Ενα εξοργιστικό φαινόμενο των ημερών είναι ότι οι οπαδοί μιας αυταρχικής ιδεολογίας συνυπογράφουν δηλώσεις και συνομιλούν σε εκδηλώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα μαζί με πολίτες που πιστεύουν ειλικρινά στη δημοκρατία. Εδώ ισχύει όμως το «πες μου με ποιους κάθεσαι, να σου πω ποιος είσαι».
Οπως δεν θα συνυπέγραφαν κείμενο για τα δικαιώματα των γυναικών με ένα βιαστή, όσο σωστά και αν ήταν διατυπωμένο, έτσι και οι γνήσιοι δημοκράτες, που δηλώνουν ανήσυχοι για τους θεσμούς, ας μη μοιράζονται το βήμα με δηλωμένους εχθρούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Αυταρχική ιδεολογία εννοώ στη συγκεκριμένη περίπτωση τον αντικαπιταλισμό, στις περισσότερες εκδοχές του.
Ενας ακτιβιστής δικηγόρος που μετέχει στα ψηφίσματα των ημερών ήταν το 2019 υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στις άμεσες προγραμματικές του θέσεις περιλαμβάνει την αναγκαστική κρατικοποίηση επιχειρήσεων «χωρίς αποζημίωση» και τον «εργατικό – κοινωνικό έλεγχο στα μέσα ενημέρωσης», με απώτερο στόχο «να προχωρήσουμε στη σύγκρουση και την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας». Αυτά που έλεγε και ο Λένιν, δηλαδή.
Πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν παρόμοιες θέσεις. Το επίσημο κόμμα, ο πρόεδρος και τα πιο γνωστά στελέχη κρατούν μια σκόπιμα θολή στάση απέναντι στον καπιταλισμό, και αποφεύγουν να ορίσουν ποια θα είναι η θέση των ιδιωτικών επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελμάτων στον σοσιαλισμό που επαγγέλλονται. Ο κ. Τσακαλώτος στο «Γεύμα με την Κ» πέταξε την μπάλα στην εξέδρα όταν ρωτήθηκε σχετικά, αναφέροντας ως πρότυπο κάποιον που εξάγει λάδι μικρών παραγωγών της Λακωνίας. Για σύνθετη βιομηχανία και υπηρεσίες, ούτε κουβέντα.
Ο κ. Τσίπρας είναι σαφές ότι δεν θεωρεί την ιδιωτική πρωτοβουλία σημαντική για την οικονομική ευημερία. Σε πρόσφατο άρθρο του για τον Γκορμπατσόφ γράφει ότι «ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος» μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αποσιωπά το πόσο καλύτερη έγινε η ζωή των 150 εκατομμυρίων κατοίκων της Ανατολικής Ευρώπης εξαιτίας της μετάβασης στον καπιταλισμό, αλλά και εξαιτίας της πολύ μεγαλύτερης ελευθερίας του λόγου που μπόρεσαν να έχουν. Η συμπάθειά του για ανελεύθερα καθεστώτα δεν κρύβεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την ήπια βία των «αντιεξουσιαστών» στα πανεπιστήμια ως υγιή αμφισβήτηση (όπως έκανε προχθές ο κ. Φίλης στα «Nέα»). Η σκοπιμότητα αυτού, νομίζω, είναι να υπάρχουν ομάδες εξασκημένες στην ανομία και στις απειλές, έτσι ώστε «όταν ωριμάσουν οι συνθήκες» να γίνουν «μπροστάρηδες σε συλλογικούς αγώνες» που θα καταλύσουν τον καπιταλισμό. Και δεν θα επιτρέπουν πολλές πολλές αντιρρήσεις σε αυτό από φιλελεύθερους πολίτες.
Η χώρα μας βρίσκεται σε μια εποχή όπου αλλάζει το παραγωγικό μοντέλο προς έναν καπιταλισμό πιο ανοιχτό, πιο παραγωγικό και δυνάμει πιο συμπεριληπτικό. Η αιτία είναι η χρεοκοπία του προηγούμενου μοντέλου των συντεχνιών και των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, και δραστηριότητα μιας μεγάλης κατηγορίας κεντρώων πολιτών (κεντροδεξιών και κεντροαριστερών) που στηρίζουν αντίστοιχους πολιτικούς, μεταξύ αυτών και τον κ. Μητσοτάκη. Αυτή η μετάβαση δημιουργεί τη βάση και για πιο υγιείς δημοκρατικούς θεσμούς, όπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο («Η ατελής δημοκρατία των ραντιέρηδων»).
Ας υπερασπιζόμαστε την ελευθερία του επιχειρείν, αλλά και του δικαιώματος να μιλάς γι’ αυτό σε πανεπιστήμιο. Να απομονώσουμε τους εχθρούς του, όπως έχουν κάνει στις περισσότερες δημοκρατίες. Γιατί αυτό επηρεάζει θετικά τη ζωή των πολλών άμεσα και καθημερινά.
Για όσους συμπορεύονται με τους αυταρχικούς...
έγραψε πρόσφατα η Βάσω Κιντή: «Για να πείσει ένας χειριστής του λόγου, όπως μας λέει ήδη ο Αριστοτέλης, πρέπει, εκτός από καλά επιχειρήματα, να έχει ο ίδιος ήθος (δηλαδή αξιοπιστία) και να μπορεί να συγκινήσει, να απευθυνθεί και στα πάθη, τα αισθήματα του ακροατηρίου. (…) Αν κάποιος κάνει άλλα από αυτά που λέει στο κείμενό του, αν δηλαδή είναι ασυνεπής ως χαρακτήρας, πώς μπορεί να πείσει;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου