«Χρυσοχοΐδη μασκαρά» έγραφε με κόκκινη μπογιά το χάρτινο πανό που κόλλησαν νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ την Πέμπτη σε ένα τρόλεϊ. Ολα καλά. Αλλά «μασκαρά»;
Τελικά, επρόκειτο όντως για κειμήλιο. Επρόκειτο για μίμηση του συνθήματος της εξέγερσης του 1973. Στις φωτογραφίες της εποχής φαίνεται ακόμη εκείνο το «Μαρκεζίνη μασκαρά» που είχαν γράψει οι φοιτητές σε έναν τοίχο του Πολυτεχνείου.
Η απόπειρα μεταγραφής του παλιού συνθήματος δείχνει και την ανάγκη που καλύπτει η ιδεολογική χρήση της επετείου. Τα «παιδιά», 46 χρόνια μετά, φαίνονται να λαχταράνε μια αναπαράσταση του μύθου.
Σε αυτή την έλλειψη αφέντη μπορεί κανείς να αποδώσει και τη χουντολογία των τελευταίων ημερών. Η επίκληση μιας «απειλής για τη δημοκρατία» είχε να ακουστεί τόσο έντονα από την εποχή του αντιμνημονίου.
Για να ερμηνεύσουμε τον υποτροπιάζοντα ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έδωσε φωνή όχι μόνο ο Μάρκου, αλλά και επιφανή του στελέχη, χρησιμοποιούμε αυτούς τους παρεξηγήσιμους ιατροβιολογικούς όρους. Μιλάμε για το DNΑ του κόμματος, στο οποίο, μετεκλογικά, επιστρέφει.
Η μεταφορά αυτή είναι παραπειστική. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ιδρύθηκε ως κινηματική μετάλλαξη του Συνασπισμού, από έναν πρωταγωνιστή του Πολυτεχνείου, τον Αλέκο Αλαβάνο, που δεν απέβαλε ποτέ τη λαχτάρα της αναπαράστασης· μπορεί ο αρχηγός που τον οδήγησε στην εξουσία να μπήκε στην ΚΝΕ τη χρονιά που κατέρρεε ο κομμουνισμός – μασκαρεύτηκε, όταν η Ιστορία έριχνε τις μάσκες. Ομως αυτές οι καταβολές δεν εξηγούν αυτομάτως και την εικόνα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί. Και κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί ακόμη, αφού ξεπεράσει το σοκ της εκλογικής του ήττας, να αναζητήσει αλλού τον χώρο του – και όχι στη μειοψηφία από την οποία κατάγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου