Βάλαμε στην άκρη τις όποιες διαφορές μας και
αποφασίσαμε να πάμε όλοι μαζί εκδρομή στην Κίνα! Αυθημερόν, μιλάμε –
μπαμ-μπαμ. Θα πάμε το πρωί, εκεί θα περάσουμε πολύ ωραία γιατί έχει
πολλά να κάνουμε και να δούμε και το βράδυ (κάπως αργούτσικα, μη σας το
κρύψω...) θα έχουμε γυρίσει ο καθένας στο σπίτι του. Θα είναι κάτι
μοναδικό, κάτι που δεν θα έχει ξαναγίνει. Ενθουσιαστήκαμε με την ιδέα
και τη διαλαλήσαμε. Να το μάθουν όλοι και να έλθουν μαζί μας!
Στην πορεία, ωστόσο, κάπως συνέβη και είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στην υδρόγειο, που την έχουμε να σκονίζεται στη βιβλιοθήκη. Ετσι, προς μεγίστη κατάπληξή μας, διαπιστώσαμε ότι η Κίνα είναι στην άλλη άκρη του πλανήτη· επομένως, δεν γίνεται να κάνουμε εκεί μονοήμερη εκδρομή. Ασε το άλλο: δεν είχαμε ιδέα, ούτε καν μας περνούσε από τον νου, ότι τα ναύλα ήταν τόσο ακριβά· και, φυσικά, θέλαμε θέσεις μπίζνες, όχι σαν τις σαρδέλες στην οικονομική.
Σε αυτή τη θέση βρίσκεται τώρα η Σαχλοαριστερά: μόλις ανακάλυψε ότι η Κίνα πέφτει πολύ μακριά...
Κι αν η αλληγορία σάς φάνηκε κάπως βαρετή, ήταν επειδή βαρετή είναι πια η ανοησία που δέρνει τον χώρο. Ο κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής θα περίμενε, νομίζω, από μια επιτροπή, στην οποία μετέχουν προσωπικότητες τέτοιου κύρους, να έχει διερευνήσει τις τεχνικές δυνατότητες, επί τη βάσει των οποίων θα αποφασίζονταν οι ημερομηνίες της εκλογής. Προφανώς, όμως, σχεδίαζαν επί χάρτου άνευ χάρτου. Το δε πρωθύστερο της κατάστασης φαντάζει ακόμη περισσότερο εξωφρενικό, όταν υπάρχει το προηγούμενο της Ν.Δ. Ολη η Ελλάδα γελούσε, επί μία εβδομάδα ασταμάτητα, με τις εκλογές του Παπαμιμίκου. Πώς συνέβη να το έχουν ξεχάσει επιτροπή και υποψήφιοι;
Δεν υπάρχει απάντηση, ούτε και θα άλλαζε τίποτε αν την είχαμε.
Η υπόθεση του νέου κόμματος ξεκίνησε με μια ωραία και τολμηρή ιδέα. Τόσα χρόνια, οι δυνάμεις του χώρου περί το Κέντρο δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε προγραμματική βάση τη συγχώνευσή τους· χάνονταν σε θεωρητικολογίες, προσωπικές μικροφιλοδοξίες και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Ελειπε, επίσης, η ηγετική προσωπικότητα, που θα μπορούσε να προκαλέσει τη σύγκλιση και, ενδεχομένως, την ένωση.
Σκέφθηκαν, λοιπόν, να δημιουργήσουν τις τεχνητές συνθήκες από τις οποίες θα μπορούσε να προκύψει η ενοποιητική δύναμη: ανοικτές εκλογές από τη βάση, με τον νικητή να έχει στα χέρια του όλη την ισχύ για να διαμορφώσει την κατεύθυνση και τον χαρακτήρα του νέου κόμματος.
Λαμπρή ιδέα, υπό την προϋπόθεση ότι...
ο προεκλογικός αγώνας θα συγκέντρωνε το ενδιαφέρον πολύ περισσότερων από τους σημερινούς επαγγελματίες του χώρου.
Χωρίς το μεγάλο πλήθος των ψηφοφόρων, όχι μόνο δεν λειτουργεί η ιδέα στην πράξη, αλλά φέρνει και αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Οπως εξελίσσεται μέχρι στιγμής η διαδικασία εκλογής, δεν επιτρέπει σχεδόν καμία ελπίδα. Ολοι οι υποψήφιοι έχουν ξεκινήσει την εκστρατεία τους υπό το δέος του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα ο διάλογος να έχει περιοριστεί στο ασφυκτικό περιβάλλον του ενδοπασοκικού λόγου, που κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον ακούσει. Από την ώρα μάλιστα που ο Γ. Καμίνης εμφανίζεται να διεκδικεί απροκάλυπτα την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, είναι πια εμφανές ότι το κέντρο βάρους της διαδικασίας έχει μεταφερθεί στο ΠΑΣΟΚ. Η δυναμική για κάτι πιο σύγχρονο εξανεμίστηκε διαμιάς.
Και τώρα;
Από εδώ και πέρα, θα είναι σαν καλοκαιρινή επανάληψη τηλεοπτικού σίριαλ παραγωγής 1992... Δηλαδή, μόνο για μερακλήδες και μάλιστα βαριές περιπτώσεις. Ασφαλώς, θα εκλεγεί η Φώφη, με δεύτερο τον Ανδρουλάκη και τρίτο τον Καμίνη, που αναγκαστικά θα κολλήσει με τη Φώφη. Ισως να τον χρειάζεται και εκείνη, ως απόδειξη ανανέωσης. Στην περίπτωση αυτή, ο Σταύρος, ως τέταρτος, θα έχει απλώς διοχετεύσει στο ΠΑΣΟΚ όποια ροή είχε απομείνει στο Ποτάμι του – και μάλιστα αφιλοκερδώς. Θα μου πείτε και τι να κάνει, αν αποχωρήσει τώρα από μια διαδικασία, η οποία εξελίσσεται στα μέτρα της Φώφης. Μήπως να δώσει μόνος του τη μάχη με ένα μικρό κόμμα του φιλελεύθερου κέντρου; Ισως αυτός θα είναι ο πιο κομψός τρόπος για να στείλει στη Ν.Δ. όσους ψηφοφόρους μπορεί ακόμη να συγκινήσει...
Στην πορεία, ωστόσο, κάπως συνέβη και είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στην υδρόγειο, που την έχουμε να σκονίζεται στη βιβλιοθήκη. Ετσι, προς μεγίστη κατάπληξή μας, διαπιστώσαμε ότι η Κίνα είναι στην άλλη άκρη του πλανήτη· επομένως, δεν γίνεται να κάνουμε εκεί μονοήμερη εκδρομή. Ασε το άλλο: δεν είχαμε ιδέα, ούτε καν μας περνούσε από τον νου, ότι τα ναύλα ήταν τόσο ακριβά· και, φυσικά, θέλαμε θέσεις μπίζνες, όχι σαν τις σαρδέλες στην οικονομική.
Σε αυτή τη θέση βρίσκεται τώρα η Σαχλοαριστερά: μόλις ανακάλυψε ότι η Κίνα πέφτει πολύ μακριά...
Κι αν η αλληγορία σάς φάνηκε κάπως βαρετή, ήταν επειδή βαρετή είναι πια η ανοησία που δέρνει τον χώρο. Ο κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής θα περίμενε, νομίζω, από μια επιτροπή, στην οποία μετέχουν προσωπικότητες τέτοιου κύρους, να έχει διερευνήσει τις τεχνικές δυνατότητες, επί τη βάσει των οποίων θα αποφασίζονταν οι ημερομηνίες της εκλογής. Προφανώς, όμως, σχεδίαζαν επί χάρτου άνευ χάρτου. Το δε πρωθύστερο της κατάστασης φαντάζει ακόμη περισσότερο εξωφρενικό, όταν υπάρχει το προηγούμενο της Ν.Δ. Ολη η Ελλάδα γελούσε, επί μία εβδομάδα ασταμάτητα, με τις εκλογές του Παπαμιμίκου. Πώς συνέβη να το έχουν ξεχάσει επιτροπή και υποψήφιοι;
Δεν υπάρχει απάντηση, ούτε και θα άλλαζε τίποτε αν την είχαμε.
Η υπόθεση του νέου κόμματος ξεκίνησε με μια ωραία και τολμηρή ιδέα. Τόσα χρόνια, οι δυνάμεις του χώρου περί το Κέντρο δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε προγραμματική βάση τη συγχώνευσή τους· χάνονταν σε θεωρητικολογίες, προσωπικές μικροφιλοδοξίες και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Ελειπε, επίσης, η ηγετική προσωπικότητα, που θα μπορούσε να προκαλέσει τη σύγκλιση και, ενδεχομένως, την ένωση.
Σκέφθηκαν, λοιπόν, να δημιουργήσουν τις τεχνητές συνθήκες από τις οποίες θα μπορούσε να προκύψει η ενοποιητική δύναμη: ανοικτές εκλογές από τη βάση, με τον νικητή να έχει στα χέρια του όλη την ισχύ για να διαμορφώσει την κατεύθυνση και τον χαρακτήρα του νέου κόμματος.
Λαμπρή ιδέα, υπό την προϋπόθεση ότι...
ο προεκλογικός αγώνας θα συγκέντρωνε το ενδιαφέρον πολύ περισσότερων από τους σημερινούς επαγγελματίες του χώρου.
Χωρίς το μεγάλο πλήθος των ψηφοφόρων, όχι μόνο δεν λειτουργεί η ιδέα στην πράξη, αλλά φέρνει και αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Οπως εξελίσσεται μέχρι στιγμής η διαδικασία εκλογής, δεν επιτρέπει σχεδόν καμία ελπίδα. Ολοι οι υποψήφιοι έχουν ξεκινήσει την εκστρατεία τους υπό το δέος του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα ο διάλογος να έχει περιοριστεί στο ασφυκτικό περιβάλλον του ενδοπασοκικού λόγου, που κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον ακούσει. Από την ώρα μάλιστα που ο Γ. Καμίνης εμφανίζεται να διεκδικεί απροκάλυπτα την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, είναι πια εμφανές ότι το κέντρο βάρους της διαδικασίας έχει μεταφερθεί στο ΠΑΣΟΚ. Η δυναμική για κάτι πιο σύγχρονο εξανεμίστηκε διαμιάς.
Και τώρα;
Από εδώ και πέρα, θα είναι σαν καλοκαιρινή επανάληψη τηλεοπτικού σίριαλ παραγωγής 1992... Δηλαδή, μόνο για μερακλήδες και μάλιστα βαριές περιπτώσεις. Ασφαλώς, θα εκλεγεί η Φώφη, με δεύτερο τον Ανδρουλάκη και τρίτο τον Καμίνη, που αναγκαστικά θα κολλήσει με τη Φώφη. Ισως να τον χρειάζεται και εκείνη, ως απόδειξη ανανέωσης. Στην περίπτωση αυτή, ο Σταύρος, ως τέταρτος, θα έχει απλώς διοχετεύσει στο ΠΑΣΟΚ όποια ροή είχε απομείνει στο Ποτάμι του – και μάλιστα αφιλοκερδώς. Θα μου πείτε και τι να κάνει, αν αποχωρήσει τώρα από μια διαδικασία, η οποία εξελίσσεται στα μέτρα της Φώφης. Μήπως να δώσει μόνος του τη μάχη με ένα μικρό κόμμα του φιλελεύθερου κέντρου; Ισως αυτός θα είναι ο πιο κομψός τρόπος για να στείλει στη Ν.Δ. όσους ψηφοφόρους μπορεί ακόμη να συγκινήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου