Toυ ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ
Ανάρτηση, (σαν σήμερα) του 2015, λίγο πριν η συμμορία των φασιστοαλητοσούργελων καταλάβει την εξουσία.
Το ΚΚΕ τα χώνει στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν είναι όσο πρέπει κομμουνιστές.
Ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα χώνει στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ γιατί δεν είναι όσο πρέπει
κομμουνιστές.
Τα Μ-Λ ΚΚΕ & ΚΚΕ Μ-Λ τα χώνουν σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ,
ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί δεν είναι όσο πρέπει κομμουνιστές.
Το ΚΕΕ τα χώνει σε
όλους τους προηγούμενους γιατί δεν είναι όσο πρέπει κομμουνιστές.
Όλοι όμως αναμασούν την ίδια "κατασκευή": λεφτά υπάρχουν κάπου και
αρκεί να βγούμε στους δρόμους για να τα διεκδικήσουμε.
Οι λαϊκοί αγώνες
δεν είναι η αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας, αλλά οι πορείες, οι καταλήψεις, οι απεργίες.
Τελικά, είναι ένα είδος ηδονής το να αισθάνεσαι πάντα δυστυχισμένος και
να σου φταίνε οι άλλοι. Σε απαλλάσσει από την ενδοσκόπηση. Τα έχεις
πάντα καλά με τον εαυτό σου. Ο εχθρός είναι απέναντι κι εμείς τον
πολεμάμε. Όσο μεγαλύτερος ο εχθρός, όσο πιο άνιση η πάλη, τόσο καλύτερα.
Μπορείς να "παλεύεις" εφ' όρου ζωής.
Φαντάσου κάποια στιγμή να νικούσες
και να έπρεπε να διαχειριστείς την πραγματική ζωή; (Αυτό που θα πάθει ο
κακομοίρης ο καταληψίας από Δευτέρα 26/1/2015...)
Το ενδεχόμενο να είσαι
αντιπαραγωγικός, ατάλαντος, απληροφόρητος, αδιάφορος, τεμπελάκος,
αναποτελεσματικός ή απλώς βλάκας δεν σου περνάει ποτέ από το "μυαλό".
Στην πραγματικότητα όλες οι κομμουνιστικές παραλλαγές...
Ένα έθνος που ουδέποτε στοχάστηκε πάνω στα λάθη του είναι το πιο εύφορο
έδαφος για να φυτρώσει η μανιχαϊστική μυθολογία του κομμουνισμού. Μας
ζηλεύουν. Μας επιβουλεύονται. Μας κλέβουν. Οι άλλοι φταίνε. Πάντα.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, σύντροφοι. Σας ζηλεύω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου