Η Σύμβαση αποτελεί διεθνή συνθήκη που υιοθετήθηκε από την UNESCO το 2003 και κυρώθηκε από την Ελλάδα το 2006. Προέκυψε ως ώριμος καρπός του διεθνούς προβληματισμού σχετικά με την έννοια της πολιτιστικής κληρονομιάς, με ιδιαίτερη έμφαση στις πολιτισμικές πρακτικές που συγκροτούν τη ζωντανή παράδοση και οι οποίες δεν αφήνουν πάντοτε απτό, υλικό ίχνος (π.χ. μουσική, χορός, γνώσεις και πρακτικές κ.ά.).
Η σύμβαση, αναγνωρίζοντας ότι η άυλη πολιτιστική κληρονομιά συχνά υπερβαίνει τα σύνορα μιας χώρας, δίνει τη δυνατότητα στα κράτη-μέρη της να υποβάλλουν εκτός από εθνικούς και διεθνικούς φακέλους προκειμένου να εγγράψουν στους Διεθνείς Καταλόγους στοιχεία της Αϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς που ασκείται στο έδαφός τους.
Ο φάκελος «Μετακινούμενη Κτηνοτροφία - Η εποχιακή μετακίνηση των κοπαδιών επάνω στις παραδοσιακές διαδρομές τους, στη Μεσόγειο και στις Αλπεις», προετοιμάστηκε και κατατέθηκε από κοινού με την Αυστρία και την Ιταλία, ενώ ο φάκελος για τη Bυζαντινή Μουσική ή Ψαλτική προετοιμάστηκε και κατατέθηκε από κοινού με την Κύπρο.
Η πρακτική της μετακίνησης βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτισμικής και κοινωνικής συγκρότησης των ορεινών κτηνοτροφικών κοινοτήτων, ενώ έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωση του τοπίου των περιοχών όπου αναπτύχθηκε ιστορικά. Οι μετακινούμενοι κτηνοτρόφοι είναι φορείς γνώσεων και πρακτικών, που σχετίζονται αφενός με τη βέλτιστη αξιοποίηση των διαθέσιμων φυσικών πόρων (λιβάδια, υδάτινες πηγές κ.ά.) και των κλιματικών δεδομένων, και αφετέρου με την παραγωγή ποιοτικών αγροδιατροφικών προϊόντων. Επίσης, αναδεικνύει την αξία της εμπειρικής γνώσης για τον τόπο και το περιβάλλον.
Η ψαλτική, ως ζωντανή παραδοσιακή τέχνη, είναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου