"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: Η κρυφή γοητεία της τρομοκρατίας

K​​αταδίκη ομόφωνη της τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής». Ομόφωνη, πλην όμως ουχί ομόθυμη. Διότι πάντα υπάρχουν τα μυαλά που σκέφτονται κάτι παραπάνω από όσα μπορούμε να σκεφτούμε εμείς οι υπόλοιποι. Είναι μεν εναντίον της δυναμίτιδας, πλην όμως δικαιούνται να αναρωτηθούν για τα κίνητρά της. Και αν ήταν «προβοκάτσια» σού λέει ο ένας. Τι ωραία λέξη η «προβοκάτσια»! Κολλάει παντού, ή σχεδόν. Στην περίπτωση η εφαρμογή της είναι λίγο χαχόλικη, αυτό όμως δεν ενοχλεί τους χαχόλους που τη φορούν. 


 Προβοκάτσια από ποιον;  


Δεν χρειάζεται απάντηση. Η προβοκάτσια είναι προβοκάτσια. Μιλάει από μόνη της. Στα ανοιχτά του Διαδικτύου η βλακεία είναι δημοκρατικό αγαθό. Και όταν λέω βλακεία εννοώ την αντανακλαστική σκέψη, τη σκέψη που ακυρώνει τη δυνατότητα της σκέψης, τη σκέψη που νομίζει πως είναι σκέψη επειδή χρησιμοποιεί λέξεις για να εκφρασθεί, όμως έχει περισσότερη σχέση με νευρικό τικ παρά με τους νευρώνες της φαιάς ουσίας. Βάζουν δέκα κιλά δυναμίτιδας σε δύο μέσα ενημέρωσης που συμπτωματικά αντιπολιτεύονται το καθεστώς και κάποιοι πιστεύουν ότι πρόκειται για προβοκάτσια. Η βλακεία είναι ιερό δικαίωμα θα μου πείτε.

 
Και συνεχίζω. Συζήτηση σοβαρή για το συμβάν, με τη δέουσα σοβαροφάνεια της μετριοπαθούς Κεντροαριστεράς που ξέρει να κρατάει αποστάσεις από τα άκρα. Ναι μεν το καθεστώς έχει μετατρέψει σε στόχο τον ΣΚΑΪ με το εμπάργκο του, όμως και η Νέα Δημοκρατία δεν πάει πίσω με την ΕΡΤ. Τόσους αγώνες δώσαμε για να έχουμε δημόσια τηλεόραση και οι εχθροί της μυαλό δεν έβαλαν. Αν θυμάστε, το εμπάργκο του καθεστώτος στον ΣΚΑΪ κηρύχθηκε όταν κάποιος δημοσιογράφος είχε προαναγγείλει την αποπομπή Τόσκα, η οποία και ακολούθησε μερικές ημέρες αργότερα. Η Νέα Δημοκρατία κήρυξε εμπάργκο στην ΕΡΤ όταν κάποιος δημοσιογράφος της, τέρας μορφώσεως και ευφυΐας, συνέκρινε τον Κυριάκο Μητσοτάκη με κάποιον θεωρητικό του φασισμού. Ισες αποστάσεις, ίσα βάρκα ίσα νερά που λέει και η λαϊκή θυμοσοφία, η οποία πληρώνει αδιαμαρτύρητα τον εν λόγω δημοσιογράφο μαζί με τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Είπαμε, η βλακεία, το δικαίωμα να μη σκέφτεσαι είναι κι αυτό δημοκρατικό κεκτημένο. Για όλα φταίει ο Πορτοσάλτε που φωνασκεί κάθε πρωί. Δεν είδατε με τι σεμνότητα αντιμετώπισε ο μπαρμπα-Φλαμπουράρης το γκαζάκι που του έβαλαν μπροστά στην πόρτα του;


Το θέμα με την τρομοκρατία, η οποία αναγεννήθηκε από τις στάχτες της 17 Νοέμβρη και των δολοφόνων της, δεν είναι η ομόφωνη καταδίκη της. Είναι...


 η ομόθυμη απόρριψή της από την ελληνική κοινωνία και τους πολιτικούς της εκφραστές.  


Δεν φτάνει να καταδικάσουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, κοινώς να την εντάξουμε στην κοινοτοπία των δεινών που μας ταλανίζουν. Για να αποκατασταθεί η δημοκρατική νομιμότητα οφείλουμε να συμφωνήσουμε και στους λόγους που μας υποχρεώνουν να την καταδικάσουμε. Κι αν η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που παράγει εγχώρια τρομοκρατία, από τα «δικά μας παιδιά», είναι επειδή η καταδίκη της δεν είναι ομόθυμη. Οι τζιχαντιστές προς το παρόν δεν ασχολούνται μαζί μας. Εχουν τους ιθαγενείς συντρόφους τους που βγάζουν τη δουλειά.

 
Η τρομοκρατία είναι το κακοφορμισμένο πνεύμα του εμφύλιου σπαραγμού. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την παιδεία της ατασθαλίας που κατέθεσε η μεταπολίτευση, τότε έχουμε τη συνταγή της δυναμίτιδας. Εξακολουθεί να ασκεί μια κρυφή γοητεία σε μερίδες του πληθυσμού που θέλει «να τα τινάξει όλα στον αέρα γιατί σκάει». Ο δημοκρατικός αναλφαβητισμός που επέβαλε η καθεστωτική Αριστερά υποθάλπει αυτήν τη νοοτροπία συνειδητά. Η επιβίωση του καθεστώτος στηρίζεται στη δημοκρατικά αναλφάβητη κοινωνία.

 
Θέλουν νεκρούς; 


Μα και βέβαια θέλουν νεκρούς, όπως τον Παύλο Μπακογιάννη ή τον Μομφεράτο. Και ψάχνουν χώρο στο κενό που τους αφήνουν τα «ναι μεν αλλά» των υποτιθέμενων υπερασπιστών μιας δημοκρατίας η οποία εξαντλεί το οπλοστάσιό της στη ρητορική καταδίκη των δολοφόνων, όμως δεν έχει το σθένος να την απορρίψει.  


Οσο τα απολιθώματα της επανάστασης, της κοινωνικής ανατροπής και της δικαιοσύνης που διψάει για αίμα κυκλοφορούν ανάμεσά μας, η τρομοκρατία θα ασκεί την κρυφή γοητεία της. Ή την όχι και τόσο κρυφή, που αποκαλύπτει η θλιβερή φυσιογνωμία του κυρίου Κουφοντίνα.




Δεν υπάρχουν σχόλια: