Toυ Strange Attractor
Μετρό δεν υπάρχει, κι ούτε βλέπω να υπάρχει για όσο θα ζω εγώ. Ίσως το προλάβει
ο γιος μου… ποτέ δεν ξέρεις
Για τον ΟΑΣΘ τι να πει κανείς;
Τα λεωφορεία του τη δεκαετία του ’70, που τα χρησιμοποιούσα καθημερινά για να πηγαινοέρχομαι σχολείο και φροντιστήριο, ήταν πολύ πιο λειτουργικά, και πολύ πιο καλοσυντηρημένα. Χώρια που ήταν πολλά και στην ώρα τους.
Εν έτει 2019 όμως, κι ενώ έχουμε διαστημικό οργανισμό, κι είμαστε έτοιμοι
να πάμε σελήνη, από αστικές συγκοινωνίες άστα να πάνε…
Να πούμε για την καθαριότητα; Για την αποκομιδή απορριμμάτων;
Εδώ γελάνε…
Από την ώρα που άφησε η Νοτοπούλαινα το φαράσι για να μας σώσει, η κατάσταση διολισθαίνει όλο και πιο πολύ.
Λείπει δηλαδή από τον τομέα της καθαριότητας, αλλά δεν πειράζει… έχασε η δημόσια υγιεινή αλλά κέρδισε η πατρίδα! Ταρατατζούμ…
Να μιλήσουμε για τα πάρκα και το πράσινο;
Άλλο ανέκδοτο κι αυτό;
Να μιλήσουμε για την εγκληματικότητα και την παντελή απουσία αστυνόμευσης.
Δεν ιδρώνει κανενός το αφτί…
Τι μένει για να μιλήσουμε;
Όχι και πολλά…
Οι όποιες αρμοδιότητες των δημάρχων είναι ελάχιστες, και εν πολλοίς άνευ σημασίας. Τουλάχιστον σε ένα αθηνοκεντρικό συγκεντρωτικό κράτος όπως και το δικό μας, όπου η τοπική αυτοδιοίκηση είναι μόνο λόγια και καμιά ουσία.
Μόνο μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου, και στην πράξη πάπαλα.
Καρέκλες να υπάρχουν, αξιώματα, και λόγια πολλά.
Από κει και πέρα το χάος… ή μάλλον το μπάχαλο.
Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε.
Για τη Θεσσαλονίκη μιλάω, αν δεν καταλάβατε. Όπου μόνο ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει πάνω από 4.000 υπαλλήλους!
Απίστευτο;
Και όμως…
Για την ερωτική συμπρωτεύουσα λέω… της οποίας ο μόνος ερωτισμός είναι αυτό που της κάνουν οι εκάστοτε σωτήρες της.
Αυτή τη φορά έχουμε 23 υποψήφιους δημάρχους!
Φανταστείτε τι ανεργία υπάρχει δηλαδή… αλλιώς δεν εξηγείται.
Χώρια οι καμιά τρεις και βάλε χιλιάδες υποψήφιοι σύμβουλοι… όλοι τους έτοιμοι να σοδομίσουν την ερωτική πόλη που λέγαμε.
Κι αν βάλουμε στην εξίσωση και τους υποψήφιους για την Περιφέρεια, τότε καταλαβαίνει κανείς πώς η Ελλάδα παράγει περισσότερους σωτήρες απ’ όσους μπορεί να αφομοιώσει.
Και τι σωτήρες!
Τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά 2-3 πρόσωπα από το ψηφοδέλτιο της Νοτοπούλαινας. Μιλάμε για τον πάτο του βαρελιού. Για μπουμπούκια (με αγκάθια). Που απ’ όπου
και να τους πιάσεις λερώνεσαι. Και όμως… δηλώνουν έτοιμοι να μας σώσουν!
Από τι άραγε;
Από τα χιλιάδες εγκαταλειμμένα οχήματα;
Από τις χιλιάδες αδέσποτα, τα οποία παρεμπιπτόντως αποτελούν μεγάλη μπίζνα για επιτήδειους «φιλόζωους» υπό την αιγίδα του Δήμου;
Από τους δυστυχισμένους «πρόσφυγες πολέμου» από χώρες που δεν έχουν πόλεμο, και οι οποίοι έχουν κάνει το ιστορικό κέντρο της πόλης Ισλαμαμπάντ, ή μάλλον Συριζάμπια;
Όπου αν κυκλοφορήσεις, ακόμη και μέρα μεσημέρι, είναι σαν να παίζεις ρώσικη ρουλέτα, με τον κάθε πεινασμένο Μαροκινό ή Αλγερινό έτοιμο να σε σφάξει για να σου πάρει το κινητό, ή το σταυρουδάκι της νονάς…
Για τόσο καλά μιλάμε…
Κερδάμε, που λέει κι ο Καρανίκας ( οποίος είναι ήδη βολεμένος, αλλιώς θα τον βλέπαμε κι αυτόν υποψήφιο πουθενά).
Ναι, αλλά 23 υποψήφιοι δήμαρχοι, και χιλιάδες υποψήφιοι σύμβουλοι επιμένουν να μας σώσουν… αν τους ψηφίσουμε.
Άκου να δεις.
Τελικά, το μόνο καλό από την όλη αυτή εμπειρία είναι ότι φεύγει ο μπον βιβάντ Μπουτάρης, ο οποίος βέβαια δεν πρόκαμε να μας σώσει, αλλά τουλάχιστον έστρωσε τον δρόμο για τον επόμενο.
Σάμπως κι οι προηγούμενοι καλύτεροι ήσαντε;
Αυτό δεν είναι και το μάντρα του Σύριζα;
Εδώ έχω φίλο καρδιακό, που για να δικαιολογήσει τις πομπές του Αλέξη μου κάνει λόγοι μέχρι και για τις αστοχίες του… Μαυροκορδάτου!
Τέλος πάντων…
Φεύγει λοιπόν ο Μπουτάρης κι αφήνει πίσω του έργο, όχι αστεία.
Και ποιο είναι αυτό;
Τα πατίνια… τίποτα άλλο δεν βλέπω.
Τα πατίνια με τα οποία γέμισε η πόλη (και ο Θερμαϊκός) είναι το μόνο που θα μείνει όσο μείνει για να θυμόμαστε τον χάι Μπουτάρη, με τα σκουλαρίκια και τα τατού του…
Από κει και πέρα τι είχαμε τι χάσαμε;
Μια ζωή Βαλκανιζατέρ.
Μια ζωή κατήφεια επαρχιώτικη. Πασπαλισμένη πλέον και με ολίγον τι μοντερνιές (βλ. πατίνια), και με μπόλικο
μούλτι κούλτι (βλ. λαθρό).
Αυτή είναι η Σαλονίκη, που υμνούσε ο Μητροπάνος. Τώρα δεν την υμνεί ούτε η… Τάμτα (από την Γεωργία και αυτή)
Μέχρι πόσο ακόμη άραγε;
Μα μέχρι να μας φάνε ζωντανούς.
Ποιοι ρε; Τα παιδιά μας;
Όχι ρε συ Μήτσε… τα σκουπίδια, η βρώμα, ο Αχμέντ απ’ το Αλγέρι, μπορεί και ο Γιούρι από το Καζακστάν, που τόσα χρόνια κι ακόμη να αφομοιωθεί… άκου να δεις.
Κερδάμε ολούθε.
Πέντε χρόνια το λέω… αλλά ποιος με ακούει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου