Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Σε πόσες πορείες για το Πολυτεχνείο έχουν συμμετάσχει οι περισσότεροι από τους 427.000 Ελληνες που συνθέτουν το brain drain;
Σε πόσες πορείες για το Πολυτεχνείο έχουν συμμετάσχει οι περισσότεροι από τους 427.000 Ελληνες που συνθέτουν το brain drain;
Πόσες καταλήψεις έχουν ζήσει;
Πόσες φορές αγχώθηκαν με το ενδεχόμενο της χαμένης εξεταστικής;
Πόσες φορές εκνευρίστηκαν γιατί ο «νεολαίος» διέκοψε την παράδοση για να απαγγείλει τον δεκάρικό του;
Πόσες φορές τρόμαξαν επειδή βρέθηκαν ανάμεσα σε μολότοφ και χημικά;
Πόσες φορές αηδίασαν με την κουρελαρία του περιβάλλοντος;
Και λέω οι περισσότεροι, διότι, όπως αποδεικνύει η έρευνα του πανεπιστημίου Μπρουνέλ, η πλειονότης είναι νέοι με υψηλή μόρφωση. Εχουν περάσει απ’ το πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησαν αντελήφθησαν ότι ήταν ο προθάλαμος για την απαξίωση της ζωής και των ικανοτήτων τους που καραδοκούσε εκεί έξω. Το 37,4% των ερωτηθέντων είχαν ήδη απασχοληθεί στην εκπαίδευση πριν μεταναστεύσουν. Αυτοί τα κατάφεραν όπως συνήθως τα καταφέρνεις στην Ελλάδα, σε πείσμα του περιβάλλοντος, σχεδόν στην παρανομία. Απέκτησαν δεξιότητες και επειδή ο κόσμος ευτυχώς είναι μεγαλύτερος από την Ελλάδα, πήγαν να τις αξιοποιήσουν εκεί που τις έχουν ανάγκη και τις αναγνωρίζουν. Στη θεοκατάρατη Γερμανία οι περισσότεροι, στη νεφοσκεπή Βρετανία άλλοι. Οπως δήλωσαν στην έρευνα, μετανάστευσαν επειδή αναζητούσαν σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναγνώριση της αξίας τους.
Ενας ακόμη μύθος της κρίσης καταρρέει για να αποδείξει ότι η έξοδος είναι δυσκολότερη από όσο νομίζουμε.
Ενας ακόμη μύθος της κρίσης καταρρέει για να αποδείξει ότι η έξοδος είναι δυσκολότερη από όσο νομίζουμε.
Ο μύθος λέει ότι η μετανάστευση οφείλεται στην οικονομική ανέχεια που προκάλεσε η πτώχευση. Κάτι σαν επανάληψη καζαντζίδειου άσματος απ’ τη δεκαετία του ’60.
Ομως, οι ίδιοι μετανάστες απαντούν ότι έφυγαν για να γλιτώσουν απ’ την αναξιοκρατία, για να αναζητήσουν αναγνώριση και δικαίωση των κόπων που κατέβαλαν για να φτάσουν ώς εκεί που έφτασαν.
Η ελληνική κοινωνία δεν έγινε αναξιοκρατική στα χρόνια της κρίσης. Απλώς αυτά έφεραν στην επιφάνεια όλες τις δυσπλασίες της, πρωτίστως δε την αναξιοκρατία, την αδυναμία της να αναδείξει τους άξιους, είτε επειδή τους φοβάται, διότι η ίδια αισθάνεται ανάξια να τους ανταγωνισθεί, είτε επειδή έχει χάσει τα κριτήρια που θα της επέτρεπαν να τους αναγνωρίσει. Θέλησαν να δραπετεύσουν από τον φθόνο για την αριστεία.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι η ελπίδα της χώρας. Είναι νέοι ακόμη. Εχουν όλον τον καιρό να βαρεθούν τους συννεφιασμένους ουρανούς και να νοσταλγήσουν τον περίπατο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Και να μπολιάσουν την ελληνική κοινωνία με το αίσθημα της ευθύνης που η θητεία τους στα «ξένα» τούς έμαθε πως έχει αξία.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι η ελπίδα της χώρας. Είναι νέοι ακόμη. Εχουν όλον τον καιρό να βαρεθούν τους συννεφιασμένους ουρανούς και να νοσταλγήσουν τον περίπατο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Και να μπολιάσουν την ελληνική κοινωνία με το αίσθημα της ευθύνης που η θητεία τους στα «ξένα» τούς έμαθε πως έχει αξία.
Και μην μου λέτε ότι ο ταλαίπωρος Αφγανός φέρνει κοινωνική υπεραξία.
Υπεραξία θα παράγουμε όταν...
δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε να επιστρέψουν οι δικοί μας πολιτισμικοί μετανάστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου