ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κάποτε στη χώρα των Μακάρων

Του Δημήτρη Τσαρδάκη
Ομότιμου καθηγητή του πανεπιστημίου Πατρών

 

Σύμφωνα με μαρτυρίες του Λουκιανού, πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, υπήρχε κάπου στον Ωκεανό ένα σύμπλεγμα των νήσων Μακάρων. Στα νησιά αυτά πήγαιναν οι ψυχές των ηρώων, των "ολβίων ηρώων", οι οποίοι, με τις ηρωικές τους πράξεις, έφταναν στην κατάσταση της αιώνιας μακαρίωσης.  Ένα από αυτά τα νησιά ονομαζόταν Φελλώ ή Φελλάδα ή Φελλοχώρα. Λέγεται, ότι το νησί πήρε το όνομα αυτό, επειδή ήταν χτισμένο επάνω σε έναν μεγάλο στρογγυλό φελλό. Οι κάτοικοι του νησιού ονομάζονταν Φελλαδίτες ή Φελλοπόδαροι.  


Οι Φελλαδίτες ήταν λαός σκληροτράχηλος, αλλά στην ουσία φιλήσυχος και φιλειρηνικός. Ως προς την κοινωνική και ταξική τους διαστρωμάτωση ήταν όλοι τους κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες. Ζούσαν δηλαδή από τα θηράματα και τους καρπούς των δένδρων. Ο βασιλιάς του νησιού ονομαζόταν Ραδάμανθης ο Φελλαρίων και κυβερνούσε τον λαό του με ισότητα και δικαιοσύνη. Ένας και μοναδικός νόμος καθόριζε τις φορολογικές υποχρεώσεις των φελλοπόδαρων προς τον βασιλιά τους: Κάθε μέρα οι Φελλαδίτες ή Φελλοπόδαροι ήταν υποχρεωμένοι να παραδίδουν τα θηράματά τους και τους καρπούς των φυτών και των δένδρων στον Βασιλιά Φελλαρίωνα. Ο οικονομικός σύμβουλος του βασιλιά ζύγιζε τα θηράματα και τους καρπούς και, αφού κρατούσε το μερίδιο του βασιλιά, τα μοίραζε σε ίσες μερίδες στους φελλοπόδαρους Φελλαδίτες. ’Ετσι γεννήθηκε η πρώτη ιδέα περί του σοσιαλισμού.

Μία φορά το χρόνο ο βασιλιάς Φελλαρίων καλούσε τον λαό του σε γενική συνέλευση και τους έδινε υποθήκες και διαταγές, πώς θα πρέπει να μην τροφο-φοροδιαφεύγουν, γιατί θα αναγκαστεί να τους επιβάλλει επαχθείς φόρους. Οι Φελλαδίτες άκουγαν με προσοχή τον βασιλιά τους και ευχαριστημένοι, αφού έκαναν μία βαθιά υπόκλιση μπροστά του, έφευγαν για τις καλύβες τους.  


Κάποια μέρα ορισμένοι Φελλαδίτες έκρυψαν από τον βασιλιά μερικά θηράματα και μερικούς καρπούς δέντρων.  


Ένας πληροφοριοδότης φοροεισπράκτορας το κάρφωσε στον βασιλιά και ο βασιλιάς έγινε έξαλλος. Συγκάλεσε αμέσως τον λαό του σε έκτακτη γενική συνέλευση και τους ανήγγειλε, ότι ως τιμωρία θα τους επιβάλλει έναν βαρύ φόρο (κάτι σαν τον δικό μας τον ΕΜΦΙΑ) και θα τους μαστιγώνει δημόσια στα πισινά με μολόχα.  Συγχρόνως, όμως, για να τους εξευμενίσει, τους υποσχέθηκε ότι οι Φελλαδίτες που θα τηρούν τον νόμο και δεν θα τροφο-φοροδιαφεύγουν, θα τους απονέμεται κάθε χρόνο, σε επίσημη τελετή, το "βραβείο της Αριστείας" (κάτι σαν το δικό μας). Όποιος παίρνει το "βραβείο της Αριστείας", θα χαρακτηρίζεται "όλβιος ήρωας" και μετά τον θάνατό του η ψυχή του θα πηγαίνει στο νησί των Μακάρων και θα μπαίνει στο Πάνθεον των μακαριστών ηρώων. 

Δεν πέρασε, όμως, πολύς καιρός και οι Φελλαδίτες φελλοπόδαροι δεν τήρησαν τον νόμο και άρχισαν πάλι να τροφο-φοροδιαφεύγουν. Τότε ο βασιλιάς τούς έβαλε ένα δεύτερο πιο βαρύ φόρο (κάτι σαν τον φόρο Αλληλεγγύης).  


Ένας ταραξίας ακτιβιστής, ονόματι Κροταλίων, ξεσήκωσε τους αγανακτισμένους  Φελλαδίτες και δημιούργησε, για πρώτη φορά, το κίνημα των ‘’δεν πληρώνω’’ (κάτι σαν το δικό μας).   


Ο βασιλιάς οργισμένος, αφού τους έβαλε και έναν τρίτο φόρο, έστειλε τον στρατό του για να καταστείλει το κίνημα.  


Όμως ο σκληροτράχηλος λαός του νησιού νίκησε τον στρατό του βασιλιά και, αφού τον συνέλαβε, τον περιέφερε επί τρεις ημέρες στο νησί. Την τρίτη ημέρα κουρασμένος και νηστικός ο βασιλιάς Φελλαρίων, φώναξε δυνατά μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος: ‘’Ζήτω ο λαός μου! Ο βεβαιωμένος θάνατος, θάνατος δεν είναι’’. Την ίδια ώρα εκλιπαρούσε τους Φελλαδίτες να του χαρίσουν τη ζωή. Τότε οι Φελλαδίτες, αντί να τον στείλουν στον Πιτυοκάμπτη για εκτέλεση με σχίσιμο στη μέση, τον έβαλαν επάνω σε έναν φελλό και τον έστειλαν εξορία στο απέραντο πέλαγος, όπου και χάθηκαν τα ίχνη του.


 Έκτοτε, οι φελλοπόδαροι Φελλαδίτες...

 πήραν τη διακυβέρνηση του νησιού στα χέρια τους και υπέγραψαν το δικό τους "συμβόλαιο με τον λαό" (κάτι σαν το δικό μας).

Αυτή είναι η πρώτη λαϊκή επανάσταση που καταγράφτηκε στην ιστορία κατά την εποχή των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι εντελώς συμπτωματική.