ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μυρσίνη Λοΐζου, σας ζηλεύω!

Toυ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

 

Τυχερή κυρία Λοΐζου,

 

Έχετε κάθε δίκιο να αισθάνεστε καχυποψία με τον τρόπο που σας απευθύνομαι. Και να πιστέψετε ότι είναι ειρωνικός.  

Ε, οφείλω από την αρχή να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είναι. Το εννοώ 100%. Και μόνο το γεγονός ότι θεωρώ υποχρέωσή μου να δηλώσω από την αρχή τις προθέσεις μου, δείχνει –ελπίζω– ότι κατανοώ τη δεινή θέση στην οποία έχετε περιέλθει από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά σας για το Ευρωκοινοβούλιο. Και ως δεινή θέση εννοώ όλη αυτή την αρένα που στο κέντρο της βρεθήκατε ξαφνικά.

 

Ε, λοιπόν, σας ζηλεύω. Ορίστε. Το είπα ευθέως και ξαλάφρωσα για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε χωρίς περικοκλάδες.  

Όχι! Μη σφίγγετε τα δόντια από τώρα. Δεν σας ζηλεύω επειδή τυχαίνει να είστε μια κληρονόμος και διαχειρίστρια ενός μεγάλου και κερδοφόρου πνευματικού έργου που σας επέτρεψε να ζείτε με άνεση. Καλά κάνατε. Και εγώ πιθανότατα να έκανα το ίδιο στη θέση σας. Όπως και πολλοί από εκείνους που σας κατηγορούν ως «κληρονόμο» ή ως αργόσχολη και ανεπάγγελτη. Μακριά από εμένα τέτοιο χαρακτηρισμοί. Όπως και οι σχετικές ευχές για την περίφημη «κατσίκα» του γείτονα. Το τι δουλειά κάνατε (ή δεν κάνατε) ή πόσο σας βάρυνε ή όχι το όνομα «Λοΐζου» είναι αποκλειστικά δικό σας θέμα.

 

Επίσης δεν σκοπεύω να σας «την πω» για τα tweets που εκθειάζουν τις δολοφονίες (εντάξει θα το γράψω «εκτελέσεις» για να μην τα χαλάσουμε) του Ξηρού ή αυτά τα ακτιβιστικά συνθήματα που αναδημοσιεύατε. Μη σας πω ότι με μερικά, που αφορούν τους φασίστες, συμφωνώ κιόλας. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, ενήλικη είστε και παίρνετε την ευθύνη τους. Έτσι δεν είναι;  

Πάντως δεν θα σας κάνω τη χάρη να τα θεωρήσω αποκύημα ενός συγχισμένου επαναστάτη του καναπέ για να ξεμπερδεύω εύκολα.

 

Και ο λόγος που σας ζηλεύω, είναι ακριβώς αυτός. Εξηγούμαι: κυρία Λοΐζου, ζηλεύω την απόλυτη, και αδιαπραγμάτευτη σιγουριά σας για όλα. Αυτή τη βεβαιότητα ότι έχετε δίκιο που αποπνέει κάθε δημόσια δήλωσή σας. Χωρίς την παραμικρή χαραμάδα αμφιβολίας. Χωρίς την παραμικρή υποψία ότι μπορεί να υπάρχει και κάποια άλλη αλήθεια πέρα από τη δική σας. Και κάποια άλλη απόχρωση πέρα από το μαύρο και το άσπρο.

 

Και σας ζηλεύω γιατί αυτό ακριβώς απλοποιεί πάρα πολύ τα πράγματα στη ζωή. Και εξοικονομεί πάρα πολύ χρόνο και ενέργεια. Δεν χάνετε τον καιρό σας σε περιττές δεύτερες σκέψεις. Χωρίζετε τον κόσμο σε «καλούς» και «κακούς», τοποθετείτε τον εαυτό σας από την πλευρά των καλών, καταδικάζετε συλλήβδην εις θάνατον τους απέναντι και ξεμπερδεύετε.  

Δεν φαντάζεστε πόσο πολύ θα ήθελα να το κάνω κι εγώ αυτό. Να απολαμβάνω αυτή την αληθινή σύγχρονη πολυτέλεια που έχετε κατακτήσει με το σπαθί σας! Γιατί όση τρικυμία κι αν υπάρχει γύρω, εσείς βρίσκεστε σε πραγματική κατάσταση «Ζεν». Τα έχετε εξηγήσει όλα. Και δεν διστάζετε να τα εκτοξεύσετε και δημόσια. Στα social media!

 

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε πώς τα ξέρω όλα αυτά. Μα τα έμαθα κι εγώ όπως όλοι το τελευταίο δεκαήμερο. Μέσω των δημόσιων δηλώσεών σας που διακατέχονται από αυτή την παντελή έλλειψη διαλλακτικότητας – ή έστω αμφιβολίας. Από τις αναρτήσεις σας που διαποτίζονται από ένα σχεδόν θρησκευτικό πάθος. Που το αναγνωρίζω όλο και πιο συχνά γύρω μου τα τελευταία χρόνια. Και που κάνει τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να σκέφτονται έτσι, να κάνουν τους ανθρώπους σαν εμένα να αισθάνονται όλο και μεγαλύτερη ασφυξία. Όλο και μεγαλύτερο αποκλεισμό. Σαν αιρετικοί σε έναν απόλυτα τακτοποιημένο κόσμο. Που ταμπουρωμένος ένθεν κακείθεν, αφού εκτοξεύσει τα βέλη του προς τον αντίπαλο, επιστρέφει στη θαλπωρή της βεβαιότητάς του. Στην ασφάλεια της σιγουριάς. Και ας παριστάνει τον αγωνιστή ή τον επαναστάτη.


Καταλαβαίνετε, τώρα, γιατί σας ζηλεύω. Γιατί...

 όχι μόνο ζείτε πιο εύκολα από εμένα, με το μυαλό σας πιο ήρεμο, αλλά επιπλέον ήρθε και η ώρα να δικαιωθείτε. Λάβατε την πρόσκληση να ανέβετε στην κορυφή της διατροφικής αλυσίδας. Και δεν είχατε καμία αντίρρηση να το κάνετε.

 

Σβήσατε tweets, ζητήσατε προσχηματικές συγγνώμες, βρήκατε τους νέους ενόχους για τις επιθέσεις που δέχεστε, και έτσι, με ανάλαφρο βήμα, χωρίς τίποτα να σας βαραίνει, προχωρήσατε. Χωρίς τίποτα να σκιάζει το μόνιμο δίκιο σας.

Γι’ αυτό ακριβώς σας ζηλεύω.