ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Το πιο δύσκολο για τον γραφιά είναι, όταν πρέπει να τιθασεύσει τον θυμό του για να προκύψει λόγος με ειρμό. Όμως, πρώτη φορά… Αδύνατον. Κάθε κύτταρο του οργανισμού μου με σπρώχνει να χυμήξω στο χαρτί-οθόνη και να βρίσω, να βρίσω. Τσογλάνια! Κτήνη! Αντράκια της δεκάρας! Όλο μου το αίμα κατευθύνεται στα νύχια μου, με «κτηνοποιεί», θα ήθελα, ακραία θα ήθελα-θέλω, να τα έχω στα χέρια μου. Μέχρι εκεί είναι τα «εύκολα».

Από την πρώτη στιγμή που είδα το βίντεο… Δεν το χωρούσε ο νους μου. Ψέμα, ψέμα! Αλλά, δεν είναι έτσι. Δυο νέοι άνθρωποι, στρατιώτες, πιάνουν ένα σκυλί που δεν έχει καμία αντίδραση φυγής, άρα από τη γέννησή του κακοποιημένο, με την ουρά του «συγκολλημένη» κάτω από τα σκέλια του. Το πιάνουν, ο ένας από τα μπροστά τα πόδια και ο άλλος από τα πίσω, δεν σπάει η ψυχή τους ούτε δευτερόλεπτο, το κουνάνε πέρα δώθε, κούνια μπέλα, ακούγεται μια φωνή κάποιου, που προφανώς -και ευτυχώς για την αναγνώριση των θυτών- μαγνητοσκοπεί τη σκηνή και που επίσης δεν δείχνει αντίδρασή απέναντι στο έγκλημα, παρά σκορπάει μερικά χαλαρά «ρε μαλάκα» και αντίθετα σε κάθε στοίχημα λογικής, πετάνε το σκυλί πέρα και πάνω από σύρματα σαν να είναι αντικείμενο. Το πετάνε σε απόσταση, όσο ν’ ακούγεται το κλάμα του κι αυτοί να συνεχίσουν τη μέρα τους σαν να μη συνέβη τίποτα.

Δυο νέοι άνδρες… Μια κτηνωδία «χαλαρά».

Βρήκαν κανέναν απέναντί τους; Ή όλα προχώρησαν «χαλάρα»; Ενημερώθηκαν ανώτεροι του στρατοπέδου; Ή ένα «σιγά το πράγμα» σκέπασε τα πάντα;

Μήνες πέρασαν από το γεγονός. Απολύθηκαν οι φαντάροι. Πού θα εξασκήσουν την επόμενη «χαλαρή» αγριότητα τους; Πού θα τους φτάσει η εμφανέστατα, σοκαριστικά τραγική, μη αίσθηση του καλού και του κακού;

Υπήρξαν γονείς για τους άνδρες ή φύτρωσαν; Ασχολήθηκε κανείς ποτέ μαζί τους;

Στα χρόνια του Διαδικτύου, εύκολο πράγμα ο εντοπισμός τους. Το μακαρίζεις το διαδίκτυο. Μακαρίζεις και τα χρόνια. Όλο και πιο πολλοί στην κοινωνία μας γίνονται «φύλακες άγγελοι» των ζώων. Είμαστε επιτέλους ευαισθητοποιημένοι. Η κοινοποίηση θα γίνει ανάχωμα στο επόμενο κτήνος. Θρασύδειλα ανθρωπάρια είναι. Κοιτάζω τις φωτογραφίες των νέων, που ταξιδεύουν με τα ονόματά τους πλέον, από θυμό σε θυμό. Προτρέπει ο ένας τον άλλον «όπου τους βρείτε…». Λένε δηλαδή φωναχτά, αυτά που έλεγα μέσα μου. Κι εδώ τελειώνουν τα εύκολα της ιστορίας. Καθώς μεγεθύνω με τα δάκτυλά μου τις φωτογραφίες στην οθόνη. Δυο άνδρες – παιδιά. Τι θα υποστούν; Τι κόσμος θα είναι ο κόσμος μας, αν στη ζούγκλα του ενός, αντιτάξουμε τη «ζούγκλα του καλού» του άλλου;

Τα «βλέπω» με την ουρά συγκολλημένη κάτω από τα σκέλια τους, όπως του σκυλιού. Η ώρα των συνεπειών είναι ζόρικη ώρα. Έχει ποτέ περάσει από τέτοια μυαλά, ότι οι πράξεις έχουν και συνέπειες;

Διαβάζω για τις εντολές του υπουργού μας Εθνικής Αμύνης Πάνου Καμένου για το περιστατικό. Το έχει πάρει επάνω του το θέμα. Καλά κάνει. Φέρνω στον νου μου την πρόσφατη αθωωτική απόφαση δικαστηρίου, για το «Λιντσάρετε τον Πάχτα». Είδες πόσο«χαλαρά» εκπαιδευόμαστε στη βία;

Αλλά ας μην ανοίξω τη βεντάλια τόσο. Δεν μου επιτρέπω «διευκολύνσεις», στους στρατιώτες. Δεν φταίει για όλα η κοινωνία. Υπάρχει και η ευθύνη του πολίτη, του συνανθρώπου.

Ωστόσο σ’ ετούτη την ιστορία, όλα τα νοιώθω «εύθραυστα». Οι νέοι άνδρες θα συνεχίσουν να ζούνε ανάμεσά μας. Θα κάνουν οικογένεια. Θα μεγαλώσουν παιδιά…

Ποιος θ’ αναλάβει, περισσότερο από το να τους τιμωρήσει, να τους εξανθρωπίσει; Να τους σωφρονίσει;

Ποιος θα τους αρχίσει από την«άλφα βήτα» της ανθρώπινης ύπαρξης;

Και τι ποσοστό πληθυσμού έχει ανάγκη αντίστοιχης εκπαίδευσης;

Περιφέρομαι με το στομάχι μου σφιγμένο*

Ζήτα μανούλα συγγνώμη

(...) Πού να τα πει το ζώο; Πώς να διεκδικήσει δίκιο το ζώο;

Ο θύτης λοιπόν… Κι ας ήταν δυο και τρεις και χίλιοι δεκατρείς οι θύτες…

Μήνες μετά την απόλυσή του από το στρατόπεδο κοινοποίησε ο ίδιος, το κατόρθωμά του στο Facebook.

Τι σημαίνει αυτό;

Oτι για μήνες καμία σκιά ή απόχρωση «κακού» δεν ταλαιπώρησε την ψυχή του. Ολα καλώς! Και μάλιστα τόσο «καλώς-καλώς» που είχε έρθει η ώρα να μεταδοθούν στην οικουμένη!

Φαντάσου πόσο εξοικειωμένο θα είναι το πετσί του από τα μικράτα του, στη βία!

Φαντάσου πόσο εξοικειωμένη θα είναι η καρδιά του με το «τίποτα». Και το «τίποτα» είναι βία… Ωστε να επιζητάει λαχανιασμένα, δόξας «like» για την πράξη του.

Φαντάσου τι μπέρδεμα έχει ο εγκέφαλός του για το τι είναι «καλό» και τι είναι «κακό».

Στη συνέχεια;

Ατιμο ευτύχημα το Facebook, ο μέγιστος των καταδοτών στην αληθινή αλήθεια των ανθρώπων. Και βρέθηκε ο ανήλικος-ενήλικας αντιμέτωπος επιτέλους με την πράξη του.

Αντιμέτωπος με τον όχλο, το φτύσιμο, τον θυμό, το μίσος. Aκουσε δόντια να τρίζουν επάνω του. Aκουσε τη βία μπροστά στα μάτια του. Aκουσε τον φόβο που ένοιωσε ο σκύλος.

Περισσότερο από εκείνον όμως τα ένοιωσε η μάνα του. Και την ντροπή επάνω της και το ανάθεμα «Πώς μεγάλωσε έτσι αυτό το παιδί; Τι ανατροφή πήρε;» αλλά και την αγωνία για το τι μπορεί να πάθει το παιδί της.

Αυτό και αν! Oλος ο κόσμος ξαφνικά απειλητικός. Κι εκείνοι οι δυο, δηλαδή οι δυο σαν ένας, μόνοι.

Ακολουθείστε αναγνώστες από κει και πέρα το αληθινό για μένα δράμα. Η μάνα «ξεφεύγει» από τις αρχές της αριστοκρατίας των βουνών… Ναι. Εκείνες οι γυναίκες οι τσεμπερωμένες, οι πάμφτωχες, είχαν σπουδαίες αρχές… Η μπέσα, το συγγνώμη…

Ετούτη, ούτε στιγμή δεν σκέφτεται να παραδώσει στα χέρια του παιδιού της την ευθύνη της πράξης του. «Τι έκανες μωρέ; Ρεζίλι μας έκανες», «Πού να το φανταστώ ρε μάνα; Για ένα μαλακισμένο σκυλί; Δώσε μου ένα τσιγάρο»…

Eχετε προσέξει ότι οι έλληνες γονείς καταμετρούνε τα έξοδα των άνεργων παιδιών τους –που τα ενισχύουν οι ίδιοι οικονομικά– ξεκινώντας από «Μόνο για τσιγάρα και καφέ… Τι να σου κάνει!».

Σίγουρα η μάνα θα είπε: «Ασε να δω τώρα τι θα κάνω….Αχ! Αχ!». Δικό της το θέμα. Καταδικό της. Απευθύνεται λοιπόν σε δικηγόρο, μορφωμένο άνθρωπο. Φυλάξου από την αμορφωσιά των μορφωμένων!… Κι εκείνος γράφει την πιο θρασύτατη ανακοίνωση που μπορεί να γράψει άνθρωπος:

«Αναφορικά με το συμβάν που έλαβε χώρα στην Κόνιτσα στο παρελθόν… δηλώνουμε ότι πρόκειται για καθαρά ατυχές συμβάν και ότι δεν είχαμε την πρόθεση για κακοποίηση του ζώου…. Θεωρούμε ότι το παραπάνω συμβάν είναι μη αποδεκτό προς τις αρχές μας και ασκώντας την αυτοκριτική μας δηλώνουμε δημόσια την ειλικρινή μας μεταμέλεια ζητώντας την επιεική κρίση και κατανόηση όλων»…

Η μεταμέλεια του πληθυντικού αριθμού.

Πόσοι ζητάνε μεταμέλεια;

Οπως αντιλαμβάνεστε το παιδί απέχει των διαδικασιών. Και η λέξη «συγγνώμη» δυσκολεύει ακόμα και τον δικηγόρο. Αγνωστη λέξη.

Στη συνέχεια ακούγεται η φωνή της μάνας σε εκπομπή από τηλεφωνική σύνδεση. Είναι συντετριμμένη. Είναι ζωάκι εγκλωβισμένο. Βάλλεται από παντού. Κουβαλάει επάνω της θηριώδη ευθύνη. Αυτή μονάχη. Ζητάει «Συγνώμη». Ουδείς άλλος.

Αυτή η ιστορία είναι «εύθραυστη» από παντού. Ισως να είναι και η πιο ξεμπροστιαστική ιστορία για την κατάρα μας, για την κατάντια μας. Δεν είναι μια ιστορία. Είναι όλες μας οι ιστορίες μαζί. Είναι και ο κοινωνικός και ο πολιτικός μας βίος σε ένα! Κοίτα μια έρμη γυναικούλα από την Κόνιτσα και ένα μαγκάκι της δεκάρας πόσους πολίτες εκπροσωπούν;

Ανήλικοι ενήλικες. Απέχοντες από τις ευθύνες των πράξεών τους. Που δεν έμαθαν τη λέξη «Συγγνώμη» αλλά προτίμησαν να σκαρφίζονται ένα σωρό δικαιολογίες.

Ακόμα χειρότερα, που...

απεμπόλησαν από τη ζωή τους την αίσθηση της ντροπής. Και που πάντα αφήνουν μια «μανούλα» να καθαρίζει για πάρτη τους. Ή μια γυναικούλα-μανούλα.

ΥΓ. Τελικά δεν θα βρεθεί EΝΑΣ στο περιβάλλον του νέου άνδρα να τον συμβουλεύσει-επιβάλει: «Εκανες μεγάλο κακό. Ζήτα ρε συγγνώμη»;

ΥΓ*: Περιφέρομαι με το στομάχι σφιγμένο ενώ ο Απόλλων με παρατηρεί. Απόλλων εκ της οδού Απόλλωνος. Εκεί που τον βρήκαμε μισοπεθαμένο, κακοποιημένο. Και τον περιθάλψαμε. Ένας ακόμα, σε μια ατελείωτη αλυσίδα κακοποιημένων ζώων. Γιατί κάτι τσογλανάκια…