Μία υπογραφή με υπονοούμενα...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Γιατί αυτοί οι άξεστοι οι Ευρωπαίοι ζητάνε επιτακτικά την υπογραφή του κ. Σαμαρά για να ξεκλειδώσουν την έκτη δόση; Δεν μας εμπιστεύονται; 

Την απάντηση την γνωρίζουμε ήδη: Όχι! 

Το περίεργο είναι ότι ούτε κι εμείς, οι Έλληνες πολίτες, εμπιστευόμαστε τους πολιτικούς μας. Ξέρουμε ότι άλλα λένε, άλλα υπόσχονται και άλλα κάνουν. Περιέργως, επίσης, δεν έχουμε ταυτίσει την εθνική μας περηφάνια με τον βαθμό προσβολής του κ. Σαμαρά. Ωστόσο, αυτή η υπόθεση των υπογραφών έχει ορισμένες κρίσιμες όψεις...

Αυτό που έδειξαν να μην καταλαβαίνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις ή που έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν είναι το γεγονός ότι ο πολιτικός πολιτισμός της Δύσης ορίζει ότι η πολιτική εξουσία σε μια χώρα έχει συνέχεια και ότι η διαδοχή της δεν επηρεάζει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για λογαριασμό της χώρας. Όταν ένα ξένος ηγέτης συνομιλεί με τον Έλληνα πρωθυπουργό, συνομιλεί με τον εκπρόσωπο της Ελλάδας και όχι με τον εκπρόσωπο ενός και μόνο κόμματος.

Την αρχή αυτή επιχείρησαν να την παραβιάσουν επανειλημμένως οι κυβερνήσεις, στα πλαίσια της μικροπολιτικής αντίληψης με την οποία αντιμετώπιζαν όλα τα πράγματα. Η απογραφή του κ. Αλογοσκούφη ήταν ένα τεράστιο πολιτικό λάθος και το έχουμε ήδη πληρώσει πολύ ακριβά.

Το λάθος δεν ήταν στην παραδοχή ότι εμείς κάναμε λογιστικές αλχημείες, αλλά στο γεγονός της έκθεσης της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας για κάτι που όλοι τότε γνώριζαν: Ότι η δημιουργική λογιστική ήταν μία συνηθισμένη πρακτική σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι ενώ όλοι το έκαναν, εμείς οι έξυπνοι εκτεθήκαμε πρώτοι και τους δώσαμε το πάτημα να μας χρεώσουν στη συνέχεια μία –αναπόφευκτη– ευρωπαϊκή κρίση.

Το πρόβλημα, όμως, δεν ξεκίνησε από την κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά από την κυβέρνηση Σημίτη. Από την είσοδό μας στην ΟΝΕ και μέχρι σήμερα η ελληνική κοινωνία πίστεψε ότι δεν χρειαζότανε πλέον κυβερνήτη, αλλά διαχειριστή.  

Αντί να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία και να παράγουμε πλούτο με τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίσαμε όλη την κατάσταση σαν να μοιράζουμε την κληρονομιά του παππού μας. Με άλλα λόγια, τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε ξεχάσει σε αυτή την χώρα τι σημαίνει Πολιτική.

Το πλιάτσικο που έγινε από το 2000 μέχρι σήμερα δεν έχει προηγούμενο. Κι αυτό δεν έγινε στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως συνέβη με την δημιουργική λογιστική. Μόνο που οι άλλοι έχουν μάτια και βλέπουν και μας έκρουσαν άπειρες φορές το καμπανάκι για την επερχόμενη καταστροφή.  

Και τι έκαναν οι πολιτικοί μας; Διαβεβαίωναν τον ελληνικό λαό ότι υπήρχαν λεφτά (Γ. Παπανδρέου) ή ότι η ελληνική οικονομία είχε να αντιμετωπίσει μία συνηθισμένη γρίπη που θα μπορούσε να επιδεινωθεί λιγουλάκι από το μέγεθος της διεθνούς κρίσης (Κ. Καραμανλής). Για να είμαστε απολύτως ακριβείς και δίκαιοι, είπαν όλοι ψέματα.

Είπαν ψέματα στο εσωτερικό της χώρας και επέδειξαν έναν πρωτοφανή ερασιτεχνισμό σε όλη την διαχείριση της κρίσης. Λαλίστατος πρώην υπουργός, για παράδειγμα, μιλάει συχνά για τα αίτια της κρίσης, αλλά δεν μας λέει για ποιόν λόγο, όταν κλήθηκε από ξένη ομόλογό του, σχεδίασε τα μέτρα που σκόπευε να πάρει η κυβέρνηση πάνω σε μία χαρτοπετσέτα! Μία αυτό, μία το άλλο, μία κάτι τρίτο, τους είχαμε ήδη κουράσει πολύ πριν γίνει ευρύτερα γνωστή η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Κι ερχόμαστε στον κ. Σαμαρά, τον ηγέτη του μεγαλύτερου σήμερα αστικού κόμματος στην χώρα. Ενός ηγέτη που έχει δηλώσει κατ΄ επανάληψη ότι διαφωνεί με το μνημόνιο. Ενός ηγέτη που σε κάθε αποτυχία της επίτευξης των στόχων θυμίζει στο ακροατήριό του ακριβώς αυτή του την αντίθεση. Ενός ηγέτη που οι φίλοι του και συνεργάτες του βρίζουν τους αντιπάλους τους ως «γερμανοτσολιάδες». Ενός ηγέτη που δεν μας έχει πει ακόμη ποια θα είναι η πολιτική του σε περίπτωση που η Ευρώπη δεν θελήσει να επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο μαζί του. 

Υπό αυτές τις συνθήκες, το βρίσκετε «εξοργιστικό» να ζητούν την έγγραφη δέσμευσή του; Και δεν είναι εξοργιστικό ότι επί δύο χρόνια τώρα συνεχίζουν να λένε ψέματα στον κόσμο, ότι δήθεν έχουν οι ίδιοι κάποια μαγική και άγνωστη συνταγή για να εξέλθουμε της κρίσης;

Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Όταν κάποιος είναι αντίθετος στο μνημόνιο δεν στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Κι αν την στηρίξει, βρίσκει το θάρρος να πει την αλήθεια και όχι να ψάχνει άλλοθι πίσω από μία υπογραφή...