ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Συλλογικότητα αντί χώρας, ευαίσθητοι τουρίστες αντί υπουργών

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ακούει φωνές! Αυτό είναι. Μετά το προχθεσινό στο λιμάνι, το θεωρώ πια βέβαιο: ακούει φωνές...

Βέβαια, πάντα υποψιαζόμουν ότι, ως αριστερός διανοούμενος με τάση στο φιλοσοφείν, ο Αριστείδης Μπαλτάς, εκ της φύσεως της καριέρας που ακολούθησε, θα άκουγε τη φωνή της Ιστορίας ή του Πεπρωμένου, άντε το πολύ πολύ του Αλτουσέρ· αλλά ώς εκεί. Σίγουρα, όμως, ήταν η φωνή της Μούσας ή, σωστότερα, των Μουσών –γιατί όλες τους συνεργάστηκαν, από κάθε είδος ποιητικού λόγου: Καλλιόπη, Ευτέρπη, Ερατώ, Πολύμνια– και του υπαγόρευσαν την απάντηση που έδωσε στην ερώτηση δημοσιογράφου, πώς βλέπει την κατάσταση με τους πρόσφυγες-μετανάστες στο λιμάνι: «Η πιο αισιόδοξη εικόνα είναι ότι, αυτή τη στιγμή, το 40% που είναι παιδιά παίζουν μέσα στον ολόλαμπρο ήλιο και με χαμόγελο, μέσα στη μεγάλη δυστυχία που υπάρχει». Τι είπε ο άνθρωπος! Ε;

Ως καλός οικοδεσπότης, ο υπουργός Πολιτισμού είχε μεταβεί στον Πειραιά για να συνοδεύσει τον ιδιόρρυθμο Γιαν Φαμπρ, ο οποίος ήθελε να δει τα αξιοθέατα, δηλαδή το υπό εξέλιξη Καλαί μέσα στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για την εικόνα στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και εκείνος αμόλησε την ποιητικούρα του, προφανώς από φυσική ανάγκη, αλλά και για να παραπλανήσει. Διότι δεν ήταν το θέμα εάν τα παιδιά παίζουν στον ήλιο και χαμογελούν. Ούτως ή άλλως, τα παιδιά πάντα και παντού αυτό κάνουν: παίζουν, αν μάλιστα υπάρχει και ήλιος, ακόμη καλύτερα. Το θέμα ήταν και είναι είναι πώς γίνεται να στήνεται μια πόλη προσφύγων-μεταναστών μέσα στους χώρους της μεγαλύτερης πύλης του διεθνούς εμπορίου της χώρας και η κυβέρνηση να μην κάνει τίποτε παρά να περιμένει.

Η ποιητικούρα του υπουργού Μπαλτά (ο οποίος επιτέλους κουρεύτηκε – είχε γίνει πια τρομακτικός με την αφάνα...) ήταν εξίσου γελοία με την κατάσταση στο γνωστό ανέκδοτο, όπου επειδή ο ράφτης φτιάχνει το κοστούμι βιαστικά, δασκαλεύει τον πελάτη που το παρήγγειλε να κάνει διάφορες αφύσικες κινήσεις ώστε να στέκεται καλύτερα πάνω του το ρούχο. Οταν ο πελάτης εμφανίζεται με το κοστούμι στη δεξίωση, περπατώντας σύμφωνα με τις οδηγίες του ράφτη, ένας παρατηρητής λέει: «Δες τον καημένο τον σπαστικό» και ο άλλος του απαντά: «Ναι, αλλά τι ωραία του στέκεται το κοστούμι!». Παρόμοιας ευστοχίας ήταν η απάντηση του Αρ. Μπαλτά για «τα παιδιά που παίζουν μέσα σε ολόλαμπρο ήλιο»: τι ωραία του στέκεται το κοστούμι!..

 

 

Μπροστά στην ανικανότητα της κυβέρνησης στην οποία μετέχει, ο Αριστείδης Μπαλτάς αφήνει τον ρόλο του υπουργού και παριστάνει τον ευαίσθητο διανοούμενο που παρατηρεί και συλλαμβάνει την ποίηση των πραγμάτων. 

 

Είναι ένας... 

καλλιεργημένος (παρά την ανήκεστο βλάβη που υπέστη από τον Αλτουσέρ) και φιλότεχνος τουρίστας, ο οποίος βλέπει τον καταυλισμό του Πειραιά σαν μια performance.  

 

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο, όταν από χώρα έχουμε καταντήσει πια «συλλογικότητα»...