσουμε με όλα αυτά το χάλι των δημοσίων νοσοκομείων όπου άνθρωποι κάποιες φορές πεθαίνουν περιμένοντας να εξετασθούν  όμως είναι μια τεράστια αδικία να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. 

Θα πρέπει να αντιληφθούμε...

 όπως λέγαμε στο προηγούμενο άρθρο μας πως ιδιωτικά και δημόσια νοσοκομεία είναι δύο διαφορετικές πραγματικότητες που δεν ανήκουν στο ίδιο σύστημα υγείας. 

Πρέπει να διεκδικήσουμε καλύτερο δημόσιο και πιο προσιτό ιδιωτικό σύστημα που να υπηρετούν σε κάθε περίπτωση εκείνους που το έχουν ανάγκη.