ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Για να χρειάζεται δύο ολόκληρες ημέρες ο καθαρισμός του Ειρηνοδικείου
ώστε να λειτουργήσει ξανά, δεν χωρεί αμφιβολία ότι τα χημικά της
αστυνομίας προχθές έκαναν τη δουλειά που κάνει ένα αντιαρματικό πυροβόλο
άνευ οπισθοδρομήσεως εναντίον μιας κατσαρίδας. Δεν το λέω με την έννοια
της δυσαναλογίας του μέσου με τον σκοπό – αυτό κανείς δεν μπορεί να το
πει με βεβαιότητα, εφόσον δεν ήταν εκεί. Το βέβαιο, όμως, εκ τους
αποτελέσματος, είναι ότι το μέσον που χρησιμοποίησε η αστυνομία έπληξε
αδιακρίτως τους πάντες, ακόμη και εκείνους (τους συμβολαιογράφους) που
υποτίθεται ότι είχε τον σκοπό να προστατεύσει με την επέμβασή της.
Ωστόσο, ο οδυρμός δημοσιογράφων και πολιτικών για την αναλγησία της
αστυνομίας είναι, σε μεγάλο βαθμό, υποκριτικός. Πολλοί –όχι όλοι– από
αυτούς που διαμαρτύρονται τώρα θα διαμαρτύρονταν εξίσου αν η αστυνομία
είχε επέμβει με την κυριολεκτικώς νοούμενη διακριτικότητα, όπως όφειλε·
αν, δηλαδή, είχε συγκεντρώσει τη βία που χρησιμοποίησε εναντίον των
ταραξιών, αντί να τη στρέψει εναντίον όλων, δικαίων και αδίκων. Αυτοί
που σήμερα οδύρονται με την ασύστολη χρήση χημικών, τότε θα έσκουζαν για
τα σπασμένα κεφάλια των ακτιβιστών (δηλαδή, των τραμπούκων)· θα
έφριτταν για τους λεκέδες αίματος στο πουκάμισο του Λαφαζάνη και θα το
παρομοίαζαν με τη σημαία του Πολυτεχνείου.
Και κάτι ακόμη: αν η
αστυνομική επέμβαση ήταν έγκαιρη και στοχευμένη, ενδεχομένως θα είχαμε
περισσότερους τραυματίες αστυνομικούς· διότι, όσο να ’ναι, η μάχη εκ του
συστάδην είναι πιο επικίνδυνη από έναν βομβαρδισμό εξ αποστάσεως.
Επομένως, αφού ό,τι και αν έκανε η αστυνομία εμείς θα τη βρίζαμε,
γιατί οι αστυνομικοί να κάνουν το δύσκολο, που είναι και το σωστό, όταν
ούτως ή άλλως την επομένη τα ίδια θα ακούσουν;
Αφού κανείς δεν τους
υπερασπίζεται, ούτε καν η πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, γιατί
να διακινδυνεύσουν για χάρη μιας κοινωνίας που τους περιφρονεί και,
συχνά, τους εχθρεύεται;
Το θέμα δεν είναι των αστυνομικών, είναι δικό
μας· αφορά το πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε τη δημόσια ασφάλεια και τον
ρόλο της αστυνομίας.
Είναι, δε, προφανές, τόσα χρόνια πια, ότι το
προνόμιο της νόμιμης βίας που ανήκει στην αστυνομία, από ένα μεγάλο
κομμάτι της κοινωνίας μας αμφισβητείται. Αν όχι ευθέως και προδήλως, επί
τη βάσει μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, πάντως εμμέσως, επειδή τους
έχει επιβληθεί ως φυσικό στοιχείο της δημοκρατικής κανονικότητας, με τον
τρόπο που τη φαντάζεται η Αριστερά. Από αυτή τη γωνία, λοιπόν, είμαστε
μια δυνάμει επαναστατική κοινωνία και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στη
χώρα ευημερούν πάσης φύσεως ομάδες και ομαδούλες της παλαβής Αριστεράς,
που ονειρεύονται την επανάσταση.
Εξαπολύοντας τον χημικό πόλεμο εναντίον όλων αδιακρίτως, η αστυνομία
απλώς προσαρμόζεται σε αυτό που θέλουμε εμείς, στο δημοκρατικό ιδεώδες
που εμείς προβάλλουμε.
Δείτε τη γενική εικόνα και μη χάνεστε σε
λεπτομέρειες· ξεκίνησε με το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980, συνεχίστηκε από
τη Λαϊκή Δεξιά και, τώρα, κορυφώνεται από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τη σύζευξη
πασοκαρίας και Λαϊκής Δεξιάς: είμαστε μια κοινωνία που την έχει μάθει η
Αριστερά να απεχθάνεται τις διακρίσεις.
Αν δεχθούμε τον ορισμό του Τόμας
Μαν ότι δημοκρατία είναι σχέση ελευθερίας και ισότητας, στη δική μας
περίπτωση η σχέση αυτή έχει γείρει υπερβολικά στην πλευρά της ισότητας.
Εξοβελίζουμε την αριστεία και τις διακρίσεις γενικώς, υπέρ της εξίσωσης
και της ισοπέδωσης.
Κατά συνέπεια...
Αυτά
είναι η δημοκρατική διάσταση της αστυνομικής βίας. Η αστυνομική βία, το
ξύλο, δεν είναι πια το μέσον που θα χρησιμοποιήσουν διακριτικά τα
εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας, προκειμένου να προστατεύσουν ένα
μεγαλύτερο αγαθό, κοινό για όλους· το ξύλο στον Υπαρκτό Ελληνισμό
μοιράζεται δημοκρατικά: εξίσου σε όλους, αθώους και ενόχους.
Οπως
ακριβώς ισχύει με τα κόκκινα δάνεια: επειδή δεν θέλουμε πλειστηριασμούς,
τα δάνεια όσων δεν μπορούν να τα εξοφλήσουν, είτε από ιδιοτέλεια είτε
από πραγματική αδυναμία, θα τα πληρώσουμε όλοι οι υπόλοιποι.
Ολοι μαζί
πληρώνουμε τα δάνεια των άλλων, όλοι μαζί τρώμε το ξύλο για τους
τραμπουκισμούς των ακτιβιστών.
Ολοι μαζί την ευθύνη, όλοι μαζί και την
ανευθυνότητα – διότι αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα, όταν η ευθύνη
διαχέεται.
Αυτή είναι η δημοκρατία που θέλουμε και, για να τελειώνει
επιτέλους αυτό το ηλίθιο παραμύθι, αυτή είναι η δημοκρατία που μας
αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου