Γράφει ο Νικόλαος Παναγιωτόπουλος
Ειδικός καρδιολόγος με εξειδίκευση
και πολύχρονη θητεία στην Διοίκηση Μονάδας Εντατικής Θεραπείας
www.cardiodoctor.gr
Ο μισθωτός είναι για το ιδιωτικό νοσοκομείο ένα αναγκαίο κακό. Δε φέρνει έσοδα και αντιθέτως απορροφά χρήματα από τον προϋπολογισμό του νοσοκομείου. Γι’ αυτό γίνεται προσπάθεια το κόστος του να ελαχιστοποιηθεί. Αυτή η βασική αρχή θα βοηθήσει να κατανοηθούν όσα ακολουθούν.
Όπως γράψαμε και σε προηγούμενο άρθρο μας, κάθε φορά που γίνεται μια προκήρυξη στον δημόσιο τομέα για διορισμό νοσηλευτικού προσωπικού, υπάρχει μια τεράστια αναστάτωση στον ιδιωτικό τομέα γιατί τα ιδιωτικά θεραπευτήρια αποψιλώνονται από πολλά από τα στελέχη τους. Νοσηλευτές με πολυετή υπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα τον εγκαταλείπουν για μία θέση στα πολύπαθα κρατικά νοσοκομεία τα οποία φαίνονται πολύ λιγότερο ελκυστικά στα μάτια των περισσότερων από τους μη εμπλεκόμενους με αυτά. Δεν είναι όμως έτσι. Και στην περίπτωση αυτή τα φαινόμενα απατούν. Γιατί για τους νοσηλευτές του ιδιωτικού τομέα, το δημόσιο είναι η γη της Επαγγελίας.
Γιατί όμως εγκαταλείπουν τα ιδιωτικά νοσοκομεία οι νοσηλευτές μας;
Και για να είμαστε πιο σαφείς. Αυτό δεν γίνεται μόνο για μια θέση στο δημόσιο αλλά πολλές φορές γίνεται για μια άλλη άσχετη θέση στον ιδιωτικό τομέα ή και χωρίς ακόμη να έχει εξασφαλιστεί μια άλλη θέση.
Είχα την ευκαιρία να μελετήσω μια πολύ μεγάλη σειρά απαντήσεων νοσηλευτών σχετικά με το εργασιακό άγχος και την ανασφάλεια που αισθάνεται ένας νοσηλευτής στον ιδιωτικό τομέα στο πλαίσιο μια επιστημονικά οργανωμένης επιστημονικής εργασίας και τα δεδομένα ήσαν πραγματικά πολύ εντυπωσιακά.
Το πρώτο γεγονός που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι υπάρχει μια μεγάλη ψαλίδα εργασιακών δικαιωμάτων σε σχέση με το δημόσιο.
Ένα απλό παράδειγμα. Ένας νοσηλευτής του δημόσιου τομέα (το ίδιο και ένας ιατρός) δικαιούνται επιπλέον δέκα ημέρες ειδικής άδειας αν εργάζονται στο χειρουργείο ή τη ΜΕΘ και γενικά σε κάποιο κλειστό τμήμα (Στον γενναιόδωρο δημόσιο τομέα ξέρω νοσηλευτές που τη λαμβάνουν γιατί γειτνιάζουν απλά με εργαστήριο που υπάρχει ακτινοβολία). Αυτό δεν ισχύει στον ιδιωτικό.
Οι εκπαιδευτικές άδειες που είναι θεσμοθετημένες στο δημόσιο δεν είναι αυτονόητες στον ιδιωτικό τομέα και πολλές φορές δίνονται μόνο σε "δικούς μας ανθρώπους".
Οι διευκολύνσεις για περαιτέρω κατάρτιση, για επιπλέον σπουδές είναι πολύ δύσκολες και φυσικά αν υπάρξουν γίνονται με φοβερές θυσίες του εργαζόμενου και ασφαλώς χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ιδιωτική δομή.
Είναι τελείως διαφορετικά τα προνόμια μιας κυοφορούσας στο δημόσιο (κάνοντας κατάχρηση δικαιωμάτων εξαφανίζεται μόλις γίνει γνωστή η εγκυμοσύνη) σε σχέση με αυτή του ιδιωτικού που η άδειά της αποζημιώνεται ως επίδομα αναρρωτικής από το ταμείο της πολύ φτωχά και γι’ αυτό την καθυστερεί να την πάρει όσο μπορεί. Έτσι συχνά συναντά στα ιδιωτικά θεραπευτήρια ακόμη και τελειόμηνες νοσηλεύτριες που ακόμη εργάζονται.
Και ο νοσηλευτής που αποκτά χρόνιο νόσημα;
Δεν το θίγω γιατί πονάει.
Και αυτός που τα χαρακτηριστικά του παραπέμπουν σε Ασία ή Αφρική;
Δεν προτιμάται σιωπηλά.
Και είναι μυστικό που κυκλοφορεί ευρύτατα ότι προτιμώνται άνδρες ή χωρίς υποχρεώσεις νοσηλευτές στις προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα.
Και για όσους επικαλεστούν το νόμο ή το δίκαιο για να διαμαρτυρηθούν μια φράση προκαλεί τρόμο σε κάθε νοσηλευτή του ιδιωτικού τομέα. Η φράση "Ευχαριστούμε πολύ περάστε από το λογιστήριο να αποζημιωθείτε αλλά είστε ακατάλληλος και ανεπαρκής για εμάς".
Κι εδώ ερχόμαστε στο πιο σημαντικό κομμάτι της συζήτησης. Στο μόνιμο πρόβλημα. Αυτό της αξιοκρατίας.
Πώς αξιολογείται ένας νοσηλευτής σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο;
Τελείως προσχηματικά.
Ποιος τον αξιολογεί;
Ο προϊστάμενός του.
Πως έχει επιλεγεί ο προϊστάμενός του;
Με ένα βασικό κριτήριο. Να είναι έμπιστος της διοίκησης.
Πώς επιλέγει ένας τέτοιος προϊστάμενος τους υφισταμένους του;
Βρίσκει αυτούς που είναι έμπιστοι σε αυτόν. Παρατηρείται το ασφυκτικό φαινόμενο ένας νοσηλευτής με πολλά ακαδημαϊκά και επαγγελματικά προσόντα να έχει κάποιον προϊστάμενο πολύ λίγων προσόντων που τα έχει αποκτήσει προ τριακονταετίας, χωρίς ενημέρωση και κίνητρο για βελτίωση αφού είναι απαραίτητος ως το αυτί και το μάτι της διοίκησης. Και δεν φτάνει αυτό αλλά ο ανεπαρκής προϊστάμενος ορίζει ως υπεύθυνους του τμήματος πρόσωπα με ανεπαρκή προσόντα, π.χ. δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που το μόνο που κάνουν πολύ καλά είναι να τον ενημερώνουν για κάθε κίνηση που μπορεί να θίγει την καθεστηκυία τάξη. Ο ικανός και προσοντούχος νοσηλευτής ασφυκτιά σε έναν τέτοιο χώρο και αναζητεί ευκαιρία να απελευθερωθεί από τον πιεστικό του κλοιό. Και θα το κάνει ακόμη και με τίμημα την ανασφάλεια.
Πολλές φορές κατηγορήσαμε τη μονιμότητα και τις παρενέργειές της στον δημόσιο τομέα αλλά η αυθαιρεσία στον ιδιωτικό τομέα είναι πιο δυσβάστακτη από οποιαδήποτε στρέβλωση του δημοσίου.
Θα αντιλέξει κάποιος ότι είναι δικαίωμα του ιδιώτη ιδιοκτήτη να καθορίζει τους όρους λειτουργίας της επιχείρησής του.
Προφανώς, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα είναι εμφανές στον χρήστη των υπηρεσιών του ιδιωτικού νοσοκομείου. Και μάλιστα σε αυτόν που πληρώνει αδρά τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες με στόχο την καλύτερη νοσοκομειακή περίθαλψη. Είναι συχνές οι διαπιστώσεις ασθενών που αφορούν κακή νοσηλευτική περίθαλψη, ανεπάρκεια και απειρία, σε μεγάλα και πολυδιαφημισμένα ιδιωτικά νοσοκομεία και αυτό οφείλεται στη συνεχή ανανέωση των προσώπων αλλά και την υποβόσκουσα δυσφορία του νοσηλευτικού προσωπικού. Πολλές φορές δεν προλαβαίνουν να συμπληρώσουν μερικούς μήνες και αποχωρούν.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στους χαμηλούς μισθούς, στα αυξημένα καθήκοντα λόγω περικοπών προσωπικού, στις δύσκολες βάρδιες και την ψυχολογική πίεση που υφίστανται στην καθημερινή τους δραστηριότητα οι νοσηλευτές. Και ενώ στο δημόσιο νοσοκομείο ο παλιός νοσηλευτής μειώνει τους ρυθμούς του και διευκολύνεται με το να τοποθετηθεί σε πιο ξεκούραστες θέσεις, στον ιδιωτικό τομέα συνεχίζει να κάνει τα ίδια που έκανε πολλά χρόνια πριν ή και περισσότερα λόγω αυξημένων ευθυνών. Και το χειρότερο:
Κάθε στέλεχος που αποχωρεί ή απομακρύνεται συνοδεύεται από μια σειρά κατηγοριών για την ανεπάρκεια και τις αδυναμίες του. Ποτέ το νοσοκομείο δε χάνει ένα αξιόμαχο στέλεχος. Πάντοτε απαλλάσσεται από κάποιον ανεπαρκή.
Υπάρχουν πολλά φιλότιμα και φιλόδοξα πρόσωπα που θα μπορούσαν να αποδώσουν στον ιδιωτικό τομέα. Θα μπορούσαν με όπλο την αξιοκρατία, αποτέλεσμα πραγματικής αξιολόγησης, να απογειώσουν τα ιδιωτικά θεραπευτήρια. Ένας άξιος, ευχαριστημένος νοσηλευτής που κάνει καριέρα στον ιδιωτικό τομέα αποφεύγοντας τις αγκυλώσεις του δημοσίου, θα μπορούσε να είναι το στρατηγικό πλεονέκτημα του ιδιωτικού τομέα. Θα μπορούσαν τα ιδιωτικά νοσοκομεία να είναι ακαταμάχητα με ένα τέτοιο πνεύμα. Και είναι αλήθεια ότι σε μικρή ή μεγαλύτερη κλίμακα κάποια νοσοκομεία το τολμούν.
Θα ήταν ευχής έργο ο ιδιωτικός τομέας στον τόπο μας να μην αξιολογείται από τις ξενοδοχειακές του υποδομές αλλά από τα λαμπρά του στελέχη που τον επέλεξαν συνειδητά και όχι γιατί το δημόσιο δεν κάνει προκηρύξεις τελευταία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου