Είναι κάποια πράγματα που γίνονται ξεκάθαρα
ξαφνικά. Συμβαίνει κάτι και ακαιριαία καταλαβαίνεις κάτι άλλο, όπως όταν
της έπεσε εκείνης η βέρα στο πάτωμα ενώ κοιμόταν στην Έκτη Αίσθηση και
λες, όπα. Εδώ είμαστε. Μια τέτοια ήταν η στιγμή κατά την οποία κοίταξα
την πρώτη φωτογραφία από την πρόσφατη συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη
Τσίπρα με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Όπα, είπα. Εδώ είμαστε.
Επαναλάβατε σας παρακαλώ φωναχτά αυτή τη φράση: "η συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ".
Τώρα φανταστείτε ότι τη λέτε το 2009.
To 2009, όταν ο ένας ήταν φρέσκος πρόεδρος ενός μικροσκοπικού κόμματος που είχε μόλις εκλεγεί για πρώτη φορά βουλευτής και που είχε μόλις οδηγήσει το κόμμα του σε μια ασυνήθιστα κακή επίδοση σε ευρωεκλογές με 4,5%. Τότε που ο άλλος ήταν παρουσιαστής ριάλιτι και καρακίτς γραφική φιγούρα των αμερικάνικων media.
Η ιδέα ότι αυτοί οι άνθρωποι θα κατέληγαν
πολιτικοί ηγέτες των χωρών τους λέει, αφ' ενός, πολλά πράγματα για τις
χώρες τους και τους ψηφοφόρους τους (παραδόξως, πολύ χειρότερα πράγματα
για τους αμερικανούς) αλλά μας λέει και κάτι άλλο, αυτό που κατάλαβα
μόλις κοίταξα τη φωτογραφία και συνειδητοποίησα το πού βρισκόμαστε:
Δεν έχουμε δει ακόμη τίποτε.
Γενικά οι άνθρωποι δεν τα πάνε και πολύ καλά με το χρόνο. Ας πούμε, συνηθίζουμε να φανταζόμαστε το μέλλον μας ως προέκταση του παρόντος. Το έχουμε στο μυαλό μας σαν κάτι απολύτως παρεμφερές με τη ζωή μας σήμερα, απλά με καλύτερα κινητά και περισσότερα λεφτά (είμαστε αισιόδοξοι). Ποτέ δεν είναι έτσι, βεβαίως. Αλλά ούτε και με το παρελθόν τα πάμε καλά. Ξεχνάμε εύκολα, ξεπερνάμε δυσκολίες και τραγωδίες αξιοθαύμαστα γρήγορα, και χωρίς κανένα πρόβλημα επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, ενίοτε και επίτηδες. Αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι. Μόνο το παρόν μπορούνε να κουμαντάρουν, κι αυτό μετά βίας.
Το μέλλον, δε, είναι εξ’ ορισμού άδηλο, γεμάτο αστάθμητους παράγοντες, απρόβλεπτες εκπλήξεις. Και, εντάξει, αύριο μπορεί να γίνει σεισμός, να εκραγεί η Σαντορίνη, να πέσει μετεωρίτης στη Γη. Αλλά υπάρχουν και τόσα άλλα, σχετικά πιο προβλέψιμα, που εμείς ως είδος είμαστε τραγικά ανίκανοι να προβλέψουμε. "Κι εγώ κι οι άνθρωποί μου, Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς, έχουμε εντυπωμένο στη μνήμη το σοφό σου συμπέρασμα: Ότι ο Χίτλερ δεν θα μας επιτεθεί το 1941". Έτσι έγραφε ο διευθυντής της NKVD Λαβρέντι Μπέρια σε μήνυμά του στον προϊστάμενό του Ιωσήφ Στάλιν, μία μέρα πριν την εισβολή της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση το 1941.
Κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το μέλλον πλέον μοιάζει να έχει τρελαθεί τελείως.
Αυτό συνειδητοποίησα όταν είδα τη φωτογραφία Τραμπατσίπρα: Οι εκπλήξεις δεν θα σταματήσουν εδώ.
Ένας γραφικός ρατσιστής νάρκισσος έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο φεύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χώρες όπως η Τουρκία και η Ουγγαρία προσπαθούν να ξεφορτωθούν τη δημοκρατία, λαϊκιστές εμφανίζονται παντού, η Ελλάδα έχει νεοναζί στη Βουλή, τις προάλλες στην Αυστρία έβγαλαν καγκελάριο ένα ρατσιστή millenial και τίποτε απολύτως δεν υποδηλώνει ότι αυτά τα απίστευτα φαινόμενα θα σταματήσουν ή, έστω, θα κοπάσουν.
Αν το 2009 δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε αυτά που μας συμβαίνουν μόλις οκτώ χρόνια αργότερα, πόσο αδιανόητος για τον σημερινό εαυτό μας θα είναι ο κόσμος του 2025;
Θα έχει βγει η Ιταλία από το ευρώ; Θα έχει βγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα έχει ισοπεδωθεί η Βόρεια Κορέα από τα πυρηνικά των Αμερικάνων; Θα βλέπουμε στα smart glasses μας κοινή συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού της Ελλάδας Γιάνη Βαρουφάκη με τον καγκελάριο της Γερμανίας Ντέιβιντ Χάσελχοφ; Ή μήπως θα έχει αποκτήσει συνείδηση η τεχνητή νοημοσύνη του Google και θα μας έχει μετατρέψει σε μπαταρίες, όπως στο Matrix, δίνοντας τέλος πάντων μία κάποια λύση στο πρόβλημα;
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία των δύο τόσο διαφορετικών μα σχεδόν εξίσου παράδοξων ανδρών, που σε ένα σύμπαν λογικής και δικαιοσύνης δεν θα συναντιόνταν μεταξύ τους ποτέ, συνειδητοποίησα απότομα πως...
όλα αυτά, αλλά και πολλά ακόμα πιο αδιανόητα είναι δυνατά, είναι εφικτά, πως τίποτε απολύτως δεν αποκλείεται, και πως εδώ που φτάσαμε, κάθε μέρα που περνάει είναι ένα σπάνιο, απρόσμενο δώρο.
Επαναλάβατε σας παρακαλώ φωναχτά αυτή τη φράση: "η συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ".
Τώρα φανταστείτε ότι τη λέτε το 2009.
To 2009, όταν ο ένας ήταν φρέσκος πρόεδρος ενός μικροσκοπικού κόμματος που είχε μόλις εκλεγεί για πρώτη φορά βουλευτής και που είχε μόλις οδηγήσει το κόμμα του σε μια ασυνήθιστα κακή επίδοση σε ευρωεκλογές με 4,5%. Τότε που ο άλλος ήταν παρουσιαστής ριάλιτι και καρακίτς γραφική φιγούρα των αμερικάνικων media.
Δεν έχουμε δει ακόμη τίποτε.
Γενικά οι άνθρωποι δεν τα πάνε και πολύ καλά με το χρόνο. Ας πούμε, συνηθίζουμε να φανταζόμαστε το μέλλον μας ως προέκταση του παρόντος. Το έχουμε στο μυαλό μας σαν κάτι απολύτως παρεμφερές με τη ζωή μας σήμερα, απλά με καλύτερα κινητά και περισσότερα λεφτά (είμαστε αισιόδοξοι). Ποτέ δεν είναι έτσι, βεβαίως. Αλλά ούτε και με το παρελθόν τα πάμε καλά. Ξεχνάμε εύκολα, ξεπερνάμε δυσκολίες και τραγωδίες αξιοθαύμαστα γρήγορα, και χωρίς κανένα πρόβλημα επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, ενίοτε και επίτηδες. Αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι. Μόνο το παρόν μπορούνε να κουμαντάρουν, κι αυτό μετά βίας.
Το μέλλον, δε, είναι εξ’ ορισμού άδηλο, γεμάτο αστάθμητους παράγοντες, απρόβλεπτες εκπλήξεις. Και, εντάξει, αύριο μπορεί να γίνει σεισμός, να εκραγεί η Σαντορίνη, να πέσει μετεωρίτης στη Γη. Αλλά υπάρχουν και τόσα άλλα, σχετικά πιο προβλέψιμα, που εμείς ως είδος είμαστε τραγικά ανίκανοι να προβλέψουμε. "Κι εγώ κι οι άνθρωποί μου, Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς, έχουμε εντυπωμένο στη μνήμη το σοφό σου συμπέρασμα: Ότι ο Χίτλερ δεν θα μας επιτεθεί το 1941". Έτσι έγραφε ο διευθυντής της NKVD Λαβρέντι Μπέρια σε μήνυμά του στον προϊστάμενό του Ιωσήφ Στάλιν, μία μέρα πριν την εισβολή της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση το 1941.
Κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το μέλλον πλέον μοιάζει να έχει τρελαθεί τελείως.
Αυτό συνειδητοποίησα όταν είδα τη φωτογραφία Τραμπατσίπρα: Οι εκπλήξεις δεν θα σταματήσουν εδώ.
Ένας γραφικός ρατσιστής νάρκισσος έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο φεύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χώρες όπως η Τουρκία και η Ουγγαρία προσπαθούν να ξεφορτωθούν τη δημοκρατία, λαϊκιστές εμφανίζονται παντού, η Ελλάδα έχει νεοναζί στη Βουλή, τις προάλλες στην Αυστρία έβγαλαν καγκελάριο ένα ρατσιστή millenial και τίποτε απολύτως δεν υποδηλώνει ότι αυτά τα απίστευτα φαινόμενα θα σταματήσουν ή, έστω, θα κοπάσουν.
Αν το 2009 δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε αυτά που μας συμβαίνουν μόλις οκτώ χρόνια αργότερα, πόσο αδιανόητος για τον σημερινό εαυτό μας θα είναι ο κόσμος του 2025;
Θα έχει βγει η Ιταλία από το ευρώ; Θα έχει βγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα έχει ισοπεδωθεί η Βόρεια Κορέα από τα πυρηνικά των Αμερικάνων; Θα βλέπουμε στα smart glasses μας κοινή συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού της Ελλάδας Γιάνη Βαρουφάκη με τον καγκελάριο της Γερμανίας Ντέιβιντ Χάσελχοφ; Ή μήπως θα έχει αποκτήσει συνείδηση η τεχνητή νοημοσύνη του Google και θα μας έχει μετατρέψει σε μπαταρίες, όπως στο Matrix, δίνοντας τέλος πάντων μία κάποια λύση στο πρόβλημα;
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία των δύο τόσο διαφορετικών μα σχεδόν εξίσου παράδοξων ανδρών, που σε ένα σύμπαν λογικής και δικαιοσύνης δεν θα συναντιόνταν μεταξύ τους ποτέ, συνειδητοποίησα απότομα πως...
όλα αυτά, αλλά και πολλά ακόμα πιο αδιανόητα είναι δυνατά, είναι εφικτά, πως τίποτε απολύτως δεν αποκλείεται, και πως εδώ που φτάσαμε, κάθε μέρα που περνάει είναι ένα σπάνιο, απρόσμενο δώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου