Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δεν ήταν μόνο ο Βαρουφάκης που αγάπησε τον Κόρμπιν.
Ολες οι εκδοχές της ελληνικής Κεντροαριστεράς έφτασαν κάποτε να τον δουν σαν πρότυπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βγάλει μέχρι και ανακοίνωση στήριξής του στις εκλογές. Πολλοί από το ΠΑΣΟΚ έβλεπαν στον Κόρμπιν την απόδειξη ότι το κόμμα έπρεπε να επιστρέψει στις ρίζες του.
«Είναι ο μόνος που έκανε ταμείο», έλεγαν, μετά τις εκλογές του 2017. Και όχι αδικαιολόγητα. Τα ίδια έλεγαν και οι Γερμανοί του SPD, που μόλις το προηγούμενο Σαββατοκύριακο εξέλεξαν την πιο κορμπινική από τις υποψηφιότητες για την ηγεσία τους. Η ψυχορραγούσα ευρωσοσιαλδημοκρατία πίστευε μέχρι προχθές ότι δεν έκανε ταμείο επειδή δεν ήταν τόσο αριστερή όσο ο ηγέτης των Εργατικών.
Ο Κόρμπιν κατέληξε να αποδείξει το αντίθετο. Η συντριβή του δικαίωσε εκείνους που έλεγαν ότι η αναζωογόνηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων δεν μπορεί να έλθει απλώς με την αναβάπτισή τους στα παλαιά τους προγράμματα, των μέσων του προηγούμενου αιώνα· ότι η επιστροφή σε μια ατζέντα επανεθνικοποιήσεων, αναδιανομής του εισοδήματος και παλινόρθωσης του κοινωνικού κράτους δεν αρκεί για να αφυπνίσει την ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης. Δεν αρκεί, γιατί τέτοια ταξική συνείδηση δεν υπάρχει πια.
Η πρωτοφανής διείσδυση του Τζόνσον στην εκλογική ενδοχώρα των Εργατικών συνιστά προσωπική ήττα του Κόρμπιν. Εκείνος ήταν που επί τέσσερα χρόνια διατηρούσε τη γλώσσα του επιτήδειου επαμφοτερισμού στο θέμα του Brexit. Το σκεπτικό ήταν να μη μιλάμε για το θέμα που διχάζει τη βάση μας – τη σχέση με την Ευρώπη· να μιλάμε για την ατζέντα που την ενώνει – την οικονομία. Να μην ποντάρουμε στη διαχωριστική γραμμή μέσα - έξω. Να επενδύσουμε στη γραμμή πάνω - κάτω.
Εκ των υστέρων, το αποτέλεσμα φαίνεται φυσικό: Η «τάξη» ψήφισε αυτόν που είχε κάτι ξεκάθαρο να πει για το θέμα που την απασχολούσε και όχι εκείνον που προσπαθούσε απλώς να προσπεράσει το θέμα, για να μην του κοστίσει. Ο, ας πούμε, «ενδοταξικός» διχασμός αποδείχτηκε εκλογικά πιο κρίσιμος από τις παλιές διαχωριστικές γραμμές.
Μα, καλά. Ο Κόρμπιν ήταν τόσος. Αλλά τον Μπόρις; Δεν είναι καταθλιπτική η παράδοση της παλαιότερης δημοκρατίας του σύγχρονου κόσμου στα χέρια ενός μπουφόνου λαϊκιστή;
Αν υπάρχει εδώ ένα ιστορικό μοτίβο, είναι ότι...
«Είναι ο μόνος που έκανε ταμείο», έλεγαν, μετά τις εκλογές του 2017. Και όχι αδικαιολόγητα. Τα ίδια έλεγαν και οι Γερμανοί του SPD, που μόλις το προηγούμενο Σαββατοκύριακο εξέλεξαν την πιο κορμπινική από τις υποψηφιότητες για την ηγεσία τους. Η ψυχορραγούσα ευρωσοσιαλδημοκρατία πίστευε μέχρι προχθές ότι δεν έκανε ταμείο επειδή δεν ήταν τόσο αριστερή όσο ο ηγέτης των Εργατικών.
Ο Κόρμπιν κατέληξε να αποδείξει το αντίθετο. Η συντριβή του δικαίωσε εκείνους που έλεγαν ότι η αναζωογόνηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων δεν μπορεί να έλθει απλώς με την αναβάπτισή τους στα παλαιά τους προγράμματα, των μέσων του προηγούμενου αιώνα· ότι η επιστροφή σε μια ατζέντα επανεθνικοποιήσεων, αναδιανομής του εισοδήματος και παλινόρθωσης του κοινωνικού κράτους δεν αρκεί για να αφυπνίσει την ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης. Δεν αρκεί, γιατί τέτοια ταξική συνείδηση δεν υπάρχει πια.
Η πρωτοφανής διείσδυση του Τζόνσον στην εκλογική ενδοχώρα των Εργατικών συνιστά προσωπική ήττα του Κόρμπιν. Εκείνος ήταν που επί τέσσερα χρόνια διατηρούσε τη γλώσσα του επιτήδειου επαμφοτερισμού στο θέμα του Brexit. Το σκεπτικό ήταν να μη μιλάμε για το θέμα που διχάζει τη βάση μας – τη σχέση με την Ευρώπη· να μιλάμε για την ατζέντα που την ενώνει – την οικονομία. Να μην ποντάρουμε στη διαχωριστική γραμμή μέσα - έξω. Να επενδύσουμε στη γραμμή πάνω - κάτω.
Εκ των υστέρων, το αποτέλεσμα φαίνεται φυσικό: Η «τάξη» ψήφισε αυτόν που είχε κάτι ξεκάθαρο να πει για το θέμα που την απασχολούσε και όχι εκείνον που προσπαθούσε απλώς να προσπεράσει το θέμα, για να μην του κοστίσει. Ο, ας πούμε, «ενδοταξικός» διχασμός αποδείχτηκε εκλογικά πιο κρίσιμος από τις παλιές διαχωριστικές γραμμές.
Μα, καλά. Ο Κόρμπιν ήταν τόσος. Αλλά τον Μπόρις; Δεν είναι καταθλιπτική η παράδοση της παλαιότερης δημοκρατίας του σύγχρονου κόσμου στα χέρια ενός μπουφόνου λαϊκιστή;
Αν υπάρχει εδώ ένα ιστορικό μοτίβο, είναι ότι...
η επικράτηση του χειρότερου δημαγωγού έρχεται μετά από παρατεταμένα κοινοβουλευτικά βραχυκυκλώματα. Βράζοντας επί τέσσερα χρόνια στο τέλμα του Brexit, το πολιτικό σύστημα έβγαινε από κάλπη σε κάλπη ολοένα και περισσότερο απονομιμοποιημένο. Στο τέλος, το εκλογικό σώμα επιλέγει μόνο από κόπωση. Από τη φρενήρη ακινησία, προτιμάει τον χοντροκομμένο βολονταρισμό. Προτιμάει το σάλτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου