Toυ ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ
Αν πιστέψει κανείς την δημοσκόπηση του ΣΚΑΪ, η
πλειοψηφία των ερωτηθέντων θεωρεί τη χώρα έρμαιο δύο εξ ίσου κακών
κυβερνητών και το 65% προεξοφλεί ότι θα ληφθούν πρόσθετα δημοσιονομικά
μέτρα.
Μόνο η κυβέρνηση δεν το πιστεύει ή κάνει ότι δεν το πιστεύει. Και κοντά σε αυτό, από τα τέλη Μαρτίου έχει πάψει πλέον να έχει επαφή με τους δανειστές μας. Όχι για να τους εξευμενίσει, αλλά για να μπορεί να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον.
Ήδη απο τις αρχές Σεπτεμβρίου, ο κ. Σαμαράς πίστευε ότι με μία διαπραγμάτευση με τον Γιούνκερ και τη Μέρκελ, θα πάρει σχεδόν δωρεάν το «εισιτήριο» για την μετά μνημόνιο εποχή. Έγινε τότε εκείνο το ταξίδι στο Βερολίνο για το οποίο οι περισσότεροι του έλεγαν να μην το κάνει. Το ταξίδι πήγε χάλια. Η κυβέρνηση ήθελε να παρουσιάσει το σχέδιό της χωρίς να το υποστηρίζει με αριθμούς, επιχειρήματα και ένα πειστικό «πακέτο» που να δείχνει ότι η χώρα εχει αλλάξει και ότι αν την αφήσουν μόνη της δεν θα ξανακυλήσει στην «πελατειακή αμαρτία». Όμως, λόγω του τρόπου της αποπομπής του κ. Θεοχάρη το καλοκαίρι, υπήρχε δυσπιστία στους συνομιλητές του κ. Σαμαρά απέναντι στις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης.
«Αυτό [την αποπομπή Θεοχάρη] θα το πληρώσετε ακριβά, δεν ξέρετε πόσο ακριβά θα το πληρώσετε» μου είχε πει τον Ιούνιο ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης.
Έπειτα, άρχισε η εφαρμογή του σχεδίου «φοροελαφρύνσεις, ψήφιση προϋπολογισμού (όπως τον νομίζουμε εμείς ισοσκελισμένο) και έξοδος από το μνημόνιο».
Οι άλλοι απ' έξω θεώρησαν πως αυτό το σχέδιο απλώς επιβεβαιώνει ότι δεν εχουμε αλλάξει. Ότι βιαζόμαστε να γυρίσουμε «στην Ελλάδα που όλοι ξέρουμε», κατά τον Ε. Βενιζέλο. Αργότερα, ήρθε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη.
Υπάρχει ακόμα καιρός να τελειώσει η παρούσα αξιολόγηση και να πάρουμε τα χρήματα. Θα μπορούσε να εκλεγεί και Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και μετά; Δεν θα μας αξιολογήσουν ξανά; Η χώρα δεν θα βρίσκεται σε μια ντε φάκτο προεκλογική περίοδο, τελματωμένη, με αναιμική ανάπτυξη, μεγάλη ανεργία και διαρκή πολιτική αστάθεια;
Αντί να συζητάνε για το μνημόνιο, ίσως θα ηταν καλύτερα να συζητήσουν επιτέλους μεταξύ τους. Με καμιά ιδέα και με διάθεση να αδιαφορήσουν για τους πελάτες τους. Και ο ενας και ο άλλος.
Μόνο η κυβέρνηση δεν το πιστεύει ή κάνει ότι δεν το πιστεύει. Και κοντά σε αυτό, από τα τέλη Μαρτίου έχει πάψει πλέον να έχει επαφή με τους δανειστές μας. Όχι για να τους εξευμενίσει, αλλά για να μπορεί να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον.
Ήδη απο τις αρχές Σεπτεμβρίου, ο κ. Σαμαράς πίστευε ότι με μία διαπραγμάτευση με τον Γιούνκερ και τη Μέρκελ, θα πάρει σχεδόν δωρεάν το «εισιτήριο» για την μετά μνημόνιο εποχή. Έγινε τότε εκείνο το ταξίδι στο Βερολίνο για το οποίο οι περισσότεροι του έλεγαν να μην το κάνει. Το ταξίδι πήγε χάλια. Η κυβέρνηση ήθελε να παρουσιάσει το σχέδιό της χωρίς να το υποστηρίζει με αριθμούς, επιχειρήματα και ένα πειστικό «πακέτο» που να δείχνει ότι η χώρα εχει αλλάξει και ότι αν την αφήσουν μόνη της δεν θα ξανακυλήσει στην «πελατειακή αμαρτία». Όμως, λόγω του τρόπου της αποπομπής του κ. Θεοχάρη το καλοκαίρι, υπήρχε δυσπιστία στους συνομιλητές του κ. Σαμαρά απέναντι στις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης.
«Αυτό [την αποπομπή Θεοχάρη] θα το πληρώσετε ακριβά, δεν ξέρετε πόσο ακριβά θα το πληρώσετε» μου είχε πει τον Ιούνιο ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης.
Έπειτα, άρχισε η εφαρμογή του σχεδίου «φοροελαφρύνσεις, ψήφιση προϋπολογισμού (όπως τον νομίζουμε εμείς ισοσκελισμένο) και έξοδος από το μνημόνιο».
Οι άλλοι απ' έξω θεώρησαν πως αυτό το σχέδιο απλώς επιβεβαιώνει ότι δεν εχουμε αλλάξει. Ότι βιαζόμαστε να γυρίσουμε «στην Ελλάδα που όλοι ξέρουμε», κατά τον Ε. Βενιζέλο. Αργότερα, ήρθε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη.
Υπάρχει ακόμα καιρός να τελειώσει η παρούσα αξιολόγηση και να πάρουμε τα χρήματα. Θα μπορούσε να εκλεγεί και Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και μετά; Δεν θα μας αξιολογήσουν ξανά; Η χώρα δεν θα βρίσκεται σε μια ντε φάκτο προεκλογική περίοδο, τελματωμένη, με αναιμική ανάπτυξη, μεγάλη ανεργία και διαρκή πολιτική αστάθεια;
Αντί να συζητάνε για το μνημόνιο, ίσως θα ηταν καλύτερα να συζητήσουν επιτέλους μεταξύ τους. Με καμιά ιδέα και με διάθεση να αδιαφορήσουν για τους πελάτες τους. Και ο ενας και ο άλλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου