ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ - ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Σιροπιασμένος κυνισμός

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Αν σκεφτόταν κανείς με τον τρόπο της κυβέρνησης Τσίπρα, σήμερα θα ρωτούσε:  

Πόσα παιδάκια μπορούν να βρουν θέση σε παιδικούς σταθμούς με 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια; 

Πόσοι νοσηλευτές θα μπορούσαν να προσληφθούν – έστω και με 1,1 δισεκατομμύριο σε δέκα ετήσιες δόσεις;

Οι ερωτήσεις αυτές είναι τώρα πιο πιθανό να ακουστούν από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ – από την πτέρυγα εκείνη που είχε επιχειρήσει να βραχυκυκλώσει, ήδη από τα προπαρασκευαστικά του στάδια, τον εκσυγχρονισμό των F-16, χρωματίζοντάς τον ως πολιτική παραχώρηση στον ελάσσονα κυβερνητικό εταίρο.

Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα βιαστεί, λένε, να τηγανίσει το ντιλ στην εσωτερική πολιτική κουζίνα. Θα περιμένει πρώτα να μάθει ποιοι διάβολοι κρύβονται στις λεπτομέρειες. Θα περιμένει, με επίγνωση όχι μόνο των διπλωματικών διακλαδώσεων του θέματος, αλλά και του γεγονότος ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι χρόνια στην κορυφή των προτεραιοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η –φιλοσοφικού τύπου– απορία που διατυπωνόταν χθες από ανθρώπους που χειρίστηκαν στο παρελθόν το αντικείμενο, ήταν αν η προμήθεια αυτή εντάσσεται σε ένα επικαιροποιημένο αμυντικό δόγμα, στο πλαίσιο του οποίου έχει ιεραρχηθεί ως επείγουσα ανάγκη.

Oποια κι αν είναι η απάντηση, ο αντίκτυπος της συμφωνίας απορροφά τα πολιτικά οφέλη που η κυβέρνηση προσδοκούσε να δρέψει από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον. Η στιγμή που ο Τραμπ ευχαριστεί την Ελλάδα για την επένδυσή της, που «θα δημιουργήσει πολλές αμερικανικές θέσεις εργασίας» θα ήταν η πιο αλλόκοτη της επίσκεψης. Θα ήταν, αν δεν υπήρχε το εγκώμιο του Τσίπρα για τον Τραμπ – γι’ αυτόν τον διάβολο του αγαθού.

Γίνεται ήδη προσπάθεια να παρουσιαστεί αυτή η στάση του πρωθυπουργού ως αποτέλεσμα μιας οδυνηρά κερδισμένης «ωριμότητας». Ο ζήλος του νεοφώτιστου ατλαντιστή δικαιώνεται έτσι περίπου ως σύνεση. Ως κυνισμός αναγκαίος σε ένα παιχνίδι ισχύος, που ήταν πάντα ωμό «δούναι και λαβείν».

Δεν ήταν όμως πάντα αυτή η Αμερική. Δεν ήταν πάντα αυτή η Ελλάδα – η χώρα που είναι σήμερα δανειακώς εξαρτημένη και πολιτικώς ενσωματωμένη σε άλλο πεδίο ισχύος. Δεν ήταν πάντα τόσο πενιχρές οι δυνατότητες του «δούναι» της. Ούτε τόσο χαμηλές οι προσδοκίες του «λαβείν» της από μια αμερικανική ηγεσία που παράγει ποταμηδόν κάτι σαν ληγμένο σιρόπι επιθέτων στον υπερθετικό βαθμό.

Μπορεί κάποιος με σχετική ασφάλεια να πει τι πήρε ο Τσίπρας: 

Γερές, ανέξοδες και γλυκερές κουταλιές απ’ αυτό το σιρόπι – «tremendous», «great», «most beautiful», «terrific», «tremendous», «great» ξανά και ξανά.  

Δεν μπορεί ακόμη να πει ακριβώς πόσα έδωσε. 

Σε όσα πάντως είδαμε, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς την «ωριμότητα». Μακάρι να ήταν έτσι ο κυνισμός.