O διαπεραστικός αντίλαλός του έρχεται από το σκοτεινό παρελθόν. Βγαίνει από τα σπήλαια των πρώτων χρόνων, ριζώνει στο ματωμένο τους χώμα, τρέφεται από τον πρωτογονισμό της επιβολής.
Ο βίαιος λόγος. Ο βίαιος λόγος, και το υψωμένο χέρι της απειλής που εμπεριέχει, βρίσκει χρόνια τώρα εδώ τόπο φιλόξενης κατοικίας, αφοσιωμένους εκφραστές και ιδανικούς εκφωνητές.
Στα χρόνια της κρίσης, ο βίαιος λόγος άγγιξε τον παροξυσμό του. Προσβολές, συκοφαντία, παραποίηση, ισοπέδωση, ανορθολογισμός, πρωτογονισμός. Προδότες, εσωτερικοί εχθροί, συνένοχοι με τους δανειστές. Και πάλι προδότες και πάλι εχθροί του λαού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κυβερνητικοί υπηρέτησαν πιστά τις απαιτήσεις του βίαιου λόγου και εργάστηκαν προσηλωμένοι για να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα του εργαλείου. Τον υιοθέτησαν ως μέθοδο. Εγινε η φύση τους.
Δεν μπορεί να κατανοηθεί η εποχή που ζούμε αν υποτιμηθεί η – κεντρική κατά τη γνώμη μου – διάσταση αυτή. Ο βίαιος λόγος και η καταλυτική κατασταλτική λειτουργία του.
Είναι γνωστό. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύθηκε την κρίση και έγινε συνειδητά τροφοδότης και πολλαπλασιαστής της. Οι αρνητικές συνέπειές της ήταν προϋπόθεση της ύπαρξής του. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ αγάπησε πολύ την κρίση και λάτρεψε τα μνημόνια. Χωρίς αυτά η μέθοδός του δεν θα είχε αποτέλεσμα. Ο βίαιος λόγος θα παρέμενε ο άψυχος αντίλαλος του χθες.
Ως αντιδημοκρατικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε ποτέ να προσέλθει σε μια αυθεντική δημοκρατική διαδικασία. Να προσέλθει στη σύγκρουση αποδεχόμενος τον πολιτικό αντίπαλο ως αξία, ως άλλη γνώμη, ως διαφορετική εκδοχή και πρόταση.
Ετσι υιοθετεί τον βίαιο λόγο και πορεύεται με οδηγό την ολοκληρωτική του απαίτηση. Την άρνηση έως εξόντωσης του αντιπάλου. Ο βίαιος λόγος αρνείται κάθε δημοκρατική διαδικασία. Κάθε διαλογική κατάσταση. Δεν αποδέχεται την αναζήτηση. Δεν ανέχεται τη συζήτηση. Το άλλο πρόσωπο υπάρχει μόνο ως αντικείμενο εξόντωσης. Ποτέ ως μέρος ενός διαλόγου. Αυτός είναι ο πυρήνας του βίαιου λόγου. Η διαλογική σχέση θα ήταν ο θάνατός του.
Ο βίαιος λόγος δεν αναγνωρίζει σχέση προσώπων. Δεν εμπλέκεται ποτέ σε τέτοια αντιπαράθεση. Δεν δίνει ποτέ απάντηση γιατί δεν αναγνωρίζει ποτέ την ερώτηση.
Και πώς να δεχθείς ερώτηση από έναν «προδότη»;
Πώς να συνάψεις διάλογο με έναν «ξένο»;
Η βιαιότητα του λόγου του ΣΥΡΙΖΑ συμπυκνώθηκε μέσα σε αυτές τις δύο λέξεις. Η μία εκφωνήθηκε, σε στέρεη ναζιστική παραλληλία, η δεύτερη εννοήθηκε, ως πρωτόγονη πρόσκληση πολιτικής εκδίωξης του εσωτερικού εχθρού.
Ο βίαιος λόγος είναι μια αντίληψη της πολιτικής. Στο ζεύγος διάλογος – βία, προτάσσει τη βία. Είναι η προτίμηση στην (πάντα προσωρινή) γοητεία της. Η ιδεολογική προσέλευση στην αποτελεσματικότητά της.
Ο βίαιος λόγος είναι...
μια ιδεολογική ταυτότητα. Η ταυτότητα κάθε αντιδημοκρατικής συνείδησης.
Θα έχει ο κ. Τσίπρας λίγες ακόμα ευκαιρίες να την επιδείξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου