Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη
Είναι μονόδρομος η ρίψη χημικών όταν οι διαδηλωτές αγριεύουν;
Ποιος δίνει την εντολή για βίαιη απώθηση του πλήθους;
Ποια είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τους επικίνδυνους από τους εξοργισμένους;
Ποια είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τους επικίνδυνους από τους εξοργισμένους;
Τα ερωτήματα αυτά έχουν τεθεί πολλές φορές και επαναδιατυπώνονται κάθε φορά που έχουμε επέμβαση της Αστυνομίας με χημικά και δακρυγόνα. Κάθε φορά που έχουμε τραυματίες πολίτες ή αστυνομικούς.
Τα ίδια ερωτήματα επέστρεψαν και προχθες, όταν σε μία ημέρα είχαμε συμπλοκή αστυνομικών με πολίτες σε τρία διαφορετικά σημεία: στο Ειρηνοδικείο, όπου έγιναν τα σοβαρότερα επεισόδια, στο υπουργείο Παιδείας, όπου είχαμε και φοιτητές ανάμεσα στους τραυματίες, και στο υπουργείο Υγείας.
Η απάντηση δεν είναι απλή, ίσως γιατί μεταβάλλεται ανά περίπτωση. Οποιος πολιτικός λοιπόν κάνει το λάθος να πει πως εκείνος έχει τη σωστή απάντηση διαψεύδεται οικτρά. Οπως έπαθε ο Αλέξης Τσίπρας.
«Ζητάμε άμεσες, ριζικές αλλαγές, σε δημοκρατική κατεύθυνση με σκοπό την αλλαγή προσανατολισμού στη λειτουργία των Σωμάτων Ασφαλείας. Με λίγα λόγια, ζητάμε τον αφοπλισμό των αστυνομικών δυνάμεων όταν έρχονται σε επαφή με τον πολίτη στη διάρκεια κινηματικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων. Την κατάργηση των ΜΑΤ και την απαγόρευση χρήσης χημικών σε διαδηλώσεις». Αυτά δήλωνε το 2008, τότε που η χώρα καιγόταν για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, αυτά υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και πρόσφατα.
Θυμόμαστε όλοι τον πόλεμο που είχε δεχθεί από τη νεολαία του κόμματος και από τους «δικαιωματίες» της Κουμουνδούρου ο Γιάννης Πανούσης, ο οποίος αντιστεκόταν στην υιοθέτηση ακραίων θέσεων. Θέσεων, βέβαια, που μέχρι το 2015 βρίσκονταν στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι που έγιναν κυβέρνηση, για την ακρίβεια μόλις πέρασαν μερικοί μήνες στην καυτή θέση του κυβερνείου.
Εκτοτε κατάλαβαν καλά πως...
Πως πέφτουν στις παγίδες που έστηναν για τους άλλους. Οταν κατηγορούσαν την Αστυνομία για αδικαιολόγητη βία, όταν κατήγγελλαν τους υπουργούς Οικονομικών ότι εξόντωναν τη μεσαία τάξη, όταν φώναζαν «κανένα σπίτι σε χέρι τραπεζίτη».
Το εξοργιστικό είναι ότι σήμερα δικαιολογούν την ανάγκη χρήσης χημικών -λες και στις προηγούμενες κυβερνήσεις οι διαδηλωτές έριχναν λουλούδια-, ότι νομοθετούν ακόμα βαρύτερους φόρους και ότι ανακαλύπτουν το δίκαιο των πλειστηριασμών και των τραπεζών.
Αλλά το κάνουν με «κοινωνικά κριτήρια και δεοντολογία», όπως είπε χθες με περηφάνια ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου